Περισσότερο και από το να γράψω τι πρέπει να προσέξει ο ακόμα υπό κατασκευή Ολυμπιακός ή ποιες είναι οι αρετές της πολύ φουριόζας και φέτος Ατλέτικο Μαδρίτης, η παρουσία της πρωταθλήτριας Ισπανίας στην Αθήνα μου θύμισε μια ιστορία που βρίσκω διδακτική, καθώς φέτος το καλοκαίρι μιλήσαμε πολύ για πωλήσεις, αγορές, ποδοσφαιρικές μπίζνες και πλάνα σωτηρίας.

Το 2010 η Ατλέτικο φτάνει πολύ κοντά στη χρεοκοπία: το πρόβλημα της είναι τεράστιο καθώς υποχρεούται να υπογράψει ένα διακανονισμό με το κράτος με βάση τον οποίο πρέπει να καταβάλει για οφειλές περίπου 17 εκατ ευρώ το χρόνο.

Υπο την πίεση της ισπανικής λίγκας που απειλεί να μην αδειοδοτήσει την Ατλέτικο και να την αφήσει εκτός Ευρώπης, ο Μιγκέλ Ανχελ Χιλ, γιός του κάποτε ωραίου τρελού Χέσους Χιλ, που διοίκησε το σύλλογο για χρόνια, πουλάει τον νεαρό Ντε Χέα στην Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, τον Φορλάν στην Ιντερ και τον βραζιλιάνο Ελίας στην τότε ακόμα πλούσια Σπόρτινγκ Λισσαβόνας: όλοι τους ήταν βασικοί πρωταγωνιστές στην κατάκτηση του Γιουρόπα λιγκ.

Αυτές οι παραχωρήσεις πόνεσαν, αλλά εκείνη που έκανε τον κόσμο να θυμώσει ήταν η πώληση του Αγκουέρο στην Μάντσεστερ Σίτι: ο Αργεντίνος είχε συμπληρώσει πέντε χρόνια στη Μαδρίτη και λατρεύονταν και ήταν ένας από τους παίκτες που ο Σιμεόνε πριν υπογράψει είχε ζητήσει να μείνουν. Πανικόβλητη από τις αντιδράσεις των οπαδών η διοίκηση ξόδεψε αμέσως σχεδόν τα χρήματα που με δυσκολία βρήκε κι αγόρασε τον Αρντά Τουράν από τη Γαλατά και τους Πίτσι και Σίλβιο από την Μπράγα πληρώνοντας για τους τρεις το εξωφρενικό ποσό των 35 εκατ ευρώ. Επειδή όμως αυτοί δεν ήταν δυνατόν να καθησυχάσουν τον κόσμο η Ατλέτικο έμπλεξε με τον Μέντεζ και την εταιρία του την Doyen Sports Investment, ένα fund επιχειρηματικό με έδρα το Λονδίνο και για φορολογικούς λόγους και την Κωνσταντινούπολη.

Και μετά ήρθε ο Μέντεζ

Ο Χιλ γνώριζε όπως όλη η Ευρώπη τον Μέντεζ και συνεργάστηκε μαζί του για την αγορά του Αρντά Τουράν. Σύμφωνα με όσα γράφονταν στην El Pais εκείνη την εποχή από τον Ισπανό δημοσιογράφο Χοσέ Μάρκος ο Μέντεζ, όχι μόνο έπεισε τους Μαδριλένους ότι μπορεί να τους βοηθήσει ν αποκτήσουν τον Φαλκάο από την Πόρτο, τον μόνο παίκτη που μπορούσε να βοηθήσει τον κόσμο να ξεχάσει τον Αγκουέρο, αλλά και προθυμοποιήθηκε να τους δανείσει το ποσό των 20 εκατ ευρώ για την αγορά του που πλέον θα στοίχιζε στην Ατλέτικο μόνο 20: μόνη έξτρα υποχρέωση ένα νέο συμβόλαιο του παίκτη πολύ μεγαλύτερο από αυτό που είχε στην Πόρτο – ένα συμβόλαιο της τάξης των 7 εκατ ευρώ.

Η εξέλιξη έμοιαζε με ευκαιρία και με τις ευλογίες του Σιμεόνε η μεταγραφή έγινε. Στο τέλος της σεζόν, ενώ οι δυο άλλες μεταγραφές είχαν βοηθήσει ελάχιστα, ο Αρντά και ο Φαλκάο είχαν βοηθήσει τον Σιμεόνε να κατακτήσει το Γιουρόπα λιγκ. Μόνο που από τους δυο ο Τούρκος ανήκε στην Ατλέτικο, ενώ ο Κολομβιανός όχι. Ηταν εκεί παρκαρισμένος.

Η μεγάλη προσφορά

Ο Φαλκάο πρόσφερε πολλά, αλλά οι τρύπες του ισολογισμού δεν έκλεισαν. Οι δόσεις του διακανονισμού με την εφορία πληρώνονταν με δυσκολία. Ο Κολομβιανός είχε τόσους μνηστήρες, ώστε η ομάδα άρχισε να νοιώθει το βάρος της παρουσίας του. Ο τύπος έκανε τη δουλειά του και πολύ καλά, όμως στη Μαδρίτη καταλάβαιναν ότι το καλοκαίρι αυτός και ο μάνατζέρ του θα απαιτούσαν ή ένα νέο συμβόλαιο, ακόμα μεγαλύτερο, ή να βρεθεί το νέο αφεντικό που θα πληρώσει τη ρήτρα της αγοράς του. Η σεζόν 2012-13 ήταν εξαιρετική για το Φαλκάο κι όχι τόσο άσχημη και για την Ατλέτικο που αποκλείστηκε στο Γιουρόπα λιγκ από την Ρούμπιν Καζάν αλλά στο πρωτάθλημα τερμάτισε 3η.

Όμως ο φόβος της χρεοκοπίας παρέμεινε, αφού το κόστος της ομάδας ήταν τεράστιο και τα χρήματα που είχαν μπει στο ταμείο από την πώληση του Αγκουέρο είχαν χαθεί σε μεταγραφές και συμβόλαια. Το καλοκαίρι, όταν έφτασε μέσω του Μέντεζ η πρόταση για πώληση του παίκτη στη Μονακό του Ριμποβλεφ για 60 εκατ., όλοι άφησαν ένα αναστεναγμό ανακούφισης. Η Ατλέτικο ξόφλησε τον Μέντεζ κι έβγαλε και 15 εκατομμύρια: ο Πορτογάλος και ο παίκτης μοιράστηκαν τα 20 (15+5) της υπογραφής.

Πρώτα τα οικονομικά

Πολλοί περίμεναν ότι το καλοκαίρι του 2013 η Ατλέτικο θα έκανε ένα ακόμα κόλπο γκρόσο αντικαθιστώντας τον Φαλκάο με κάποιον ανάλογα σπουδαίο, αλλά ο Σιμεόνε είπε ότι το πρώτο μέλημα της εταιρίας πρέπει να είναι τα οικονομικά της. Ξόδεψε ελάχιστα για τον Νταβίντ Βίγια και πόνταρε στην αξιοποίηση παικτών που υπήρχαν, όπως ο Ντιέγκο Κόστα.

Η προσοχή στους ισολογισμούς οδήγησε το σύλλογο να αποκτήσει τρεις δανεικούς: τον Κουρτουά, τον Σούσα και τον Ντιέγκο. Το κέρδος ήταν η διευθέτηση των οικονομικών και αξιοποίηση των παικτών που υπήρχαν: μόνο η δική τους βελτίωση θα μπορούσε να φέρει αληθινά χρήματα στο ταμείο. Ο κόσμος κατάλαβε ότι η βελτίωση των παικτών και η πώλησή τους είναι μονόδρομος και πως Φαλκάο χωρίς κέρδος δεν σου χαρίζει κανένας.

Η σεζόν υπήρξε η καλύτερη όλων των εποχών, κατακτήθηκε ο τίτλος και χάθηκε το Τσάμπιονς λιγκ για κάτι δευτερόλεπτα. Το τεράστιο όμως κέρδος ήταν η εξυγίανση: η πώληση του Ντιέγκο Κόστα και του Φελίπε Λουίς, σε συνδυασμό με προσθήκες πολλών παικτών, για τους οποίους όμως ξοδεύτηκαν σχετικά λίγα, ελευθέρωσε το σύλλογο από τα χρέη – φέτος από την Ατλέτικο έφυγαν δέκα παίκτες και ήρθαν πάνω από δώδεκα. Αλλά δεν υπάρχουν πια ούτε διάσημοι δανεικοί, ούτε φίρμες που ανήκουν σε γραφεία μάνατζερ.

Ο κόσμος που πίεζε για τεράστιες μεταγραφές παραλίγο να την καταστρέψει την Ατλέτικο, που κοντά στη χρεοκοπία έφτασε άλλες τρεις φορές στην ιστορία της. Ο κόσμος που κατάλαβε τις ανάγκες της την βοήθησε ν αλλάξει επίπεδο. Ας μαθαίνουμε από αυτές τις ιστορίες - κακό δεν είναι…