Επί σειρά ετών, οι κοινωνίες περιστρέφονται γύρω από το περίφημο "αόρατο χέρι" της αγοράς. Δηλαδή από αφανείς δυνάμεις που κατευθύνουν τις ελεύθερες αγορές, ώστε να προκύπτει το μέγιστο όφελος για το κοινωνικό σύνολο.

Η συγκεκριμένη φιλοσοφία έχει σημαντικό μερίδιο ευθύνης στην παγκόσμια κρίση, καθώς αψηφά το γεγονός ότι τα άτομα (που αποτελούν το κοινωνικό σύνολο) δρουν ανταγωνιστικά με αποκλειστικό γνώμονα το εγωιστικό τους συμφέρον. Επομένως, είναι αδύνατο να επιτευχθεί ιδεατή κοινωνία όταν οι πολίτες δρουν ατομιστικά.

Τι σχέση έχει, όμως, το "αόρατο χέρι" και το Άρης-Ολυμπιακός;

Δεν υπάρχει "αόρατο χέρι" στο νοσηρό παρόν

Μετά την αλλαγή προπονητή, οι ποδοσφαιριστές του Άρη επιδεικνύουν υπερβάλλοντα ζήλο στον αγωνιστικό χώρο. Τρέχουν περισσότερα χιλιόμετρα από τον αντίπαλο, βγαίνουν "πρώτοι στην μπάλα", κερδίζουν την πλειοψηφία των προσωπικών μονομαχιών και παρουσιάζουν τακτική πειθαρχία. Φυσικά, η αγωνιστική μεταμόρφωση δεν οφείλεται σε κάποιο… "αόρατο χέρι" αλλά στη βελτίωση του κλίματος στα αποδυτήρια λόγω της έλευσης δύο προπονητών που "μιλάνε στην καρδιά" των παικτών.

Προφανώς, το ποδόσφαιρο δεν είναι μόνο ψυχολογία και διάθεση. Πρωτεύοντα ρόλο στη δημιουργία ανταγωνιστικού συνόλου παίζει η τακτική και οι επιλογές προσώπων. Είναι, επομένως, σαφές ότι η κιτρινόμαυρη ανάταση συνδέεται άμεσα με:

• τη χρησιμοποίηση δύο "νέων προσώπων" στον άξονα (Οικονομόπουλος - Παπαστεριανός), την ανάθεση νέου ρόλου στον Κοέλιο: συνδετικός κρίκος μεταξύ της μεσοαμυντικής γραμμής

• τις διαφορετικές οδηγίες στον Αγκάνθο: δεν περιμένει τη μπάλα "βαθιά" αλλά επιστρέφει ώστε να την "υποδεχτεί" και συμμετέχει στην ανάπτυξη της ομάδας

• την ανάθεση συγκεκριμένου ρόλου σε κάθε παίκτη και την απουσία συνεχών αλλαγών θέσεων / προσώπων κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού

Το "αόρατο χέρι" στο πάρτι παρελθόντος

Δυστυχώς, τα αποτελέσματα εντός αγωνιστικού χώρου αποτελούν σταγόνα στον ωκεανό των προβλημάτων της κιτρινόμαυρης ΠΑΕ. Ο Άρης αναζητά "μαγικά χέρια" για να αντιπαρέλθει την απαξιωμένη κατάσταση που διαμόρφωσαν τα "αόρατα χέρια" της τελευταίας 8ετίας. Όπου "αόρατα χέρια" εννοούμε "υπεύθυνους άνευ χαρτοφυλακίου" που:

• διέδιδαν ότι οι ομάδες δε χρειάζονται προπονητές ούτε σταθερό αγωνιστικό κορμό για να πρωταγωνιστήσουν,

• αντιμετώπιζαν τους ποδοσφαιριστές ως τουρίστες και την ομάδα ως μπίζνα, καθιστώντας το "Κλεάνθης Βικελίδης" κέντρο διερχομένων

• υπέγραφαν τον "κάθε Κόκε" με €500.000 όταν υπήρχαν "πολλοί Αγκάνθο" με €150.000,

• προτιμούσαν τον Οικονομ-ίνιο από τον Οικονομ-όπουλο, γιατί είχαν άριστη γνώση της ισπανικής αγοράς αλλά δεν είχαν παρακολουθήσει ούτε ένα παιχνίδι της ομάδας Κ-17

Όταν συνδυάζεις το "ορατό" και το "αόρατο" χέρι

Αν ο Άρης είναι η νύχτα, ο Ολυμπιακός είναι η μέρα. Διαθέτει εύρωστη διοίκηση, έμπειρους προπονητές, σύγχρονο γήπεδο, δίκτυο scouter και ποιοτικούς ποδοσφαιριστές. Όλα αυτά δημιουργήθηκαν από "ορατά χέρια" κατά τη διάρκεια της τελευταίας 20ετίας, καθιστώντας τους ερυθρόλευκους απόλυτους κυρίαρχους του ελληνικού πρωταθλήματος. Επειδή, όμως, στη ζωή δε γίνεται να προγραμματίζεις τα πάντα υπάρχουν και τα "αόρατα χέρια" που συμβάλλουν στο να ξεπεραστεί οποιοσδήποτε σκόπελος εμφανίζεται απρόοπτα. Όταν έχεις στόχο την τελειότητα, απαγορεύεται να αφήνεις τα πράγματα στην τύχη τους.

Συμπέρασμα

Το ελληνικό ποδοσφαιρικό προϊόν συνεχίζει την ελεύθερη πτώση, λόγω μειωμένης ανταγωνιστικότητας. Η ποιοτική διαφορά μεταξύ των ομάδων είναι δεδομένη και αγεφύρωτη. Όταν, όμως, στραγγαλίζεται η πιθανότητα μίας "έκπληξης" τότε η εμπορικότητά του προϊόντος ισοπεδώνεται και η διεισδυτικότητά στην κοινωνία περιορίζεται.

Δεν υπάρχει, φυσικά, κανένα «αόρατο χέρι» να διασφαλίσει ισονομία ώστε να προκύψει το μέγιστο δυνατόν όφελος για τη Super League. Διότι η θεωρία του Adam Smith αψηφά το γεγονός ότι οι ομάδες δρουν ανταγωνιστικά με αποκλειστικό γνώμονα το εγωιστικό τους συμφέρον. Επομένως, είναι αδύνατο να επιτευχθεί ιδεατό πρωτάθλημα όταν οι ομάδες δρουν ατομιστικά.