Λουκέτα. Φωτοβολίδες. Ιπτάμενα αντικείμενα. Πέτρες. Επεισόδια. Κουκουλοφόροι. Μπουνιές. ΜΑΤ. Hooligans. Αναβολή. Τραυματίες. Μαφία. Κατηγορίες. Μηνύσεις.

Τι είναι όλα αυτά; Οσα ακούμε τις τελευταίες μέρες, οι λέξεις-κλειδιά για να βρει κάποιος στις διαδικτυακές μηχανές αναζήτησης τι έχει συμβεί από το μεσημέρι της Κυριακής κι έπειτα. Το ελληνικό ποδόσφαιρο και ο αθλητισμός γενικότερα αιμορραγούν, οι διοικήσεις των μεγάλων ΠΑΕ έχουν επιδοθεί σε έναν ανελέητο πόλεμο που δεν έχουμε ξαναδεί στο παρελθόν και κανείς δεν ξέρει που θα οδηγήσει αυτή η κατάσταση. Χθες βράδυ, τουλάχιστον, βρήκαμε ένα λόγο για να χαμογελάσουμε, να αισθανθούμε ξανά περήφανοι .

Βλέπετε, ο Βασίλης Σπανούλης έγινε ο τρίτος πασέρ στην ιστορία της Euroleague, διοργάνωση στην οποία είναι και τρίτος σκόρερ εδώ και λίγες εβδομάδες! " Και τι έγινε; Θα το κατάφερνε κάποια στιγμή, αργά ή γρήγορα" θα πει κάποιος. Φυσικά και θα το κατάφερνε, έχει άλλωστε ακόμη 2-3 παραγωγικά χρόνια μπροστά του. Αυτό που δεν ήξερε το ευρύ κοινό, είναι πως πάνω από τον "Kill Bill" βρίσκονται άλλα δυο δικά μας παιδιά, ο Δημήτρης Διαμαντίδης κι ο Θοδωρής Παπαλουκάς. Οι τρεις κορυφαίοι πασέρ στην ιστορία της Euroleague είναι Ελληνες!

Αλήθεια, μπορείτε να συνειδητοποιήσετε τι σημαίνει αυτό; Πόσο δύσκολο κατόρθωμα είναι; Πόση δουλειά έχουν ρίξει αυτά τα τρία παιδιά για να φτάσουν σε αυτό το επίπεδο; Πόσο σπουδαίο είναι το γεγονός ότι η καριέρα τους συνδυάστηκε από την ποιότητα, την αποφασιστικότητα, το ταλέντο, την εργατικότητα και τη συνέπεια;

Την ώρα που το ελληνικό ποδόσφαιρο έχει στιγματιστεί από ακραίες συμπεριφορές και έχει μετατραπεί σε... κάτι σαν τσίρκο σε όλη την Ευρώπη, το ελληνικό μπάσκετ κρατά ψηλά τη σημαία, έστω κι αν συχνά πυκνά, πριν και μετά από τα ντέρμπι των αιωνίων, πνίγεται κι αυτό σε ανακοινώσεις, αντιδράσεις, άσχημες συμπεριφορές των αφεντικών των δυο μεγάλων ομάδων που δεν έχουν καταφέρει να τιθασεύσουν τα συναισθήματά τους. Ακόμη κι έτσι, ο Παναθηναϊκός κι ο Ολυμπιακός παραμένουν στην ελίτ της Ευρώπης. Οι μεν πράσινοι "χτίζουν" με στόχο το μέλλον, οι δε ερυθρόλευκοι δείχνουν εκ των φαβορί για την κατάκτηση της Euroleague. Και δεν το λέμε μόνο εμείς, το λέει και ο Παναγιώτης Αγγελόπουλος .

Πρόσφατα, δυο συνάδελφοι νεότεροι από εμένα, έλεγαν με παράπονο " Δεν προλάβαμε να δούμε τον Michael Jordan με τη φανέλα των Bulls, τον είδαμε μόνο με αυτή των Wizards". Σκεφτόμουν " πόσο άτυχοι είναι;". Δευτερόλεπτα μετά είπα " Σταθείτε! Ούτε εγώ είδα τον Γκάλη με τη φανέλα του Αρη. Τον θυμάμαι ελάχιστα με αυτή του Παναθηναϊκού". Δεν φλυαρώ. Θέλω με αυτό το παράδειγμα να εξηγήσω πόσο ευλογημένοι είμαστε όσοι παρακολουθούμε τον Μήτσο και τον Βασίλη από το ξεκίνημα της καριέρας τους, πόσο τυχεροί είμαστε που είδαμε τον Τεό να κυριαρχεί στην Ευρώπη και να γίνεται θρύλος του αθλήματος.

Είδαμε αυτούς τους τρεις παίκτες να συνυπάρχουν στην εθνική ομάδα για χρόνια. Και η αλήθεια είναι πως δεν μπορούσαμε να καταλάβουμε πόσο σπουδαίες θα μας φανούν εκείνες οι στιγμές στο μέλλον. Τώρα, το 2015, βλέπουμε τις φωτογραφίες και σκεφτόμαστε πόσο όμορφο θα ήταν να γύριζε ο χρόνος πίσω. Σκεφτόμαστε πόσο ιδιαίτερο θα είναι να μιλάμε στα παιδιά και τα εγγόνια μας για τους "τρεις παικταράδες που έφτασαν 8 φορές στην κορυφή της Ευρώπης με τις ομάδες τους και μας έκαναν να κλαίμε από χαρά στα μετάλλια της Εθνικής".

Χθες βράδυ, όταν ο Σπανούλης πέτυχε το νέο milestone της καριέρας του, υπήρξε μια κάπως πρωτόγνωρη αντίδραση στα social media. Δεν είδαμε σχόλια του στυλ " Δεν θα γίνεις Διαμαντίδης ποτέ". Δεν είδαμε σχόλια του στυλ " Πάλι πίσω από τον Μήτσο είσαι Φραγκοφονούλη". Αντιθέτως. Είδαμε σχόλια σεβασμού, σχόλια παραδοχής, τα οποία μας έκαναν εντύπωση. Και τώρα, μια μέρα μετά, αναρωτιόμαστε πόσο άσχημο είναι αυτό το συναίσθημα, να σου κάνουν εντύπωση και να σου φαίνονται περίεργα τέτοια σχόλια που θα έπρεπε να θεωρούνται φυσιολογικά.

Ο κόσμος ξέρει τι έχουν προσφέρει αυτοί οι παίκτες. Οι οπαδοί του Ολυμπιακού τον γουστάρουν τον Διαμαντίδη, τον παραδέχονται. Οι οπαδοί του Παναθηναϊκού δε μισούν τον Σπανούλη. Θα τον αποδοκιμάσουν έντονα σε κάθε ματς στο ΟΑΚΑ, αλλά μέχρι εκεί. Αν τον δουν στον δρόμο, θα του σφίξουν το χέρι. Συμβαίνει, όσο κι αν σε κάποιους μοιάζει... παράλογο. Τον Παπαλουκά δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην τον παραδεχθεί για το μυαλό, την οξυδέρκειά του, τις ηγετικές του ικανότητες. Και στο κάτω κάτω, μιλάμε για τρεις θρύλους του παγκόσμιου μπάσκετ, όχι μόνο του ελληνικού. Μιλάμε για τρεις παίκτες που σέβεται η Ευρώπη, που ενέπνευσαν χιλιάδες παιδιά να πάρουν μια μπάλα για να τη μπιστήξουν.

Μεγαλώσαμε με τους γονείς μας να λένε " Ο Γκάλης κι ο Γιαννάκης τους κέρδιζαν όλους". Μεγαλώσαμε με τους γονείς μας να μνημονεύουν εκείνα τα βράδια που οι Ελληνες έμεναν σπίτι για να δουν τα ματς του Αρη. Μεγαλώσαμε (οι άνθρωποι της ηλικίας μου) με τον Εντι Τζόνσον, τον Βολκόφ και τον Πάσπαλι, τον Βράνκοβιτς και τον Φασούλα, τον Γουίγγινς και τους Αμερικανούς σούπερ σκόρερ που έβαζαν 40 πόντους σε ιστορικές ομάδες όπως ο Σπόρτιγκ, η Δάφνη, ο Παπάγου. Και κάπου εκεί στην εφηβεία μας, είδαμε το ξεπέταγμα του Παπαλουκά, του Διαμαντίδη, λίγο αργότερα του Σπανούλη. Τους απολαύσαμε, τους ζήσαμε, μας έκαναν να κλάψουμε και να λατρέψουμε ακόμη περισσότερο το μπάσκετ.

Από χθες το βράδυ, ο Μήτσος, ο Θοδωρής και ο Βασίλης είναι οι τρεις κορυφαίοι πασέρ στην ιστορία της Euroleague. Το ξαναλέμε όχι γιατί το ξεχνά κανείς, αλλά για να βάλουμε ακόμη καλύτερα στο μυαλό μας το γεγονός ότι αυτοί οι τύποι αξίζουν τον απεριόριστο σεβασμό μας και τίποτ' άλλο. Για όσα μας έχουν χαρίσει και για όσα θα αφήσουν πίσω τους τη μέρα που θα αποφασίσουν (ο Διαμαντίδης κι ο Σπανούλης) πως έφτασε το μπασκετικό τους τέλος. Μακάρι να αργούσε, αλλά...

Twitter @harris_stavrou