Ο ΧΡΟΝΟΣ δεν αλλάζει μια φορά κάθε 365 μέρες. Ο χρόνος φεύγει, αλλάζει κάθε μέρα. Ο χρόνος είναι αμείλικτος. Είναι ανίκητος. Το καινούργιο έρχεται, κάθε φορά, να σκεπάσει το παλιό. Να το θάψει. Να το πεθάνει. Να το εξαφανίσει.

Ποιος θυμάται ότι μέσα στη χρονιά που πέρασε, μέσα στο 2013, η ΑΕΚ έπαιζε στην Σουπερλίγκ; Ποιος θυμάται το τελευταίο ματς με τον Ατρόμητο στο Περιστέρι, τα κλάματα και τα δάκρυα; Ποιος θυμάται τον Δημητρέλο και τον Βιντιάδη που ερχόταν από σήμερα σε αύριο; Ποιος θυμάται τον Μελισσανίδη να λέει "έχω πολλές δουλειές και δεν έχω χρόνο να ασχοληθώ με την ΑΕΚ". Όλα αυτά είνι σα να μην έγιναν ποτέ. Ο Μελισσανίδης που δεν είχε χρόνο, τρέχει μέρα νύχτα, για το γήπεδο. Βλέπει όλα τα ματς, έστω κι αν η ομάδα παίζει στην Γάμα Εθνική.

Η απαξίωση της ΑΕΚ, ο οικονομικός και αγωνιστικός διασυρμός της, όχι μόνο ανήκουν στο παρελθόν, αλλά είναι σα να μην υπήρξε. Τη θέση τους έχουν πάρει η προοπτική και η ελπίδα. Το όραμα της επιστροφής στο καινούργιο γήπεδο. Που δεν δείχνει σαν κάτι το απόμακρο, αλλά είναι σχεδόν ορατό. Κι αλίμονο, βέβαια, αν ο άνθρωπος δεν ξέχναγε. Όχι μόνο σε ό,τι έχει να κάνει με το ποδόσφαιρο, αλλά γενικότερα στη ζωή του και σε αυτά που είναι σοβαρά και σπουδαία.

Αν δεν ξέχναγαν, ειδικά οι Έλληνες, θα έπρεπε να είχαν αυτοκτονήσει. Ομαδικά. Όχι σαν αυτές τις αυτοκτονίες, τις μεμονωμένες λόγω μνημονίου. Έπρεπε να είχαν αυτοκτονήσει για τις επιλογές τους. Να ψηφίζουν για Πρωθυπουργό τον Καραμανλή (και δυο φορές μάλιστα), τον Παπανδρέου, τον Σαμαρά. Είπαμε, όμως. ο καινούργιο, που γεννιέται κάθε μέρα, βάζει στην άκρη το παλιό.

Ο Μίτσελ ήταν έτοιμος για πούλο

Ποιος ολυμπιακός θυμάται τον τρομοκράτη; Τον Τζεμπούρ, που είχε βγει πρώτος σκόρερ; Φρέσκα κουλούρια φωνάζει ο κουλουράς. Ήρθε ο Μήτρογλου, ο πιστολέρο να σαρώνει τους πάντες και τα πάντα. Κι ο Τζεμπούρ να βολοδέρνει κάπου στην Τουρκία.

Ποιος θυμάται ότι το καλοκαίρι, πριν αρχίσει το πρωτάθλημα, ο Μίτσελ ήταν έτοιμος να πάρει τον πούλο; Κι αυτό δεν ήταν μόνο δημοσιογραφική άποψη. Έβγαινε από μέσα. Ο Ισπανός και με τη δουλειά του και με τη ρέντα του, όταν έπεσε δυο φορές από την Ακρόπολη, αλλά στάθηκε όρθιος. Και στο Κονσταντ βαντεν στοκ στο 3-0 με την Άντερλεχτ και στο Καραϊσκάκης στο 1-0 με τη Μπανφίκα. Για να τα λέμε όμως όλα, επιλογή του Μίτσελ είναι ο Ρομπέρτο που κράτησε τον Ολυμπιακό σε αυτά τα δύο δύσκολα παιχνίδια.

Ο Τσάκας, οι πρίγκιπες και οι πριγκιπέσες

Ποιος παναθηναϊκός θυμάται, πλέον, τον Βλάση Τσάκα; Ποιος θυμάται τις συνεντεύξεις και τα πρωτοσέλιδα; Ποιος θυμάται τους πρίγκιπες, τις πριγκιπέσες και τα πετροδόλαρα; Αν στα μικρά παιδιά διαβάζουν παραμύθια για να κοιμηθούν σε δέκα λεπτά, αυτό το παραμύθι είχε κρατήσει ένα χρόνο. Και σε αυτή την περίπτωση, φρέσκα κουλούρια φωνάζει ο κουλουράς. Ότι οι Παναθηναϊκοί, πρέπει να είναι ευχαριστημένοι. Να πανηγυριζουνε, επειδή ο Αναστασίου αποδεικνύεται καλύτερος του Φερέιρα. Κι επειδή η ομάδα τους, σε αντίθεση με πέρσι, αυτή τη σεζόν μάλλον θα είναι μέσα στην πρώτη πεντάδα.

Θα είναι, δηλαδή, καλύτερος ο Παναθηναϊκός, από τον ΠΑΣ που τον είχε ξεπεράσει πέρσι και θα δώσει μάχη με την Τρίπολη για την τέταρτη θέση, πίσω από Ολυμπιακό, ΠΑΟΚ και Ατρόμητο. Κι αυτό, από διοίκηση, προπονητή, οργανωμένους και δημοσιογράφου, χαρακτηρίζεται και διαφημίζεται με μια λέξης: Υγεία. Σίγουρα, από το να είσαι ξυπόλητος, είναι καλύτερα να φοράς παπούτσια. Όχι όμως και να πανηγυρίζεις.

Η ιστορική ευκαιρία του ΠΑΟΚ

Ποιος θυμάται στον ΠΑΟΚ τις δηλώσεις που κάνει κατά καιρούς ο Σαββίδης; Πέρσι ήθελε το Κύπελλο, Για εφέτος το πρωτάθλημα και πρόκριση στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ.Όπως λένε και στη χαρτοπαιξία, βέβαια, "όποιος φοβάται, κάθεται σπίτι του. Δεν παίζει". Αλίμονο, αν ο ηγέτης δεν είναι αισιόδοξος. Άλλο είναι, όμως, να βάζεις στόχους κι εντελώς διαφορετικό να κυνηγάς ανεμόμυλους σαν τον Δον Κιχώτη.

Το να πάρει πρωτάθλημα ο ΠΑΟΚ, με αυτά τα δεδομένα και τις συγκεκριμένες γενικότερες συνθήκες, μόνο σαν ανέκδοτο μπορεί να ακουστεί. Σχετικά με το Τσάμπιονς Λιγκ , έστω και από σπόντα με τον αποκλεισμό της Μέταλιστ, έφτασε πολύ κοντά. Τόσο κοντά που είναι εξαιρετικά δύσκολο να ξαναφτάσει άμεσα, τουλάχιστον στο μέλλον. Όταν στη ρεβάνς, δηλαδή, με τη Σάλκε το ματς είναι 1-1 και από το 64 ο αντίπαλος παίζει με 10 παίκτες.

Με τον Στέφενς να έχει μανουριάσει και να τον έχει στείλει ο διαιτητής στην εξέδρα, έγινε η χειρότερη δυνατή διαχείριση. Το ξαναλέμε για μια ακόμη φορά: Η ευκαιρία αυτή ήταν ιστορική, αφού είναι άγνωστο το αν και πότε θα έχει μια δεύτερη φορά.