Είναι πολλοί οι προπονητές ανά τον κόσμο - εξυπακούεται ότι ανάμεσα τους ευδοκιμούν και αρκετοί εκ των σπουδαιότερων - που εμπιστεύονται την ακόλουθη πεπατημένη: Μετά από μία ήττα μη αναμενόμενη, ενοχλητική, προϊόν απογοητευτικής εικόνας και χαλαρής προσπάθειας, δεν στοχοποιούν συγκεκριμένους παίκτες, τουναντίον αφήνουν να αιωρείται η δυσαρέσκεια τους προς όλους για όσα δεν έκαναν.

Έπειτα τους αφήνουν να σκεφτούν από μόνοι τους... Είθισται να μεσολαβεί μία ημέρα ξεκούρασης για τους ποδοσφαιριστές, κατά τη διάρκεια της οποίας ωστόσο το μυαλό δεν γαληνεύει, τουλάχιστον όχι εκείνων που έχουν αίσθημα ευθύνης και αντιλαμβάνονται τι συμβαίνει γύρω τους.

Η αυτοκριτική ποτέ δεν έκανε κακό σε κανέναν, τουναντίον βοήθησε ποδοσφαιριστές (και αθλητές γενικότερα) να μάθουν μέσα από τα λάθη τους, να αποβάλουν εγωιστικές συμπεριφορές και τάσεις, ακόμα και να σκεφτούν με κατανόηση για τον συμπαίκτη τους που δεν βρέθηκε σε καλή μέρα και όχι να τον "δώσουν" ως υπαίτιο της ήττας. Όλες αυτές (οι ήττες) που παραμένουν ορφανές, δεν μπορεί ποτέ να αποδειχθούν διδακτικές. Ωστόσο εκείνες που προκαλούν συζήτηση όλων των μελών και αναζήτηση εσωτερική του καθενός ξεχωριστά, ξεχνιούνται εύκολα και κάποιες φορές αφήνουν μικρά (μα όχι και ασήμαντα) κέρδη. Είναι οι περιπτώσεις που λέμε ότι από αγκάθι βγαίνει ρόδο...

Θέρισε Θύελλα, θα σπείρει ξανά νοοτροπία

Από τα λόγια του Τραΐανού Δέλλα, εφόσον τα έχω αναγνώσει σωστά, καταλαβαίνω ότι μετά από τις δύο 8αρες, η ΑΕΚ έσπειρε στα χωράφια της εφησυχασμό (δεν θέλω να πιστέψω ότι επρόκειτο για υπεροψία) και θέρισε μία... Θύελλα! Προσωπικά δεν το βλέπω ως ντροπή, διαφωνώ με τη θέση αυτή διότι ντροπή (ή ξεφτίλα σε έκφραση υπερβολής) και αθλητισμός είναι έννοιες εντελώς ασύνδετες, κινούνται παράλληλα και δεν θα βρεθούν ποτέ μεταξύ τους (εκτός αν μιλάμε για παράγκες και στημένους αγώνες).

Αν κάποιος πρέπει (και οφείλει) να ντρέπεται για κάτι είναι επειδή δεν προσπάθησε όσο μπορούσε και όχι γιατί στο τέλος δεν τα κατάφερε. Ναι, είναι λογικό να προκαλεί γκρίνια και στεναχώρια η ήττα της ΑΕΚ από μία ομάδα της Ραφήνας και ασφαλώς ουδείς μπορεί να ισχυριστεί ότι « δεν γκρεμίστηκε και κανένας φούρνος». Όταν όμως γνωρίζεις ότι μέσα από την οργάνωση και τη λειτουργικότητα που διέπει την Ένωση από το περασμένο καλοκαίρι κι εντεύθεν, ακόμα και τέτοιες καταστάσεις διαχειρίζονται προς όφελος του συνόλου, ε τότε δεν είναι να φέρνεις και την καταστροφή!

Όσοι αγωνίστηκαν σε αυτό το ματς και μετά το τέλος αυτού έλαβαν το μήνυμα του Δέλλα, είχαν (και θα έχουν) πολλές ώρες μπροστά τους προκειμένου να παραδεχθούν (πρώτα στους ίδιους τους εαυτούς τους και μετά ενώπιον όλων) τι δεν έκαναν σωστά και γιατί παρουσίασαν αυτή την εικόνα. Θεωρώ ότι δεν χρειάζονται πολλά λόγια πλέον, παρά μόνο αυτοκριτική και μεγιστοποίηση της προσπάθειας από όλους (συμπεριλαμβανομένου του προπονητή ασφαλώς).

Έπειτα από περίπου 8 μήνες δουλειές, άπαντες υποχρεούνται να έχουν καταλάβει που βρίσκονται, ποια φανέλα φορούν και πόσο μεγάλη αλλαγή συντελείται για την ΑΕΚ σε όλα τα επίπεδα. Θα είναι πρωτίστως καλό για τους ίδιους να το έχουν εμπεδώσει διότι οι θέσεις για την ποδοσφαιρική Ένωση της επόμενης περιόδου δεν θα είναι πολλές, ήδη αρκετές έχουν καπαρωθεί από ποδοσφαιριστές που έχουν αποκτηθεί και περιμένουν τη δική τους ευκαιρία.

Υ.Γ. Δυστυχώς έχουμε μάθει να μην αναγνωρίζουμε, να ξεχνάμε και να αλλάζουμε απόψεις πιο γρήγορα και από σώβρακα (sic). Μετά από τις δύο απανωτές 8αρες, ήταν το μεγαλείο του κόσμου, το αυτονόητο που έγινε από παίκτες και προπονητή, η φανέλα της ΑΕΚ. Μετά την ήττα το μένος κατά των ποδοσφαιριστών έκανε πάλι την εμφάνισή του.

Να μην ξεχνάτε πάντως ότι και αυτοί θέλουν να νικούν, άσχετα με το ότι κάποιες φορές δεν γνωρίζουν το πως ή απλά δεν μπορούν λόγω ημέρας, φοβίας, έλλειψης συγκέντρωσης ή ακόμα και περιορισμένων δυνατοτήτων απέναντι σε συγκεκριμένη αντιμετώπιση. Και να είστε βέβαιοι ότι σε ενάμιση χρόνο από σήμερα, θα βλέπετε μία άλλη ΑΕΚ. Αυτή που όλοι ονειρευόμαστε!