Στα 30 του, ο Κιθ Λάνγκφορντ είναι στην καλύτερη φάση της καριέρας του, με την Αρμάνι να απολαμβάνει τα όσα έχει να προσφέρει ο Αμερικανός σούτινγκ γκαρντ, στην πιο ώριμη χρονιά του. Αυτή είναι η πέμπτη σεζόν του στη Euroleague και πάντα είχε διψήφιο αριθμό πόντων, αλλά σαν το φετινό (18.π. ανά αγώνα), ποτέ.

" Δεν είμαι κανένας τεράστιος τύπος, είμαι 1.93, οπότε όταν πάω να τελειώσω τις φάσεις συνήθως βρίσκω μπροστά μου μεγαλύτερους -σε όγκο- παίκτες από εμένα. Με βοηθά λοιπόν, πάντα να ακούω τους συμπαίκτες μου, να ακούω τι λέει ο κόουτς των αντιπάλων, συνήθως προτείνει να με "κλείσουν" από αριστερά, αλλά κατά τα φαινόμενα, δεν είναι πάντα προετοιμασμένοι για αυτό που θα κάνω" εξηγεί στο Weekly Show της Euroleague, όπου συστήνεται ως " γεννήθηκα για να βάζω την μπάλα στο καλάθι. Το μεγαλύτερο πλεονέκτημα που 'χω είναι το αριστερό μου χέρι και όλοι ξέρουν πως θα τους τιμωρήσω, αν δεν με προσέξουν. Τις στιγμές που η μπάλα καίει, δεν νιώθω τον παραμικρό φόβο".

Αν υπάρχει κάποιος παίκτης στη Εuroleague που τον κάνει να ξεπερνά τα όρια του, να γίνεται καλύτερος "κάποιος που να νιώθω ότι είμαι σε άμεσο ανταγωνισμό μαζί του, είναι ο Βασίλης Σπανούλης. Όταν είμαστε στο ίδιο παρκέ, προσπαθώ να αυξήσω το επίπεδο μου. Τσεκάρω να δω τι κάνει και συγκρίνω τον εαυτό μου μαζί του, για να δω αν μπορώ να κάνω ό,τι και αυτός. Είναι ο κύριος λόγος για την επιτυχία της ομάδας του και νιώθω ότι μπορώ να γίνω το ίδιο στη δική μου ομάδα".

Η αλήθεια είναι πως φέτος... αυτό έχει γίνει για την Αρμάνι, καθ οδόν για τα play offs, όπου θα διεκδικήσει -εναντίον της Μακάμπι- την πρόκριση στο Final Four της πόλης της. " Αυτό είναι ένα όνειρο για τους φιλάθλους, ειδικά από τη στιγμή που έχουμε πάρα πολλά χρόνια να βρεθούμε σε αυτό το σημείο. Για όλους όμως, όσοι είμαστε εδώ από την πρώτη μέρα, από την πρώτη συζήτηση που είχα με τον Μπάνκι, από την πρώτη προπόνηση που κάναμε όλοι μαζί, η πρόκριση στο Final Four ήταν στις απαιτήσεις που είχαμε από τους εαυτούς μας".

"Μίσησα την καθημερινότητα μου"

Έπειτα από τρεις εβδομάδες απουσίες, λόγω μυϊκού τραυματισμού, έχει επιστρέψει στο ενεργό ρόστερ. Πώς ήταν όμως, να παρακολουθεί τις εξελίξεις από τον πάγκο; " Το πρόγραμμα μου ήταν πιο "γεμάτο" και από όταν είμαι υγιής. Το μίσησα! Οι ημέρες μου ξεκινούσαν με πισίνα, μετά έκανα ασκήσεις, έπειτα θεραπεία, επέστρεφα στο σπίτι μου για γεύμα και πάλι πίσω στην πισίνα, πριν πάω ξανά για ασκήσεις και μετά ξανά για θεραπεία. Τελείωνα, καθισμένος σε μια καρέκλα να κάνω σου, γιατί δεν ήθελα να χάσω την επαφή μου με την μπάλα".

Άλλα παπούτσια, σε κάθε ημίχρονο

Το τελευταίο ματς που κάθισε έξω, στη Euroleague, ήταν αυτό με τη Φενέρμπαχτσε, στην Κωνσταντινούπολη (ναι, της επεισοδιακής αποβολής του Ζέλικο Ομπράντοβιτς), όπου η Αρμάνι εξασφάλισε το πλεονέκτημα έδρας στα play offs." Είδα τα δυο πρώτα δεκάλεπτα, αλλά μετά είχα προπόνηση και έχασα τις εξελίξεις. Τσέκαρα από το κινητό μου τα όσα συνέβαιναν, είδα ότι προηγούμαστε και... αποφάσισε να μη δω τι θα γίνει έως το τέλος, γιατί όσο δεν παρακολουθούσα είχαμε το προβάδισμα".

Ναι, θα τον λέγατε και προληπτικό, όπως αποδεικνύει και μια συνήθεια που έχει απ' όταν έπαιζε στο high school. " Είχα αγοράσει ένα νέο ζευγάρι παπούτσια χωρίς να το πω σε κανέναν. Ούτε στη μητέρα μου. Τα έβαλα λοιπόν, μπήκα στο παρκέ και είχα ένα από τα χειρότερα ημίχρονο της έως τότε καριέρας μου. Στην ανάπαυλα, η μητέρα μου με περίμενε έξω από τα αποδυτήρια και μου είπε "βγάλε αυτά τα παπούτσια αμέσως", κάτι που έκανα και στο β' μισό είχα εκπληκτικό ματς. Έκτοτε, αλλάζω παπούτσια σε κάθε ημίχρονο".

Γελάει με αυτά που λένε για εκείνον

Ο πρώτος σκόρερ της διοργάνωσης (σε μ.ό. πόντων ανά αγώνα, με 17.57 -ακολουθεί ο Ντέντμον της Ζάλγκιρις με 16.79) ομολογεί ότι " υπάρχουν πολλοί τύποι που μου δημιουργούν προβλήματα, αλλά αν καταφέρω να απομονωθώ και να βρω το αριστερό μου χέρι, ξέρω πως αυτό που θα δοκιμάσω θα είναι επιτυχές".

Είναι ο go to guy της Αρμάνι, κάτι που ωστόσο, δεν τον αγχώνει. " το να είσαι σκόρερ σημαίνει πως στη βραδιά σου, είσαι ασταμάτητος, όπως και ότι θα υπάρξουν κάποια βράδια που δεν θα είσαι το ίδιο αποτελεσματικός. Ξέρω πως ο κόσμος ενθουσιάζεται με αυτά που κάνω, αλλά συχνά ακούω ότι το να σκοράρω είναι το μόνο που μπορώ να κάνω. Αν ήταν τόσο εύκολα, θα το έκαναν όλοι.

Είμαι αυτός που θέτει τις μεγαλύτερες προσκλήσεις στον εαυτό μου και όσο μεγαλώνω και εξερευνώ διαφορετικά μέρη του παιχνιδιού μου, δεν αρκούμαι στο σκοράρισμα, αλλά δίνω και ασίστ. Ένα άλλο πράγμα που ακούω και είναι αστείο, είναι ότι δεν παίζω άμυνα. Προφανώς και δεν είμαι ο τύπος που θα αναλάβω το κύριο όπλο των αντιπάλων, αλλά δεν είμαι και ο αδύναμος κρίκος. Όποιος ξέρει μπάσκετ, βλέπει στα ματς ότι μπορώ να βοηθήσω παντού".