Επειδή στη μπάλα γίνονται όλα, δεν αντιλέγω ότι μπορεί ο Αστέρας να κερδίσει την Τότεναμ. Όμως ό,τι και να γίνει κόντρα στους Λονδρέζους, όσο χρυσάφι κι αν μπει στη σελίδα του βιβλίου της ιστορίας των Αρκάδων(γιατί θα πρόκειται για τεράστιο αποτέλεσμα) την περηφάνια που αισθάνθηκαν στην Τρίπολη όταν τελείωσε ο αγώνας με τον Ολυμπιακό, μάλλον δεν θα καταφέρουν να την αισθανθούν σε άλλον αγώνα.

Γιατί πολύ απλά, πήγε έτσι το ματς και ο Αστέρας βρέθηκε πεσμένος στο καναβάτσο με τον αντίπαλό του να τον χτυπάει ανελέητα. Και στο τέλος, το ματς έληξε Χ. Οι δυο ομάδες αποχώρησαν με διαφορετικά συναισθήματα.

Οι «κυανοκίτρινοι» είχαν παίκτη λιγότερο από πολύ νωρίς, είδαν τον Σπάθα να τους πετάει παίκτη έξω, έχουν παράπονα από τους βοηθούς που υπέδειξαν κάποια οφσάιντ και κακά τα ψέματα υποχρεώθηκαν να αμύνονται κρατώντας μια σφεντόνα, απέναντι σε μια ομάδα που στην τελική, έχει και την δική της ξεχωριστή ποιότητα, πολύ πιο βαριά φανέλα και πίεσε έστω για ένα γκολ.

Από την άλλη, ο Ολυμπιακός που δεν έχει ανάγκη κανέναν διαιτητή, καμία υπόδειξη. Οι Πειραιώτες μπορούν να κερδίζουν, αρκεί να παίζουν. Κι όταν δεν παίζουν, πιστεύω ότι δεν είναι απαραίτητο να κερδίζουν. Γιατί καλύτερος γίνεσαι ακόμη κι αν δεν πάρεις το… τρίποντο.

Καλύτερος γίνεσαι ακόμη κι αν δεις τις αδυναμίες σου. Η ομάδα του Μίτσελ, δεν ήταν σε θέση να πάρει τον αγώνα και δεν τον πήρε γιατί δεν άξιζε. Ο κόσμος του Ολυμπιακού ξέρει πάρα πολύ καλά τι σημαίνει η ομάδα του και δεν έχει ανάγκη από κανέναν να του κάνει μάθημα.

Οι ίδιοι φίλαθλοι είναι που χάρηκαν κόντρα στην Ατλέτικο και κόντρα στη Γιουβέντους. Που έχουν δει νίκες και νίκες. Δεν κολλάνε να μην κερδίσουν τον Αστέρα, ούτε θα μείνουν… νηστικοί επειδή ένας αξιόμαχος αντίπαλος και στην τελική μια από τις ελάχιστες ομάδες της χώρας που ξέρει να ξεδιπλώνεται στο γήπεδο, πήρε μια ισοπαλία.

Έτσι είναι η μπάλα , δε γίνεται να νικάς πάντα. Ο Αστέρας μπορεί εκ των πραγμάτων να μην κατάφερε να παίξει τη μπαλίτσα του, αφού και καλός δεν ήταν ως την αποβολή, αλλά και μετά το έριξε φουλ στην άμυνα, όμως με τον βαθμό είναι ευχαριστημένος.

Ο Ολυμπιακός σκόνταψε πάλι εκτός έδρας. Κι άλλοι βαθμοί παρατημένοι. Κακή ανάπτυξη, επιπολαιότητα, εκνευρισμός και βιασύνη. Τώρα υπάρχει το Τορίνο, αλλά πλέον η Σούπερ Λίγκα, έχει αποκτήσει και άλλο χρώμα. Το βλέπουν όλοι…

Για να το δούμε και πιο ποδοσφαιρικά, όσο γίνεται το πράγμα, επιβάλλεται να πούμε και τα εξής: Ο Αστέρας δεν είναι καμιά… ομαδούλα της σειράς. Μπορώ να πω, ότι είναι ένα από τα σύνολα που χαίρεσαι να παρακολουθείς, μιας και ανεξαρτήτως αποτελεσμάτων, ο στόχος του είναι να παίξει ποδόσφαιρο και όχι να κοροϊδέψει με τον χρόνο.

Από την αρχή οι διαθέσεις των μονομάχων ήταν ξεκάθαρες. Ο Ρόλε έψαχνε να ξεμαρκαριστεί για να πάρει μπάλα. Ο Μάσα με τον Γιαννιώτα, έκαναν ό,τι μπορούσαν προκειμένου να στηρίξουν αυτόν τον τρομερό «υδραυλικό» και ο Πάρα είχε το δύσκολο έργο να «σκοτωθεί» μέσα στα στόπερ του Ολυμπιακού.

Η αλήθεια είναι πως τα μέτρα με το «καλημέρα» της συνάντησης τα πήρε ο Ολυμπιακός. Ο Φορτούνης ήξερε καλά τα κατατόπια και ο Μίτσελ έβλεπε τους παίκτες του να πλευρίζουν περισσότερο από δεξιά, όχι με τον Ντοσεβί, αλλά με τον Ελαμπντελαουί.

Σε δυο φάσεις στο πρώτο τέταρτο μάλιστα εκεί βρέθηκε και ο Κασάμι μπας και υπάρξει καμιά καλή υπεραριθμία για την ομάδα του λιμανιού. Παρ’ όλα αυτά, τον Ολυμπιακό τον αισθάνθηκαν περισσότερο, όταν η μπάλα έφτανε αριστερά στα πόδια του Μαζουάκου.

Ο Κασάμι έκλεινε σωστά προς τα μέσα και ο Γάλλοαφρικανός έμενε μονάχος με τον Λούι. Μπορούσε λοιπόν να πάει στο «ένας με έναν» και να κάνει ζημιές. Η αποβολή του Μάσα(λανθασμένη) λίγο πριν το τέλος του ημιχρόνου, ήταν σίγουρο ότι θα διαφοροποιούσε πολλές από τις ισορροπίες της αναμέτρησης. Το κακό είναι ότι στο τέλος του 45λεπτου, ελάχιστοι ασχολούνταν με το ποδόσφαιρο που είδαν και οι περισσότεροι είχαν να λένε για τα σφυρίγματα. Κακό για το άθλημα και σας το γράφει άνθρωπος που ξέρετε ότι δε θέλει να ασχολείται με διαιτητές και να μένουν κομπάρσοι οι προπονητές και οι παίκτες, που πρέπει να ‘ναι οι κανονικοί πρωταγωνιστές,,,

Ο Βεργέτης υποχρεωτικά γύρισε με τρεις πίσω, Σανκαρέ- Ζησόπουλο- Τσοκάνη. Δε μπορούσε να κάνει και πολλά, όταν κλήθηκε με αριθμητικό μειονέκτημα να βγάλει ένα ημίχρονο και κάτι. Ο Ολυμπιακός συνέχισε από δεξιά με τον Ελαμπντελαουί πλέον να βγάζει «ξυραφιές».

Οι γηπεδούχοι μάχονταν να αντέξουν με τον Μίτσελ να στέλνει αριστερά τον Ντουρμάζ και να φέρνει τον Κασάμι κοντά στον Μήτρογλου. Πήγε στις πλευρές με δυο λόγια ο Ολυμπιακός κάτι που φέτος δεν το συνηθίζει. Όμως ο «δεμένος» Αστέρας τον ανάγκασε.

Ο Φουστέρ ακολούθησε για πίεση, ο Διαμαντάκος για έξτρα επιθετικός(αντί του κακού Κασάμι), γενικά ό,τι μπορούσε το έκανε ο Μίτσελ για να μην αφήσει βαθμούς στην Αρκαδία. Τους άφησε όμως. Κακός ο Ολυμπιακός. Δίχως επιθετικούς.

Δίχως τον παίκτη, που θα πάρει τη μπάλα και θα αφήσει το στίγμα του. Ο Φορτούνης μπήκε ορεξάτος, αλλά Τσόρι δεν είναι(ακόμη). Οι γύρω του, ελάχιστα πράγματα. Με κορυφαίο το δεξί σου μπακ, μη ζητάς και πολλά, όταν είσαι ο Ολυμπιακός. Πλέον και οι δυο ντύνονται ευρωπαϊκά.

Ο ένας πάει Τορίνο, ο άλλος περιμένει την Τότεναμ. Όμως θα το ξαναπώ. Ο Αστέρας άντεξε πάρα πολύ ώρα το «σφυροκόπημα» και οι παίκτες του μπορούν να αισθάνονται καλά για αυτό το αποτέλεσμα…

* Να με συγχωρείτε, αλλά επειδή δεν γίνεται να έχω διερμηνέα, αυτό που αναφέρεται στο άρθρο είναι ότι ο Ολυμπιακός δεν χρειάζεται κανενός είδους σπρώξιμο σαν αυτό που είδαμε για να κερδίσει ένα παιχνίδι. Ξεκάθαρο;