Δεν παίζει στο ΝΒΑ, γιατί δεν τον ενδιαφέρει. Οχι γιατί δεν θα μπορούσε. Ανήκει στη μειοψηφία των συμπατριωτών του (αν σκεφτείτε πως οι «τρικολόρ» έχουν 7 NBAers) που προτιμά την Ευρώπη, γιατί εδώ κάθε ματς έχει σημασία. Στον «άλλον πλανήτη» τα ωραία αρχίζουν στα πλέι οφ.

Αυτά τα παρακολουθεί ο Αλί Τραορέ. Η αλήθεια βέβαια, είναι ότι φέτος αναγκάστηκε να αλλάξει ρουτίνα. Γιατί έπρεπε να γιάνει το πονεμένο -αριστερό- γόνατο. Σε αυτούς τους έξι μήνες " είδα τα πάντα. ΝΒΑ, Ευρωλίγκα, εθνικές λίγκες. Δοκίμασε με. Πες μου ό,τι θες. Δεν υπάρχει περίπτωση να μην το έχω δει!".

Και τι κατάλαβε; " Πως μεγάλωσε η «πείνα» μου για να παίξω μπάσκετ. Οσα περισσότερα ματς έβλεπα, τόσο πιο πεινασμένος αισθανόμουν. Ανυπομονούσα να απολαύσω το να είμαι επαγγελματίας παίκτης".

Η οδύσσεια ενός... τραυματία

Πρώτα βέβαια, έπρεπε να βρει ομάδα. Γιατί στις 10/12 ανακοινώθηκε η λύση της συνεργασίας του με τη Λοκομοτίβ Κουμπάν, όπου βρισκόταν από το καλοκαίρι του 2011. " Είχα έναν τραυματισμό, για την ακρίβεια δυο -στον τετρακέφαλο και στο γόνατο- του αριστερού ποδιού πριν τελειώσει η περασμένη αγωνιστική σεζόν. Μετά, έπαιξα στους Ολυμπιακούς Αγώνες, επιδεινώθηκε η κατάσταση μου και έπρεπε να δω τι θα κάνω. Δεν καταφέραμε να συμφωνήσουμε με τη Λοκομοτίβ επί του τρόπου της αποθεραπείας μου και αποφάσισα για την υγεία μου, να λύσω αυτή τη συνεργασία και να επιστρέψω στη Γαλλία για να φροντίσω το πρόβλημα" στις εγκαταστάσεις της εθνικής ομάδας.

Κάπου στο Γενάρη εμφανίστηκε στο διάβα του ο Ερυθρός Αστέρας. " Με παρακολουθούσαν καιρό και ήθελα να με υπογράψουν. Οταν έμεινα ελεύθερος, κάναμε ένα προσύμφωνο που ανέφερε ότι αν περάσω τα ιατρικά τεστ, θα υπέγραφα συμβόλαιο. Πήγα στο Βελιγράδι, έκανα τις εξετάσεις και τα αποτελέσματα ήταν αρκετά καλά. Μόνο που εκείνοι με ήθελαν άμεσα, ενώ εγώ θα ήμουν σε θέση να αγωνιστώ ένα μήνα αργότερα. Οπότε, δεν προχώρησε η συνεργασία".

Στις 18 του Φλεβάρη ήταν που προέκυψε η πληροφορία ότι οδεύει προς το Βερολίνο, για να γίνει παίκτης της Αλμπα. " Μιλούσαμε απ' όταν επέστρεψα στη Γαλλία και περισσότερο απ' όταν γύρισα από το Βελιγράδι. Ενα μήνα μετά, μου τηλεφώνησε ο κόουτς Ομπράντοβιτς για να τσεκάρει την κατάσταση μου. Πήγα στο Βερολίνο, έκανα νέες εξετάσεις, τις πέρασα και υπέγραψα. Βέβαια, δεν έχει τελειώσει κάτι, γιατί εξακολουθώ να κάνω θεραπείες, για να διασφαλίσω ότι το πρόβλημα δεν θα... επιστρέψει".

Ολη αυτή η ιστορία τον έκανε τουλάχιστον πιο δυνατό, πνευματικά; " Εξυπακούεται! Με έκανε και να... πεθαίνω της πείνας για να γυρίσω στα παρκέ. Αυτό είναι που κάνω. Αυτό... είμαι: επαγγελματίας παίκτης".

Αμάρτησε για το Λονδίνο

Μολονότι τα 'χε τα θέματα του από την περασμένη αγωνιστική περίοδο, ούτε καν σκέφτηκε το ενδεχόμενο να μη θέσει εαυτόν στις υπηρεσίες της πατρίδας.

" Οι Ολυμπιακοί Αγώνες είναι εμπειρία ζωής. Ημουν αρκετά τυχερός να μου δοθεί η ευκαιρία να τη ζήσω και δεν επρόκειτο να τη χάσω". Ποια είναι η πιο έντονη ανάμνηση του; " Η τελετή έναρξης. Πρέπει να την έχεις ζήσει, για να καταλάβεις πόσο «δυνατή» εμπειρία είναι, με εκπροσώπους όλων των χωρών, στο ίδιο μέρος".

Απ' όσα έγιναν στο παρκέ (όπου εμφανίστηκε ως ο πιο αποτελεσματικός σκόρερ των Γάλλων, με 54.4% στα εντός παιδιάς, σε τουλάχιστον 50 σουτ και σε 11' συμμετοχής, ανά αγώνα), τι θυμάται; " Ηταν περίεργο το συναίσθημα. Γιατί εμφανιστήκαμε στους Αγώνες, ως δεύτεροι στην Ευρώπη, διάκριση που ήταν η μεγαλύτερη για τη Γαλλία σε 60 χρόνια και δεν διεκδικήσαμε μετάλλιο (αποκλείστηκαν στα προημιτελικά από την Ισπανία). Βέβαια, τώρα που το βλέπω από μια χρονική απόσταση το θέμα, αντιλαμβάνομαι πως τα όσα επιτύχαμε εκεί ήταν σημαντικά. Οπως σημαντικά ήταν και όσα καταφέραμε, όταν φτάσαμε στη 2η θέση της Ευρώπης, όταν πάλι είχα εκνευριστεί που δεν πήραμε τον τίτλο. Μετά βέβαια, εστίασα στις νίκες μας επί μεγάλων ομάδων όπως η Ελλάδα, η Ρωσία...".

Και φέτος στη Σλοβενία, οι «τρικολόρ» θα πρέπει να αποδείξουν πως αξίζουν να είναι μεταξύ των καλύτερων. " Αυτό είναι πιο δύσκολο από το να φτάνεις ψηλά. Πάντα χρειάζεται περισσότερο δουλειά, για να επιβεβαιώσεις ότι αξίζεις να είσαι στην ελίτ".

Η κούραση και μόνο στη σκέψη του «Σόφο»

Μια που μιλούσαμε για εθνικές ομάδες, του... θυμίσαμε πως αύριο θα βρει απέναντι του τον Σοφοκλή Σχορτσιανίτη. Ακολούθησε μια παύση κάποιων δευτερολέπτων, πριν ξεφυσήσει και πει " oh well. Ξέρεις ήδη τι σκέφτομαι για αυτόν τον παίκτη! Και για να σου πω την αλήθεια, κουράζομαι και μόνο στη σκέψη ότι θα τον αντιμετωπίσω! Τον έχω βρει απέναντι μου στις εθνικές, αλλά και ως παίκτη της Μακάμπι, όταν ήμουν στη Ρόμα. Δεν έχω λόγια". Για τον Παναθηναϊκό γενικότερα, είχε να πει κάτι; " Είναι μια ιστορική ομάδα, που διαθέτει ένα ιστορικό γήπεδο και έναν τεράστιο παίκτη όπως είναι ο Διαμαντίδης. Σίγουρα αυτό το ματς θα είναι οτιδήποτε άλλο, πέραν... μιας βόλτας στο πάρκο".

Ο «πόλεμος» και... το νόημα της ζωής

Η Αλμπα δεν έχει ελπίδες πρόκρισης. " Αυτό δεν σημαίνει ότι ερχόμαστε στην Αθήνα για τουρισμό. Εχουμε χάσει τόσα ματς στο τέλος, ήταν τόσες οι φορές που φάνηκε να μας λείπει το πώς να τελειώσουμε σωστά τη δουλειά, που το μόνο που θέλουμε είναι να είμαστε ανταγωνιστικοί. Θα χρειαστεί να είμαστε κοντά στο σκορ έως το τέλος και τότε ίσως να το «κλέψουμε» το παιχνίδι. Δεν έχουμε κάτι να χάσουμε". Ο Παναθηναϊκός, πάλι έχει. " Το ξέρω! Αλλά ο καθένας μάχεται για το σπίτι του. Και εμείς χρειαζόμαστε όλες τις εμπειρίες που μπορούμε να αποκτήσουμε, για να πάρουμε τον τίτλο στη Γερμανία, μαζί με το κύπελλο (στις 23 του μήνα). Θα είναι πόλεμος. Και για να σου πω την αλήθεια, μου έχουν λείψει πολύ αυτές οι καταστάσεις, τις οποίες λατρεύω. Κάτι τέτοια ματς ονειρευόμουν να δώσω, στους έξι μήνες που ήμουν εκτός".