Ο Φρανκ Λόουορ, αρχισυντάκτης της ιστοσελίδας της Ευρωλίγκας, συγκρίνει την διπλή κατάκτηση της Μακάμπι Τελ Αβίβ (2004, 2005) με εκείνη του Ολυμπιακού (2012, 2013).

Παράλληλα, κάνει μία αναδρομή στον τρόπο που οι Πειραιώτες έφτασαν στην κορυφή από την Κωνσταντινούπολη μέχρι και το φάιναλ-φορ του Λονδίνου.

Αναλύει τα συστατικά της επιτυχίας της ομάδας του Γιώργου Μπαρτζώκα και θέτει το ερώτημα, αν αυτός ο σύλλογος μπορεί να πετύχει το three-peat. Διαβάστε αναλυτικά το άρθρο του...

" Για περίπου δύο δεκαετίες μόνο η Μακάμπι Τελ Αβίβ το 2004 και το 2005 κατάφερε να φτάσει στην κορυφή της Ευρώπης για δύο διαδοχικές χρονιές. Για να τα καταφέρει, όμως χρειάστηκε και η τύχη. Ποιος μπορεί να ξεχάσει τα λάθη της Ζαλγκίρις στην τελευταία αγωνιστική του "Top-16" και το τρίποντο του Σαρπ, μέχρι η Μακάμπι να πάρει το εισιτήριο για το φάιναλ-φορ το 2004. Ή σκεφτείτε τις ομάδες που προσπάθησαν να το επαναλάβουν χωρίς να το καταφέρουν. Ο Παναθηναϊκός το 2002, το 2008 και το 2010 δεν κατάφερε να περάσει από τη φάση των "16". Η ΤΣΣΚΑ Μόσχας έφτασε κοντά, αλλά και το 2007 και το 2009 ηττήθηκε από τον Παναθηναϊκό.

Είναι τόσο δύσκολο να κάνει το back-to-back κι αυτό που έκανε ο Ολυμπιακός είναι ιστορικό. Κανένας, όμως έξω από τα αποδυτήρια του Ολυμπιακού δεν θα μπορούσε να το προβλέψει. Ακόμα και πριν από 13 μήνες όταν τα κατάφερε απέναντι στην ΤΣΣΚΑ. Ο Ολυμπιακός πήγε στην Κωνσταντινούπολη και στα χαρτιά τουλάχιστον ήταν η ασθενέστερη ομάδα από όλες. Ασθενέστερη ακόμα και από τις δικές του ομάδες που πήραν μέρος στο φάιναλ-φορ το 2009, το 2010 και το 2011. Έχοντας μάλιστα την προηγούμενη χρονιά καταρρεύσει στα πλέι οφ μετά τη νίκη με 48 πόντους απέναντι στη Σιένα. Τίποτα, δηλαδή δεν έδειχνε μία πιθανή δυναστεία του Ολυμπιακού.

Έπειτα από χρόνια που έφερνε παίκτες από την αντίπερα όχθη του Ατλαντικού, το ρόστερ ανακατασκευάστηκε το καλοκαίρι του 2011, με δέκα νέους παίκτες, δύο εκ των οποίων είχαν αποκτηθεί στα μέσα της σεζόν.

Η παρουσία των νεαρών Δημήτρη Κατσίβελη, Βαγγέλη Μάντζαρη, Κώστα Παπανικολάου και Κώστα Σλούκα έδειχνε τη νοοτροπία που ακολουθούσε πλέον ο σύλλογος. Αυτή η ανοικοδόμηση, βέβαια έγινε σε χρόνο ρεκόρ. Είναι σαφές πώς ότι τους λείπει πλην φυσικά από το μεγάλο αστέρι Βασίλη Σπανούλη, οι "ερυθρόλευκοι" το καλύπτουν με το πνεύμα συντροφικότητας που διαθέτουν.

Οι "ερυθρόλευκοι" είχαν πέρυσι το χειρότερο ρεκόρ όλων των ομάδων από τα πλέι οφ και το φάιναλ-φορ, αλλά ακριβώς επειδή είχαν επιβιώσει από πολλά must-win ματς κατάφεραν να αναπτύξουν μία δολοφονική χημεία. Από τους 12 παίκτες της ομάδας την περασμένη σεζόν οι 11 είχαν κατά μέσο όρο μεταξύ 14 και 22 λεπτών χρόνο συμμετοχής. Βοήθησε ο ένας τον άλλο και μοιράστηκαν, αυτή την εμπειρία που ανέπτυξαν στις δυσκολίες, φτάνοντας στο θαύμα της Κωνσταντινούπολης. Και πραγματικά κατά την διάρκεια των πρώτων 7 λεπτών στην ιστορική ανατροπή του -19 ο Ολυμπιακός αγωνίστηκε χωρίς τους Βασίλη Σπανούλη και Κώστα Παπανικολάου.

Το δίδυμο των Κάιλ Χάινς και Τζόι Ντόρσεϊ είχαν σε εκείνο το παιχνίδι 0 πόντους και 10 λάθη. Το ματς γύρισε με τους Σλούκα, Μάντζαρη μαζί με τον άνθρωπο που έδωσε στον Ολυμπιακό τον τίτλο στο τελευταίο δευτερόλεπτο έπειτα από ασίστ του Σπανούλη, τον Γιώργο Πρίντεζη. Πολλοί είπαν ότι τα κατάφεραν από τύχη, όμως στην πραγματικότητα ποτέ δεν πρέπει να λες ποτέ και να προσπαθείς μέχρι το τέλος για να κερδίσεις έναν τίτλο.

Το καλοκαίρι που μας πέρασε ο θρυλικός, Ντούσαν Ίβκοβιτς αποχώρησε από την ομάδα. Ο Ολυμπιακός τον αντικατέστησε με έναν άγνωστο για τους περισσότερους οπαδούς εκτός Ελλάδας, τον Γιώργο Μπαρτζώκα και κράτησε 11 βασικούς παίκτες από εκείνους που οδήγησαν την ομάδα στην κορυφή. Και πάλι, οι "ερυθρόλευκοι" δεν ξεκίνησαν καλά σε κάθε ένα γύρο της Ευρωλίγκας. Στην πρώτη φάση άρχισαν με 1-2 και στο "Top-16" με 1-3, ενώ παράλληλα τραυματίστηκε και ο Βαγγέλης Μάντζαρης. Πόσες ομάδες άραγε έχουν καταφέρει να επιβιώσουν μετά από μία τέτοια απώλεια;

Ακόμα και η επιστροφή του από το -15 στο πέμπτο παιχνίδι των πλέι οφ, κερδίζοντας μάλιστα και με 10 πόντους είναι άλλο ένα δείγμα ότι αυτή η ομάδα μοιάζει χτισμένη από ατσάλι. Ποτέ μην υποτιμάτε την καρδιά του πρωταθλητή.

Πλέον δεν θα κάνουν ξανά το ίδιο λάθος. Όχι μετά το Λονδίνο. Είναι δύσκολο να υποστηρίξει κάποιος ότι η νίκη στον ημιτελικό κόντρα στην ΤΣΣΚΑ Μόσχας και το περυσινό ριμέικ ήταν τόσο συγκλονιστικό όσο η επιστροφή του Ολυμπιακού στην Κωνσταντινούπολη. Ήταν, πάντως εξίσου απρόβλεπτο γεγονός. Ο Ολυμπιακός δεν κέρδισε μόνο το παιχνίδι. Εκμεταλλεύτηκε πλήρως το μικρότερο σε "μέγεθος" ρόστερ του, την ταχύτητα του, την συσσωρευμένη εμπειρία των τελευταίων δύο ετών, βγήκε με αυτοπεποίθηση στο παρκέ και κυριάρχησε απέναντι στην ΤΣΣΚΑ. Οι Ρώσοι σκόραραν 52 πόντους, 27 κάτω από τον μέσο όρο τους.

Και τότε ήρθε η Ρεάλ Μαδρίτης στον τελικό. Η βιτρίνα του επιθετικού παιχνιδιού. Οι Ισπανοί προηγήθηκαν με 27-10, αλλά μετά από ένα τέταρτο στο παιχνίδι τα πράγματα άλλαξαν. Ο Ολυμπιακός τους είχε ακριβώς εκεί που τους ήθελε. Ήταν σίγουρα πολύ δύσκολο, αφού σε ένα παιχνίδι ζωής ή θανάτου βρέθηκε τόσο πίσω στο σκορ και μάλιστα πολύ νωρίς. Στα επόμενα, όμως 30 λεπτά ο Ολυμπιακός έκανε ότι και στην ΤΣΣΚΑ Μόσχας, παίζοντας πολύ καλή άμυνα, ενώ σημείωσε 90 πόντους. Ούτε η Μακάμπι Τελ Αβίβ Αβίβ που έχει ρεκόρ σε τελικό Ευρωλίγκας από το 2004, όταν και νίκησε με 118-74 δεν είχε πετύχει 90 πόντους σε 30 λεπτά.

Εβδομάδες αργότερα ακόμα είναι δύσκολο να πιστέψει κάποιος αυτό που έκανε ο Ολυμπιακός στο Λονδίνο απέναντι σε ΤΣΣΚΑ Μόσχας και Ρεάλ Μαδρίτης. Ακόμα σαστίζει ο νους όταν σκέφτεσαι πώς πήρε το τρόπαιο ο Ολυμπιακός πριν από έναν χρόνο. Ήταν πίσω 19 πόντους, 12 λεπτά πριν το τέλος. Αν ρωτήσετε την ομάδα θα σας πουν ότι πρόκειται για σκληρή δουλειά στην προπόνηση, τις σχέσεις που υπάρχουν μεταξύ των παικτών και έξω από το γήπεδο. Έχετε ακούσει ότι το μπάσκετ είναι ένα ομαδικό άθλημα που χρειάζεται σπουδαίο ατομικό ταλέντο. Στον Ολυμπιακό, όμως διδάσκουν πώς το σπουδαίο ατομικό ταλέντο χρειάζεται ομαδικότητα για να πετύχει, αυτό είναι το μυστικό. Το "χτίσιμο" της ομάδας, η χημεία, η σύμπνοια, η αυτοθυσία είναι τα συστατικά αυτή της ομάδας.

Οι "ερυθρόλευκοι" μας συγκλόνισαν ξανά και ξανά τα τελευταία δύο χρόνια. Τώρα μπορεί να πει κανείς ότι δεν είναι ικανοί για το three-peat;".