Έχω ήδη διατυπώσει την άποψη και πριν μάλιστα ο πολυχρονεμένος πρίγκηψ Φαϋζάλ ζητήσει την διήμερη παράταση, ότι η περίπτωση-Βιντιάδη είναι κατά πολύ χειρότερη από την περίπτωση-Τσάκα. Και πριν αλέκτωρ λαλήσει τρεις ο νεαρός εφοπλιστής ζήτησε ένα μήνα προθεσμία. Πριν προχωρήσουμε στα περαιτέρω, όμως, θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας μια ωραία ιστορία.

Τις δεκαετίας '50, '60 και '70 ένας από τους κορυφαίους παράγοντες στο ελληνικό ποδόσφαιρο ήταν ο Δημήτρης Καρέλας. Ο Δημητράκης, όπως τον έλεγαν οι φίλοι του, με τεράστια οικονομική επιφάνεια, χουβαρντάς και μποέμ. Όλοι όσοι ήταν δίπλα του εκείνα τα χρόνια στον Εθνικό έγιναν πλούσιοι. Ο κύριος Δημήτρης πλήρωνε και με το παραπάνω χωρίς να ρωτάει το "πως και το γιατί". Σε βαθμό μάλιστα που να δίνει την εντύπωση ότι του άρεσε να τον ψειρίζουν. Οι νταραβεριτζίδες, ωστόσο, στον Εθνικό, έγιναν πλούσιοι.

Δεν τους αρκούσε να βγάζουν λεφτά από τη διαχείριση, τις υπερτιμολογήσεις και τις προμήθειες. Έσπαγαν το κεφάλι τους κι έβρισκαν κάθε φορά καινούργιες πατέντες για να κάνουν τραβηχτικές από τον Καρέλα. Ένα καλοκαίρι, λοιπόν, κι ενώ η μεταγραφική περίοδος είναι στα ντουζένια της του σκάνε το παραμύθι.

"-Κύριε Δημήτρη, έχουμε φέρει στην Αθήνα τον Κωνσταντινίδη της Εθνικής Νέων. Τα έχουμε βρει με την ομάδα του, αλλά θα πρέπει να ψήσουμε τον πιτσιρικά, γιατί τον έχουνε πλησιάσει ο Ολυμπιακός κι ο Παναθηναϊκός. Αύριο το πρωί έχουμε ραντεβού για να μιλήσεις μαζί του. Προς Θεού μην πεις πουθενά τίποτα και διαρρεύσει το θέμα στις εφημερίδες και χαλάσει η δουλειά".

Κωνσταντινίδης (πχ βέβαια) διεθνής με την Εθνική Νέων πράγματι υπήρχε και έπαιζε σε ομάδα Β' Εθνικής της Βόρειας Ελλάδας. Με δεδομένο, όμως, ότι εκείνα τα χρόνια δεν υπήρχε τηλεόραση κανείς δεν τον είχε δει και δεν μπορούσε να ξέρει πως είναι η φάτσα του. Την άλλη μέρα, λοιπόν, πήγαιναν σ' ένα ξενοδοχείο στη Γλυφάδα που είχαν εγκαταστήσει τον υποτιθέμενο Κωνσταντινίδη. Έναν νεαρό, δηλαδή, γύρω στα 20, με αθλητικό παράστημα για να δίνει τη εντύπωση ότι είναι ποδοσφαιριστής. Και για να ψηθεί ακόμα περισσότερο ο Καρέλας πήγαιναν όλοι μαζί δίπλα στον Άγιο Κοσμά, ο νεαρός φόραγε φανέλα, σοβρακάκι, ποδοσφαιρικά παπούτσια είχε μια μπάλα κι έκανε σουτ, για να δει ο πρόεδρος τι μπαλαδόρος είναι. Κι εκεί ήταν που του σκάγανε το παραμύθι.

"-Κύριε Δημήτρη, δεν θα ήταν άσχημα να έδινες εκατό χιλιάρικα προκαταβολή για να τον γλυκάνεις. Και το απόγευμα τον φέρνουμε στα γραφεία να υπογράψει".

Ο Καρέλας εύκολα έδινε τις εκατό χιλιάδες που οι πονηροί τις κάνανε μερτικό. Το απόγευμα πηγαίνανε με κατεβασμένα τα μούτρα στα γραφεία, δήθεν θλιμμένοι και ζοχαδιασμένοι και του λέγανε την τελευταία πράξη του παραμυθιού.

"-Κύριε Δημήτρη, που να στα λέμε. Αυτό το παλιόπαιδο ο Κωνσταντινίδης μας γέλασε. Πήρε τα λεφτά και σηκώθηκε κι έφυγε. Σε αλήτη πέσαμε. Μας κορόιδεψε".

Ο Καρέλας αντιμετώπιζε αυτές τις καταστάσεις με ψυχραιμία. Χωρίς φωνές και εκνευρισμούς. Έλεγε χαμογελώντας "δεν πειράζει" σε σημείο που κάποιοι να λένε ότι του άρεσε να πληρώνει και να νομίζουν οι άλλοι ότι τον πιάνουν κορόιδο. Έπαιζε κι αυτός δηλαδή το δικό του παιχνίδι. Όλο αυτό είπαμε πριν πενήντα χρόνια. Ιδού, όμως, που η ιστορία επαναλαμβάνεται το 2012. Αν την δεκαετία του '60 κάποιος πονηρός εμφάνιζε μαϊμού-ποδοσφαιριστές, σήμερα εμφανίζουν μαϊμού-πρίγκιπες και μαϊμού-επενδυτές.

Αν τότε παραμυθιάζανε έναν άνθρωπο, σήμερα παραμυθιάζουνε εκατοντάδες χιλιάδες. Ο Τσάκας δεν είχε κανένα πρόβλημα εδώ και δεκαπέντε μήνες να εμφανίζει μουσαντένιους πρίγκιπες. Να τον αποδέχονται και να ασχολούνται σοβαρά μαζί του, όλα σχεδόν τα ΜΜΕ. Να περιμένουν μέχρι την τελευταία στιγμή αν θα μπουν τα λεφτά πρώην βουλευτές, ποδοσφαιριστές, δικηγόροι κτλ. Να αποδέχονται την τιμητική πρόταση να συμμετάσχουν στο νέο ΔΣ της ΠΑΕ Παναθηναϊκός, υπό προεδρεία της αυτού Υψηλότητας του Πρίγκιπα.

Ακόμα χειρότερη επαναλαμβάνω η εφεύρεση-Αδαμίδη, που ακούει στο όνομα "Δημήτρης Βιντιάδης". Βρίσκουμε, δηλαδή, έναν πιτσιρικά δηλαδή, που του αρέσει η λεζάντα και η δημοσιότητα. Τα κουστούμια του, τα πουκάμισα του, τις γραβάτες του έτσι ή αλλιώς τα έχει, τον εμφανίζουμε σαν επενδυτή και προχωράμε.

Κι αν όπως είπαμε τα λαμόγια με τον ψεύτικο ποδοσφαιριστή, τότε στον Εθνικό, δουλεύανε τον κύριο Δημήτρη, ο μαϊμού-επενδυτής που ακούει στο όνομα "Δημήτρης Βιντιάδης", δουλεύει κάποιες εκατοντάδες χιλιάδες ΑΕΚτζήδες. Και στη ψύχρα μάλιστα. Τι ανακάλυψε ύστερα από πέντε μήνες ενασχόλησης του: ότι ενώ είχε υπολογίσει ότι τα λεφτά που χρειαζόντουσαν για την ΑΕΚ ήταν 8-10 εκατομμύρια, μόλις την περασμένη βδομάδα διαπίστωσε ότι τελικά χρειάζονται τουλάχιστον τα διπλάσια. Όταν, όμως, από την αρχή της σεζόν ο Δημητρέλος λέει και ξαναλέει ότι τα χρέη της ΑΕΚ είναι 30 εκατομμύρια, πως θα ξελάσπωνε με 10-12 ο νεαρός Δημητράκης;

Και ζήτησε λοιπόν 30 ημέρες προθεσμία για να βρει τα υπόλοιπα. Ξαναλέω, λοιπόν, την προσφιλή μου έκφραση: "ξύλο με φύλλο μπακαλιάρο". Από τη μια έχει ανοίξει διαύλους επικοινωνίας και συνεργασίας με τους κινεζικούς κολοσσούς κι από την άλλη ψάχνει να βρει μέσα στον επόμενο μήνα 10-12 εκατομμύρια που του λείπουνε. Λες και τα εκατομμύρια γιούρο είναι φραγκοδίφραγκα. Η έστω χιλιάρικα.

Κι όσο βέβαια έβαλε τα 28 εκατομμύρια στον Παναθηναϊκό ο Φεϋζάλ, άλλο τόσο θα βρει τα δέκα-δώδεκα που του λείπουνε ο Βιντιάδηδες για να βάλει μαζί με αυτά που έχει ήδη βρει, 20-24 εκατομμύρια γιούρο στην ΑΕΚ. Άλλωστε τα τέσσερα εκατομμύρια διαφορά στο πάνω-κάτω είναι ένα νούμερο που για εφοπλιστές του βεληνεκούς ενός Βιντιάδη δεν λέει απολύτως τίποτα.

Και το καλύτερο το άφησε για το τέλος: "Χωρίς να διεκδικήσουμε αποκλειστικότητα στο ενδιαφέρον μας για την απόκτηση του πλειοψηφικού πακέτου μετοχών της ΠΑΕ ΑΕΚ". Σαν να τους λέει μέσα στα μούτρα τους, δηλαδή, αφού έτσι ή αλλιώς δεν έχετε άλλη λύση, θα τρώτε στη μάπα, το δικό μου παραμύθι. Άξιος. Και πολύ περισσότερο ο Αδαμίδης που τον ανακάλυψε και τον μοστράρει ακόμα σαν επενδυτή.