Τις προάλλες, νομίζω μετά το ματς με τη Βέροια διάβασα κάτι δηλώσεις του προπονητή του Ολυμπιακού κ. Βίτορ Περέιρα, που ήταν μάλλον οι πιο μεστές και ουσιαστικές από όσες έκανε από τότε που ήρθε στην Ελλάδα.

Είχε πει πως η Βέροια όταν έμεινε με 10 παίκτες « έπαιξε με πέντε αμυντικούς και τρεις κόφτες, κλείστηκε πολύ, δεν ενδιαφέρονταν να παίξει παρά μόνο να χαλάσει το παιγνίδι και το βασικό της μέλημα ήταν να μην έχουν καθόλου χώρου οι επιθετικοί του Ολυμπιακού να κινηθούν στο βαρύ τερέν».

Είχα πει τότε ότι πρέπει νακαλωσορίσουμε τον Περέιρα στην ελληνική μας πραγματικότητα: η διαπίστωσή του ήταν η πρώτη που δείχνει ότι άρχισε να καταλαβαίνει τι τον περιμένει εδώ και ποια είναι η ειδική δυσκολία του Ολυμπιακού στα ματς εντός της Ελλάδας. Προχθές μιλώντας στη Νova ο Πορτογάλος υπερασπίστηκε την ανάγκη του rotation, εξήγησε ότι το γεγονός ότι ο Ολυμπιακός θα παίξει Σάββατο με τον Εργοτέλη στερεί ουσιαστικά από τον ίδιο τη δυνατότητα να κάνει στην ομάδα μια τουλάχιστον προπόνηση της προκοπής μέσα στην εβδομάδα και δήλωσε πως στην παρούσαφάση κι έχοντας μπροστά του δύσκολα ματς τον ενδιαφέρουν πρώτα από όλα οι νίκες και τα υπόλοιπα (καλό ποδόσφαιρο, θέαμα κτλ) έπονται.

Από αυτού του είδους τις διαπιστώσεις καταλαβαίνει κανείς και ποιο είναι το πρόβλημα του εφετινού Ολυμπιακού – πρόβλημα που δεν κατάφερε να λύσει ο Μίτσελ και που δεν ξέρω αν θα λύσει και ο Πορτογάλος: ο εφετινός Ολυμπιακός έχει από την αρχή της σεζόν ως πρώτη και κύρια προτεραιότητα τις νίκες και όχι την βελτίωση του επιθετικού παιγνιδιού του. Ο Μίτσελ πίεζε τους παίκτες του (και τσακώνοντανμε κάμποσους από δαύτους) ελπίζοντας πως αυτοί με ατομικές προσπάθειες θα κρύψουν τη δική του δυσκολία να μάθει στην ομάδα να παίζει επιθετικά. Κι ο Πορτογάλος που παρέλαβε μια ομάδα με φτωχό (για τα κυβικά της) επιθετικό παιγνίδι, αφού αρχικά ασχολήθηκε με την βελτίωση της αμυντικής της συμπεριφοράς, αποφασίζει τώρα πως η μόνη επιδίωξή του πρέπει να είναι οι νίκες.

Μόνο που νίκες είχε κι ο Μίτσελ (μάλιστα μετά από μια νίκη απολύθηκε) κι όπως αποδείχτηκε, αυτές, ακριβώς επειδή ήταν συνήθως στριφνές και δύσκολες, δεν στάθηκαν αρκετές ούτε για να κρατήσει τη θέση του, ούτε για να δώσουν στην ομάδα ένα προβάδισμα στη βαθμολογία σημαντικό.

Οι νίκες δεν είναι του προπονητή

Είναι κακό οι προπονητές να πιστεύουν πως η νίκη θεραπεύει κάθε αδυναμία και σκοτώνει κάθε γκρίνια πριν αυτή γιγαντωθεί; Ναι είναι, γιατί μιλάμε για τον Ολυμπιακό δηλαδή μια ομάδα συνηθισμένη στο να κερδίζει. Η δουλειά του προπονητή του Ολυμπιακού δεν είναι οι νίκες: είναι η αγωνιστική ταυτότητα, η βελτίωση των παικτών, η υιοθέτηση και η διδασκαλία ενός τρόπου παιγνιδιού, που να ικανοποιεί το κοινό. Οποιος αυτό δεν το καταλαβαίνει, όσες νίκες και να κάνει κι όπως και να λέγεται δεν θα κάνει προκοπή. Δύσκολα θα αγαπηθεί από τονκόσμο: είναι κανόνας.

Αυτά τα τελευταία χρόνια ο κόσμος του Ολυμπιακού αγάπησε τρεις προπονητές, όχι γιατί κέρδισαν αλλά γιατί σεβάστηκαν τα θέλω του: αγάπησε τον Μπάγεβιτς στο πρώτο του πέρασμα, τον Τάκη Λεμονή όταν διαδέχτηκε το Ματζουράκη και σε ένα πρωτάθλημα μοίρασε τριάρες και τεσσάρες σε όλους, και τον Ερνέστο Βαλβέρδε γιατί έδωσε στην ομάδα επιθετική ταυτότητα μαθαίνοντας την ένα τρόπο παιγνιδιού που της ταίριαζε. Δεν είναι σκληρός ή άκαρδος ο κόσμος του Ολυμπιακού: και τον Σόλιντ χειροκρότησε και τον Μίτσελ, ακόμακαι τον Ζαρντίμ. Σε μια μεγάλη μερίδα του κόσμου δεν άρεσε η απόλυση αυτών των προπονητών, όπως δεν άρεσε παλιότερα και η απόλυση του Κάτανετς πχ. Αλλά άλλο είναι να πιστεύεις ότι κάποιος μπορεί να ψιλοαδικήθηκε κι άλλο είναι να τον αγαπάς: υπάρχει διαφορά.

Εχω μεγάλες αμφιβολίες για το αν ο κόσμος του Ολυμπιακού θα αγαπήσει το Βίκτορ Περέιρα και δεν το λέω - προς Θεού - γιατί δεν κέρδισε την ΑΕΚ: με την ΑΕΚ έκαναν ένα κακό ματς οι παίκτες που δεν κατάλαβαν τη δυσκολία του αγώνα – τα όποια λάθη του προπονητή στη σύνθεση και στις επιλογές είναι δευτερεύοντα σε σύγκριση με την κακή απόδοση των παικτών. Καλά έκανε ο Πορτογάλος κι έκανε rotation, αλλά από πού προκύπτει ότι το rotation είναι σημάδι για σορολόπ κι αποτελεί δικαιολογία για άσχημα ματς; Και θα ήταν ευχαριστημένος ο κόουτς αν μεαυτή την εμφάνιση με μια στραβοκλωτσιά ο Ολυμπιακός κέρδιζε; Θέλω να πιστεύω πως όχι, αλλά δεν είμαι και βέβαιος.

Και σωστό και λάθος

Πέρα από αποτελέσματα υπάρχει ένα δεδομένο: ο Περέιρα για την ώρα μοιάζει πολύ πραγματιστής, πολύ υπολογιστής, πολύ μετρημένος. Σαφώς και μαζί του τα αποδυτήρια κάπως ηρέμισαν, αφού οι περισσότεροι παίκτες ήταν λίγο πνιγμένοι από τη συμπεριφορά του υπερβολικά αυτάρεσκου Μίτσελ, αλλά και η διακήρυξή του Πορτογάλου ότι μόνο οι νίκες μετράνε καλό σημάδι δεν είναι, ούτε για τον Ολυμπιακό ούτε για τον ίδιο. Αν στις νίκες αυτές δεν υπάρξει η σφραγίδα του, (και στον Ολυμπιακό η σφραγίδα του προπονητή φαίνεται μόνο στο επιθετικό κομμάτι), οι νίκες θα ξεχαστούν γρήγορα.

Είναι φανερό ότι τα τελευταία χρόνια οι προπονητές του Ολυμπιακού φροντίζουν πιο πολύ την αμυντική λειτουργία της ομάδας: το απαιτεί η συμμετοχή σε δύσκολα ευρωπαϊκά ματς και το επιτρέπει η γενικότερη εντύπωση ότι στην Ελλάδα για να κερδίζει ο Ολυμπιακός δεν χρειάζεται να κάνει πολλά.

Η προσέγγιση αυτή είναι σωστή και συγχρόνως λάθος: σωστή γιατί όντως τα αποτελέσματα στην Ευρώπη είναι πολύ βελτιωμένα σε σύγκριση με τους καιρούς του Σωκράτη Κόκκαλη και λάθος γιατί μια ομάδα έχει κυρίως την υποχρέωση να διασκεδάζει τοκοινό της και να το κάνει να τρέχει να δει την ίδια κι όχι τα μεγάλα της ματς – υπάρχει διαφορά. Αυτό το δεύτερο πολύ φοβάμαι πως λιγάκι έχει πάει στην άκρη κι αυτό φαίνεται και από τις γενικότερες διοικητικές αντιδράσεις: ο Περέιρα είπε ότι στην παρούσα φάση δεν τον ενδιαφέρει το θέαμα και κανείς δεν βγήκε να του πει να πάρει ένα τηλέφωνο το Ζαρντίμ να τον ρωτήσει γιατί απολύθηκε ενώ ήταν αήττητος.

Μόνο ωραίο ποδόσφαιρο

Σήμερα ο Ολυμπιακός παίζει με τον Εργοτέλη – ένα ματς από τα πιο εύκολα. Το ζήτημα δεν είναι η νίκη, όπως λέει ο προπονητής του, αλλά μια πειστική εμφάνιση ενόψει των δοκιμασιών με τον ΠΑΟ, την Ντνίπρο, τον Αστέρα, την ΑΕΚ. Ας του πει κάποιος του Περέιρα ότι, ακόμα κι αν έχει δίκιο απόλυτο, αυτά για τις νίκες κτλ δεν πρέπει να τα λέει.

Γιατί ο μήνας του μέλιτος, στον οποίο ακόμα βρίσκεται, θα περάσει. Κι αν νομίζει πως τον έφεραν για να φτιάξει ένα Ολυμπιακό που θα κερδίζει με προσοχή στην άμυνα και κοντρολάρισμα του ρυθμού του παιγνιδιού, ας ψάξει από τώρα δουλειά γιατί δύσκολα θα μακροημερεύσει. Στόχος ενός προπονητή του Ολυμπιακού δεν μπορεί παρά να είναι μόνο το ωραίο ποδόσφαιρο, ας του πει κάποιος: όλα τα άλλα δύσκολα ο κόσμος τα ανέχεται…