Όσο κι αν αγαπάς κάποιον, δε μπορείς να γιορτάσεις τα γενέθλιά του όταν βρίσκεται στην εντατική. Ψάχνεις τρόπο να τον τιμήσεις, αλλά τα σωληνάκια που τον κρατούν στη ζωή σου κόβουν την όρεξη. Προσπαθείς να χαρείς, όμως μάταια. Βουρκώνεις από τις όμορφες αναμνήσεις και παίρνεις κουράγιο.

Ένα κόμπος βαραίνει το λαιμό σου. Με το ζόρι σέρνεις τη γλώσσα σου. Στο τέλος αναγκάζεσαι να ψελλίσεις: Χρόνια πολλά! Φεύγεις από την κλινική μονολογώντας σκυφτός: και στα 100 να είμαι πάλι εδώ να σου τραγουδώ...

Μαύρη γιορτή, κυνήγι φαντασμάτων

Φέτος, δεν υπάρχει σάλιο για όμορφες συναθροίσεις. Τα λεφτά τελείωσαν, οι καλοντυμένοι φίλοι χρεοκόπησαν, οι κόλακες λάκισαν και οι καπετάνιοι σάλπαραν για άλλο λιμάνι. Ο Άρης έμεινε γυμνός να πολεμά το θάνατο, παρέα με κάποια πιστά σκυλιά που δεν τον αφήνουν να πεθάνει.

Η λαμπερή μέρα πνίγηκε στο σκοτάδι. Ο εορτασμός έδωσε τη θέση του στην περισυλλογή. Ποιος να ασχοληθεί με τούρτες; Τα κεράκια θυμίζουν περισσότερο εκκλησία. Δεν παραπέμπουν σε γενέθλια. Μοιάζει περισσότερο με ταινία τρόμου. Είναι, όμως, η πικρή αλήθεια. Ο ετοιμοθάνατος δε θα λυτρωθεί, αν δεν τιμωρηθούν αυτοί που του ήπιαν το αίμα. Μέχρι τότε, δε θα γιορτάσει κανένας.

Συγνώμη, είμαι απολίτιστος

Η ιστορία μας έχει διδάξει πως η ανειλικρίνεια λέγεται πολισμός. Η ωραιοποίηση της αλήθειας θεωρείται προτέρημα. Απαραίτητο χάρισμα για τη διατήρηση των «λεπτών ισορροπιών». Όταν, όμως, η αδικία γίνεται καθεστώς τότε η αντίσταση ανάγεται σε καθήκον.

Απολογούμαι, αλλά δε μπορώ να εκφραστώ πολιτισμένα. Αδυνατώ να πουλήσω ελπίδα. Σιχαίνομαι τις κλισέ εκφράσεις. Δεν εμπνέομαι από κανέναν, δεν εκτιμώ κανέναν, είμαι προβληματισμένος. Το μοναδικό συναίσθημα που μου δημιουργούν τα γενέθλια του Άρη είναι απέχθεια για όσους ασχολούνται ή ασχολήθηκαν μαζί του.

Δυστυχώς, το όραμα τσαλαπατήθηκε βάναυσα από το θίασο των ανεύθυνων που κατασπάραξαν τα σωθικά του συλλόγου. Τελικά, δεν αισθάνομαι μόνο απέχθεια. Διακατέχομαι από θυμό, που δεν πρέπει να εκδηλώσω για το… «καλό του ασθενή».

Το τραγούδι των γενεθλίων

Ο άνθρωπος έχει ένα ενστικτώδη μηχανισμό αυτοσυντήρησης που δεν του επιτρέπει να κατανοήσει το μέγεθος της σαπίλας. Ένα «φρένο» που τον προστατεύει από την κατάθλιψη για την κατάντια του. Δεν το χωρά ο νους μου…πώς καταφέραμε να γίνουμε ρακοσυλλέκτες στα αποφάγια που οι ίδιοι πετάξαμε στα σκουπίδια.

Είμαι κακόκεφος. Που κουράγιο να τραγουδήσω το «Happy Birthday»; Στο μυαλό μου έρχεται μόνο ένα μελοποιημένο ποίημα του Κώστα Βάρναλη:

• Φταίει το στραβό το ριζικό μας,

• φταίει ο Θεός που μας μισεί,

• φταίει το κεφάλι το κακό μας,

• φταίει πρώτα απ’ όλα το κρασί.

• Ποιος φταίει; Ποιος φταίει; Κανένα στόμα δεν το ‘πε και δεν το βρε ακόμα. Έτσι στη σκοτεινή ταβέρνα, πίνουμε πάντα μας σκυφτοί.

• Σαν τα σκουλήκια, κάθε φτέρνα όπου μας βρίσκει μας πατεί. Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα.

• Προσμένουμε, ίσως, κάποιο θαύμα.
  

Σκέφτομαι το νόημα των στίχων και διαπιστώνω ότι δεν αξίζει στον Άρη τόση μιζέρια. Επιβάλλεται να δοθεί ένας «όρκος τιμής» για να γιγαντωθεί ο μαχαιρωμένος γίγαντας. Με οποιοδήποτε τίμημα, το ποτάμι πρέπει να αλλάξει ρότα…

Θέλω το κεφάλι του Ιωάννη σε…πίνακα

Η ψυχή μου δε θα ησυχάσει, αν δε θυσιαστεί η αδικία. Στο μυαλό μου έρχονται τα λόγια της Σαλώμης: « θέλω το κεφάλι του Ιωάννη σε πίνακα». Αυτή η φράση θα κοσμήσει την τούρτα των γενεθλίων του Άρη στα 100 χρόνια.

Φυσικά, σε μορφή ειρωνικής παρομοίωσης και όχι κυριολεκτικά. Προσαρμοσμένη στα πλαίσια της σύγχρονης ευνομούμενης πολιτείας. Στο πνεύμα των αποφάσεων των ελληνικών δικαστηρίων που καταδίκασαν τον κ. Παπαγεωργόπουλο σε ισόβια κάθειρξη χωρίς να βρούνε σε λογαριασμό του τα χρήματα που φέρεται ότι καταχράστηκε.

Δε θα πατήσω τη μπανανόφλουδα του αιτήματος ορισμένων για…παρέμβαση του οικονομικού εισαγγελέα. Οι οικονομικοί δολοφόνοι είναι γνωστοί και φυλακίστηκαν ήδη στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Μαζί με τα φαντάσματα και τα ποντίκια που οι ίδιοι ξόρκισαν από τον Άρη.

Η γιορτή για τα 100 χρόνια

Η χρεοκοπημένη κληρονομία που άφησαν τα «δικά μας παιδιά» επιτάσσει την παραδειγματική τιμωρία τους. Ο συμβολισμός απαιτεί να συνδυαστεί με τα γενέθλια των 100 χρόνων του Άρη. Φέτος προέχει η σωτηρία του συλλόγου. Έπειτα ακολουθεί η «κάθαρση» και του χρόνου τέτοια εποχή θα διοργανωθεί ατιμωτική…εορτή.

Προτείνω οι οικονομικοί εγκληματίες να προετοιμάσουν από μόνοι τους ένα φέρετρο και να το δωρίσουν στον Άρη. Συμβολικά, θα ταφούν εκεί μέσα τα ομοιώματα τους ώστε να θυσιαστεί το…άδικο. Εν συνεχεία, θα κοπεί η τούρτα με τα «λόγια της Σαλώμης» και θα διαγραφεί δια παντός το νοσηρό παρελθόν.

Του χρόνου, με τούρτα στο φέρετρο θα ξεκινήσει η ανάκαμψη της ομάδας. Μέχρι τότε, χρειάζεται αδιάκοπος αγώνας και ψυχραιμία…

Ξεφτίλα για…λίγους

Ολόκληρος ο σύλλογος βρίσκεται σε κλίμα κατάνυξης. Κι όμως…Ένας άσωτος υιός ανέλαβε την πρωτοβουλία να τιμήσει τα γενέθλια στις 09 Μαρτίου (!!), μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας. Μεταξύ συγγενών και φίλων. Λες κι ο Άρης είναι το μπακάλικο της γειτονιάς του.

Σαν κλέφτης, διοργάνωσε μία παρακμασμένη τελετή για να τιμήσει τη μνήμη του νεκρού. Κατ’ αυτό τον τρόπο, θεώρησε ότι θα εξαγνιστεί για τις αμαρτίες που τον βαραίνουν. Έτσι έχτιζε το βιογραφικό του τόσο καιρό, ο βλάσφημος λιποτάκτης του παρελθόντος. Με σιωπηρά ψέματα.

O Γιάννης Ιωαννίδης συνεργάζεται με το Sport24.grκαι αρθρογραφεί στο overlap.gr