Για να νικήσεις, πρέπει κατ' αρχάς να παίξεις μπάσκετ. Πάντα χρήσιμο είναι να το κάνεις και τα 40 αγωνιστικά λεπτά. Αν τώρα, για κάποιους λόγους δεν μπορείς, μια καλή λύση είναι να χρησιμοποιείς ό,τι διαθέτει αυτό το σπορ και τα λες χρήσιμα.

Για παράδειγμα, την άμυνα. Έτσι, δεν τρως 34 πόντους σε μια περίοδο, στην οποία δεν μπαίνεις καν στη διαδικασία να συμπληρώσεις τα φάουλ σου -μήπως βρε αδελφέ, και παίξεις λίγο με το μυαλό των αντιπάλων σου και μετά με το ρυθμό τους. Αλλά τι να σας τα λέω; Τα είδατε στο β' ημίχρονο, οπότε οι “πράσινοι” θυμήθηκαν να παίξουν όπως ξέρουν, αποδεικνύοντας πως όταν θέλουν, μπορούν. Πάμε παρακάτω.

Αυτό το σπορ διαθέτει μια πλούσια ποικιλία επιλογών στην επίθεση. Για παράδειγμα, μπορείς να μπεις μέσα στη ρακέτα και να φτάσεις μέχρι τέλους (το κοινώς λεγόμενο ντράιβ -για την ιστορία, ο ΠΑΟ είχε μόλις 2 εύστοχα δίποντα, έως το 15'), να ασχοληθείς με το τιμημένο πικ εντ ρολ ή να ποστάρεις. Υπάρχουν κι άλλα. Όπως να ακουμπάς την μπάλα στον ψηλό, αφού πρώτα έχεις δουλέψει για αυτόν (εδώ απλά να ενημερώσω ότι οι ψηλοί της Λαμποράλ είχαν 28π. και αυτοί του ΠΑΟ 15). Λέω εγώ τώρα...

Με 26 απόπειρες για τρίποντα, δεν κέρδισε ποτέ κανείς εκτός έδρας. Πόσω μάλλον όταν έχει επιχειρήσει μόλις 21 δίποντα. Ο Παναθηναϊκός πήγε να γίνει η εξαίρεση του κανόνα. Και προδόθηκε από το πάθος του (γιατί πώς αλλιώς μπορεί να χαρακτηριστεί η λατρεία στα σουτ τριών πόντων;). Το θέμα όμως, είναι ότι οι νταμπλούχοι Ελλάδος πρέπει κάποια στιγμή να πάψουν να ζουν ή να πεθαίνουν από τα ποσοστά τους. Πρέπει να αποκτήσουν βάθος στην επίθεση τους. Σαν και αυτό που έδινε πέρυσι ο Ούκιτς και που έδωσε και στη Βιτόρια, στο β' ημίχρονο.

Η εξέλιξη του -21 (α, για να φτάσουν εκεί οι Ισπανοί, εκμεταλλεύτηκαν τo slow motion των φιλοξενούμενων σε όλα τα πικ εντ ρολ και κάπως έτσι έκαναν τον Πλάις να μοιάζει με τον Σακίλ Ο Νιλ) σε -11, στο ημίχρονο, ήταν ευγενική προσφορά του Σέρτζο Σκαριόλο. Που έκανε κάτι αλλαγές, ενώ έπαιξε και άμυνα ζώνης, για να επιτρέψει στον -πιο σταθερό παίκτη του Παναθηναϊκού- Γιόνας Ματσιούλις, να μαζέψει λίγο τα ασυμμάζευτα.

Το επί μέρους 21-2 που έδωσε στον ΠΑΟ το μοναδικό του προβάδισμα (57-58, 27.28'') ήταν θέμα στόφας και ικανοτήτων. Μόνο που εκείνοι που το ανέλαβαν, έμειναν από καύσιμα την κρισιμότερη στιγμή. Και οι ρεζέρβες δεν βοήθησαν. Μήπως ξέρετε πού έχουν πάει ο Μπράμος με τον Κάρι; Γιατί αυτοί που φορούν τις φανέλες τους, δεν είναι οι ίδιοι. Εν αντιθέσει με ό,τι συνέβη στους "πράσινους", οι ρεζέρβες της Λαμποράλ ήταν πανέτοιμες, με τους Ερτέλ και Κελάτι να αναλαμβάνουν το 7-0 της απομάκρυνσης και τον Καουκένας να γράφει (κυριολεκτικά από το πουθενά) τον επίλογο.

Για την ευστοχία των Βάσκων στα τρίποντα (10/12 για αρχή), δεν έχω κάτι να πω. Τα ίδια έκανε και ο Παναθηναϊκός στην Κύπρο. Όπου ειρήσθω εν παρόδω, δεν έκανε τα ίδια η Λαμποράλ (δεν γύρισε δηλαδή, από το -21). Επίσης, δεν έχω να πω το παραμικρό για τους τραυματισμούς των “πρασίνων” -γιατί μπροστά σε κρεμασμένους, δεν μιλάς για σκοινί (και δεν χρειάζεται να θυμίσω τι έχει περάσει φέτος αυτή η ομάδα -εν τω μεταξύ, μάλλον θα παρατηρήσατε ότι έλειπε ο Νοτσιόνι).

Αυτό που έχω να πω είναι ότι ο Παναθηναϊκός δείχνει μεγαλύτερη διάθεση απ' ό,τι πριν ένα μήνα, καταθέτει και μεγαλύτερη καρδιά στο παρκέ, αλλά δεν έχει αποκτήσει έναν λειτουργικό τρόπο να κάνει τη δουλειά του. Δεν έχει βελτιώσει τις αδυναμίες του ή την ποιότητα του παιχνιδιού του.

Δεν παίρνει λύσεις από τους ψηλούς (δείτε το χρόνο συμμετοχής που 'χουν όλοι και μετά αναρωτηθείτε... τι γίνεται), ενώ δεν βρίσκει την απάντηση στο ερώτημα “ποιος θα δώσει επιτέλους ανάσες στον Διαμαντίδη ή τον Ούκιτς”, οι οποίοι πάλι ξεπέρασαν τα 30' συμμετοχής. Θα θυμάστε εν τω μεταξύ, πως ο Κροάτης είναι ακόμα τραυματίας, έτσι; Πληροφορίες θέλουν να αναζητούν -αλλού- λύση. Όπως έγινε και πέρυσι. Έως τότε, θα ήταν χρήσιμο να μην γίνονται πειράματα...