Στις 24/10 του 2014, ο Ολυμπιακός είχε επισκεφτεί την Κωνσταντινούπολη, για να αντιμετωπίσει τη Γαλατασαράι . Λίγες ώρες αργότερα, ουδείς ασχολείτο με το ματς. Είχε προκύψει κάτι άλλο, που συγκέντρωσε το ενδιαφέρον. Ένα ζήτημα ζωής ή θανάτου. Κυριολεκτικά.

Ο Νέιθαν Τζαγουάι είχε διακομισθεί εσπευσμένα στο νοσοκομείο , με τους γιατρούς να καταβάλουν κάθε δυνατή προσπάθεια, για να τον κρατήσουν στη ζωή. Όλη η μπασκετική Ευρώπη "ενώθηκε" μέσω των social networks, για να προσευχηθεί για εκείνον, που παρέμεινε στην εντατική έως ότου διαφύγει του κινδύνου. Όλα ξεκίνησαν από ένα μούδιασμα στο χέρι και το πόδι και τις ενοχλήσεις στο στέρνο, που συνδυάστηκαν με vertigo και αφόρητο πονοκέφαλο. Τι προηγήθηκε; Ας αφήσουμε τον ίδιο να αφηγηθεί μια από τις πιο τρομακτικές ιστορίες που προέκυψαν ποτέ, στο παγκόσμιο μπάσκετ -μέσω της συνέντευξης που έδωσε στην ιστοσελίδα Basketball Insiders.

Κατ' αρχάς, παρά το... παρουσιαστικό του, πάντα είχε μια απέχθεια για τις βελόνες. Δεν μπορούσε καν να αντέξει στη θέα αίματος. Και όλα αυτά, μολονότι η μητέρα του, Lyn ήταν νοσοκόμα. Εκείνος σιχαινόταν ό,τι είχε να κάνει με ασθένειες και νοσοκομεία.

Δυο εβδομάδες μετά τον εορτασμό των 27ων γενεθλίων του, στο ματς που σας λέγαμε " γύρισα λάθος σε μια φάση και δέχθηκα ισχυρό χτύπημα στο κεφάλι, πέφτοντας με δύναμη στον ώμο του Σέντρικ Σίμονς. Αμέσως πήγαμε σε τάιμ άουτ και ένιωσα κάπως περίεργα. Δεν αισθανόμουν το σαγόνι μου". Δεν έδωσε σημασία και λίγο μετά το τέλος του αγώνα, ενώ βρισκόταν με τον αδελφό του, Ομάρ και τον Τζαμόντ Γκόρντον, άρχισε να συμπεριφέρεται κάπως περίεργα. "Ένιωσα σαν μεθυσμένος, χωρίς να 'χω πιει κάτι. Ήξερα πως κάτι δεν πάει καλά. Το κεφάλι μου κόντευε να "σπάσει". "Καιγόταν". Ξαφνικά, ένιωσα σαν να καίγεται όλο μου το σώμα. Άρχισα να ιδρώνω. Φοβήθηκα. Άρχισα να ρωτώ "τι συμβαίνει;" και κάλεσαν ασθενοφόρο".

Η ώρα ήταν 3 τα ξημερώματα, όταν μεταφέρθηκε στα επείγοντα. Οι γιατροί εξέφρασαν φοβίες για πρόβλημα στην καρδιά ή τον εγκέφαλο. Είχε και ιδιαίτερο ιστορικό, καθώς το 2008 -όταν ήταν στους Ράπτορς- είχε διαγνωσθεί με αρρυθμίες. " Με έβαλαν στον μαγνητικό τομογράφο και μετά στην εντατική. Ήμουν νοκ άουτ. Όταν ξύπνησα, δεν ένιωθα τα πόδια μου. Από τη μέση και κάτω, ήμουν μουδιασμένος. Έπαθα σοκ. Σκέφτηκα πως αυτό ήταν. Τελείωσα". Σύντομα, οι σκέψεις ότι ενδεχομένως να υποχρεωθεί να διακόψει πρόωρα την καριέρα του, αντικαταστάθηκαν με το "θα ζήσω; Ώσπου οι γιατροί με ενημέρωσαν πως ό,τι ένιωθα ήταν συνέπεια του σοβαρού τραυματισμού που υπέστην στο λαιμό και τη μέση. Με διαβεβαίωσαν ότι δεν κινδυνεύει η ζωή μου, επισημαίνοντας πως η κατάσταση μου παρέμενε σοβαρή. Τους ρώτησα αν θα μπορούσα να ξαναπαίξω μπάσκετ. Τους ζήτησα να είναι ειλικρινείς".

Τον ενημέρωσαν ότι θα είναι σε θέση να επιστρέψει στα παρκέ, όταν αναρρώσει. " Μου εξήγησαν πως θα χρειαστώ έξι μήνες, για να αναρρώσω. Ακόμα και σήμερα, δεν ξέρω επακριβώς τι έπαθα εκείνο το βράδυ. Ήταν συνδυασμός πραγμάτων. Το χτύπημα δημιούργησε τραύμα, το επίπεδο των ορμονών μου ήταν χαμηλό, έπαιξε και το ρόλο του το άγχος. ήταν πολλά. Ως συνέπεια, θα έπρεπε να σταματήσω τις βραδινές εξόδους και τα πάρτι".

Όταν τα αποτελέσματα των εξετάσεων του βελτιώθηκαν, είχε τη δυνατότητα να επιστρέψει στην πατρίδα του. Το Australia Institute of Sports and Center of Excellence έγινε το σπίτι του, ώστε να προλάβει αν παίξει στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Ισπανίας. "Μ ε το πέρας του εξάμηνου, περίμενα να μου δώσουν το ΟΚ οι γιατροί για να επιστρέψω στα γήπεδα. Δεν σταμάτησα να ντριμπλάρω και να κάνω σουτ, αλλά έπρεπε να μου επιτρέψουν τις επαφές", κάτι που έγινε μέσα στο καλοκαίρι, όταν τον κάλεσαν και στους Boomers. "Χωρίς τη βοήθεια των ανθρώπων στο AIS και αυτών της εθνικής, με πρώτο τον κόουτς Αντρέι Λεμάνις, δεν θα είχα καταφέρει τίποτα", εξηγεί ο νυν παίκτης της Ανδόρας, την οποία ευχαριστεί για την ευκαιρία που του έδωσε " να ξαναγίνω αυτός που ήμουν, αν όχι καλύτερος. Είμαι πολύ κοντά. Θα τα καταφέρω".