Απρίλιος του 1994. Ο Ολυμπιακός παίζει στο πρώτο Final 4 της ιστορίας του κι εγώ φορώντας μια εμφάνιση της ομάδας τον παρακολουθώ στην τηλεόραση από το σαλόνι του σπιτιού, μαζί με τον αδερφό μου και τον πατέρα μου. Ήμουν μόλις 7 χρονών και αν και πλέον δεν μπορώ να θυμηθώ κάθε λεπτομέρεια, είμαι σχεδόν βέβαιος πως ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που είχα τόσο μεγάλη αγωνία για το οτιδήποτε. Με δυσκολία μπορούσα να αρθρώσω λέξη και όταν το σφύριγμα της λήξης βρήκε την ομάδα ηττημένη από την Μπανταλόνα, νόμιζα ότι ο κόσμος μου είχε τελειώσει.

Πού να ήξερα ότι 23 χρόνια αργότερα, θα έχω δει τον Ολυμπιακό να ανεβαίνει στην κορυφή της Ευρώπης 3 φορές και ότι τα δάκρυα της στεναχώριας θα έδιναν τη θέση τους σε δάκρυα συγκίνησης και απίστευτης ευτυχίας, χάρη στην αγαπημένη ομάδα κάθε Ολυμπιακού, αυτή την παρέα που διαρκώς κατορθώνει αυτό που μοιάζει αδύνατο.

Ρώμη 1997, Κωνσταντινούπολη 2012, Λονδίνο 2013. 3 προορισμοί - σταθμοί που κάθε φίλος του Ολυμπιακού έχει συνδέσει με τις πιο χαρούμενες αναμνήσεις, με ισάριθμες κατακτήσεις του χρυσού δισκοπότηρου της Ευρωλίγκας. 3 ιστορικές στιγμές που πάντα θα με κάνουν να ανατριχιάζω και να χαμογελάω πλατιά.

Μοναδικό μου παράπονο; Ότι και τις 3 τις έχω ζήσει όπως έζησα και τον πρώτο εκείνο τελικό, πίσω στο 1994: από την τηλεόραση του σπιτιού μου. Αγκαλιά με οικογένεια και φίλους, ουρλιάζοντας, χοροπηδώντας, αλλά μακριά από την ομάδα. Έτσι ετοιμαζόμουν να ζήσω και την φετινή περιπέτεια της ομάδας, μέχρι που ήρθε η μεγάλη ανατροπή, μεγαλύτερη κι από αυτές που μας έχουν χαρίσει οι μάγκες με τα κόκκινα. Σε λίγες ημέρες, θα ταξιδέψω στην Κωνσταντινούπολη για να ζήσω από κοντά τις προσπάθειες του Ολυμπιακού σε ακόμη ένα Final Four, στο δρόμο για το πολυπόθητο τέταρτο αστέρι. Κι αυτή δεν είναι η πρώτη φορά που θα ζήσω από κοντά έναν αγώνα του Ολυμπιακού εκτός των συνόρων φέτος.

Χάρη στους πόντους που είχα μαζέψει κάνοντας όλες τις αγορές μου με την πιστωτική κάρτα Olympiacos B.C. World Mastercard, κατάφερα να ταξιδέψω μαζί με την ομάδα και σε αγώνα της κανονικής περιόδου, στο ίδιο αεροπλάνο μάλιστα με τους παίκτες, βιώνοντας την εμπειρία ενός σπουδαίου διπλού από κοντά.

Και τώρα, στο Final 4, θα ενώσω τη φωνή μου με τους χιλιάδες φιλάθλους της ομάδας, βοηθώντας με τον τρόπο μου τους παίκτες σε μια μάχη που όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμά της, είμαι σίγουρος ότι θα έχουν καταθέσει την ψυχή τους πάνω στο παρκέ για πολλοστή φορά.

Όπως καταλαβαίνεις, τα τελευταία μου 24ωρα κινούνται αποκλειστικά σε ρυθμούς Κωνσταντινούπολης. Πώς θα μπορούσε να γίνει κι αλλιώς; Μόλις έκλεισα τα αεροπορικά εισιτήρια και το ξενοδοχείο που θα μείνω, ξεκίνησα να αναζητώ όλα τα αξιοθέατα τα οποία πρέπει να επισκεφτώ και φυσικά να μετράω αντίστροφα μέχρι και την ώρα του πρώτου τζάμπολ.

Από αυτήν εδώ τη γωνία και μέχρι και την ολοκλήρωση ακόμη ενός σπουδαίου κεφαλαίου στην ιστορία της ομάδας, θα μπορείς να διαβάζεις τις σκέψεις, τα συναισθήματα και τις εμπειρίες μου μέχρι να ταξιδέψω στην Τουρκία και φυσικά, όλα όσα θα βιώσω εκεί με κάθε λεπτομέρεια. Ελπίζω να σε βάλω στο κλίμα της μεγάλης μπασκετικής γιορτής και όλοι μαζί να ζήσουμε ακόμη μια χρυσή σελίδα στην λαμπρή ιστορία του τμήματος.

Περισσότερα όμως θα πούμε αύριο, σε αφήνω για να δω ξανά στο βίντεο τον τελικό του 2012. Είπαμε, πρέπει να μπω στο κλίμα και δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος απ’ το πεταχτάρι του Πρίντεζη για να με προετοιμάσει.

Κεντρική Φωτογραφία: Eurokinissi.