Όποιος παρακολουθούσε μπάσκετ την δεκαετία του 90' δε μπορεί να ξεχάσει τον Ρόι Τάρπλεϊ. Δεν γίνεται αυτό. Γιατί; Επειδή είναι ο κατά πολλούς πιο ταλαντούχος Αμερικανός που έχει περάσει ποτέ τον Ατλαντικό.

Ναι, τόσο καλός ήταν ο Ρόι Τάρπλεϊ. Απλώς δεν είχε ποτέ την δύναμη να αντιμετωπίσει τους δαίμονές του και τελικά το πλήρωσε, καταστρέφοντας την ίδια του τη ζωή. Γιατί όταν ένας άνθρωπος έχει όλα τα προσόντα για να γράψει ιστορία και τελικά πεθαίνει μόνος του στα 50 του χρόνια, τότε έχει καταστρέψει την ζωή του.

Σαν σήμερα πριν από 21 χρόνια, στις 6 Δεκεμβρίου 1995, το ΝΒΑ ανακοίνωνε κάτι που έμοιαζε πιο αναμενόμενο και από το να βγει ο ήλιος από την Ανατολή: Απέκλειε διά βίου τον Ρόι Τάρπλεϊ από την Λίγκα. Ο λόγος; Δεν είχε τηρήσει τους όρους της επανένταξής του στο Πρωτάθλημα, αποτυγχάνοντας κατά το ΝΒΑ τρεις φορές να περάσει τον σχετικό έλεγχο για χρήση αλκοόλ. Για να καταλάβει όμως κανείς γιατί η Λίγκα απέβαλε έναν παίκτη από τις τάξεις της μόνο και μόνο επειδή... έπινε (εντάξει, έπινε πολύ) πρέπει να κάνουμε μία μικρή βουτιά στον χρόνο.

Όλο το ταλέντο του κόσμου, αλλά...

Ο Ρόι Τάρπλεϊ δεν ήταν απλώς παίκτης. Για όποιον είναι μικρός σε ηλικία και δεν τον πρόλαβε, το στυλ παιχνιδιού του εν συντομία έχει ως εξής: Είχε ύψος 2.10 μέτρα, έπαιζε και στις δύο θέσεις των ψηλών, μπορούσε να σκοράρει με πρόσωπο και με πλάτη στο καλάθι, να σουτάρει ακόμα και τρίποντα, ήταν εξαιρετικός χειριστής της μπάλας, κατέβαζε τα ριμπάουντ σαν... στραγάλια και ήταν εξαιρετικός αμυντικός. Και όλα αυτά τα έκανε την δεκαετία του 80' και του 90', όταν το μόνο που έπρεπε θεωρητικά να κάνουν οι ψηλοί ήταν να παίζουν με πλάτη και να μοιράζουν τάπες! Δεν είχε κανένα (αγωνιστικό) ψεγάδι. Είχε όμως ένα πρόβλημα: Δεν είχε ποτέ την ωριμότητα να διαχειριστεί την πίεση.

Ο Τάρπλεϊ αποφοίτησε από το Κολέγιο του Μίτσιγκαν την σεζόν 1985/86, έχοντας την τελευταία του σεζόν 15.9 πόντους και 8.8 ριμπάουντ μέσο όρο. Επιλέχθηκε απο τους Ντάλας Μάβερικς στο Νο7 του – κατά πολλούς “καταραμένου” – ντραφτ του 1986. Ενος ντραφτ που βάσει ταλέντου ήταν ίσως το πιο βαθύ στην ιστορία της Λίγκας, αλλά 4 από τα 10 πρώτα δέκα πικ αποβλήθηκαν από το ΝΒΑ λόγω ναρκωτικών και ένας ακόμα (Λεν Μπαϊας) πέθανε από υπερβολική δόση ναρκωτικών την επόμενη μέρα του ντραφτ!

Ο Τάρπλεϊ λοιπόν ήταν επιφανές μέρος εκείνου του ντραφτ. Έπειτα λοιπόν από μία “συμπαθητική” ρούκι χρονιά (1986/87) όπου είχε 7.5 πόντους και 7..1 ριμπάουντ μέσο όρο, κατάφερε στην δεύτερη σεζόν του (1987/88) να αναδειχθεί “Καλύτερος έκτος παίκτης” του ΝΒΑ, έχοντας 13.5 πόντους και 11.8 ριμπάουντ μέσο όρο. Την τριετία που ακολούθησε (1988-1991) είχε 17.2 πόντους και 12.5 ριμπάουντ μέσο όρο. Ήταν τρομερός εντός παρκέ. Το πρόβλημα ωστόσο ήταν πως εκτός παρκέ δε μπορούσε να μείνει ήσυχος, αφού συνελήφθη δύο φορές να οδηγεί υπό την επήρεια αλκοόλ, ενώ στο ξεκίνημα της σεζόν 1990/91 έκανε χρήση κοκαϊνης. Το ΝΒΑ τον απέβαλλε. Και τότε ξεκίνησε η (Ευρωπαϊκή) περιπέτειά του.

Ο “Ρόι-Ρόι” των Αρειανών και των Ολυμπιακών

Ο Τάρπλεϊ είχε πιάσει πάτο. Χρειάστηκε να πάει σε κέντρο αποτοξίνωσης. Κι εκεί θρυλείται ότι τον βρήκε ο Στιβ Γιαντζόγλου για χάρη του Άρη πριν το ξεκίνημα της σεζόν 1992/93. Με τον Νίκο Γκάλη να έχει αποχωρήσει με προορισμό τον Παναθηναϊκό, ο Άρης ρίσκαρε με τον Τάρπλεϊ. Και δικαιώθηκε, αφού ο Αμερικανός φόργουορντ/σέντερ έκανε απίστευτα πράγματα με την φανέλα των “Κίτρινων”, όντας ο ηγέτης της ομάδας στην πορεία μέχρι την κατάκτηση του Κυπέλλου Κυπελλούχων, σε έναν αξιομνημόνευτο Τελικό κόντρα στην Εφές Πίλσεν (πλέον, Αναντολού Εφές), όπου ο Άρης κέρδισε με το... παιδικό 50-48!

Έναν χρόνο αργότερα (1993/94) ο Τάρπλεϊ κατέβηκε στον Πειραιά, όπου παρέα με τον Ζάρκο Πάσπαλι, τον Παναγιώτη Φασούλα και τον Ντράγκαν Τάρλατς (ο οποίος τραυματίστηκε σοβαρά στο ξεκίνημα της σεζόν) δημιούργησαν ίσως την καλύτερη γραμμή ψηλών στην ιστορία του Ευρωπαϊκού μπάσκετ. Με τον Τάρπλεϊ και τον Πάσπαλι οδηγούς, ο Ολυμπιακός έπαιξε απίστευτο μπάσκετ και κατέκτησε το νταμπλ στην Ελλάδα, ενώ έφτασε μία ανάσα από την κατάκτηση του Κυπέλλου Πρωταθλητριών (πρόγονος της... EuroLeague), όπου ηττήθηκε στον Τελικό από τη Μπανταλόνα του Ζέλικο Ομπράντοβιτς, σε μία από τις μεγαλύτερες εκπλήξεις στην ιστορία του θεσμού.

Ο Τάρπλεϊ είχε πλέον ανανεωθεί. Ήταν ο καλύτερος ξένος στην Ευρώπη. Ένα πραγματικό θηρίο, που μπορούσε για πλάκα να τελειώσει έναν αγώνα με +20 πόντους και +15 ριμπάουντ. Ήταν ξεκάθαρο πλέον πως η θέση του βρισκόταν στο ΝΒΑ. Αφού λοιπόν έκανε τα χαρτιά του, είδε την κορυφαία Λίγκα του κόσμου να τον δέχεται πίσω, αλλά να του βάζει πολύ αυστηρούς όρους.

Αυτοκαταστροφικός μέχρι το τέλος

Το καλοκαίρι του 1994 ο Τάρπλεϊ υπέγραψε 6ετές συμβόλαιο αξίας πάνω απο 20 εκατ. δολάρια! Έμοιαζε να έχει μπει πλέον στον ίσιο δρόμο, έχοντας 12.6 πόντους και 8.2 ριμπάουντ μέσο όρο σε 24.6 λεπτά συμμετοχής την σεζόν 1994/95, παίρνοντας μέρος σε 55 αγώνες (1 βασικός). Εκεί όμως που έμοιαζε έτοιμος για να κάνει το επόμενο βήμα, ήρθε η 6η Δεκεμβρίου 1995. Τότε που το ΝΒΑ ανακοίνωσε τον μόνιμο αποκλεισμό του επειδή δεν είχε τηρήσει τα... συμφωνηθέντα, αφού σε τρεις διαφορετικές περιπτώσεις βρέθηκε να έχει καταναλώσει μεγάλη ποσότητα αλκοόλ. Αυτή η τιμωρία βέβαια σήμαινε και κάτι άλλο: Θα λυνόταν το πλουσιοπάροχο συμβόλαιό του.

Όλα αυτά τον έφεραν τελικά πίσω στην Ελλάδα, όπου φόρεσε την φανέλα του Ηρακλή για μία περίοδο την σεζόν 1995/96, για να ακολουθήσουν η Κύπρος (Απόλλων Λεμεσού), ξανά η Ελλάδα (Έσπερος), η Ρωσία (Ουράλ Γκρέιτ) και η... Κίνα (Μπέϊγιν Ολύμπιανς), πριν επιστρέψει στις ΗΠΑ και αγωνιστεί σε διάφορά μικρά Πρωταθλήματα, κλείνοντας αθόρυβα την καριέρα του.

Ο Τάρπλεϊ έλεγε από την αρχή ότι του... την είχαν στημένη, φτάνοντας πολλά χρόνια αργότερα (το 2007 συγκεκριμένα) στο σημείο να μηνύσει το ΝΒΑ και τους Μάβερικς, υποστηρίζοντας ότι δεν σεβάστηκαν την αναπηρία του (τον εθισμό του στις ουσίες) και δεν προσπάθησαν να τον φέρουν στον ίσιο δρόμο, παρά τον τιμώρησαν αμέσως, με την υπόθεση να φτάνει σε συμβιβασμό.

Έκτοτε χρεοκόπησε, ενώ χάθηκαν τα ίχνη του, μέχρι που στις 9 Ιανουαρίου 2015 έγινε γνωστό πως έφυγε από την ζωή σε ηλικία 50 ετών λόγω προβλήματος στο συκώτι, σε μία είδηση που βύθισε στην θλίψη όλους τους φίλους του μπάσκετ, ειδικά στην Ελλάδα, όπου λατρεύτηκε όσο λίγοι.

Ο Τάρπλεϊ θα μπορούσε να μείνει για πάντα στη μνήμη του κόσμου ως ένας από τους καλύτερους παίκτες όλων των εποχών. Αντ' αυτού, το όνομά του θα αναφέρεται πάντα στην συζήτηση με τους παίκτες που θα μπορούσαν να γίνουν σπουδαίοι, αλλά οι δαίμονές τους δεν τους άφησαν. Ακόμα κι έτσι πάντως, οι φίλοι του Άρη και του Ολυμπιακού μάλλον δεν θα τον ξεχάσουν ποτέ.

Twitter @steflong85