Το γήπεδο είχε περισσότερο κόσμο από ποτέ άλλοτε φέτος, μα να 'στε σίγουροι ότι αυτό που παρακολούθησαν δεν το περίμεναν.

Πρώτον, οι Ολυμπιακοί γνωρίζουν την κατάσταση της ομάδας τους. Δεύτερον, ήξεραν το φορμάρισμα της Γαλατά. Τρίτον, πίστευαν στην επικράτηση και στο 5/5 , αλλά με έναν τρόπο λιγότερο εντυπωσιακό από αυτόν που απόλαυσαν. Όμως ''συμβόλαια'' με την όρεξη των συγκεκριμένων παικτών δεν υπογράφονται. Γιατί πολύ απλά, η ομάδα μπάσκετ του Ολυμπιακού είναι ένα σύνολο με πολύ ταλέντο, αλλά και αρκετά βάσανα. Βάσανα που ξεκινάνε από τους τραυματισμούς και φτάνουν ως την κακή νοοτροπία που τσάντισε τις προάλλες τον Σφαιρόπουλο. Ρεκόρ έκανε ο Μάντζαρης(ατομικό), ρεκόρ και ο Σφαιρόπουλος. Έγινε πιο γρήγορος και από τον Ιωαννίδη, στο να απαιτήσει κάτι και να το δει, σε ελάχιστα 24ωρα.

Το θέμα για την επιτυχία του Ολυμπιακού, δεν είναι τα νούμερα. Δεν είναι η διατήρηση του αήττητου. Βρε δεν είναι, ούτε τα καρφώματα, ούτε οι τάπες, ούτε το εντυπωσιακό τρανζίσιον. Δεν είναι ούτε πως βρήκαν λύσεις, τις λίγες φορές που η τουρκική άμυνα δημιούργησε και δυο- τρεις μπελάδες. Το θέμα για τον Ολυμπιακό, είναι πως μπήκαν όλοι έτοιμοι. Μα όλοι… Δεν ήξερε ο Αταμάν, από ποιον να φυλαχτεί. Και δεν είναι οι πόντοι. Το ξαναλέω, μην κολλάτε. Ο Μάντζαρης έβαλε 15, ο Σλούκας 1, την επόμενη μπορεί να είναι το αντίθετο. Αυτό που μετράει είναι, πως όποιος πατούσε στο παρκέ, ήταν έτοιμος για δυο πράγματα: Πρώτον να εξοντώσει τον αντίπαλο στην άμυνα. Οι αλλαγές στα μαρκαρίσματα, βγαλμένες από ηλεκτρονικό παιχνίδι, η αντίδραση στα μις ματς(που πάντα δημιουργούνται στην άμυνα) εντυπωσιακή. Η πίεση ψηλά, με τα χέρια να ορθώνονται και να δημιουργούν συνθήκες- τρομάρας, δεν σταματούσε. Βλέπαμε έναν Ολυμπιακό που έκανε απλά, αυτά που ζητάει ένας σύγχρονος προπονητής στην καθημερινή συνεργασία του με τους μπασκετμπολίστες. Και όλα αυτά φυσικά, έδιναν μέσω του απύθμενου ταλέντου, το σωστό τρανζίσιον και τις φάσεις να τελειώνουν με ποικίλους τρόπους.

Οι ψηλοί πλην μικρού διαστήματος, ανίκητοι , με τον Χάντερ να κάνει το καλύτερό του παιχνίδι. Οι κοντοί; Ο Ο Μάντζαρης σε ρεσιτάλ, ο Σπανούλης να κάνει τα απλά και να βάζει 16 πόντους με 7 ασίστ. Ο λαφαγιέτ χωρίς να το καταλάβει κανείς, πρόσφερε κι αυτός. Ο Κατσίβελης με χρόνο αυξημένο στο ροτέισον, να σουτάρει με ψυχολογία που δεν είχε ποτέ. Όλοι πρόσφεραν, όλοι έδωσαν και ο κόσμος χάρηκε και τον Ντάρντεν που απλά παρουσίασε ένα μικρό δείγμα των αμυντικών ικανοτήτων του.

Όποιος πήρε στα χέρια το χαρτί της στατιστικής κατάλαβε πολλά από την ανάπαυλα του ημιχρόνου. Ο Ολυμπιακός είχε 15/20 δίποντα και 5/11 τρίποντα. Τελικές πάσες, στο 14- 6. Ε, πώς να μην κερδίζει με δέκα πόντους διαφορά; Και λίγο ήταν με την εικόνα που έβγαλαν οι δυο μονομάχοι. Απλά εκεί στα μισά της δεύτερης περιόδου, ο Αταμάν έβαλε το θεριό τον Τζαουάι και κάπου εκεί σταμάτησε η… παρέλαση στη ρακέτα τον Τούρκων. Καλάθι από κοντά, μόνο σε δυνατό και ταχύτατο τρανζίσιον. Και μη γελάτε, πάλι καλά που ο Σπανούλης έβαλε δυο- τρία σουτάκια και έμεινε στο διψήφιο. Ο Ολυμπιακός μπήκε στο γήπεδο φουριόζος, γκαζωμένος και πάνω απ’ όλα με άμυνες βγαλμένες από τα χειρότερα όνειρα των αντιπάλων του. Ψηλά, πιεστικά, με διάθεση(γιατί θέμα διάθεσης είναι ο ανασταλτικός τομέας). Αλλαγές στα μαρκαρίσματα με τον ιδανικότερο ρυθμό. Και η Γαλατά να υποχρεώνεται σε προσωπικές ενέργειες του Μίτσοφ και κανά μακρινό σουτ του Αρόγιο ή του Αρσλάν. Στο ΣΕΦ οι καταστάσεις είναι δεδομένες. Για να προβληματίσεις τον Ολυμπιακό, θα πρέπει να τον …δηλητηριάσεις. Με τα ποσοστά που σας έγραψα λίγο πιο πάνω, καταλαβαίνετε ότι κανένα δηλητήριο δεν υπήρχε στο μενού του Αταμάν. Ωστόσο, θα το ξαναπώ το – 10, δεν ήταν κακό για τη Γαλατά. Γιατί πολύ απλά, θα μπορούσε να είναι και χειρότερα τα πράγματα. Φάνηκε και από το στυλάκι που αντέδρασαν οι παίκτες της φεύγοντας για τα αποδυτήρια. Πίστεψαν πως θα επέστρεφαν ακόμη πιο δυνατοί. Και ενώ κάτι πήγαν να κάνουν ξεκινώντας το δεύτερο μέρος, λιποθύμησαν σχετικά γρήγορα και διαλύθηκαν στην τελευταία περίοδο όπου πραγματικά ο Ολυμπιακός πρόσφερε και θέαμα.

Τίποτα δεν κατακτήθηκε, ήταν ένα πολύ καλό παιχνίδι. Ήταν μια νίκη της προπόνησης. Αυτή θεωρώ πως είναι η πιο σωστή προσέγγιση. Δυο μέρες πριν το ματς, αποφάσισαν πώς να παίξουν. Χάραξαν τη στρατηγική τους και το έκαναν ακριβώς όπως είχαν πει. Ο Αλντεμιρ και ο Έρτσεγκ πάσχιζαν, ο Τζαουάι δεν αντέχει να τα κάνει όλα. Ο Βουγιούκας, τίποτα. Ο Αρόγιο έμεινε να παλεύει μόνος, αλλά όπως ξέρετε ο Πορτορικάνος αν δει ότι χάνεται ο αγώνας, βγάζει δικά του συστήματα. Ε, τον είδε και ο Αρσλάν και ζήλεψε. Ο Μίτσοφ πήγαινε να κάνει κάτι πιο φυσιολογικό, μα ήταν άστοχος. Έχει καλό ρόστερ η Γαλατά, αλλά στο ΣΕΦ, δεν… Α και επειδή είναι σύνηθες ελληνικό φαινόμενο, μετά από κάθε αγώνα, πάντα να αναζητούνται οι αδυναμίες των ηττημένων, να πω ότι δεν έχασε η Γαλατά, ο Ολυμπιακός την κέρδισε. Η συνέχεια στην Ευρωλίγκα, είναι απλή: Η ομάδα του Πειραιά έχει προκριθε (ας μην κοροϊδευόμαστε), μένει να γίνει ακόμη καλύτερη και να αποκτήσει υγεία. Το ρεκόρ που θα φτάσει(αν) καμία σημασία δεν έχει. Και πέρυσι έκανε 10- 0 και μετά υπέφερε.

Εξάλλου, η Ευρωλίγκα, έχει καταφέρει να δημιουργήσει ένα σύστημα, που βγαίνεις πρώτος ως τον Δεκέμβρη και δεν κερδίζεις κάτι…