Αν κάποια μέρα η ΕΠΟ φτιάξει επιτέλους το Μουσείο του Ελληνικού ποδοσφαίρου, πρέπει κάπου να βάλει το βιογραφικό του Γιώργου Καραγκούνη, όταν με το καλό αποσυρθεί από την ενεργό δράση. Ένα κάδρο, μια φωτογραφία και την καριέρα του, έτσι λιτά και απέριττα, σε αντίθεση με το εκπληκτικό και πλούσιο βιογραφικό του αρχηγού της Εθνικής ομάδας.

Πως προέκυψε σήμερα ο «Κάρα»; Απλά έχει γενέθλια. Γεννήθηκε στις 6 Μαρτίου του 77. Ίδια ημερομηνία με τη Ρεάλ Μαδρίτης…

Στα 36 του χρόνια παίζει στην Πρέμιερ Λιγκ, για τη Φούλαμ. Ο Γκίγκς της Ελλάδας, όπως τον αποκάλεσε ο Γιάννης Γκούμας.

Το ωραίο είναι πως το ελληνικό κοινό (ξανα)ανακάλυψε τον Καραγκούνη αυτή τη χρονιά. Και θυμήθηκε να τον θαυμάσει, μ’ αυτό το «κόλλημα» της ιδιάζουσας ξενομανίας που μας δέρνει. Εδώ ήταν ο «τυπάρας». Στα γήπεδα της Ελλάδας έπαιζε. Αλλά ουδείς προφήτης στον τόπο του.

Ο θεός της μπάλας μερίμνησε για τον Γιώργο, τον πιστό του υπηρέτη και ακόλουθο. Έγινε έτσι η «συνομωσία των πλανητών» που τον… οδήγησε να παίξει τα τελευταία χρόνια της καριέρας του, εκεί που το ποδόσφαιρο το χαίρονται και όσοι παίζουν και όσοι το παρακολουθούν. Εκεί που ο αθλητής απολαμβάνει το παιχνίδι, αλλά και τον σεβασμό του κοινού.

Ξέρει καλά τι κουβαλάει πίσω του ο Καραγκούνης. Κι αυτά που κουβαλάει αξίζουν και σεβασμού και αναγνώρισης. Μόνο οι συμμετοχές του στην Εθνική Ανδρών και στους Ευρωπαϊκούς αγώνες (Τσάμπιονς Λιγκ και Γιουρόπα) είναι πάνω από 220 (122 στην Εθνική και 100 στα ευρωπαϊκά κύπελλα. Άλλοι με 222 ματς κάνουν ολόκληρη καριέρα και το υπερηφανεύονται – όχι άδικα.

Ο Καραγκούνης τις έχει αυτές τις συμμετοχές μόνο σε υψηλό επίπεδο, δηλαδή σε διεθνείς αγώνες. Αν σε κάθε σεζόν ένας ενεργός ποδοσφαιριστής κάνει 30 επίσημα ματς με την ομάδα του, ο "Κάρα" με τα ματς της Εθνικής και των ευρωπαϊκών κυπέλλων έχει 7 επιπλέον σεζόν, μέσα στις 17 που παίζει επαγγελματικά.

Από το 1998 που επέστρεψε στον Παναθηναϊκό, από τον Απόλλωνα όπου έκανε για δύο χρόνια το «αγροτικό του», παίζει μόνο σε υψηλό επίπεδο και στους Συλλόγους που επέλεξε.

Παναθηναϊκός, Ιντερ, Μπενφίκα, Παναθηναϊκός και τώρα στη Φούλαμ της Πρέμιερ Λιγκ. Στο πιο απαιτητικό πρωτάθλημα του κόσμου. Και παίζει βασικός. Τα καταφέρνει επειδή αγαπάει αυτό που κάνει.

Στην Ελλάδα αναπαράγονται δύο τρία πράγματα για τον Γιώργο. «Το κολλημένος με τη μπάλα», για παράδειγμα, που του είχε βγάλει ο αείμνηστος Γιάννης Κυράστας, μετά τον αγώνα με τη Μαγιόρκα.

Έλεγε κι άλλα όμως ο Κυράστας, που μπορεί τα χρόνια εκείνα να ήταν ώρες ώρες αυστηρός με τον "Κάρα", αλλά τον πίστευε και τον εκτιμούσε.

«Δεν υπάρχει περίπτωση να φοβηθεί αντίπαλο. Τον έβλεπα απέναντι στο θηρίο τον Βιεϊρά και ήμουν σίγουρος πως θα βρει τρόπο να τον τρυπήσει. Και το έκανε στην επόμενη φάση. Τον περνούσε στα ίσια», εξηγούσε μετά από ένα ματς με την Αρσεναλ.

Οι προπονητές του ήθελαν να του περιορίσουν κάπως το πάθος που είχε να είναι πάντα εκεί που παίζεται η μπάλα, αλλά από την άλλη πλευρά θαύμαζαν και αξιοποιούσαν αυτό το πάθος.

Ο Άγγελος Αναστασιάδης εκτιμούσε και αγαπούσε τον Καραγκούνη. Ένας «μύθος» της Παιανίας λέει, πως κάποια φορά που ο Άγγελος έκανε τακτική στον πίνακα, πριν από αγώνα Τσάμπιονς Λιγκ, σκόπευε να βάλει τον Καραγκούνη αριστερά και τοποθετούσε τα μαγνητάκια στον πίνακα.

Του "Κάρα"… γλιστρούσε… Είδε και αποείδε ο προπονητής και είπε με τον δικό τρόπο: «Λοιπόν, αυτό το πεθαμένο ούτε στον πίνακα δεν στέκεται εκεί που το βάζεις. Πάμε λοιπόν. Οι δέκα, όπως το βλέπετε εδώ και ο Κάρα». Ο Καραγκούνης, σαν «πασαδόρος από αριστερά» ήταν την επόμενη μέρα ο καλύτερος των 22.

Τον εκτιμούσαν και τον εκτιμούν οι προπονητές του. Ο ίδιος του σέβεται όπως πρέπει να κάνουν οι επαγγελματίες. Ακόμα και τον Φερέιρα που τον πίκρανε τον σεβόταν και πειθαρχούσε σε όλα, χωρίς να δημιουργεί πρόβλημα.

Όπως είχε πικραθεί όταν σηκώθηκε για ζέσταμα και δεν μπήκε αλλαγή, ενώ περίμενε να συμπληρώσει 100 συμμετοχές στα ευρωπαϊκά κύπελλα, σε αγώνα Τσάμπιονς Λιγκ, το Φθινόπωρο του 2010. Ήταν το περίφημο «λάθος στη συνεννόηση και ενημέρωση» προς τον Φερέίρα, που ήταν «φρέσκος» ακόμα στον Παναθηναϊκό.

Ένα χρόνο μετά ο Γιώργος παρέλαβε τη φανέλα με το «100», στο ΟΑΚΑ. Πήγαινε προς τη σέντρα με το κεφάλι κάτω, ως συνήθως.

«Γιώργο, κοίτα στο μάτριξ», του είπε ο συνοδός του. Παιζόταν πλάνα από τις πολλές μεγάλες του στιγμές. Όταν σήκωσε το κεφάλι, πέτυχε τη φάση με το γκολ επί της Άρσεναλ στη Λεωφόρο. «Ναι μωρέ, έτσι, έτσι…» μονολογούσε.

Το ζούσε μέσα του τόσα χρόνια μετά. Με την ίδια θέρμη που ζει τόσα χρόνια το ποδόσφαιρο, με τον Απόλλωνα, τον Παναθηναϊκό, την Ίντερ, τη Μπενφίκα, τη Φούλαμ και φυσικά τη μεγάλη του αγάπη την Εθνική ομάδα, που μαζί της στέφθηκε πρωταθλητής Ευρώπης.

Επειδή η δικαιοσύνη στο ποδόσφαιρο υπάρχει, ο Θεός της μπάλας, τον οδήγησε εκεί που μπορεί να χαρεί το ποδόσφαιρο, όπως ακριβώς του αξίζει με βάση τον τρόπο που το υπηρέτησε.