Η λαϊκή σοφία λέει "ποτέ μη συστήνεις γιατρό και δικηγόρο". Κι είναι απόλυτα σωστό. Αυτός που για σένα είναι ο καλύτερος γιατρός ή δικηγόρος, μπορεί να αποδειχθεί για κάποιον άλλον καταστροφικός. Τι θα έχεις να πεις μετά; Όταν μάλιστα ούτε πτυχία Νομικής διαθέτεις, ούτε είσαι εγγεγραμμένος στον Ιατρικό σύλλογο.

Ο ίδιος βαθμός δυσκολίας ισχύει και για τους προπονητές. Ειδικά στην Ελλάδα που οι περισσότεροι είναι από πρακτικοί εως κομπογιαννίτες. Ουδεμία έκπληξης, λοιπόν, για την επιλογή του Μαρίνου Ουζουνίδη από τον Χρήστο Πανόπουλο. Να προσλάβει, δηλαδή, τον προπονητή που ο ίδιος είχε διώξει πριν από 75 ημέρες. Προκειμένου σου λέει να πάω στο φτου κι από την αρχή με κάποιον περίεργο, ξαναπαίρνω τον Ουζουνίδη που τον ξέρουμε και μας ξέρει.

Όπως ακριβώς συμβαίνει και κάποιες φορές και στις ανθρώπινες σχέσεις. Αν κάποιος (ή κάποια) μένει ρέστος από δεσμό, επιστρέφει στον πρώην (ή στην πρώην). Προκειμένου σου λέει να ψάχνω και να ψάχνομαι δεξιά κι αριστερά, ξεχνάω ότι είχε προκύψει στο παρελθόν και πάω στα σίγουρα. Πολύ περισσότερο όταν μιλάμε για ποδόσφαιρο, που ο χρόνος προσαρμογής έχει κατά κανόνα και το ανάλογο βαθμολογικό κόστος. Κάπως έτσι, λοιπόν, ο Πανόπουλος είδε τα "χειρότερα με τον Κωστένογλου" κι εκτίμησε τα "καλύτερα" με τον Ουζουνίδη.

Στον Άρη αντίθετα θέλησαν να τραβήξουν το λαχείο από την Ισπανία. Η σεζόν είχε ξεκινήσει με τον Μάκη Κατσαβάκη. ΤΟ πρώτο σοκ ήταν στο 1-4 από τον ΠΑΟΚ στην Τούμπα. Καπάκι ήρθε το 0-2 από τον Πλατανιά στο Βικελίδης και η απόλυση. Έξι ματς πέντε βαθμοί. Το ξεκίνημα για το δίδυμο Πασσιαλή-Μπουγιουκλή, που πήρε την σκυτάλη ήταν ιδανικό: 1-1 με τον Παναθηναϊκό στο ΟΑΚΑ με παίκτη λιγότερο. Δύο-δύο με τον Ολυμπιακό στο Βικελίδης επίσης με παίκτη λιγότερο και 2-1 επί της Βέροιας. Πέντε βαθμοί στα τρία πρώτα ματς. Στη συνέχεια, όμως, ήρθε η κατάρρευση. Ένας μόλις βαθμός στα επόμενα τέσσερα παιχνίδια και με αντιπάλους όπως ο Λεβαδειακός, τα Γιάννενα, ο Πανθρακικός και ο Ατρόμητος.

Πάμε, λοιπόν, για άλλα κι έτσι προέκυψε ο Λούκας Αλλαράθ. Από που κι ως που Ισπανός, είναι η εύλογη ερώτηση. Η απάντηση είναι ότι από τον Βαλβέρδε και μετά οι Ισπανοί προπονητές έγιναν της μόδας. Ας δούμε, όμως, καταρχήν τα αντικειμενικά δεδομένα στον Άρη: Ότι η ομάδα βρίσκεται στην τελευταία θέση της βαθμολογίας. Ότι υπάρχουν αδυναμίες στο ρόστερ και τον Ιανουάριο η δυνατότητας μια μόνο μεταγραφής ποδοσφαιριστή άνω των 24 ετών. Τεράστιο οικονομικό και διοικητικό πρόβλημα κι ένας εξαιρετικά "δύσκολος" κόσμος που είναι έτοιμος να ξεσπάσει με το παραμικρό.

Ποιες είναι οι αντικειμενικές δυσκολίες για τον (όποιον) Αλκαράθ; Ότι δουλεύει για πρώτη φορά εκτός Ισπανίας. Έχει πλήρη άγνοια τόσο για τη δικιά του την ομάδα, όσο για το ελληνικό ποδόσφαιρο γενικότερα. Είναι δεδομένο, δηλαδή, ότι θέλει πίστωση χρόνου. Που σε καμία περίπτωση, όμως, δεν έχει την πολυτέλεια να διαθέτει ο Άρης. Κάθε ματς από δω και πέρα είναι τελικός, αρχής γενομένης με αυτό στην Τρίπολη με τον Αστέρα που ακολουθεί κι αυτό με τη Σκόντα στο Βικελίδης, με το οποίο κλείνει ο πρώτος γύρος.

Η επιλογή του προπονητή, έτσι ή αλλιώς περιέχει ρίσκο. Πολύ περισσότερο όταν γίνεται στη μέση της σεζόν. Για καλύτερα έδιωξε ο Αμπράμοβιτς τον Ντι Ματέο και με τον Μπενίτεθ πάει χειρότερα. Με δύο ισοπαλίες και μια ήττα σε τρία παιχνίδια δεν έχει κάνει ακόμα σεφτέ.

Υπάρχουν, ωστόσο και επιλογές που περιορίζουν αυτό το ρίσκο. Όπως αυτή στον Πλατανιά με τον Άγγελο Αναστασιάδη. Ένας προπονητής που είναι ταμάμ για "ειδικές αποστολές". Που ξέρει τη δουλειά, ξέρει το ελληνικό πρωτάθλημα, ξέρει να φτιάχνει τη ψυχολογία των ποδοσφαιριστών και να τους παίρνει το 100/100. Όπως έκανε πέρυσι στα Γιάννενα. Εκτός από τον πνευματικό του, κανείς άλλος δεν μπορεί να βάλει το χέρι του στο ευαγγέλιο ότι κάθε φορά ο Αναστασιάδης θα φέρνει σε πέρας με επιτυχία αυτές τις ειδικές αποστολές. Μπορείς να ποντάρεις, ωστόσο, σε κάποια δεδομένα και κάποια εχέγγυα. Αντίθετα στο από που κι ως που μπορείς να ξέρεις τι καπνό φουμάρει ο κάθε Αλκαράθ;

Με ποια κριτήρια μπορεί να θεωρηθεί σαν ο πλέον κατάλληλος για να αντιμετωπίσει και να λύσει τα τεράστια προβλήματα που αντιμετωπίζει ο Άρης; Ποιος ξέρει τον τρόπο δουλειάς του, τη φιλοσοφία του και τον χαρακτήρα του; Και επαναλαμβάνω για να μην παρεξηγηθώ. Οποιοσδήποτε ξένος "κανονικός" προπονητής είναι προτιμότερος από οποιονδήποτε Έλληνα "πρακτικό" κι αυτό αποδεικνύεται με τον Λίνεν στην ΑΕΚ. Ο Γερμανός, όμως, είχε το πλεονέκτημα της θητείας του στον Πανιώνιο και της εμπειρίας του από τις συνθήκες του ελληνικού πρωταθλήματος.

Ανεξάρτητα, λοιπόν, από τις όποιες ικανότητες του ανθρώπου η επιλογή-Αλκαράθ δείχνει σαν μια επιλογή-αυτοκτονίας. Όλα είναι εναντίον του. Το μοναδικό στοιχείο που είναι υπέρ του είναι ότι στο ποδόσφαιρο όλα γίνονται.