Η ΑΕΚ είναι εφέτος υποψιασμένη. Αυτή η παράμετρος είναι πιο σημαντική ακόμα από την καταφανή ποιοτική ανωτερότητα του ρόστερ της εν συγκρίσει με τις υπόλοιπες ομάδες της κατηγορίας. Το ότι είναι υποψιασμένη και απόλυτα έτοιμη για την επιστροφή, αποδεικνύεται από την τακτική στρατηγική της.

Αν και λόγω φύσης της ομάδας και αξίας των παικτών της οφείλει να παίζει επιθετικά, οι νίκες της έρχονται από την άμυνα. Εκεί όπου η αψεγάδιαστη παρουσία των ποδοσφαιριστών που τη στελεχώνουν και στα τρία ματς πρωταθλήματος δίνει τη σιγουριά ότι κάποια στιγμή το δικό της γκολ θα έρθει. Όπως έγινε και στα Χανιά.

Οι επιλογές αποδεικνύονται εξαιρετικές. Ο Ανέστης έχει τεράστια περιθώρια εξέλιξης, χώρια που στα 23 του πραγματοποιεί εμφανίσεις οι οποίες όχι απλώς σε προδιαθέτουν ότι η ΑΕΚ βρήκε τερματοφύλακα για μία δεκαετία, αλλά και σε πείθουν ότι είναι ήδη έτοιμος! Οι Κολοβέτσιος και Λαμπρόπουλος είναι περιπτώσεις που σε κάνουν να απορείς πως δεν βρέθηκαν ομάδες από τις αποκαλούμενες μεγάλες της Super League να τους αρπάξουν νωρίτερα (όταν π.χ. στον ΠΑΟΚ παίζει ο περιορισμένος Κατσικάς). Όσο για τον δεξιό μπακ-χαφ Μπακάκη, στα δικά μου μάτια απεικονίζεται ως νέος Βασίλης Μπορμπόκης. Άλλωστε με εκείνον στον πάγκο σε ρόλο βοηθού του Δέλλα, θα πάρει και όσα εφόδια του λείπουν σήμερα.

Η ΑΕΚ χτίζει την επιστροφή της από την άμυνά της και ορθά πράττει! Έτσι κερδίζονται τα μεγάλα στοιχήματα, μέσα από αυτή τη διαδικασία χτίζονται οι ομάδες με διάρκεια, εκείνες που παραμένουν για πολλά χρόνια πρωταγωνίστριες. Τους καλύτερους μεσοεπιθετικούς είναι εύκολο να τους βρεις, εφόσον ασφαλώς έχεις και τη διάθεση να πληρώσεις. Την αμυντική αρμονία όμως δεν στην εξασφαλίζει μόνο το ταλέντο αλλά κυρίως οι καλές συνεργασίες και το ιδανικό ταίριασμα.

Στην άλλη πλευρά του γηπέδου…

… συναντάμε τον αξιότιμο κύριο Μάνταλο. Ο οποίος είχε μάλιστα την ειλικρίνεια να παραδεχθεί ότι το γκολ που σημείωσε εμπεριείχε μπόλικη δόση τύχης καθώς το πόδι του ακούμπησε τη μπάλα με σκοπό να κάνει σέντρα. Το ήθελε, δεν το ήθελε, εκείνος ήταν που βρήκε την άκρη ώστε να μπει το πρώτο τέρμα, εκείνος πάλι που έδωσε έτοιμο το δεύτερο στον Δημήτρη Κολοβέτσιο. Εκείνος που σε όλη τη διάρκεια του αγώνα προσπαθούσε με καθαρό μυαλό να ζωγραφίσει πάνω στη θολούρα των άλλων, εκείνος, εκείνος, εκείνος.

Έπειτα υπήρχαν και οι άλλοι. Ο Πλατέλλας που μοιάζει να ζορίζεται στην παραπάνω κατηγορία, του λείπουν οι περυσινές ενέργειες και οι εκρήξεις - προσωπικές νίκες στο ένας εναντίον ενός. Ο Μπαρμπόσα που δεν θυμάμαι αν είχε έστω μία ατομική ενέργεια από την οποία η ΑΕΚ να αποκόμισε επιθετικό πλεονέκτημα ή όφελος. Και ο Αραβίδης που έμοιαζε σαν την καλαμιά στον κάμπο, μόνος μπροστά και αποκομμένος από τους υπόλοιπους να παλεύει για το δίκαιο του μοναχικού καβαλάρη δίχως να το βρίσκει ποτέ. Η μπάλα δεν έφτασε σωστά στα πόδια ούτε μία φορά! Ούτε μία όμως…

Η ΑΕΚ συνεχίζει με νίκες και αυτό είναι που μετράει. Πιστεύω ότι στο τέλος του πρώτου γύρου θα βρίσκεται τουλάχιστον στο +10 από τον δεύτερο της βαθμολογίας, ενδεχομένως δίχως να έχει παίξει το ποδόσφαιρο που θα μαγεύει. Ίσως και γιατί να μην μπορεί να το κάνει με το υπάρχον υλικό απέναντι σε τόσο κλειστές και σκληρές άμυνες. Σημασία έχει να πορεύεται με νίκες. Το ποιοι αξίζουν ή όχι για την ομάδα της επόμενης ημέρας που θα αναζητήσει τίτλους, θα μας απασχολήσει το ερχόμενο καλοκαίρι. Ως τότε θα είναι οι καλύτεροι της συγκεκριμένης κατηγορίας και θα πρέπει να το αποδεικνύουν σε κάθε ματς.