Η ιστορία του νέου Top-16 έχει δείξει κάτι συγκεκριμένο όλα αυτά τα χρόνια: ότι αυτά που είδαμε στην πρώτη, δεν σημαίνουν απολύτως τίποτα. Ότι ήταν ένα απλό ορεκτικό και ότι τώρα προχωράμε με το κυρίως πιάτο της διοργάνωσης, αυτό που έχει όλο (ή το περισσότερο έστω) ζουμί. Το Top-16 ξεκινά στις 30 Δεκεμβρίου και ολοκληρώνεται στις 10 Απριλίου, σε τέσσερις μήνες δηλαδή, οπότε ο μόνος που θα μπορούσε να κάνει ασφαλή προγνωστικά θα ήταν κάποιος με μαντικές ικανότητες. Οπότε το πιο ασφαλές που μπορούμε να κάνουμε αυτή τη στιγμή είναι μια απλή χαρτογράφηση των ομίλων με βάσει τα πεπραγμένα των ομάδων στην πρώτη φάση της Euroleague.

Ο όμιλος του Παναθηναϊκού

Η δυσκολία του ομίλου ορίζεται από δύο παράγοντες: την παρουσία των δύο ισπανικών ομάδων (που αυτόματα καταστούν το πλασάρισμα στην πρώτη δυάδα που δίνει πλεονέκτημα έδρας μια δύσκολη αποστολή) και της πρωταθλήτριας Μακάμπι και τις δύσκολες έδρες. Με μια πρώτη ματιά και βάσει των όσων είδαμε ως τώρα ο Παναθηναϊκός έχει ένα αβαντάζ για την πρόκριση στην επόμενη φάση, λόγω της δυναμικότητας ή της δυναμικής των αντιπάλων, αλλά από την άλλη θα πρέπει να ξεπεράσει τη μεγάλη του δυσκολία αν θέλει να έχει το καλύτερο δυνατό πλασάρισμα: να κερδίσει εκτός έδρας.

Οι "πράσινοι" στην πρώτη φάση νίκησαν μόνο στην Πολωνία και από εκεί και πέρα έχασαν (δύσκολα μεν) στο Μόναχο και στο Μιλάνο και σχετικά εύκολα στη Βαρκελώνη και στην Κωνσταντινούπολη. Και τώρα στο Top-16 θα κληθούν να παίξουν στο Τελ Αβίβ (3-2), στο Κάουνας (3-2), στην Κωνσταντινούπολη (4-1) και στο Βελιγράδι (4-1), σε έναν όμιλο που μόνο η Άλμπα δεν θεωρείται "ομάδα έδρας".

Αν τώρα φτιάξουμε μια κατάταξη με βάσει το ρεκόρ της πρώτης φάσης ο Παναθηναϊκός βρίσκεται ακριβώς στη μέση (5-5), ρεκόρ που έχει και η Ζαλγκίρις. Η Γαλατά (4-6) και η Άλμπα (4-6) είχαν λιγότερες νίκες, ενώ περισσότερες είχαν η Μπαρτσελόνα (9-1), η Ρεάλ (8-2), η Μακάμπι (7-3) και ο Ερ. Αστέρας που προέρχονται από πρώτες και δεύτερες θέσεις στον όμιλο τους.

Ας δούμε και την κατάταξη του γκρουπ με γνώμονα το ranking

Θέση	Ομάδα	Ranking
1	Ρεάλ	105.4
2	Μπαρτσελόνα	102.5
3	Μακάμπι	90.1
4	Γαλατάσαραϊ	88.8
5	Ερ. Αστέρας	88.6
6	Παναθηναϊκός	85.1
7	Άλμπα	79.7
8	Ζαλγκίρις	73.4

Και τους αμυντικούς δείκτες

Ομάδα	Άμυνα	Ranking αντιπάλου	Δίποντα αντιπάλου	Ασίστ αντιπάλου
Ζαλγκίρις	70.9 (2η)	72.8 (4η)	46.6% (6η)	14.6 (4η)
Ερ. Αστέρας	72.8 (6η)	73.3 (6η)	45.2% (4η)	15.7 (8η)
Μπαρτσελόνα	73.8 (7η)	71.4 (3η)	47.8% (8η)	13.6 (2η)
Παναθηναϊκός	74.3 (8η)	78.9 (8η)	53.7% (16η)	16.5 (10η)
Ρεάλ	77.5 (11η)	79.8 (10η)	51.4% (13η)	17.9 (15η)
Μακάμπι	78.3 (12η)	85.0 (14η)	45.8% (5η)	18.4 (17η)
Άλμπα	79.1 (15η)	86.5 (16η)	50.6% (10η)	15.9 (9η)
Γαλατάσαραϊ	81.8 (19η)	86.4 (15η)	55.9% (20η)	18.6 (19η)

Στους αμυντικούς δείκτες δεσπόζουν η Μπαρτσελόνα και η Ζαλγκίρις, ενώ υπολείπεται η Γαλατάσαραϊ σε όλες τις κατηγορίες όπως βλέπουμε.

Ρεάλ Μαδρίτης: Το ένα από τα δύο φαβορί του γκρουπ, έστω κι αν δεν θυμίζει την αντίστοιχη ομάδα-εξπρές στην αντίστοιχη φάση της περσινής διοργάνωσης. Το δείχνουν και τα αποτελέσματα (8-2). Έχασαν από την Εφές (εκτός) και την Ούνιξ (εντός), ενώ χρειάστηκαν μεγάλα σουτ για να κερδίσουν στο Καζάν, στο Νόβγκοροντ και στο Κάουνας. Αυτό δεν σημαίνει βέβαια ότι δεν έδειξαν και δείγματα του ταλέντου τους: έχουν την 2η καλύτερη επίθεση (87.3), σκοράροντας δύο φορές πάνω από 100 πόντους και μοιράζοντας 33 ασίστ (ρεκόρ στην ιστορία της Euroleague).

Από εκεί και πέρα αυτό που έχει αλλάξει είναι η "ηρεμία" του Λάσο (πέρσι την ίδια εποχή υπέγραφε επέκταση συμβολαίου, τώρα δέχεται μεγάλη πίεση), αλλά και το γεγονός ότι η ομάδα ακόμη "ψάχνεται" στο κομμάτι της διαχείρισης. Πέρσι για παράδειγμα υπήρχε μια συγκεκριμένη μανιέρα αναφορικά με το χρόνο συμμετοχής (ξεκινούσε ο Γιουλ, ερχόταν από τον πάγκο ο Σέρχιο και άρχιζε το 3ο δεκάλεπτο ο Ντρέιπερ, ενώ στους ψηλούς μοιραζόντουσαν το χρόνο Μπουρούσης, Μεχρί και ενίοτε ο Ρέγιες), αλλά τώρα τα πράγματα είναι πιο μπερδεμένα. Πέρσι για παράδειγμα οι ξένοι (Ντρέιπερ, Ντάρντεν, Σλότερ) είχαν έναν απλό ρόλο στην ομάδα, ενώ τώρα με τις καινούργιες μεταγραφές (Μασιούλις, Αγιόν, Καμπάτσο, Ρίβερς, Νοτσιόνι) επικρατεί το χάος, την ώρα μάλιστα που ο προπονητής δείχνει να εμπιστεύεται περισσότερο τον Κάρολ που έει μεγάλο χρόνο συμμετοχής στο "2".

Μπαρτσελόνα: Μαζί με την ΤΣΣΚΑ διεκδικούν τα σκήπτρα "της καλύτερης ομάδας της διοργάνωσης" στην πρώτη τουλάχιστον φάση. Έπαιξαν πολύ πειστικό μπάσκετ, παρότι είχαν αρκετά προβλήματα τραυματισμών. Είναι ενδεικτικό ότι μόλις 5 παίκτες έπαιξαν και στα 10 ματς (Τόμιτς, Τόμας, Νάχμπαρ, Χουέρτας, Ντόλμαν), ενώ τώρα στο Top-16 θα ξεκινήσουν με τραυματίες τους Ναβάρο, Όλεσον και Αμπρίνιες. Έχουν, ωστόσο, τον τρόπο να βρίσκουν τις λύσεις όπως έκαναν και στο πρόσφατο (χθεσινό) ντέρμπι με τη Ρεάλ όπου ο νεοφερμένος Έντγουιν Τζάκσον έπαιξε σχεδόν 30 λεπτά στο πρώτο του παιχνίδι με την ομάδα.

Αγωνιστικά ο Χουέρτας (10.0 πόντοι, 4.8 ασίστ) κάνει εκπληκτική χρονιά και παράλληλα εκπληκτικό δίδυμο με τον άκρως ταλαντούχο Τόμας Σατοράνσκι. Ο Ντεσόν Τόμας αναδεικνύεται σε νέο Πιτ Μάικλ (από την άποψη της instant offense όχι του στυλ) προσφέροντας υψηλό ποσοστό σε τρίποντο (67%) και παιχνίδι με πλάτη στο καλάθι, ενώ ο νεαρός Χεζόνια αυξάνει εντυπωσιακά τα προσόντα της ομάδας από τη θέση "3". Τέλος, στη φροντ-λάιν υπάρχουν πολλές ποιοτικές λύσεις και μέγεθος (Πλάις, Τόμιτς, Ντόλμαν, Νάχμπαρ, Λάμπε) έστω κι αν κανείς από τους πέντε δεν είναι αμυντικογενής ψηλός.

Μακάμπι Τελ Αβίβ: Ο πρώτος αντίπαλος του Παναθηναϊκού ξεκίνησε άσχημα της διοργάνωση, αλλά μετά το διπλό στη Μάλαγα βρήκε το δρόμο της, κλείνοντας την πρώτη φάση με ένα επιμέρους 5-1, το οποίο σπίλωσε μόνο η ΤΣΣΚΑ. Έδειξε ικανότητα στο να "τελειώνει" τα παιχνίδια, αν και φάνηκε να επηρεάζεται πολύ από την απόδοση του Τζέρεμι Πάργκο που είχε χαμηλά ποσοστά στην πρώτη φάση (46% στα δίποντα και 24% στα τρίποντα με 2.5 λάθη).

Ο παίκτης-αποκάλυψη ήταν ο πάουερ-φόργουορντ Μπράιαν Ράντλ (13.8 πόντοι με 67% στα δίποντα), ένας ψηλός με ικανότητα στο 1on1 αν και τον τίτλο του MVP διεκδικεί ο -γνωστός μας από τη θητεία του στον Πανελλήνιο- Ντέβιν Σμιθ, ο οποίος έχει το ρόλο του πασπαρτού κάνοντας λίγο (ή πολύ) απ' όλα. Η "ομάδα του λαού", πάντως, φρόντισε να ενισχυθεί κάνοντας μια αλλαγή στη φροντ-λάιν. Πλέον δίπλα από τους Σχορτσιανίτη και Τάιους βρίσκεται ο Τζόι Αλεξάντερ (είχε 21.7 πόντους και 8 ριμπάουντ στην D-League), που αντικατέστησε τον Άλεξ Μάριτς. Ο Σόφο, πάντως, κολυμπάει σε ρηχά νερά έχοντας 5.8 πόντους σε 13 λεπτά συμμετοχής, ενώ ακόμη δεν έχει πάρει τα πάνω του ο Άλεξ Τάιους, ο οποίος και πέρσι είχε κάνει αντίστοιχο νωθρό ξεκίνημα.

Ζαλγκίρις Κάουνας: Αποτέλεσε μια από τις ευχάριστες εκπλήξεις της διοργάνωσης, έχοντας για πολιορκητικό άρμα την άμυνα της. Μπορεί εκτός έδρας να μην κέρδισε πολύ (για την ακρίβεια κέρδισε μόνο την Εφές) , ωστόσο, ήταν μέσα στα περισσότερα ματς και κέρδισε τον σεβασμό. Στους παραπάνω πίνακες φαίνεται ξεκάθαρα η αποτελεσματικότητα της στην άμυνα (σε παθητικό, ranking αντιπάλου, ασίστ αντιπάλου και ποσοστά αντιπάλου).

Αλλαγές στο δυναμικό της δεν είχε πέρα από την προσθήκη του γκαρντ Ουίλ Τσέρι, που έπαιξε ένα μόλις ματς και αναμένεται να έχει πιο ενεργό ρόλο στη συνέχεια. Από εκεί και πέρα ο μεγάλος πρωταγωνιστής της ομάδας δεν ήταν άλλος από τον Αμερικανό σμολ-φόργουορντ Τζέιμς Άντερσον (17 πόντοι με 39% στο τρίποντο, 5.7 ριμπάουντ και 2.3 ασίστ), με τους έμπειρους Γιανκούνας, Γιαβτόκας και τον ανερχόμενο Μιλάκνις να αποτελούν το supporting cast. Είναι άγνωστο το πόσο ψηλά μπορεί να φτάσει η Ζαλγκίρις, το σίγουρο είναι πάντως ότι οι ομάδες που θα περάσουν από το Κάουνας θα έχουν ένα μεγάλο αβαντάζ για την πρόκριση και το πλεονέκτημα έδρας.

Ερυθρός Αστέρας: Ε-ντυ-πω-σι-α-κός. Η ομάδα του Βελιγραδίου εξελίχθηκε φέτος από "ομάδα έδρας" σε ομάδα που χάνει δύσκολα. Το απέδειξε το ΣΕΦ, το απέδειξε στην Πόλη, το απέδειξε σε Βαλένθια και Βιτόρια όπου πέρασαν σαν σίφουνας. Οι "κόκκινοι" αν διατηρήσουν την αυτοπεποίθηση τους (θα παίξει ρόλο οπότε το ξεκίνημα) ενδεχομένως να ξεφύγουν από το ρόλο του "ρυθμιστή" και να διεκδικήσουν την πρόκριση στο Top-16. Αποτελούν μια ομάδα με καλή ισορροπία, μεγάλη δύναμη στο ριμπάουντ, αθλητικά προσόντα και στοιχεία που την καθιστούν πολύ επικίνδυνη όταν βάζει τον αντίπαλο στον δικό της ρυθμό.

Η παρουσία του Μπόμπαν Μαριάνοβιτς (1ος σε ranking, 5ος σκόρερ, 1ος ριμπάουντερ της διοργάνωσης) αποτελεί σημείο αναφοράς για οποιονδήποτε αντίπαλο αν και ο Σέρβος σέντερ ουσιαστικά θα κριθεί σ' αυτή τη φάση για το βαθμό της (δεδομένης) βελτίωσης του. Το σημαντικότερο που έχει κάνει ο Ερυθρός Αστέρας είναι ότι έχει προσαρμοστεί στον Μαριάνοβιτς και καταφέρνει όχι μόνο να τον διατηρεί μες στο παιχνίδι (παίζει 28 λεπτά) αλλά να τον υποστηρίζει στο μάξιμουμ. Αυτό το πετυχαίνει κυρίως λόγω της παρουσίας υψηλόσωμων και αθλητικών γκαρντ που καλύπτουν μέσω της επιλεγμένες τακτικής την αδυναμία του στην pick-n-roll άμυνα. Ο Σλοβένος Μπλάζιτς, ο ανερχόμενος Μίτροβιτς και ο βιρτουόζος Μάρκους Ουίλιαμς είναι οι πρωταγωνιστές. με τον τελευταίο να συνεχίζει να αποτελεί "ευχή και κατάρα" ανάλογα με τη μέρα που βρίσκεται. Τόσο για την ομάδα του, όσο και για τον αντίπαλο.

Άλμπα Βερολίνου: Η ομάδα ερωτηματικό του ομίλου. Στην πρώτη φάση έπεσε θύμα των συγκυριών και ενδεχομένως να παραπλανήθηκε από το καλό αποτέλεσμα απέναντι στους Σαν Αντόνιο Σπερς. Οι Βερολινέζοι ξεκίνησαν με ήττα από την ΤΣΣΚΑ, έπαιξαν καλά αλλά έχασαν έχασαν στο σουτ από τη Μάλαγα και μοιραία βρέθηκαν με πλάτη στον τοίχο απέναντι στη Μακάμπι από την οποία γνώρισαν την τρίτη ήττα τους σε τρία ματς. Στη συνέχεια έκαναν ένα επιμέρους 4-3, παλεύοντας όλα τα παιχνίδια με εξαίρεση τη "βόλτα" στη Μόσχα.

Το κακό για την ομάδα του Ομπράντοβιτς είναι η αδύναμη έδρα, η οποία ωστόσο τους καθιστά πιο επικίνδυνους μακριά από το Βερολίνο. Οι Αμερικανοί αποτελούν τη δύναμη πυρός με τον Τζαμέλ ΜακΛιν (14.3 πόντοι, 5.7 ριμπάουντ), τον Ρέτζι Ρέντινγκ (12.1 πόντοι, 4.1 ασίστ), τον Άλεξ Ρενφρόε (9.1 πόντοι, 4.9 ασίστ), τον Κλιφ Χάμοντς (9.1 πόντοι, 3.8 ασίστ) να συνθέτουν μια ποιοτική τετράδα.

Γαλατάσαραϊ: Η τελευταία ομάδα που πήρε την πρόκριση είναι και η ομάδα που κερδίζει τον τίτλο της "χειρότερης" στον όμιλος. Αυτή είναι η μια όψη του νομίσματος. Η άλλη λέει ότι οι Τούρκοι του Top-16 δεν θα έχουν καμία σχέση με την ομάδα που παρατάχθηκε στην πρώτη φάση. Κι αυτό γιατί προχώρησαν σε αλλαγές παικτών και μπορούν πλέον να είναι πιο ήρεμοι μετά τα όσα προηγήθηκαν με τα οικονομικά προβλήματα και την τιμωρία λόγω των επεισοδίων με τον Ερυθρό Αστέρα. Το κακό βέβαια για τον Παναθηναϊκό είναι ότι το δικό του παιχνίδι στην Κωνσταντινούπολη θα είναι το πρώτο μετά το τέλος της τιμωρίας της έδρας.

Η ομάδα του Αταμάν στηρίζεται πολύ στις ορέξεις του Κάρλος Αρόγιο που είναι ο κατεξοχήν δημιουργός της. Από εκεί και πέρα η ομάδα έχασε τους Αραντόρι, Αλντεμίρ, Τζαγουάι, Βουγιούκας και πρόσθεσε τον ταλαντούχο Πάτρικ Γιανγκ, τον Τζάστιν Κάρτερ (στη θέση του Αραντόρι) και τον Άλεξ Μάριτς. Το κακό για τους Τούρκους είναι ότι έχουν πολλά προβλήματα να λύσουν πριν φτάσουν τα αγωνιστικά, όπως αυτά που έχουν να κάνουν με την στελέχωση, με την οικονομική τους κατάσταση, αλλά και την διεξαγωγή δύο αγώνων χωρίς τη μεγάλη τους δύναμη, τους οπαδούς.