Πέρυσι, γκολ με την Ατλέτικο Μαδρίτης και την Μάλμε. Πρόπερσι, το ιστορικό χατ τρικ εκτός έδρας με την Αντερλεχτ. Πριν από τρία χρόνια δύο στην Αρσεναλ και δύο στη Μονπελιέ: έχει τη συνέπειά του ως σκόρερ ο Κώστας Μήτρογλου. Όχι μόνο στο ελληνικό πρωτάθλημα, όπου πέρυσι πέτυχε 16 γκολ σε 24 ματς και βοήθησε καταλυτικά τον Ολυμπιακό να πάρει τα πάνω του και να ξεκινήσει την αντεπίθεση για την κατάκτηση του τίτλου. Στα «απαιτητικά» του Τσάμπιονς Λιγκ.

Να το ξεκαθαρίσω από την αρχή: αν ήμουν στη θέση του Μαρινάκη και του Σίλβα, θα τον κρατούσα. Όχι μόνο για την αποτελεσματικότητά του. Όχι μόνο γιατί «κουμπώνει» ως μοναδικός φορ στην ενδεκάδα όταν θέλεις να παίξεις με βάση τους εξτρέμ σου. Αλλά και διότι κάθε ομάδα που κάνει πρωταθλητισμό στην Ελλάδα χρειάζεται δυο – τρία «ελληνικά» σημεία αναφοράς. Και κάποιους παίκτες για να «δεθούν» οι πιτσιρικάδες και οι επόμενες γενιές οπαδών. Ο Φινμπόγκασον μπορεί να στάξει 25 γκολ αν τροφοδοτηθεί καταλλήλως. Θα πανηγυριστούν. Θα γίνει και ο αγαπημένος της κερκίδας. Μα για να μπει (ο «κάθε» Φινμπόγκασον) ο ξένος δανεικός στην καρδιά του φίλου της ομάδας, θα πρέπει να περάσουν χρόνια. Να γίνει «Τσόρι» ή «Φουστέρ». Ο Μητρογκόλ τα είχε τα ολυμπιακά «ένσημά» του…

Τον άφησε ο Ολυμπιακός, αν και θα μπορούσε να είναι και εφέτος ο βασικός φορ του. Για τους δικούς του λόγους, προτίμησε ξένο. Και ταυτόχρονα έδωσε την τελευταία μεγάλη ευκαιρία στην καριέρα του «πιστολέρο». Γιατί η Μπενφίκα είναι ακριβώς αυτό. Η τελευταία μεγάλη ευκαιρία της καριέρας του για να ξεχωρίσει. Εστω στα 27 του. Να κάνει κάτι διαφορετικό από Ελληνες συναδέλφους του επιθετικούς, τωρινούς και παλαιότερους, οι οποίοι δεν τόλμησαν τη μετανάστευση, δεν την «κυνήγησαν» όσο θα μπορούσαν, δεν είχαν τέτοιο πλάνο στο μυαλό τους, ή απλώς δεν είχαν τις ικανότητες ή και την τύχη για να «σταθούν» σε ομάδα του επιπέδου της πρωταθλήτριας Πορτογαλίας.

Όχι, δεν είναι ακόμη «Πόρτο» στις πωλήσεις. Όμως το πορτογαλικό πρωτάθλημα είναι στη «βιτρίνα». Πώς τα έχουν καταφέρει οι μπαγάσηδες, ένας λαός 10 εκατομμυρίων, και έχουν τον κορυφαίο μάνατζερ (Ζόρζε Μέντες), τον Κριστιάνο και άλλους 10-15 τοπ παίκτες από πίσω του, τον Μουρίνιο και άλλους 10-15 προπονητές σε όλη την Ευρώπη πια, αυτό είναι θέμα ανάλυσης και διερεύνησης. Χωρίς το σπουδαίο πρωτάθλημα, χωρίς τα γεμάτα γήπεδα, χωρίς τις απίστευτες εγκαταστάσεις και υποδομές των Βορειοευρωπαίων ή των Ισπανών και των Ιταλών. Όχι, δεν είναι πια μόνο η αθρόα εισαγωγή Βραζιλιάνων στο πρωτάθλημα τους η αιτία: αυτή η πιπίλα πια λιώνει. Οι Πορτογάλοι έχουν τη δική τους παραγωγή και εις τους αιώνες των αιώνων ήταν ένας λαός που διακρινόταν για την ικανότητά του στο εμπόριο.

Βίτσελ με 40 εκατ. ευρώ στην Ζενίτ. Κοεντράο με 30 εκατ. ευρώ στην Ρεάλ Μαδρίτης. Μάτιτς στην Τσέλσι με 25 εκατ. ευρώ. Μάρκοβιτς και Πέρες στην Λίβερπουλ και στη Βαλένθια με 25 εκατ. ευρώ έκαστος. Ροντρίγο εφέτος στη Βαλένθια με 30 εκατ. ευρώ. Όλα αυτά μόνο τα τέσσερα τελευταία χρόνια. Όμως ο Μήτρογλου δεν πήγε στην Μπενφίκα για να πάρει μεταγραφή. Πήγε για να σταθεί. Να γίνει ο πρώτος Ελληνας επιθετικός που θα καταφέρει να σταθεί σε ευρωπαϊκή ομάδα τέτοιου επιπέδου στο «πικ» της, 15 χρόνια μετά τον Νίκο Μαχλά στον Αγιαξ. Πρωταθλήτρια, Τσάμπιονς Λιγκ, ανάπτυξη, ευμάρεια. «Γίνονται πράγματα» στη Λισσαβώνα. Αυτό θα είναι το πρώτο κατόρθωμά του.

Το δεύτερο θα είναι να σηκωθεί πάλι όρθιος. Πέρυσι, έδειξε ότι μπορεί. Συνήλθε από την καταπόνηση της Φούλαμ, πιθανότατα και τις λανθασμένες επιλογές του ιατρικού τιμ της και του προπονητικού της προγράμματος. Σηκώθηκε όρθιος από τον δανεισμό στον Ατρόμητο. Από τον δανεισμό στον Πανιώνιο. Από τον τραυματισμό του και την πώληση στη Φούλαμ. Ηταν ΠΑΝΤΑ ο Ολυμπιακός η ομάδα στην οποία «κούμπωνε» και διακρινόταν σε υψηλό επίπεδο. Εργάζεται πάλι σε… ερυθρόλευκο περιβάλλον, έχει τον Σάμαρη για την ομαλή προσαρμογή, πέτυχε γκολ στην πρεμιέρα, είναι fit, έχει καλούς μέσους και ανταγωνισμό στην επίθεση για να μην επαναπαύεται. Οι προϋποθέσεις είναι ευνοϊκές. Ας μην τη χάσει αυτή την ευκαιρία!

Υ.Γ. Στον τελικό του Κυπέλλου, με αντίπαλο τον Σμέλτσερ και τον Ρόις. 3-1 την Ντόρτμουντ. Στο Σούπερ Καπ, Μπέντνερ – πέναλτι – κούπα επί της Μπάγερν. Με αντιπάλους τον Αλάμπα και τον Ντάγκλας Κόστα, για τον οποίο ο Πεπ είπε πρόσφατα ότι θα γίνει ένας από τους 5 top εξτρέμ παγκοσμίως. Με 46 συμμετοχές πέρυσι στην Βόλσφμπουργκ, τρίτος χρόνος με τον Ντίτερ Χέκινγκ στον πάγκο. Του βρήκε νέα θέση, το πάλεψε, ξεκινά για πρώτη φορά στην καριέρα του τη σεζόν ως δεξιός μπακ χαφ ο Αντελίνο Βιεϊρίνια. Ως ο βασικός δεξιός μπακ χαφ της Κυπελλούχου και δευτεραθλήτριας Γερμανίας. Οριστική αλλαγή θέσης στα 29 του. Τι κι αν έχει μόνο 4 γκολ σε 104 ματς με την ομάδα στην οποία μεταγράφηκε από τον ΠΑΟΚ τον Γενάρη του 2012; Τι κι αν έχει μόνο 15 συμμετοχές στην εθνική Πορτογαλίας;

Πού να χωρέσει με Πέρισιτς, Ντε Μπρούιν (δεν θα μείνει για πολύ εκεί...), Σίρλε, Κρούζε, πλην των σέντερ φορ Ντοστ – Μπέντνερ; Χώρεσε ως ακραίος αμυντικός. Άλλος θα μπορούσε να τα παρατήσει. Να ζητήσει μεταγραφή. Να απογοητευτεί. Όχι εκείνος. Σιγά – σιγά. Ομαλή η μετάβαση. Με βουτιά στα δύσκολα εναντίον παικταράδων στην Bundesliga, εφέτος και στο Τσάμπιονς Λιγκ. Πέρυσι τους ξεπάστρεψε ο Χάμσικ και ο Ιγκουαϊν με 4-1 στον προημιτελικό του Γιουρόπα Λιγκ. Εφέτος ανεβαίνει ο πήχης.

Μα ό,τι κι αν γίνει, ο Αντελίνο είναι ένα χειροπιαστό, φανερό, «δικό» μας παράδειγμα προς μίμηση για εκείνους τους… παικταράδες της Σούπερ Λίγκας που ψάχνουν πρώτα το «άλλοθι» στους προπονητές και τους τεχνικούς διευθυντές, στους δημοσιογράφους και τους συμπαίκτες τους. Είναι πολλοί. Όχι όλοι. Ας δουν τον «rechter verteidiger» Αντελίνο. Καλό θα τους κάνει.

Follow me on Twitter: Seretinio