Ο Ιαν Βουγιούκας, ο πιο σταθερός ψηλός του Παναθηναϊκού στο πρώτο κομμάτι της χρονιάς, μοιράζεται τις σκέψεις του με τους αναγνώστες του Sport24.gr λίγες ώρες προτού μας αποχαιρετίσει το 2011 και αναλύει τον ψυχισμό ενός πρωταθλητή Ευρώπης, που δέχτηκε... χαστούκι (Εθνική), αλλά δεν σταμάτησε να κυνηγά την υπέρβαση.

-Θα μπορούσαμε να συζητάμε με τις ώρες τις αιτίες που οδήγησαν στον αποκλεισμό σου από το Ευρωμπάσκετ της Λιθουανίας. Ο στόχος μας είναι, ωστόσο, να εστιάσουμε στο αποτέλεσμα και στον τρόπο με τον οποίο διαχειρίστηκες την απόφαση του Ηλία Ζούρου.

" Ηταν ένα πολύ περίεργο συναίσθημα, γιατί πίστευα ότι έπειτα από μια καλή χρονιά στον πρωταθλητή Ευρώπης και Ελλάδας Παναθηναϊκό θα είχα ενεργό ρόλο στην Εθνική Ομάδα. Από τη μια, λοιπόν, με έριξε αρκετά η συγκεκριμένη απόφαση και από την άλλη μου έδωσε κίνητρο να γυρίσω στο γήπεδο και να δουλέψω όσο πιο σκληρά μπορούσα. Το κίνητρό μου, για να μην παρεξηγηθώ, δεν ήταν να αποδείξω ότι έγινε κάποιος λάθος. Οχι! Ηταν να πιέσω τον εαυτό μου, ούτως ώστε να επιστρέψω και πάλι στο υψηλότερο επίπεδο".

-Γνωρίζουμε ότι δυσκολεύτηκες να συνέλθεις από εκείνο το σοκ. Δεν πιστεύουμε, όμως, να σε πήρε τόσο από κάτω, ώστε να έχει επηρεαστεί η επιθυμία σου να μοχθήσεις για να ξαναβρεθείς στο ρόστερ της Εθνικής. Μην ξεχνάμε ότι το επόμενο είναι και "ολυμπιακό" καλοκαίρι...

" Δεν με παίρνει καθόλου από κάτω. Εννοείται ότι θέλω να συμμετάσχω στο Προολυμπιακό Τουρνουά και αν με το καλό προκριθούμε, να αγωνιστούμε στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου. Είναι μεγάλη τιμή για κάθε παίκτη η εκπροσώπηση της χώρας στο κορυφαίο αθλητικό ραντεβού και αποτελεί τεράστια εμπειρία για κάθε αθλητή. Αυτή τη στιγμή, όμως, παίζω για τον Παναθηναϊκό και όχι για την Εθνική. Αγωνίζομαι και είμαι προσηλωμένος στον σύλλογό μου, στον οποίο θέλω να αφιερώσω όλες τις δυνάμεις μου. Η Εθνική, άλλωστε, ακόμη αργεί".

-Πάμε στον Παναθηναϊκό λοιπόν. Πώς ηχεί στα αφτιά σου το γεγονός ότι κατά γενική ομολογία υπήρξες ο πιο σταθερός ψηλός του Παναθηναϊκού στο πρώτο μισό της χρονιάς;

" Εχω διαφορετική προσέγγιση. Προσπαθώ, για όσα λεπτά παίξω, να είμαι χρήσιμος στην ομάδα μου. Τρέφω μεγάλο σεβασμό στον Μπατίστ και στον Μάριτς. Ειδικά στον Μάικ, ο οποίος αγωνιζόταν στον Παναθηναϊκό όταν εγώ ήμουν ακόμη έφηβος. Τον είχα και τον έχω πολύ ψηλά και χαίρομαι που είναι και πάλι ο εαυτός του. Στα τελευταία παιχνίδια μας έχει βοηθήσει πάρα πολύ και πιστεύω ότι στη συνέχεια θα είναι ο γνωστός Μάικ που όλοι ξέρουμε".

-Αισθάνθηκες να συσσωρεύεται πάνω σου μεγάλη ευθύνη το προηγούμενο διάστημα, δεδομένης της αδυναμίας των συμπαικτών σου να βοηθήσουν ουσιαστικά στη "front line";

" Ναι, ήταν ευθύνη και κίνητρο, αλλά αν το σκεφτείς, είναι και αυτό που θέλει κάθε αθλητής, να είναι χρήσιμος στην ομάδα του, να τον εμπιστεύονται και να τον υποστηρίζουν οι συμπαίκτες του και το προπονητικό τιμ. Τι άλλο να θέλει ένας παίκτης;".

-Ολα αυτά τα χρόνια γίνεται πολύς λόγος για τη φιλοσοφία του Ζέλικο Ομπράντοβιτς. Ειδικά οι ψηλοί δείχνουν να δυσκολεύονται περισσότερο από τους περιφερειακούς. Εσύ, έπειτα από ενάμιση χρόνο στον Παναθηναϊκό, αισθάνεσαι ότι έχεις μάθει τη φιλοσοφία του κόουτς;

" Την έχω μάθει, αλλά είναι διαφορετικό πράγμα να γνωρίζεις τη φιλοσοφία του και άλλο να μπορείς να την εφαρμόσεις. Αισθάνομαι ότι υπάρχουν ακόμη πράγματα που μπορώ να διορθώσω, κάποια λάθη που πρέπει και προσπαθώ να αποφεύγω. Η φιλοσοφία του κόουτς Ομπράντοβιτς είναι συγκεκριμένη και δύσκολη. Εγώ, για παράδειγμα, δυσκολεύτηκα στο αμυντικό κομμάτι και συγκεκριμένα στην αντιμετώπιση του ‘πικ εντ ρολ’. Αυτή ήταν η μεγαλύτερη διαφορά για μένα σε σχέση με την εικόνα που είχα για το μπάσκετ".

-Επειδή κάθε άνθρωπος εκλαμβάνει διαφορετικά κάθε γεγονός, πώς εισέπραξες την ομιλία του Ομπράντοβιτς μετά την ήττα από την Καβάλα; Και κυρίως πώς λειτούργησε μέσα σου η φράση "δεν θέλετε να φύγετε από τον Παναθηναϊκό με το κεφάλι ψηλά;", που είπε για να αφυπνίσει τον εγωισμό σας.

" Αυτός ήταν και ο σκοπός του κόουτς, να μας αφυπνίσει και να μας οπλίσει με το ισχυρότερο κίνητρο. Εμένα προσωπικά με κάνει να θέλω κατακτήσω όσα μπορώ περισσότερα. Σκέφτομαι, όμως, πως λειτουργεί όλο αυτό και για τους παλαιότερους παίκτες, οι οποίοι αγωνίζονται 5-6 και παραπάνω χρόνια στον Παναθηναϊκό και ενδέχεται η εφετινή να είναι η τελευταία χρόνιά τους. Αυτοί θα έχουν έναν λόγο παραπάνω, ώστε να θέλουν να φύγουν με το κεφάλι ψηλά".

-Μιας και το έφερε η κουβέντα, υπάρχουν στιγμές που σκέφτεσαι και λες μέσα σου "γιατί να μην είχα έλθει στον Παναθηναϊκό μερικά χρόνια νωρίτερα;". Υπό την έννοια ότι η οικογένεια Γιαννακόπουλου έχει ανακοινώσει την απόφασή της να αποχωρήσει το καλοκαίρι.

" Εννοείται ότι το έχω σκεφτεί. Υπάρχουν στιγμές που λες μέσα σου... παλεύω σε όλη την μπασκετική μου ζωή να παίξω σε μια ομάδα σαν τον Παναθηναϊκό και σε λίγους μήνες ενδέχεται όλο αυτό να τελειώσει. Από την άλλη, όμως, δεν μπορώ να κάνω κάτι. Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να τα δώσεις όλα μέχρι τον τελευταίο ήχο της γραμματείας στον τελευταίο αγώνα της χρονιάς. Σίγουρα στενοχωριέμαι, αλλά σέβομαι την επιθυμία και την απόφαση της διοίκησης, ακόμη και αν αυτή είναι οριστική, να αποχωρήσει το καλοκαίρι".

-Κλείνει η παρένθεση και επιστρέφουμε στο σήμερα. Πώς θα πρέπει να εκλάβουμε τις δηλώσεις του Ομπράντοβιτς, όταν λέει ότι "με αυτή την εικόνα δεν πάμε πουθενά στο Top16"; Ως "τεχνητές κρίσεις" ή ως ρεαλισμό;

" Στον Παναθηναϊκό οι παίκτες έχουν αυτογνωσία. Ξέρουμε δηλαδή ποιες είναι οι αδυναμίες μας και πού χρειαζόμαστε βελτίωση. Δεν παίζουμε ιδιαίτερα καλά, αλλά τώρα έρχονται τα μεγάλα παιχνίδια και όλοι θα προσπαθήσουν να δώσουν το κάτι παραπάνω για να βοηθήσουν την ομάδα".

-Ισχύει αυτό που μπορεί να φανταστεί ο καθένας, ότι μετά τον περυσινό αποκλεισμό της Μπαρτσελόνα, οι παίκτες του Παναθηναϊκού είναι πεπεισμένοι ότι "όλα γίνονται";

" Το περυσινό ήταν κάτι που κανείς δεν περίμενε. Θυμάμαι πως όταν επιβεβαιώθηκε ότι θα συναντούσαμε την Μπαρτσελόνα, δεν ήταν από τα πιο ευχάριστα νέα, αλλά αφού καταφέραμε να την αποκλείσουμε και να κατακτήσουμε το τρόπαιο, είναι λογικό να λέμε πως όλα γίνονται".

-Εσύ για ποιους λόγους γίνεσαι αισιόδοξος για τη συνέχεια;

" Θα σας απαντήσω με μια εικόνα. Κάνουμε διατάσεις χθες και είναι δίπλα μου ο Τσαρτσαρής. Λέω μέσα μου... αυτός έχει πάρει τρεις Ευρωλίγκες και μετάλλια με την Εθνική. Θέλω να πω είναι νικητής. Και ο διπλανός του, όμως, ο Διαμαντίδης και ο Μπατίστ και ο Σάρας και ο κόουτς Ομπράντοβιτς και οι συνεργάτες του, τα έχουν κατακτήσει όλα. Ολοι στον Παναθηναϊκό είναι... winners. Για αυτό, δεν γίνομαι απλά, αλλά είμαι αισιόδοξος. Γιατί έχω εμπιστοσύνη στα άτομα που με βρίσκονται γύρω μου".

-Αν φημίζεται για κάτι ο κόουτς Ομπράντοβιτς, αυτό είναι το κίνητρο που βρίσκει έπειτα από οκτώ τίτλους πρωταθλητή Ευρώπης. Επειδή αυτό είναι δύσκολο στην πράξη, πώς μπορεί ένας αθλητής να επιτυγχάνει αγωνιστική εγρήγορση και να μην χαλαρώνει, ενώ την προηγούμενη χρονιά κατέκτησε την Ευρωλίγκα και το Πρωτάθλημα; Με το χέρι στην καρδιά, σκέφτεσαι έναν "back to back" τίτλο στο Φάιναλ Φορ της Κωσνταντινούπολης;

" Αυτή είναι μια καλή ερώτηση, που σκεφτόμουν και εγώ να απαντήσω στον εαυτό μου. Γενικά πιστεύω ότι είναι στη φύση του ανθρώπου να χαλαρώνει έπειτα από μια επιτυχία. Μόλις τελειώσει, όμως, η γεύση της επιτυχίας, θέλεις να την κατακτήσεις ξανά και ξανά. Αυτό είναι κίνητρο. Θα έλεγα ψέματα, λοιπόν, αν υποστήριζα ότι δεν σκέφτομαι τον δεύτερο σερί τίτλο στην Ευρωλίγκα. Είναι ο μεγάλος στόχος μας. Μακάρι να έχουμε την υγειά μας για να τον διεκδικήσουμε"...

-Πες μας και κάτι τελευταίο. Αν ποτέ αποχωρήσεις από τον Παναθηναϊκό, θα αισθάνεσαι ότι έφυγες... άλλος παίκτης;

" Φυσικά. Επειτα από δύο χρόνια στο υψηλότερο επίπεδο της Ευρώπης και στο καλύτερο προπονητικό πρόγραμμα, εννοείται πως θα νιώθω άλλος παίκτης. Εχω άλλες εικόνες πια, έχω ωριμάσει μπασκετικά και πρέπει να πω ότι σε αθλητικό επίπεδο με έχει βοηθήσει πολύ και ο γυμναστής του Παναθηναϊκού Σάββας Αρώνης".