Οι @ThodorisKan, @Dark_Tyler, @Zymaroulis, @Evan_Gian και @Laternative αφήνουν τα tweets και γράφουν την άποψη τους στο @Sport24 για τον Ισπανό προπονητή του Ολυμπιακού. Κι όπως ισχύει συνήθως εκφράζουν διαφορετικές απόψεις για το πόσο αποτελεσματικός ήταν τα τρία αυτά χρόνια και για το αν έπρεπε να εγκαταλείψει τον "ερυθρόλευκο" πάγκο.

"Ξεπερνά τη σαπίλα της Σούπερλιγκας"

Από τον @thodoriskan

Πολλά από τα (δυσοίωνα κυρίως) σενάρια που είχαν γραφτεί στην αρχή του μήνα για την "κατάσταση των πραγμάτων" στο θέμα του Ερνέστο Βαλβέρδε και του Ολυμπιακού αποδείχτηκε τελικά ότι δεν ήταν ευφάνταστες εικασίες αλλά πραγματικά γεγονότα. Για τον πατέρα Βαλβέρδε είναι σημαντικότερο το να βρίσκεται κοντά στην 14χρονη κόρη και την οικογένεια του στην Ισπανία παρά το να κάτσει για άλλη μια σεζόν στον πάγκο του Ολυμπιακού.

Ο Βαλβέρδε, που το προσωνύμιο του είναι μυρμήγκι (τι ειρωνεία!), είναι ένας Κύριος με κεφαλαίο το Κ. Κύριος μπήκε στο αεροπλάνο που τον έβαλε ετσιθελικά ο Μαρινάκης 18 μήνες πριν, Κύριος έφυγε σήμερα, αψηφώντας ένα τεράστιο συμβόλαιο που δύσκολα θα βρει στην πατρίδα του. Και σίγουρα θα λείψει από το σαθρό ελληνικό ποδόσφαιρο.

Με το κύρος, την ευγένεια και την ψυχραιμία του σε έκανε να ξεπερνάς ιστορίες από τη σαπίλα της Σούπερλίγκας, από το περσινό Μαρινακικό ντέρμπι και από τις προ ενός μήνα πέτρες στην Κρήτη, κάνοντάς σε να του βγάλεις το καπέλο. Το περίεργο βέβαια είναι πως ο Βαλβέρδε που αγάπησε και αγαπήθηκε παράφορα δεν φεύγει για όλα τα παραπάνω αλλά για προσωπικό του ζήτημα.

Αν είσαι οπαδός του Ολυμπιακού και παρακολουθείς καθημερινά αυτή την ομάδα, θα πρέπει να ξέρεις πως τα τελευταία 20 χρόνια ο προπονητής έχει αλλάξει 29 φορές. Ο διάδοχος του Βαλβέρδε θα είναι ο 30. Αυτό, όμως, που με ενοχλεί σε αυτή την 20ετία που παρακολουθώ τον Ολυμπιακό είναι το γεγονός πως αυτή την περίοδο της 2 θητείας του Βαλβέρδε, ο Ολυμπιακός σου δημιουργούσε την εντύπωση πως ο κόσμος να χαλάσει, επρόκειτο για νοικοκυρεμένη ομάδα.

Νοικοκυρεμένη ομάδα ευρωπαϊκών προδιαγραφών που θα της δινόταν χρόνος να δείξει και να αποδείξει αυτά που μπορεί να κάνει. Που δε θα την πλήρωνε ο προπονητής στην πρώτη στραβή. Σε έκανε να νιώθεις μια σιγουριά αυτός ο Ολυμπιακός με τον Βαλβέρδε στον πάγκο. Σε απέτρεπε από το να έχεις στο μυαλό σου τις σχολές προπονητών «Σωκράτης Κόκκαλης», τις παλινωδίες στην μετα-Μπάγεβιτς εποχή.

Ο Βαλβέρδε είναι ένας άνθρωπος που απολάμβανε την καθολική υπεροχή όλων. Από τον πρόεδρο του Ολυμπιακού μέχρι και τον τελευταίο φίλαθλο. Και έτσι να μην είναι, έτσι θέλω να πιστεύω. Εκτός από αυτό, με τον Βαλβέρδε στον πάγκο (ναι οι άλλες ομάδες δεν είχαν το ρόστερ του Ολυμπιακού) φέτος ευχαριστηθήκαμε ωραίο ποδόσφαιρο. Ανελέητο πρέσινγκ, τρίγωνα, ομοιογένεια, αυτοματισμοί και γκολ.

Ο Ολυμπιακός θα τον βρει τον δρόμο του. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο μιας και κανείς δεν είναι πάνω από μια ομάδα. Ωστόσο την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, μου μένει μια πικρή γεύση στο στόμα. Σαν κάτι να μην έχει τελειώσει. Και όλο αυτό μπορεί να γίνεται γιατί εντέλει πρόκειται για ένα "βελούδινο" διαζύγιο. Ζεστό και ψύχραιμο, αυτοί οι χωρισμοί έχουν το περισσότερο δράμα. Κοινή συναινέσει σαν αυτά που κάνουν στη Σουηδία και όχι στην Ελλάδα των υπερβολών, του μίσους, της κατινιάς και του ψευτοτσαμπουκά.

"Ισπανοθρεμμένα όνειρα και τίποτα άλλο"

Από τον @Dark_Tyler

Τα νέα του αν θα μείνει ο Βαλβέρδε ή όχι τα υποδέχτηκα με εκπληκτική αδιαφορία ως Παναθηναϊκός (κι αυτό δεν πρέπει να παρερμηνευθεί ως αδιαφορία απέναντι στον χαμηλών τόνων, σοβαρό άνθρωπο Βαλβέρδε), για τον πολύ απλό λόγο πως δεν τον θεώρησα ποτέ κάτι παραπάνω από έναν τιμιο-καλο-ΟΚ πορπονητή που σε μια περίπτωση εκπληκτικού timing, βρήκε απέναντί του μόνο καμμένη Γη στις δύο θητείες του στον Ολυμπιακό, παίρνοντας με άνεση τρεις τίτλους σε τρεις σεζόν.

Την πρώτη φορά τον θεώρησα ζημιογόνο για την ομάδα: Πήρε πρωτάθλημα αλλά άφησε πίσω του μια ομάδα στο χείλος της αυτοκαταστροφής (κάτι που συνέβη την επόμενη σεζόν). Τώρα που επέστρεψε, παρότι πάντα φαινόταν πως δεν ήταν ενθουσιασμένος με την προοπτική, πήρε πάλι τίτλο δίχως ουσιαστικό αντίπαλο, με σαφώς καλύτερο ποδόσφαιρο, αλλά κι ένα ρόστερ που δεν άφηνε περιθώρια αμφισβήτησης.

Αυτός ο Ολυμπιακός δεν είχε δουλειά να παίζει συντηρητικά σε κανένα σημείο κανενός αγώνα, δεν είχε δουλειά να σπαταλάει ημίχρονα, δεν είχε δουλειά να κάνει underperformance στο σημείο του να είναι υπό αμφισβήτηση το φετινό πρωτάθλημα μέχρι πριν ένα μήνα (από έναν σκόρπιο, ανύπαρκτο Παναθηναϊκό) και να αποκλείεται ή να κοψοχολιάζει μέχρι να αποκλείσει κάτι ασήμαντες ομάδες στην Ευρώπη.

Ο Βαλβέρδε πήρε μια ομάδα σε μια στιγμή που δεν υπήρχε περίπτωση να πάει άσχημα, και δεν κατάφερε να ανεβάσει τη μπάρα. ΟΚ, δεν την κατέβασε κιόλας. Αλλά, εν τέλει, δεν έκανε τίποτα που δε θα μπορούσε ο Ολυμπιακός να έχει κάνει με οποιονδήποτε άλλο προπονητή, πέραν του να προσφέρει Ισπανοθρεμμένα όνειρα καταλανικής νυκτός για μια υπερομάδα που ποτέ δεν έγινε πραγματικότητα.

"Παρακαταθήκη για το πως βλέπουμε το ποδόσφαιρο"

Από τον @zymaroulis

Εγώ, ως φίλαθλος του Ολυμπιακού δεν αποχαιρετώ τον προπονητή Ερνέστο, αλλά τον κύριο Βαλβέρδε. Τον άνθρωπο που φρόντισε να διατηρήσει μια από τις ελάχιστες διασκεδάσεις που μου έχουν μείνει, σε υψηλά επίπεδα. Ο κύριος Βαλβέρδε δεν πούλησε ποτέ Ολυμπιακοφροσύνη, δεν έγινε ποτέ ένας από εμάς. Ήρθε στην Ελλάδα να κάνει την δουλειά του. Με τον τρόπο που αυτός έκρινε καλύτερα. Δεν έκανε πολιτική. Δεν έψαξε να βρει "άκρες" για να "πουλήσει" την δουλειά του. Είχε στόχο και πρόγραμμα. Μέσα από αυτά κατάφερε να κερδίσει την αποδοχή των ποδοσφαιριστών του, την αγάπη των φιλάθλων και τον σεβασμό των αντιπάλων.

Δεν τα έκανε προφανώς όλα σωστά, αλλά τουλάχιστον έκανε αυτά που θεωρούσε εκείνος σωστά. Σήμερα, ο Ολυμπιακός και το ελληνικό ποδόσφαιρο αποχαιρετούν έναν ξένο προπονητή. Ξένο, όχι μόνο ως προς την εθνικότητα, αλλά ξένο ως προς τις αντιλήψεις. Ξένο σε νοοτροπία. Η παρακαταθήκη του στην τροπαιοθήκη του Ολυμπιακού θα είναι σίγουρα 4 (ίσως και 5) κούπες. Η παρακαταθήκη του όμως στο πως πρέπει να βλέπουμε το παιχνίδι, τόσο μέσα όσο και έξω από τους αγωνιστικούς χώρους, είναι πολύ σημαντικότερη. Σε ευχαριστούμε για όλα κύριε Βαλβέρδε και θα μας λείψεις.

"Καλώς έφυγε"

Από τον @evan_gian

Αν έπρεπε να βάλω σε μια ζυγαριά τα συναισθήματά μου για την μη ανανέωση του Ερνέστο Βαλβέρδε στον Ολυμπιακό αυτή θα εγερνε προς το "καλώς έφυγε".

Εξηγούμαι. Ναι, ήταν ο πιο σοβαρός προπονητής που πέρασε τα τελευταία χρόνια από την ομάδα. Ναι, το ήθος του ήταν αξεπέραστο. Ναι είχε μια συγκεκριμένη αγωνιστική φιλοσοφία επιθετικού ποδοσφαίρου που την ακολουθούσε τυφλά. Ναι έκανε καλή χρήση του rotation.

Δεν φτάνουν όμως μόνο αυτά. Τρία χρόνια στην Ελλάδα δεν έπαψε να "πετάει" ένα ημίχρονο. Δεν έπαψε να έχει κόλλημα με παίχτες που είτε τους έβαζε με το ζόρι στην ομάδα είτε δεν ήθελε να τους βλέπει. Δεν έφτιαξε κάποιον νέο παίχτη. Δεν μπορούσε να διαχειριστεί καλά ένα παιχνίδι όταν "στράβωνε". Κούραζε αδικαιολόγητα την ομάδα με το συνεχές pressing από το 1ο λεπτό αφήνοντας την χωρίς δυνάμεις για μεγάλο μέρος του παιχνιδιού. Φοβόταν αδικαιολόγητα στα ντέρμπι. Και το "καλό ποδόσφαιρο" που όλοι λένε, αν το σκεφτείς ήταν μόνο για 20-25 λεπτά σε κάθε αγώνα.

Δε λέω ότι ήταν κακός προπονητής. Λέω ότι δεν μπορούσε να προσφέρει τίποτα παραπάνω. Ίσως βέβαια να μη μπορούσε να είναι και απόλυτα συγκεντρωμένος λόγω του οικογενειακού προβλήματος που είχε. Πάντως ότι φρέσκο & διαφορετικό είχε να δείξει, το έδειξε. Ότι είχε να δώσει το έδωσε. Και ίσως να το είχε δώσει από την 1η του χρονιά.-

"Τι δουλειά είχε αυτός εδώ;"

Από τον Παναγιώτη Μένεγο @laternative

Δε μου προκαλεί έκπληξη το βελούδινο διαζύγιο του Ερνέστο Βαλβέρδε με τον Ολυμπιακό. Όχι γιατί το προσωπικό πρόβλημα του Βάσκου προπονητή (κανονικά) θα έπρεπε να καθιστά κάθε περαιτέρω συζήτηση καφενειακή. Αλλά γιατί στα δικά μου μάτια είναι προφανές ότι ο Βαλβέρδε θεωρεί τον εαυτό του πάνω από το επίπεδο του ελληνικού πρωταθλήματος.

Σόρι, δεν είναι μόνο προφανές, είναι και αλήθεια. Κι αυτό δε φαίνεται μόνο στις τρεις απόλυτα επιτυχημένες χρονιές στον πάγκο του Ολυμπιακού. Προκύπτει από το γεγονός ότι δεν υπάρχει άνθρωπος στην Ελλάδα του τυφλού οπαδισμού που να τον αντιπαθεί και να μην αναγνωρίζει τη σαφή, αγωνιστικά θεαματική κι ευρωπαϊκά στιβαρή, ταυτότητα που έδωσε στον Ολυμπιακό. Ειδικά φέτος. Δεν υπάρχει άνθρωπος που να τον έχει παρακολουθήσει στις συνεντεύξεις τύπου πέρυσι στο "Καραϊσκάκης" και φέτος στο ΟΑΚΑ και να μην έχει παραδεχθεί την υποδειγματική στάση του.

Για να το πάω λίγο παρακάτω, δεν νομίζω ότι υπάρχει (σοβαρός) άνθρωπος που να μην έχει αναρωτηθεί "τι δουλειά έχει αυτός εδώ;". Στο φεστιβάλ της καφρίλας. Ο Βαλβέρδε μιλώντας για έναν "κύκλο τριών σεζόν που έκλεισε", πιστεύω ότι εννοεί "πολύ έκατσα".

Καθόλου σίγουρο δεν είναι ότι θα δοξαστεί αν επιστρέψει στην Πριμέρα Ντιβιζιόν. Μην ξεχνάμε την αποτυχία στην Βιγιαρεάλ. Αλλά ξέρει ότι το οφείλει, πέρα από οικογενειακά προβλήματα, στον εαυτό του να επιστρέψει. Ίσως όχι ως προπονητής της Μπαρτσελόνα, όπως προσπαθούσε να μας πείσει όλη τη χρονιά το ερυθρόλευκο ρεπορτάζ της λοβοτομής. Αλλά, ούτε κι ως "προπονητής που δεν αξιοποίησε σωστά Φετφατζιδη και Ντιόγο" όπως το ίδιο ρεπορτάζ προσπάθησε αδέξια να τον απομυθοποιήσει όταν φάνηκαν τα πρώτα σημάδια αποχώρησης.

Με δεδομένες αυτές τις αστείες επικοινωνιολογίες (sic), αυτό που μου προκαλεί πραγματικά θετική εντύπωση είναι ο πολύ αξιοπρεπής τρόπος χωρισμού. Με πολιτισμό, ένδειξη αμοιβαίας εκτίμησης κι αγάπης. Ένθεν κακείθεν. Όχι ακριβώς όπως είχε φύγει επί Κόκκαλη. Και δεν το λέω ως ο μεγαλύτερος φαν όσων πρεσβεύει ο Βαγγέλης Μαρινάκης. Είμαι το ακριβώς αντίθετο. Τα υπόλοιπα περί "ισπανοποίησης", "Μπαρτσελόνα Β" κτλ. είναι για να γλεντάμε με τον @Dark_Tyler τον @thodoriskan στο twitter…