Το πρωί της Πέμπτης στην συζήτηση που είχαμε στον αέρα του Sentra FM με τον Γιώργο Λιμνιάτη συμφωνήσαμε ότι κάθε παιχνίδι του Ολυμπιακού θα είναι ντέρμπι και οι νίκες θα έρχονται με πολύ ιδρώτα, αν όχι ...αίμα.

Δεν ανακαλύψαμε, βέβαια, την Αμερική, καθώς μιλάμε για μια ομάδα που μόλις τώρα αρχίζει να χτίζει χαρακτήρα και ταυτόχρονα να παίρνει και αποτελέσματα. Οι ίδιοι οι προπονητές του, άλλωστε, έχουν οριοθετήσει ως χρονικό σημείο που θα δούμε τον κανονικό Ολυμπιακό, το τέλος της κανονικής περιόδου στην Ευρωλίγκα και λίγο αργότερα. Αρχές Γενάρη, δηλαδή. Καταλαβαίνει κανείς ότι αυτή η νίκη επί της Φενέρ έχει διπλή σημασία.

Πρώτον γιατί η εμφάνιση του πρώτου ημιχρόνου ήταν τόσο απογοητευτική που κανείς δεν πίστευε ότι οι "ερυθρόλευκοι" θα μπορούσαν όπως έπαιζαν να αλλάξουν την εικόνα του αγώνα. Αγχωμένοι, χωρίς καμιά (καλή) ιδέα μέσα στο παρκέ, μπλοκαρισμένοι και μακριά από κάθε έννοια ομάδας, ειδικά εκείνων που αγωνίζονται στην Ευρωλίγκα.

Και δεύτερον απλά γιατί ήταν μια νίκη που ήρθε την κατάλληλη στιγμή, καθώς αν ο Ολυμπιακός έχανε έμπαινε σε περιπέτειες στην διοργάνωση καθώς θα μετρούσε δυο σερί ήττες με τους επόμενους δυο αγώνες, μάλιστα, να γίνονται εκτός έδρας (εναντίον Κάχα Λαμποράλ και Καντού) με αποτέλεσμα να τίθεται εξ' αρχής πρόβλημα, ακόμη και στην υπόθεση πρόκριση.

Ο Ντούσαν Ίβκοβιτς μετά το ματς επανέλαβε για πολλοστή φορά ότι ο Ολυμπιακός θέλει χρόνο και υπομονή. Σα να άκουγε κανείς τον ...Παναγιώτη Γιαννάκη, που κόντεψε να παρεξηγηθεί μέχρις εσχάτων, επειδή ζητούσε το αυτονόητο, αλλά και τόσο δύσκολο στην Ελλάδα. Να κάνει κάποιος υπομονή, για να δει μια δουλειά που γίνεται να βγάζει αποτέλεσμα. Στην χώρα που ζούμε (τελευταία μόνο επιβιώνουμε, αλλά αυτή είναι μια άλλη κουβέντα) συνήθως γίνεται το ακριβώς αντίθετο. Περιμένουμε το αποτέλεσμα, χωρίς τη δουλειά!

Εύπλαστος σαν τη πλαστελίνη

Ο έμπειρος Σέρβος γνωρίζει ότι η ομάδα που έχει στα χέρια του είναι τόσο εύπλαστη, που όπως οι χειροτεχνίες με πλαστελίνη μπορεί να διαλυθεί άμεσα και την ίδια ώρα να μετατραπεί σε κανονική πέτρα, που δεν σπάει με τίποτε. Καθώς βρισκόμαστε στο ξεκίνημα είναι προφανές να υπάρχουν σκαμπανεβάσματα, που δεν πρέπει να προκαλούν εκπλήξεις. Ακόμη κι αν στο πρώτο ημίχρονο σημειώνει μετά βίας 26π, αλλά στο δεύτερο εκρήγνυται και βάζει 55!

Ο Ολυμπιακός που αποφάσισε να παίξει πολύ επιθετική άμυνα, κατάφερε να ηρεμήσει, να βρει ένα σχήμα (γιατί είναι αλήθεια ότι και ο προπονητής του ακόμη πειραματίζεται) να αντιπαρέλθει το γεγονός ότι δυο από τους τρεις Αμερικανούς είχαν μηδαμινή συμμετοχή (ο Λούκας πήγε πίσω λόγω του τραυματισμού του, ο Χάουαρντ βρίσκεται στο στάδιο της εκμάθησης του αλφάβητου του ευρωπαϊκού μπάσκετ, σε ένα επίσης ζήτημα ...μεγάλης υπομονής) να βάλει τον Σπανούλη στην εξίσωση ηγέτης, τον Πρίντεζη σε ρόλο κλειδί (είτε γιατί ευστόχησε σε δυο συνεχόμενα τρίποντα ανοίγοντας έτσι την κλειστή άμυνα των Τούρκων, είτε γιατί παρέσερνε διαρκώς τον Πρέλτζιτς στο λόου-ποστ) και βασικό πλέι-μέικερ τον Κατσίβελη.

Ο μικρός έκανε ένα παρολίγον μοιραίο λάθος με τη λάθος πάσα στην επαναφορά (ίσως δεν έπρεπε να πάει αυτός στην πλάγια γραμμή) ήταν όμως καταλυτικός στην άμυνα που έπαιξε, ειδικά πάνω στον Ούκιτς και έχει εξαιρετική αίσθηση του γηπέδου, αποτελώντας πραγματική επένδυση για τον Ολυμπιακό.

Αφανής εργάτης σε αυτόν τον Ολυμπιακό ο Άντιτς που μπορεί να έσπασε τα καλάθια με την αστοχία του, έκανε όμως όλη την υπόλοιπη βρώμικη δουλειά με τις άμυνες του (η τελευταία απέφερε και το λάθος του Μπογκντάνοβιτς στο τέλος που χρεώθηκε με 5'' με τον Ολυμπιακό να ξαναπαίρνει τη μπάλα) και έδωσε λύσεις στο μεγάλο πρόβλημα του πρώτου ημιχρόνου στα ριμπαόυντ (12 συνολικά μάζεψε ο Σκοπιανός).

Περισσότερο απ' όλα η νίκη δίνει στον Ολυμπιακό αυτοπεποίθηση και τον περίφημο χρόνο για να δουλέψει ο Ίβκοβιτς που γνωρίζει ότι θα χρειαστεί υπερπροσπάθεια, ειδικά στα εκτός έδρας ματς, για να παίρνει τέτοιες νίκες όπως η χθεσινή. Αλλά είπαμε. Σε κάθε παιχνίδι θα δίνει και μια ξεχωριστή μάχη. Η διαφορά, άλλωστε, με τον Γιαννάκη που ζητούσε υπομονή είναι ότι αυτός ο Ολυμπιακός δεν έχει δημιουργήσει υψηλές απαιτήσεις από την αρχή. Ό,τι καταφέρει θα το κάνει αγώνα με τον αγώνα, νίκη με τη νίκη. Έτσι θα γίνει πρώτα απ΄όλα ομάδα και εν συνεχεία θα φέρει και τον πολύ κόσμο στο ΣΕΦ. Η δουλειά, όμως, που τον περιμένει είναι πάρα πολλή...