Ο Γιάννης Καλαμπόκης ήταν εκπληκτικός στη νίκη του ΠΑΟΚ επί του Άρη με σκορ 92-87 και μίλησε στο Sport24.gr για την ατμόσφαιρα που δημιούργησε ο κόσμος του "δικεφάλου", καθώς και τη δύναμη που τον βοηθά να αγωνίζεται σχεδόν αμισθί.

Σημειωτέον, αυτοσαρκάζεται με μοναδικό τρόπο… Διαβάστε τη συνέντευξη του Γιάννη Καλαμπόκη:

-Γιάννη, έχοντας βιώσει τη σημασία της νίκης στα ντέρμπι Ολυμπιακού – Παναθηναϊκού, θα μπορούσες να μας περιγράψεις τη σημασία μιας νίκης του ΠΑΟΚ επί του Άρη;

"Ήταν εμφανές ότι από τις προηγούμενες ημέρες είχε δημιουργηθεί ένα κλίμα. Σαφέστατα η ένταση ήταν διαφορετική σε σχέση με τα ντέρμπι της δεκαετίας του ’90. Αλλάζουν οι εποχές, αλλάζουν οι ανάγκες και οι υποχρεώσεις, αλλάζει το μπάσκετ, το επίπεδό του, η ποιότητά του, όλα. Αντιλαμβάνεστε ότι ο κόσμος αντιμετωπίζει δεκάδες προβλήματα στην καθημερινότητά του και δυσκολεύεται να δώσει τα δέκα ευρώ για να πάρει το εισιτήριο.

Παρ’ όλα αυτά, το γήπεδο είχε πάρα πολύ κόσμο και πρέπει να πω ότι οι οπαδοί μάς έδωσαν απίστευτη ώθηση, κάτι που φαίνεται και από την επιθετική συγκομιδή μας. Ενώ ο μέσος όρος πόντων μας ήταν γύρω στους 65, στον Αρη βάλαμε 92. Αν από το άγχος δεν χάναμε και τόσες ελεύθερες βολές, θα είχαμε ξεπεράσει τους 100 πόντους. Είμαι σίγουρος ότι δώσαμε ικανοποίηση στον κόσμο και τα πρόσωπά τους φεύγοντας από το γήπεδο ήταν χαρούμενα. Αυτό, εμάς τους παίκτες, μας γεμίζει χαρά, αλλά και ευθύνη, γιατί η συνέχεια πρέπει να είναι ανάλογη".

-Τα πρόσωπα των οπαδών σας ήταν απλώς χαρούμενα ή έβλεπες μια φλόγα, που άναψε λόγω του μεγάλου ντέρμπι;

"Αναμφίβολα υπήρχε φλόγα. Θα σας μεταφέρω δύο πράγματα που ακούω από την αρχή της χρονιάς. Ο κόσμος του ΠΑΟΚ αντιλαμβάνεται ότι η ομάδα κάνει μια φοβερή προσπάθεια, ούτως ώστε να εξυγιανθεί και εν συνεχεία να εκπληρώσει τους αγωνιστικούς στόχους της. Μόνο δύο πράγματα δεν θέλει. Να μην πέσει ποτέ η ομάδα και να κερδίσουμε τον Αρη. Είναι υπερβολικό, αλλά είναι πέρα ως πέρα αληθές και καταδεικνύει πόσο πολύ ήθελαν αυτή τη νίκη οι οπαδοί του ΠΑΟΚ.

Δεν σημαίνει ότι συμφωνώ με αυτό το σκεπτικό, γιατί δεν αρκεί μια νίκη για να σημαδέψει μια ολόκληρη χρονιά, αλλά απαντώ στην ερώτηση περί φλόγας και κλίματος πριν και μετά το ντέρμπι με τον Αρη. Θα ήθελα, μάλιστα, να ήταν ακόμη πιο πανηγυρικό το κλίμα, αλλά ήταν τόσο μεγάλο το στρες, που δημιούργησε αμηχανία. Ακόμη και στην επικοινωνία που είχαμε με τον κόσμο, φαινόταν αυτό. Θέλαμε τόσο πολύ να πανηγυρίσουμε εντονότερα, αλλά η πίεση μας κράταγε σαν θηλιά".

-Ο Δήμος Ντικούδης δήλωσε ότι το θέλατε περισσότερο. Πώς μπορεί να μεταφραστεί αυτό και για ποιο λόγο το επικαλούνται συχνά οι πρωταγωνιστές έπειτα από μεγάλες νίκες;

"Αυτά τα παιχνίδια κρίνονται στις λεπτομέρειες. Και αυτές οι λεπτομέρειες καμιά φορά δεν αποτυπώνονται στο φύλλο της στατιστικής, όπου μπορείς να δεις τα ριμπαόυντ ή τις ασίστ και να μην δεις εκείνα τα μικρά πράγματα που πρέπει να κάνει ο καθένας για να οδηγήσει την ομάδα του στη νίκη. Μια παραπάνω κατοχή, ένα καλό σκριν, μια γρήγορη πάσα που θα προκαλέσει την εκδήλωση αιφνιδιασμού.

Όλα αυτά δεν είναι κάπου γραμμένα, αλλά παίζουν σημαντικό ρόλο. Πέρα από την τακτική και την προετοιμασία του παιχνιδιού, μέτρησε το πόσο πολύ θέλαμε να κερδίσουμε και κακά τα ψέματα αυτό είναι το βασικότερο συστατικό, ανεξαρτήτως αντιπάλου. Το οποίο δυστυχώς, ούτε προπονείται ούτε μαθαίνεται. Πρέπει να θέλεις και να κερδίσεις, οπότε θα συμφωνήσω με τον Δήμο".

-Δεν θέλουμε να σε φέρουμε σε δύσκολη θέση, αλλά πόσο δύσκολο γίνεται μερικές φορές να μοιράζεται το φορτίο της ευθύνης σε πέντε έμπειρους παίκτες;

"Δεν είναι εύκολο. Είναι τρεις διοργανώσεις –ήταν τουλάχιστον, μέχρι πρότινος- και όταν θέλεις να είσαι ανταγωνιστικός και στις τρεις, χρειάζονται όσο το δυνατόν περισσότερες λύσεις. Από την άλλη, η ομάδα έχει κάποιους στόχους, που είναι ξεκάθαροι. Πρώτα είναι η εξυγίανση, μετά να σταθεί αγωνιστικά στο ύψος των περιστάσεων και τρίτον, να μπορέσει να αναδείξει κάποια παιδιά που έχουν ταλέντο και μπασκετικό μέλλον.

Όλο αυτό εμπεριέχει και ένα ρίσκο. Γιατί μπορεί σήμερα ένα νεαρό παιδί να μην μπορεί να βοηθήσει ουσιαστικά, αλλά υπάρχουν πολλές πιθανότητες, ώστε να μπορέσει να το κάνει στο μέλλον. Πρέπει να πάρουν ευκαιρίες, να κάνουν τα βήματά τους και τα επόμενα χρόνια να είναι αυτοί οι πρωταγωνιστές".

-Δεδομένου ότι παίκτες και προπονητές του ΠΑΟΚ είστε εδώ και πάρα πολύ καιρό απλήρωτοι, τι θα απαντούσες αν σε ρωτούσε κάποιος στον δρόμο… «γιατί επέστρεψες, ρε Γιάννη, στον ΠΑΟΚ;»;

"Θα σου πω ειλικρινά, ακόμη και αν αυτό που θα πω ενδέχεται να παρεξηγηθεί από κάποιους. Θέλω, πάντως, να ξεκαθαρίσω ότι δεν το κάνω για να κανακέψω κανέναν, αλλά γιατί είναι αλήθεια και το αισθάνομαι. Παρακολουθώντας τα περυσινά πλέι οφ ΠΑΟΚ – Αρη γύρισα και είπα στη γυναίκα μου ότι εγώ του χρόνου θα παίξω στον ΠΑΟΚ. Ηταν η μεγάλη επιθυμία μου να ξαναπαίξω στον ΠΑΟΚ και δεν σου κρύβω ότι το ίδιο πράγμα είχα πει στον εαυτό μου και μετά την πρώτη θητεία μου στην ομάδα πριν από τέσσερα χρόνια. Ήξερα μέσα μου ότι μια μέρα θα ξαναγυρίσω.

Όσο για το "απλήρωτοι", δεν είναι ευχάριστο. Σε καμία περίπτωση. Απλά η αγάπη μου για αυτό που κάνω είναι μεγαλύτερη, χωρίς να σημαίνει ότι θα συνεχίσω να παίζω τσάμπα ή μου αρέσει να παίζω τσάμπα. Στους δύσκολους καιρούς που βρισκόμαστε, και βλέποντας πολύ κόσμο να υποφέρει, η αγάπη μου για το μπάσκετ είναι μεγαλύτερη από αυτό που το μπάσκετ μπορεί να μου δώσει πίσω. Σε όλο αυτό δεν θα μπορούσα να λειτουργήσω, αν δεν είχα την υποστήριξη της οικογένειάς μου, η οποία βρίσκεται πάντα δίπλα μου στα εύκολα και στα δύσκολα. Με κάνει να αισθάνομαι σίγουρος".

-Πώς βιώνεις την εφετινή αγωνιστική χρονιά σε ατομικό επίπεδο;

"Μεγαλώνω! Αλλά αισθάνομαι καλά. Παίζω σε μια ομάδα, στην οποία θέλω να είμαι. Βρίσκομαι σε ένα περιβάλλον μπασκετικό, το οποίο μου είχε λείψει και μπορώ να πω ότι μου εμπνέει εμπιστοσύνη. Εμπιστοσύνη που είναι αμφίδρομη, γιατί και εγώ απολαμβάνω την εμπιστοσύνη της διοίκησης και των προπονητών. Η παρουσία του Σούλη Μαρκόπουλου και κάποιων ανθρώπων που ‘τρέχουν’ διοικητικά τον ΠΑΟΚ ήταν και ένας από τους λόγους της επιστροφής μου στην ομάδα. Τα πάντα, βέβαια, κρίνονται εκ του αποτελέσματος, επομένως τον Μάιο θα μπορούμε να βγάλουμε πιο ασφαλή συμπεράσματα".

-Μην το πάρεις στραβά, αλλά υπάρχει κάτι για το οποίο θέλαμε να σε ρωτήσουμε εδώ και καιρό. Πώς εξηγείται η πτώση των ποσοστών σου στα τρίποντα; Το έχεις σκεφτεί καθόλου; Βρήκαμε το θάρρος να σε ρωτήσουμε γνωρίζοντας ότι σου αρέσει να αυτοσαρκάζεσαι.

"Ναι, το έχω σκεφτεί. Το ποσοστό μου στα τρίποντα, πέρυσι και φέτος, είναι γελοίο. Μιλάμε για κατακόρυφη πτώση και είναι αλήθεια ότι με κάνει συχνά να αυτοσαρκάζομαι. Φέτος έχω χαλάσει και το ποσοστό μου στις βολές! Τι να πω; Πήγε πίσω το τρίποντο και μάλλον… απομακρύνθηκε και η γραμμή των βολών. Πέρα από την πλάκα, για τους αριθμούς μου στα τρίποντα εκτιμώ ότι παίζει ρόλο και η απόσταση. Εχω δει αρκετά παιδιά να σουτάρουν με 20% λιγότερο από τα προηγούμενα χρόνια, άρα η απόσταση δεν έχει επηρεάσει μόνο εμένα. Η δεύτερη ανάγνωση είναι ότι χρειάζεται να δουλέψω περισσότερο στο τρίποντο. Γενικότερα, παρά την ώριμη ηλικία, στην οποία βρίσκομαι, υπάρχουν πράγματα που θέλω να βελτιώσω στο παιχνίδι μου".

-Μιας και αναφέρθηκες στην έννοια ηλικία, το αντιλαμβάνεσαι ότι μόλις μπει το 2012, θα είσαι ένας… 34χρονος γκαρντ, μολονότι έχει γεννηθεί τον 15αύγουστο του 1978;

(γελάει) "Άστα να πάνε! Τέτοιες ημέρες κάθε χρόνο γίνομαι έναν χρόνο μεγαλύτερος και στο ύψος κονταίνω. Πάντα μου έκλεβαν και μερικούς πόντους. Από 1,95 μ. γινόμουν ξαφνικά 1,93 μ. και από 30 ετών γινόμουν 31 μέσα σε μια μέρα. Μου έχει συμβεί αρκετές φορές, να το έχω διαβάσει στις εφημερίδες, αλλά το αντιμετωπίζω με χιούμορ. Αλλωστε, η ηλικία είναι απλά ένας αριθμός. Σημασία έχει πόσο λέει η ψυχή σου ότι είσαι και όχι η ταυτότητα".