Ο Άρης είναι η υπερβολή της νοσηρής ελληνικής ποδοσφαιρικής νοοτροπίας. Δικαίως θα έπαιρνε το πρωτάθλημα, αν υπήρχε διαγωνισμός αλλαγής προπονητών.

Αφού «απέβαλλε» μέχρι και τον Κούπερ, πρόλαβε να αποκεφαλίσει 8 τεχνικούς σε διάστημα 2 ετών. Μάλιστα, η βραχεία παραμονή στον πάγκο τείνει να τους κατατάξει στην μυαλό των φιλάθλων ως μία… «εικονική πραγματικότητα».

Γιατί, λοιπόν, να ντυθούμε Σέρλοκ Χόλμς ώστε να ανακαλύψουμε τον εκλεκτό της επόμενης μέρας; Είναι προτιμότερο να αξιολογήσουμε την παρουσία των «φετινών αναλώσιμων», να απομονώσουμε τα προτερήματά τους και να φτιάξουμε τον «υπερ-προπονητή της χρονιάς». Που ξέρετε; Ίσως να είναι καλύτερος από τον επόμενο.

Ο…αλχημιστής Κατσαβάκης

Ως γνώστης της ελληνικής πραγματικότητας, έστησε την ομάδα με πρωταρχικό στόχο «να μη χάνει». Επεδίωξε να δημιουργήσει ένα δυσκατάβλητο αμυντικογενές σύνολο, υποσκελίζοντας τη σημασία της επιθετικής ανάπτυξης. Χρησιμοποιούσε, κυρίως, 4-2-3-1 με δύο καθαρόαιμα αμυντικά χαφ αλλά δεν παρουσίασε ισορροπημένο τακτικό πλάνο καθώς το transition game ήταν από νωχελικό έως…ανύπαρκτο.

Το μεγαλύτερό λάθος ήταν ότι άργησε να δημιουργήσει σταθερό κορμό, χάνοντας πολύτιμο χρόνο με τη χρησιμοποίηση λάθος παικτών σε λάθος θέσεις. Με έκπληξη, παρακολουθήσαμε:

• τον Καπετάνο σε θέση επιθετικού στη Νέα Σμύρνη και δεξιού εξτρέμ στο ΟΑΚΑ

• τον Τριανταφυλλάκο ως αμυντικό χαφ στην πρεμιέρα

• τον Γιαννίτση σε θέση δεξιού μπακ

• τον Πουλίδο αμυντικό χαφ απέναντι στην ΑΕΚ

Σε συνέχεια των αλχημειών σε επίπεδο προσώπων, έκανε συχνές εσωτερικές αλλαγές θέσεων κατά τη διάρκεια των παιχνιδιών μπερδεύοντας ακόμα περισσότερο τους μέτριους παίκτες. Κατά συνέπεια, η ομάδα δεν επέδειξε την απαιτούμενη αγωνιστική ομοιογένεια και δεν απέκτησε συγκεκριμένη ταυτότητα.

Όταν ο Κατσαβάκης κατέληξε στους «καταλληλότερους», ήταν πλέον αργά…Η κακή αγωνιστική εικόνα είχε ήδη προκαλέσει πίεση για θετικό αποτέλεσμα στην Τούμπα και τον οδήγησε σε τακτικά εγκλήματα. Έστησε την αμυντική γραμμή υπερβολικά «ψηλά», προσπάθησε να παίξει ποδόσφαιρο κατοχής απέναντι σε ανώτερους ποιοτικά ποδοσφαιριστές, προσέφερε χώρους στον δικέφαλο και του χάρισε τον πιο εύκολο άσσο της χρονιάς. Αναμφίβολα, ο διασυρμός άνοιξε τον ασκό του Αιόλου.

Στα αρνητικά του Σερραίου τεχνικού συγκαταλέγεται η προβληματική διαχείριση του roster, που δημιούργησε ενδοοικογενειακές αντιπάθειες. Το κακό κλίμα στα αποδυτήρια πήρε σταδιακά διαστάσεις χιονοστιβάδας και οδήγησε σε υποτονικές εμφανίσεις. Το εντός έδρας παιχνίδι απέναντι στον Πλατανιά επέτρεψε στους ποδοσφαιριστές να τον αμφισβητήσουν εμπράκτως και η απρόσμενη ήττα του έδειξε την εξώπορτα.

Οι ρεαλιστές Πασσιαλής-Μπουγιουκλής

Οι «στρατιώτες του Άρη» ήταν αδύνατον να αρνηθούν το κάλεσμα, παρότι ήταν προδιαγεγραμμένο να θα πέσουν στο λάκκο των λεόντων. Κι όμως, εξέπληξαν ακόμα και τους πλέον αισιόδοξους αποσπώντας ισοπαλίες από Παναθηναϊκό και Ολυμπιακό. Το μυστικό της επιτυχίας ήταν:

• χρησιμοποίηση 4-3-3 με βάθος στην άμυνα και τρία καθαρόαιμα αμυντικά χαφ

• αργό tempo και ποδόσφαιρο αναμονής (position)

• διπλή ζώνη άμυνας με man-to-man στο χώρο για τον αντίπαλο επιθετικό (Τοτσέ-Μήτρογλου) και

• έμφαση στις αντεπιθέσεις λόγω των συχνών προωθήσεων των αντίπαλων μπακ.
  

Δυστυχώς, το ζητούμενο στο ποδόσφαιρο δεν είναι μόνο να αποτρέπεις την ήττα απέναντι στους ισχυρούς. Επιβάλλεται να επιδιώκεις και τη νίκη απέναντι στους…μέτριους. Για να κερδίσεις, όμως, απαιτούνται ετοιμοπόλεμοι ποδοσφαιριστές που έχουν διδαχτεί τα μυστικά της επιθετικής ανάπτυξης στην προετοιμασία.

Οι απουσίες και τα ατομικά λάθη στη Λιβαδειά, η εκπληκτική εμφάνιση του ΠΑΣ Γιάννενα στο Χαριλάου και το γκολ του Ατρόμητου στο «παρά ένα» ήταν αρκετά για να τους πριονίσουν την καρέκλα. Παρά την αναστροφή του κλίματος στα αποδυτήρια, οι Πασσιαλής-Μπουγιουκλής ατύχησαν διότι…γεννήθηκαν Έλληνες. Όπως ήταν προδιαγεγραμμένο, αποχώρησαν άνευ ουσιαστικού λόγου επιβεβαιώνοντας τον ερασιτεχνισμό στον τρόπο λήψης των αποφάσεων από τη διοίκηση.

Ο αλλοπρόσαλλος Αλκαράθ

Στα βήματα του ένδοξου παρελθόντος, ο Άρης προσέλαβε Ισπανό προπονητή χωρίς να έχει αποσαφηνιστεί ακόμα ο ηθικός αυτουργός της επιλογής. Τον υποδέχτηκαν τα γνωστά «επικοινωνιακά φερέφωνα» και τον εμπιστεύτηκαν οι διοικούντες, δίχως να γνωρίζουν το βιογραφικό του.

Ως άλλος Νέρωνας, ο Αλκαράθ άλλαξε την αγωνιστική φιλοσοφία της ομάδας και «προσάρμοσε το σύστημα στους παίκτες και όχι τους παίκτες στο σύστημα». Όλα αυτά, στη μέση μίας ιδιαίτερα ταραγμένης αγωνιστικής περιόδου και με ένα roster αμφίβολης ποδοσφαιρικής ωριμότητας. Ενδεικτικά, αναφέρουμε ορισμένα από τα σπίρτα που έριξε ο Ισπανός στην κιτρινόμαυρη φωτιά:

• επέμεινε σε 4-4-2 στην ευθεία, ακόμα και σε παιχνίδια που απουσίαζαν οι Γιαννιώτας-Αγκάνθο

• δε ζητούσε από τον «δεύτερο επιθετικό» να συμμετέχει στην ανασταλτική λειτουργία, όπως για παράδειγμα έκανε ο Κούπερ που χρησιμοποιούσε τον Κόκε ως «τρίτο χαφ» σε συνθήκες οργανωμένης άμυνας

• παρέτασσε «με βάθος» τα 2 αμυντικά χαφ, δημιουργώντας μεγάλη απόσταση μεταξύ των μεσοεπιθετικών γραμμών και χαρίζοντας τον άξονα στον αντίπαλο

• έβαλε στο ψυγείο τους Παπαζαχαρία-Ψυχογιό, ενώ η ομάδα στερούνταν αξιόπιστων λύσεων

• θεωρούσε τον Κοέλιο «μπαλαντέρ», καθώς τον χρησιμοποίησε ως αμυντικό χαφ, δεξί μπακ και σέντερ μπακ
  

Παρά την πασιφανή αδυναμία προσαρμογής στα δεδομένα του Άρη, εντούτοις η διοίκηση επέτρεψε στον Ισπανό να «ξεσκαρτάρει» το roster. Δηλαδή, τον αντιμετώπισε με εικονική σοβαρότητα καθιστώντας τον «απόλυτο άρχοντα» για λίγες ημέρες. Ως αποτέλεσμα, αποχώρησαν αναίτια αρκετοί ποδοσφαιριστές χωρίς να αποκτηθούν ποιοτικότεροι στη θέση τους. Μοιραία, η ομάδα αποδυναμώθηκε αριθμητικά σε έμψυχο δυναμικό και περιορίστηκαν οι εναλλακτικές λύσεις για τη μάχη της παραμονής. Τελικά, ο στρατηγός αποχώρησε μόνο όταν ολοκλήρωσε το έργο για το οποίο τον προσέλαβαν…

Ο ιδανικός υπερ-προπονητής

Από την «εποχή Σκόρδα» μέχρι σήμερα, έχω βαρεθεί να ψάχνω προπονητές. Ευκαιρία, λοιπόν, να φτιάξω έναν δικό μου... Εξηγούμαι για να μην παρεξηγούμαι: οι επιλογές περιορίζονται μεταξύ όσων κάθισαν φέτος στον πάγκο. Δε μπορώ να δημιουργήσω τον Μουρίνιο. Τηρουμένων των αναλογιών, θα ήθελα:

• να έχει τις θεωρητικές τακτικές γνώσεις και την εμπειρία του Κατσαβάκη

• να «διαβάζει τον αντίπαλο» και να εμπνέει τους ποδοσφαιριστές όπως οι Πασσιαλής-Μπουγιουκλής

• να κάνει δηλώσεις όπως ο Αλκαράθ (για να δίνει ψωμί στους δημοσιογράφους) και

• το κασέ του να είναι λίγο…χαμηλότερο από των Πασσιαλή-Μπουγιουκλή
  

Ζορίστηκα, αλλά έκανα το puzzle του ιδανικού προπονητή. Μη με βάλετε, μόνο, να κάνω το puzzle της ιδανικής διοίκησης. Θα σας δώσω λευκή κόλλα…

O Γιάννης Ιωαννίδης συνεργάζεται με το Sport24.grκαι αρθρογραφεί στο overlap.gr