Ξέρεις πως οι άμεσοι ανταγωνιστές σου (Φενέρμπαχτσε, Ολυμπιακός) έχουν χάσει. Και παίζεις με την τελευταία ομάδα του γκρουπ, που παρεμπιπτόντως είχε να πανηγυρίσει από την πρεμιέρα του ΤΟΡ16. Ειρήσθω εν παρόδω,προερχόταν και από ένα 0-9, σε Euroleague και Liga Endesa. ΚΑΙ ΠΑΙΖΕΙΣ ΕΤΣΙ;

Μπαίνεις στο γήπεδο με συμπεριφορά του τύπου "άντε να τελειώνουμε, να πάμε σπίτια μας"; Sorry κι όλας, αλλά έτσι δεν κερδίζεις ποτέ και κανέναν.

Το μεγαλύτερο φάουλ του Παναθηναϊκού, από το ματς με τη Λαμποράλ Κούτσα, ήταν πως δεν είχε τη σωστή νοοτροπία. Δεν είχε τη σωστή συμπεριφορά, δεν είχε ενέργεια, δεν είχε τίποτα. Ήταν λες και για κάποιο διεστραμμένο λόγο, θα του έδιναν το ματς, γιατί... έτσι.

Ό,τι χαρακτηρίζει φέτος το παιχνίδι του, έκανε φτερά. Αυτό το βράδυ οι κυπελλούχοι έγιναν "μάγοι". Χουντίνι. Εξαφανίστηκαν. Ποια άμυνα και... ποιος Θανάσης (όχι ο Γιαννακόπουλος, ο τίτλος της γνωστής ταινίας). "Έφαγαν" 28 πόντους στη δεύτερη περίοδο και 27 στην τρίτη, όταν σκόραραν 17. Δέκα επτά!

Εκεί λοιπόν, που ήταν μπλαζέ οι "πράσινοι', όσο κυλούσε το χρονόμετρο έγιναν -να μου επιτραπεί η έκφραση- χέστες. Από το "βαράτε βιολιτζήδες" έφτασαν στο σημείο να διστάζουν να εκδηλώσουν ένα κάτι τις, να πάρουν το σουτ.

Η Λαμποράλ στο πρώτο ημίχρονο απλά υπήρχε στο παρκέ. Καλά, δεν μπήκαν και με τα freddo ανά χείρας στο παρκέ οι Βάσκοι. Έκαναν τα βασικά. Ήταν ταπεινοί και σεμνοί και είχαν τους ψηλούς τους για να κανονίζουν τα του "αέρα". Όσο περνούσε η ώρα, διαπίστωναν πως ήταν πολλά. Το "λες;" έγινε "ναι ρε, μπορούμε". Εφόσον τους έδιναν το ματς τι να πουν; "Μπα, δεν βαριέσαι";

Και άντε και το είπαν. Από το 32.04 έως το 37.02 σκόραραν μόλις 2 πόντους. Τι άλλο να κάνουν; Να φύγουν από το παρκέ; Στο ίδιο διάστημα, ο ΠΑΟ είχε επτά πόντους. Όχι, δεν είχε το μυαλό για κάτι καλύτερο. Την ίδια ώρα, απέναντι τους είχαν τύπους που τηρουμένων των αναλογιών, έδωσαν και τη ψυχή τους. Με πρώτο και καλύτερο τον Νοτσιόνι, του 21 για ranking. Ήταν το καλύτερο εξ όσων πάτησαν στο παρκέ του ΟΑΚΑ.

Οι Βάσκοι ενέπλεξαν τους πάντες και πήραν κάτι από τους πάντες, με τον Πλάις να εξελίσσεται σε φόβητρο. Συγγνώμη κι όλας, αλλά δεν είναι και ο Ντουάιτ Χάουαρντ. Αφήστε που είναι και επιρρεπής στα φάουλ. Αλλά για να το εκμεταλλευθείς αυτό, θες μυαλό, θες συγκέντρωση. Άγνωστες λέξεις για αυτό το βράδυ.

Στο φινάλε είδαμε να βγαίνει η ψυχή του νεκρού. Ξέρετε. Την αναλαμπή, πριν το τέλος. Είδαμε τους παίκτες του Πεδουλάκη να τρέχουν (με τον Ράιτ να είναι και πάλι ο λόγος) και να μειώνουν, σε βαθμό που θα μπορούσαν να γυρίσουν το ματς. Πώς όμως, να γυρίσει το αναθεματισμένο, όταν ο Ματσιούλις "πετά" ένα τούβλο, υπό πίεση, στα 40'' για τη λήξη, όταν ο Διαμαντίδης κάνει λάθος στα 34''και όταν ο Νοτσιόνι είναι αυτός που παίρνει το ριμπάουντ, στα 9.8''. Εκεί είναι που λες "καληνύχτα και καλή τύχη".

Ο ΠΑΟ έχασε κατά κράτος τη μάχη των ριμπάουντ (37 vs. 28), έκανε 16 λάθη απέναντι σε άμυνα που δεν τιμά ακριβώς τον όρο "πιεστική" και σκόραρε μόλις 61 πόντους, με τα σουτ να είναι 18/35 διπ. και 5/24 τρίποντα. 5/24! Ο Ματσιούλις μόνο είχε 1/9. Κάντε έναν κόπο και ρίξτε μια ματιά στο στατιστικό. Αν βγάλετε άκρη, γράψτε μου.

ΥΓ: Ο Πεδουλάκης είπε πως "πρώτη ευθύνη είναι του προπονητή". Ισχύει. Γιατί ένας κόουτς δεν μπορεί να μπει μέσα στο ματς και να σκοράρει. Τα θέματα ωστόσο, της συμπεριφοράς, της νοοτροπίας, του τρόπου που αντιμετωπίζουν οι παίκτες του την όποια πρόκληση άπτονται 100% εκείνου.