Η στιγμή του πέναλτι… Πετάχτηκα από τον καναπέ (ναι στο σπίτι μου το είδα) και φώναξα. Το τι ακριβώς δεν έχει σημασία, αλλά ενοχλήθηκα πολύ γι αυτό που δεν δόθηκε στον Ατρόμητο, τρελάθηκα που δεν πήρε αυτό που δικαιωματικά του έπρεπε. Ξενερώνω στη σκέψη ότι "κλέβουμε", ακόμα κι όταν γνωρίζω ότι η ΑΕΚ, ειδικά αυτή την εποχή χωρίς σάλιο, δεν έχει καμία δύναμη να στήσει "παράγκες".

Όπως και στον τελικό του Κυπέλλου, αν και τότε το γκολ του Λυμπερόπουλου ήταν πραγματικά στην κλωστή. Δεν θέλω να βλέπω την ομάδα που πρεσβεύει ιδανικά και ήθη να κερδίζει κάλπικα. Ενοχλήθηκα απίστευτα όταν ο Σπάθας έκανε το λάθος, νευρίασα τη στιγμή εκείνη και το ομολογώ με πάσα ειλικρίνεια…

"Δεν θέλω να είμαι ίδιος με εκείνους" σκέφτηκα… Και επειδή θα βρεθούν ενδεχομένως κάποιοι που θα σκεφτούν (ή γράψουν εδώ) ότι μιλώ εκ του ασφαλούς, θέλω να τονίσω ότι θα προτιμούσα να είχε νικήσει η ΑΕΚ τον Ατρόμητο ώστε να ομιλώ τώρα για μία κάλπικη νίκη. Από αυτές που εμείς σιχαινόμαστε (και δεν θέλω ποτέ να έχουμε), ενώ κάποιοι άλλοι τις έχουν κάνει διαχρονική σημαία τους. Ευτυχώς λοιπόν, η ΑΕΚ έχασε. Και πάνω από όλα, αυτό ακριβώς της άξιζε!

Δεν ξέρω αν ήταν η κακιά στιγμή, η τεράστια θέληση του αντιπάλου (που αμφιβάλω ότι θα δούμε απέναντι σε κάποια άλλη ομάδα) ή αν ο Δώνης έκανε ματ στον Κωστένογλου. Η αλήθεια είναι ότι η ομάδα που παρατάχθηκε στο Περιστέρι δεν είχε την απαιτούμενη ετοιμότητα. Διάθεση υπήρχε, διέκρινα όμως και φοβία, διστακτικότητα. Ήταν το πρώτο ματς ειδικών συνθηκών αλλά η ΑΕΚ το έχασε.

Να μην ξεχνάμε όμως ότι…

… η ΑΕΚ τώρα προσπαθεί να αλλάξει τη μοίρα της. Με ποδοσφαιριστές που αρχίζουν να αποκτούν ταυτότητα, με έναν προπονητή που ξέρει καλά ότι ο πήχης πρέπει να είναι χαμηλά και ο οποίος κάνει σωστή και στοχευόμενη δουλειά. Ακόμα και στην κακή βραδιά της, η ομάδα διέθετε πάθος, είχε αρχή και τέλος, προσπαθούσε να παίξει αυτό που μπορεί. Δεν μπορεί να μας αρέσει πάντοτε αυτό, αλλά τουλάχιστον το παλεύει, το θέλει, το επιζητά…

Είχα γράψει σε ένα παλιότερο άρθρο μου ότι τώρα μετράει φίλους. Μετά από τις αναποδιές, χρειάζεται δίπλα της ακόμα περισσότερους. Για όλους όσοι αγαπάμε αυτή την ομάδα, ξέρουμε ότι αυτό δεν το κάνουμε για φθηνό οπαδιλίκι, έχουμε μέσα μας να λέμε ότι η ΑΕΚ αντιπροσωπεύει τα ιδανικά, τα άγια, την προσφυγιά μας. Γραφικό για άλλους, ΦΑΡΟΣ για εμάς. Δεν είναι απλά μία ομάδα… Συνεχίζουμε!