Φίλε ΑΕΚτζή - και λοιποί υποστηρικτές άλλων ομάδων αν τύχει να περάσετε από εδώ για να ρίξετε μια ματιά - ο Φιλίπ Μοντανιέ δεν είναι ο προπονητής που έχεις (έχετε) συνηθίσει! Απέχει σημαντικά από τα μοντέλα τεχνικών τα οποία επελέγησαν τα τελευταία χρόνια από τους Κιτρινόμαυρους, ελάχιστα εκ των οποίων ομολογουμένως, αποδείχθηκαν επιτυχή, ειδικά από την περίοδο που η Ενωση εισήλθε σε καθεστώς απληρωσιάς κι εντεύθεν.

Ο Μπάγεβιτς εισηγήθηκε και ο Μελισσανίδης αποφάσισε τη συνεργασία με έναν προπονητή που δεν απαιτεί να είναι «κλειδοκράτορας» (όπως επί παραδείγματι προσδοκούσε να γίνει ο προκάτοχός του Γκουστάβο Πογέτ), απλούστατα διότι δεν του άρεσε ποτέ να λειτουργεί ως τέτοιος. Επέλεξαν έναν τεχνικό ο οποίος απολαμβάνει (ως και «δαιμονίζεται» με αυτό) το να δημιουργεί ομάδες που θα φέρουν τη σφραγίδα του και θα αποδίδουν ποδόσφαιρο ελκυστικό στο μάτι, παραμένοντας εντός των προκαθορισμένων στόχων.

Τον εξιτάρει ακόμα περισσότερο η προοπτική του λειτουργικού συνδυασμού των προαπαιτούμενων από τις διοικήσεις, δίχως να στρώνονται στα πόδια του δεκάδες εκατ. ευρώ για μεταγραφές ονομαστών παικτών. Θα βρει τον τρόπο να τους εντοπίσει και εξελίξει εκείνος σε αυτό που ενδεχομένως ούτε οι ίδιοι είναι ακόμα σε θέση να διακρίνουν ότι μπορούν να μεταλλαχθούν.

Ο Μοντανιέ είναι ένας ποιοτικός εραστής της δημιουργίας και η φιλοσοφία του καθοδηγείται από την ακατανίκητη επιθυμία του να καταπιάνεται με περιπτώσεις που τον κάνουν να νιώθει χαρούμενος, με πρότζεκτς τα οποία του παρέχουν συγκεκριμένο σχέδιο και ένα μεσομακροπρόθεσμο όραμα, όχι πιεστικό και ψυχαναγκαστικό. Δεν του αρέσουν τα ζάρια στη δουλειά του, δεν τζογάρει. Κοινώς απεχθάνεται τον καιροσκοπισμό, τα μισθοφορικά κίνητρα, τον τυχοδιωκτισμό.

Δουλειά αλλά και στήριξη

Το συμπέρασμα που εξάγεται από τις προηγούμενες δουλειές του αποτελεί το βασικότερο εχέγγυο για το (σε πρώτη ανάγνωση και ασφαλώς πρόωρη εκτίμηση) ορθόν της επιλογής του. Όπου κι αν εργάστηκε, ο Μοντανιέ άφησε πίσω του γενικώς αποδεκτή δουλειά και ανθρώπους (ως επί το πλείστον και σε υψηλό ποσοστό) ικανοποιημένους έως και χαρούμενους.

Σπανίζει το φαινόμενο προπονητών οι οποίοι παραμένουν για μεγάλο διάστημα σε μία ομάδα. Ακόμα πιο σπάνια όμως είναι η απάντηση « Oui» (ναι) στο ερώτημα « θα συνεργαζόσασταν ξανά με αυτόν;». Για τον Μοντανιέ δεν προκύπει κανένα « Non» (όχι) από τις ομάδες με τις οποίες ανέπτυξε επαγγελματική σχέση.

Σκεπτόμενος το πρότζεκτ που η ΑΕΚ θέλει να θέσει εκ νέου σε εφαρμογή, θεωρώ ότι ο Γάλλος είναι αυτός που έπρεπε να επιλεγεί, τουλάχιστον σε σύγκριση με τους δύο άλλους υποψηφίους (Φινκ και Αρουαμπαρένα) με τους οποίους ο Μπάγεβιτς συνομίλησε. Πολλοί μιλούν για έλλειψη εμπειρίας σε καράβια μεγάλα και εν πολλοίς σε ομάδες που είχαν στόχο τον πρωταθλητισμό. Εγώ θα σημειώσω ότι βάσει αυτού που η ΑΕΚ θέλει να χτίσει, έχει το άκρως απαιτούμενο και επιθυμητό προφίλ.

Τα πράγματα είναι ξεκάθαρα. Ο Μοντανιέ έρχεται στην Ελλάδα για να «οικοδομήσει» μια εργατική ομάδα, με πνεύμα επαναστατικό και τόσο ισχυρή πνευματική δύναμη και ψυχολογία που θα της επιτρέψουν να πιστεύει ότι το ταβάνι της είναι πολύ υψηλότερο από αυτό που οι άλλοι νομίζουν. Καταφθάνει για να απογειώσει ποδοσφαιριστές, να συμβουλέψει για την απόκτηση ταλέντων με αληθινά περιθώρια εξέλιξης, για να χτίσει μια κατάσταση ομάδας που συνεχώς θα εξελίσσεται δημιουργώντας έναν σταθερό κορμό, χρόνιας συνύπαρξης και κατάκτησης στόχων.

Το κυριότερο όμως είναι τούτο: Ο Μοντανιέ θα χρειαστεί χρόνο, υπομονή και πίστη στο έργο του. Όχι μόνο εντός αλλά και εκτός των τειχών. Θα επιχειρήσει να φτιάξει κάτι πολύ δικό του στηριζόμενος σε αρχές τις οποίες στην Ελλάδα δεν έχουμε συνηθίσει. Σαφώς και ποδοσφαιριστές για τους οποίους θα είναι σίγουρος ότι του κάνουν για να φέρουν εις πέρας την αποστολή. Το πρότζεκτ είναι άκρως ενδιαφέρον από όποια πλευρά του κι αν το περιεργαστείς.