Ένα πρόβλημα με το "εγώ" το έχει. Τέτοιο που θα μεγαλουργούσε αν ασχολείτο με κάποιο ατομικό άθλημα. Διάλεξε ωστόσο, το μπάσκετ. Για την ακρίβεια, τον διάλεξε το μπάσκετ, ένεκα του τεράστιου ταλέντου με το οποίο ευλογήθηκε. Μόνο που ο Ρούντι Φερνάντεθ είχε την ατυχία να "πέσει" σε μια γενιά, η οποία είχε καλύτερους παίκτες από αυτόν (videos).

Είχε και άλλους που… δεν γλιστρούσαν ακριβώς στο ταλέντο που ξεχείλιζε στο παρκέ, από τους πόρους του σώματος τους, κάλυψαν όμως, τις όποιες αδυναμίες τους με ατελείωτες ώρες δουλειάς. Και έτσι ο Ρούντι δεν αναφέρθηκε ποτέ ως "ο καλύτερος Ισπανός παίκτης".

Δεν κάθισε να σκάσει. Βρήκε άλλα … πεδία δόξης λαμπρά. Όπως; Να, μόλις πριν λίγες ώρες έγινε ο πρώτος παίκτης της Ευρωλίγκας που τιμωρήθηκε με χρηματικό πρόστιμο (3.500 ευρώ), γιατί αμαύρωσε -με τη συμπεριφορά του στο ματς της Ρεάλ με τη Ζάλγκιρις-, την εικόνα της διοργάνωσης.

Εχει και άλλες πρωτιές. Που δύσκολα θα αμφισβητηθούν. Καλές ή κακές, δεν έχει σημασία. Πρωτιές να ‘ναι και ό,τι να ‘ναι.

O καλύτερος flopper

Ολοι οι παίκτες κρύβουν έναν… ηθοποιό μέσα τους. Κάποιοι βέβαια, διαθέτουν μεγαλύτερο υποκριτικό χάρισμα από άλλους. Μόνο ένας όμως, μπορεί να χαρακτηριστεί ως ο best flopper ever. Και αυτός είναι ο Ρούντι Φερνάντεθ, που… δούλεψε επί της κυριαρχίας του στο συγκεκριμένο –ας πούμε- τομέα, απ΄ όταν ήταν στο ΝΒΑ. Και τώρα ανάβει λαμπάδες στο ύψος του Ντέιβιντ Στερν (!), που καθιέρωσε από φέτος το σχετικό πρόστιμο.

Το περασμένο καλοκαίρι ήταν που κατάφερε να τερματίσει τα πάρε-δώσε με το ΝΒΑ (κάτι που επεδίωκε από το 2010 και όσοι δεν του έδωσαν αυτό που ήθελε, υπέστησαν τις συνέπειες του «μάστερ της γκρίνιας») και έσπευσε να ξεκαθαρίσει ποιος είναι το αφεντικό του flopping και στην Ευρώπη, στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου, ως μέλος της –αργυρής Ολυμπιονίκη- Ισπανίας. Υποθέτουμε πως γνωρίζετε ΠΟΣΟ δύσκολο είναι να ξεχωρίσεις σε γκρίνια και «θεατρινισμούς» σε αυτή την –κατά τα άλλα άκρως χαρισματική- ομάδα, έτσι;

Ο παίκτης "αφίσα"

Ξεχάστε αυτά που ξέρατε. Τα αγνά, τα αθώα, τα αναχρονιστικά. Τις εποχές που τα παιδιά έκαναν ταπετσαρία στα δωμάτια τους, τα πόστερ με τους αγαπημένους τους παίκτες. Ο Φερνάντεθ πέρασε το… παιχνίδι, στο επόμενο επίπεδο: έγινε ο πρώτος του οποίου η αφίσα «κρεμάστηκε» σε στύλους της –αντίστοιχης- ΔΕΗ μιας ολόκληρης πόλης, με τη λέξη “Wanted” κάτω από τη φάτσα του! Το αγόρι αυτό που φημίζεται και για την ταραχή που προκαλεί στους αντιπάλους του, χρησιμοποιώντας… ενίοτε αθέμιτα μέσα, αφού δεν κατάφερε να βοηθήσει ουσιαστικά τη Ρεάλ, στο ματς με τη Ζάλγκιρις (τελείωσε 75-74, με τους Λιθουανούς να ‘χουν τα –δίκαια- παραπονάκια τους), είπε να κάνει ό,τι μπορεί, ώστε να χάσουν οι φιλοξενούμενοι την αυτοσυγκέντρωση τους. Στα 8.7’’ για τη λήξη και ενώ το σκορ ήταν 72-74… δήθεν, τάχαμου κατά λάθος, πέταξε την μπάλα στον Σιστόφ Λαβρίνοβιτς, που φυσικά και κινήθηκε προς το μέρος του για να ζητήσει εξηγήσεις, με τους Μίροτιτς και Ροντρίγκεζ να μπαίνουν στη μέση, όπως… η πηγή του κακού είχε μείνει στήλη άλατος (γιατί είναι και γνωστό παλικάρι!).

Αλλά δεν σταμάτησε εκεί. Με την κόρνα της λήξης, πήγε πάνω από τον Παούλιους Γιανκούνας που ήταν πεσμένος στο παρκέ, τον έβρισε, όπως προσπαθούσε να σηκωθεί ο Λιθουανός, του έκανε κεφαλοκλείδωμα και εκεί που ο Γιανκούνας ήταν έτοιμος να απαντήσει, μπήκε όλη η Ρεάλ να σώσει το… περιουσιακό της στοιχείο, που αν τον εντοπίσετε στο βίντεο, εκεί που ξεσπά ο κακός χαμός, κερδίσετε χρυσούν ωρολόγιον.

Ο καλύτερος καρατέκα-μπασκετμπολίστας

Το κεφαλοκλείδωμα που… προσπάθησε να κάνει στον Γιανκούνας, το βράδυ που η Ζάλγκιρις επισκέφτηκε τη Μαδρίτη (η επομένη είχε τον Ρούντι ως καταζητούμενο στο Κάουνας. Το οποίο Κάουνας ζει για την ημέρα που θα πατήσει ο Ισπανός το πόδι του επί λιθουανικού εδάφους) απ’ ό,τι αποδεικνύεται είναι αγαπημένη (;) κίνηση του Ισπανού. Και μάλλον αποτελεί απωθημένο αποτυχημένης παιδικής καριέρας στις πολεμικές τέχνες. Τη… λάνσαρε στο Ευρωμπάσκετ της Λιθουανίας, στο ματς των «φούριας ρόχας» με τους Γάλλους, πάνω στον Τόνι Πάρκερ.

*Κάποιες μικρές λεπτομέρειες που ενδεχομένως να σας φανούν ενδιαφέρουσες, τον θέλουν να είχε βάλει τον Ευρωπαίο μάνατζερ του να πάει έως το Πόρτλαντ και να πείσει τους Μπλέιζερς να τον αφήσουν να φύγει, ενόσω ο Αμερικανός εκπρόσωπος του είχε εντολή να… χτυπά από το τηλέφωνο. Και τι έκανε ο ίδιος; Απολύτως τίποτα, όταν πατούσε το πόδι του στο παρκέ. Oταν τον ρωτούσαν γιατί είναι αδιάφορος, απαντούσε «μα γιατί δεν με αφήνετε να φύγω;», με τους Αμερικανούς να γράφουν πως «το πιο χρήσιμο δώρο που μπορεί να του κάνει κάποιος είναι μια οικογενειακή συσκευασία χαρτομάντιλων, να σκουπίζει το κλάμα».

*To NBA είδε και αποείδε και τον τιμώρησε (τον Αύγουστο του 2010) με 25.000 δολ, γιατί διατύπωσε δημόσια αίτημα για ανταλλαγή. Μυαλό φυσικά και δεν έβαλε ο Ρούντι που έβαλε τον Ευρωπαίο μάνατζερ του να κάνει… ακριβώς το ίδιο (να πει σε ραδιοφωνικό σταθμό πόσο πολύ θέλει να φύγει ο Φερνάντεθ). Και αν αυτό του στοίχισε άλλα 50.000 δολ., στο τέλος πήρε ό,τι ήθελε.

*779.715 είναι οι followers του στο Twitter. Που αυξομειώνονται. Γιατί ως κακομαθημένο αγόρι, δεν διστάζει να «σβήνει» όποιον δεν… αναδεικνύει τις χάρες του. Μετά το ματς με τη Ζάλγκιρις και την κατακραυγή του κόσμου, «πέταξε» καμια εκατοσταριά –για να μάθουν, να τον κρίνουν αρνητικά.

Πάμε τώρα, και στην πραγματική απορία: γιατί συμπεριφέρεται όπως γουστάρει, προκειμένου να αποκτήσει ό,τι επιθυμεί; Γιατί μπορεί! Γιατί όταν ξυπνά από τη σωστή πλευρά (ΟΚ, μπορεί να μη γίνεται κάθε μέρα, αλλά συμβαίνει), είναι ικανός να «σκοτώσει» τους πάντες. Με το παιχνίδι του. Αλλά και αυτό να μην κάνει, θα… τη βρει την άκρη του.

ΥΓ: Αν τυχόν ενδιαφέρεστε (λέμε τώρα, αν), οι Λιθουανοί έχουν δημιουργήσει στο Facebook σελίδα "I hate Rudy Fernandez".