Φτάσαμε μέσα Σεπτεμβρίου και πλέον το δείγμα γραφής είναι χειροπιαστό. Για τον Παναθηναϊκό με τον Μπεργκ και τον Παναθηναϊκό χωρίς τον Μπεργκ. Είναι τόση η διαφοράς ποιότητας του Σουηδού με τους συμπαίκτες του, που – δυστυχώς ή ευτυχώς για τους Πράσινους – η σεζόν σωστό είναι (από τη στιγμή που το κενό δεν αναπληρώθηκε με μεταγραφή) να χωριστεί σ’ αυτά τα δύο σκέλη. Αλλωστε, δεν είναι συμπτωματικό ότι και στα τρία ευρωπαϊκά ματς με τον MVP της περυσινής σεζόν στην ενδεκάδα, ο Παναθηναϊκός ήταν ανταγωνιστικός, ανεξάρτητα από τα αποτελέσματα, ενώ ακολούθησαν οι γνωστές εμφανίσεις (με δυο διαιτητικές αδικίες, ναι!) στο πρωτάθλημα και δύο ευρωπαϊκά ματς.

Η ρεβάνς με την Μίντιλαντ, όπου ο ΠΑΟ γλίτωσε την ήττα από το μονότερμα στο πρώτο 20λεπτο και από τον Κοτσόλη και τον… Μπούι εν συνεχεία. Και το χθεσινό ματς, το πρώτο επί Αναστασίου στο οποίο ο Παναθηναϊκός φαινόταν «μικρή» ομάδα συγκριτικά με τον αντίπαλό του.

«Μικρή» σε όλα. Σε νοοτροπία βασικά. Με φόβο. Όχι με συστολή. Με φόβο απέναντι σε έναν ικανότατο μεν, αλλά και όχι δα και… τρομακτικό αντίπαλο, ειδικά αμυντικά, όπου δεν πιέστηκε καθόλου εκτός από την «έκρηξη» για 20 λεπτά μετά το γκολ του Θανάση Ντίνα. Γι’ αυτό και μετά τη λήξη του αγώνα μου περιέγραψαν πρόσωπα στα αποδυτήρια που είχαν το βλέμμα του «θα μπορούσαμε να ισοφαρίσουμε, αλλά πάλι καλά που δεν φάγαμε 4». Θα μιλήσει κάποιος για το μπάτζετ. Ορθόν. Θα αντιπαραθέσω τις απουσίες τριών βασικών μέσων (Βαλμπουενά, Βενκέρ, κάπτεν Ντενίσοφ) και του παικταρά Ζιρκόφ. Και θα θυμίσω το all time classic «δεν φτιάχνουν τα λεφτά τις ομάδες», το οποίο έπαιζε για πέντε μήνες πέρυσι στο πράσινο cd, όταν οι Πράσινοι έπαιζαν καταπληκτικά εναντίον των ακριβότερων Ολυμπιακού και ΠΑΟΚ. «Με λένε Ρίζο αι όπως θέλω τα γυρίζω;». Είθισται. Μα, ασφαλώς, δεν ισχύει ούτε το ένα, ούτε το άλλο για μια ελληνική ομάδα. Χρειάζεται και το χρήμα για μεταγραφές, χρειάζονται και οι υποδομές και όλα τα υπόλοιπα (ομοιογένεια, ταυτότητα, νέοι παίκτες).

Συνεχίζουμε: «μικρή» ομάδα φάνηκε χθες ο ΠΑΟ και ποδοσφαιρικά, εκτός από τη νοοτροπία με την οποία μπήκε στο ματς, αν και για μένα το θεμελιώδες ήταν αυτό, η λογική με την οποία αντιμετωπίστηκε η αναμέτρηση. Γιατί; Διότι ΠΟΤΕ ΑΛΛΟΤΕ επί Αναστασίου ο Παναθηναϊκός δεν έχει μπει με φόβο στο ματς. Ούτε στην Τούμπα, ούτε στο Φάληρο, ούτε στη Λιέγη, ούτε ασφαλώς στον τελικό του Κυπέλλου, όταν η αυτοπεποίθηση ξεχείλιζε από τα σορτσάκια των παικτών.

Και το χειρότερο είναι πως δεν μιλάμε για ΕΝΑ ΒΑΣΙΚΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ. Πρόβλημα φάνηκε παντού. Ακόμη και στους δυο τομείς όπου ο ΠΑΟ του Αναστασίου συνήθως υπερτερεί. Σε τρεξίματα/ αντοχές/ένταση και στην κυκλοφορία της μπάλας. Σκάλες ψηλότερα η Ντινάμο.

• ΕΠΙΘΕΣΗ: Πρόβλημα δεδομένο υπάρχει στην τελική προσπάθεια, αλλά δεν είναι το μοναδικό. Στα «ελληνικά» ματς τού μπλοκάρουν τον κεντρικό άξονα και τον οδηγούν στις πτέρυγες. Οπου υπάρχουν ο Κλωναρίδης, ο Νάνο και ο Ντίνας. Αλλά στην περιοχή δεν πατούν πολλοί. Και ευκαιρίες/γκολ από τους μέσους εφέτος… γιοκ. Χθες εμφανίστηκε και πρόβλημα δημιουργικότητας. Λογικό. Στις λιγοστές φορές που ο Παναθηναϊκός του Αναστασίου έχει αποφασίσει να παίξει με αντεπιθέσεις, είχε σημείο αναφοράς τον Μπεργκ. Χθες δεν είχε κανέναν. Και αυτό που παρατάχθηκε δεν έχει «δουλευτεί» εφέτος ως σχήμα. Το 4-3-3 με τον Ντίνα στην κορυφή της επίθεσης. Ένα γκολ από στατική φάση με απίθανη «καθιστή» γυριστή κεφαλιά του Ντίνα, δύο «υποψίες» ευκαιρίας με Πράνιτς στο 22’ και στην ασυνεννοησία Δώνη/Πέτριτς για την κεφαλιά –ισοφάριση στο 79’ That’ s all folks. Α! Και τρία σουτ του Δώνη, του μοναδικού πράσινου «χαμόγελου» της χθεσινής βραδιάς. Ισως του μόνου που μπορεί ως έναν βαθμό να «κουμπώσει» στη θέση του Αμπεϊντ σε 4-3-3, γιατί είναι ο μοναδικός που έχει και τρεξίματα (για να μαρκάρει, να είναι συνεπής στο transition και να πατάει στην περιοχή) και δύναμη και πάσα για κυκλοφορία της μπάλας.
  

• ΜΕΣΑΙΑ ΓΡΑΜΜΗ: Η μεγάλη «πληγή» του ΠΑΟ ως τώρα. Από την οποία «αιμορραγεί» ακόμη περισσότερο το Τριφύλλι, όταν ο Μέντες μετατίθεται σε θέση κεντρικού αμυντικού. Μέντες- Πράνιτς-Ζέκα-Λαγός-Μπούι-Δώνης. Αυτή είναι η εξάδα. Πέρυσι, με έναρξη της σεζόν τον Αύγουστο, ένα ματς ανά εβδομάδα και τον Αμπεϊντ αντί του Μπούι, η σεζόν βγήκε μια χαρά όταν ο Αναστασίου βρήκε τους ταιριαστούς ρόλους. Εφέτος, με αρχή τον Ιούλιο, χωρίς τον Μπεργκ και τον Αμπεϊντ, πώς να βγει ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΤΙΚΑ μέχρι τον Δεκέμβριο με τρία ταξίδια και έξι ματς του Europa League; Το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι ότι παρότι υπάρχουν από πέρυσι δεδομένα κεκτημένα του Παναθηναϊκού στην ποδοσφαιρική ταυτότητά της ομάδας, το rotation μπερδεύει και «ανακατεύει». Δύσκολο, ειδικά όταν αλλάζουν και διατάξεις και πρόσωπα υποχρεωτικά.
  

• ΑΜΥΝΤΙΚΗ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ: Με εξαίρεση τον Σίλντενφελντ (που δεν είναι άψογος, αλλά κάνει τα λιγότερα λάθη), όλοι οι υπόλοιποι στην αμυντική πεντάδα έχουν σκαμπανεβάσματα. Με ορισμένα καλά ματς και με σοβαρά σφάλματα. Ακόμη και ο Νάνο στα αμυντικά καθήκοντά του. Στην Ευρώπη, οι αμυντικές πληγές γεννιούνται από τη μεσαία γραμμή. Στο πρωτάθλημα, όμως, τα γκολ είναι «φτηνά». Από στατική φάση ο Κώτσιος, από transition ο Μπουμάλ, από ατομικό σφάλμα ο Λεοζίνιο. Γι’ αυτό και είναι εφικτός ο περιορισμός τους. Ο Αναστασίου ψάχνεται αλλάζοντας παρτενέρ του «Σίφο» και δοκιμάζοντας εναλλάξ Μπούρμπο/Τριανταφυλλόπουλο δεξιά. Να έπαιζε με 4-2-3-1 στο Europa κάποια στιγμή; Ισως.
  

• ΣΤΟ ΔΙΑ ΤΑΥΤΑ: Εδώ που έφτασε το Τριφύλλι, ανοίγει περίοδος κρίσης. Πολλές μαζεμένες χαμένες ευκαιρίες. Και με την Σταντάρ για πρόκριση και για το 3/3 αρχικά στο πρωτάθλημα μέχρι την πρώτη άνω τελεία λόγω της πρώτης διακοπής του πρωταθλήματος. Με Καλλονή και Ντινάμο άνοιξε ο δεύτερος κύκλος της σεζόν μέχρι τον Δεκέμβριο. Μέχρι την επόμενη διακοπή. Τα πολύ δύσκολα στο πρωτάθλημα δεν έχουν έρθει ακόμη. Οι οπαδοί έχουν υπομονή αλλά η γκρίνια μεγεθύνεται. Ευτυχώς για τον ΠΑΟ, όχι στο γήπεδο! Σούπερ οι «οργανωμένοι» χθες. Η γκρίνια από το πληκτρολόγιο ή στις ποδοσφαιροκουβέντες δεν επηρεάζει πολύ. Όμως η αυτοπεποίθηση όλων έχει διαβρωθεί και σ’ αυτόν τον τομέα προσπαθεί πολύ ο Αναστασίου.
  

Προσωρινή «γιατρειά» είναι ΜΟΝΟ τα αποτελέσματα. Όπως και πέρυσι στην αντίστοιχη χρονική περίοδο. Σοβαρή και δεδομένη ποδοσφαιρική βελτίωση αναμένω μόνο μετά την επιστροφή του Μπεργκ. Τώρα ο ΠΑΟ μπορεί να διορθώσει πολλά «μικρά – μικρά» που όλα μαζί γίνονται ένα «μεγάλο». Ο περυσινός ΠΑΟ μπορεί να επανεμφανιστεί όταν επανεμφανιστεί και ο Σουηδός. Το πρόγραμμα είναι πολύ βαρύ, αλλά δίνονται μέσα από τα ματς οι ευκαιρίες για ανόρθωση ηθικού και βελτίωση. Ένα νόμισμα, δύο όψεις. Γιατί χρειάζονται αντιστάσεις στην «κάτω βόλτα».

ΤΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΤΟΥ ΠΑΟ

21/9 Πρωτάθλημα Πλατανιάς*

24/9 Κύπελλο Ολυμπιακός Β.*

28/9 Πρωτάθημα Νίκη Βόλου

2/10 Europa League Eστορίλ*

5/10 Πρωτάθημα Παναιτωλικός*

ΔΙΑΚΟΠΗ ΛΟΓΩ ΕΘΝΙΚΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ

19/10 Πρωτάθλημα ΟΦΗ

23/10 Europa League Αϊντχόβεν*

26/10 Πρωτάθημα Ολυμπιακός*

Υ.Γ. 1: Για τια μεταγραφές ΤΩΡΑ δεν γράφω. Κουράστηκα πια. Μόνο τρία στοιχεία. 1. Χθες ήταν τρεις στην εξέδρα και ένας στον πάγκο (Στιλ). 2. Ο ΠΑΟ είχε εντοπίσει τις ανάγκες του από τον ΑΠΡΙΛΙΟ! 3. Όταν βγουν οι διοικούντες να πουν αναλυτικά τι συνέβη από τον Μάιο μέχρι τα ματς με τη Σταντάρ και ο κόουτς να πει ποιους παίκτες απέρριψε και ΓΙΑΤΙ τους απέρριψε ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΑΠΟΚΛΕΙΣΜΟ ΑΠΟ ΤΗ ΣΤΑΝΤΑΡ (συμπεριλαμβανομένου του Αλφάρο), τα ξαναλέμε. Επαναλαμβάνω μόνο πως η διοίκηση τα χρήματα για δύο 250-300άρια συμβόλαια τα έδινε (όπως αποδείχθηκε και στην περίπτωση του Αλφάρο). Δεν θα βγουν, αυτό είναι το λογικό σε όλες τις ΠΑΕ. Μπορεί όμως να «βγουν» τα ονόματα 2-3 παικτών που απορρίφθηκαν στην τελική ευθεία της μεταγραφικής σεζόν. Εν ενεργεία παικτών. Όχι «ελεύθερων».

• Follow me on Twitter: Seretinio