Αν ρωτήσετε τον Μίλαν Τόμιτς που μένει, είναι αρκετά πιθανό να σας απαντήσει "στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας". Εκεί όπου έχει περάσει τις περισσότερες ώρες από τα 23 χρόνια, που βρίσκεται στην Ελλάδα. Ήρθε 18 ετών, αμούστακο παιδί, είναι πλέον 41, παντρεμένος με δυο παιδιά.

"Μια ζωή Ολυμπιακός" είναι και ο τίτλος που ταιριάζει στο βιβλίο της καριέρας του. Δύσκολα, άλλωστε, θυμάται κανείς ότι ξεκίνησε την καριέρα του στην Ραντνίσκι του Βελιγραδίου και την ολοκλήρωσε στον Κολοσσό Ρόδου (με ενδιάμεσο σταθμό την ιταλική Τζέσι).

Όχι ότι δεν φόρεσε τη φανέλα αυτών των ομάδων. Όμως τα 14 χρόνια, που κάθισε στον Πειραιά, οι τίτλοι και τα κατορθώματά του, έμειναν στην ιστορία μιας ομάδας την οποία συνεχίζει να υπηρετεί μέχρι και σήμερα. Ο Τόμιτς, άλλωστε, παραμένει ακόμη πρώτος σε ευρωπαϊκές συμμετοχές στην ιστορία του Ολυμπιακού (214) σχεδόν... 100 περισσότερες από τον δεύτερο της σχετικής λίστας, που είναι ο Γιώργος Πρίντεζης με 127 αγώνες στην Ευρωλίγκα.

Χρειάστηκαν επίσης να περάσουν δέκα χρόνια από την αποχώρησή του, για να βρεθεί ένας "ερυθρόλευκος" μπασκετμπολίστας να τον περάσει στον πίνακα των σκόρερ όλων των εποχών του Ολυμπιακού στην Ευρώπη. Αυτός χρειάστηκε μόλις 3 χρόνια για να ξεπεράσει τον Στιβ Γιατζόγλου, που για πολλά χρόνια ήταν ο πρώτος σκόρερ και ο πρώτος σε συμμετοχές των ευρωπαϊκών αγώνων του Ολυμπιακού.

Ο Τόμιτς που έπαιξε 13 συνεχόμενες σεζόν στον Ολυμπιακό, φορώντας το νο 11 στην πλάτη, έγινε αρχηγός της ομάδας και μέχρι το τελευταίο ματς των πλέι-οφ εναντίον της Ρεάλ ήταν και πρώτος σκόρερ της ευρωπαϊκής ιστορίας του συλλόγου με 1482 πόντους. Ο Βασίλης Σπανούλης ήταν αυτός, που τον πέρασε, σημειώνοντας 19π κόντρα στη Ρεάλ και έφτασε (στα τέσσερα χρόνια που φοράει τα “ερυθρόλευκα”) τους 1483 πόντους σε 98 συμμετοχές. Ο τωρινός αρχηγός του Ολυμπιακού, θέλει άλλα δυο παιχνίδια για να φτάσει τα 100 ευρωπαϊκά παιχνίδια με τους “ερυθρόλευκους”.

Στη Λιουμπλιάνα το 1992

Ο πρώην “κάπτεν” και νυν προπονητής του Ολυμπιακού (μέχρι νεοτέρας, από την διοίκηση της ομάδας) είχε ξεκινήσει στη Λιουμπλιάνα πριν από 22 χρόνια. Ήταν πρωτομηνιά του Οκτώβρη του 1992, όταν ο Ολυμπιακός ταξίδεψε μέχρι την πρωτεύουσα της Σλοβενίας. Ήταν το πρώτο ταξίδι των “ερυθρολεύκων” για την κορυφαία διοργάνωση της Ευρώπης, από την οποία -στη συνέχεια- δεν έλειψε ποτέ.

Η ομάδα του Γιάννη Ιωαννίδη, έχοντας τερματίσει δεύτερη στο πρωτάθλημα του 1992, που κατέκτησε ο ΠΑΟΚ (μετά από προσπάθειες μιας εφταετίας που προσέκρουε πάνω στον Άρη) πήρε το εισιτήριο για το Κύπελλο Πρωταθλητριών, ή Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα, όπως λεγόταν τότε η Ευρωλίγκα.

Όχι κατευθείαν στους ομίλους, αλλά στον δεύτερο προκριματικό γύρο, όπου περίμενε το νικητή των αναμετρήσεων Ολύμπια Λιουμπλιάνας-Ζαλγκίρις. Οι Σλοβένοι πήραν την πρόκριση και βρέθηκαν στον δρόμο του Ολυμπιακού.

Το ταξίδι, τον Οκτώβριο, του 1992 ήταν για όλους μια πρωτόγνωρη εμπειρία. Ο Ολυμπιακός του Ιωαννίδη και του Πάσπαλι, έμπαινε σε μια διαδρομή, που κρατάει μέχρι τις μέρες μας, έχοντας τρεις μεγάλους σταθμούς (Ρώμη, Κωνσταντινούπολη, Λονδίνο) άλλα τέσσερα φάιναλ-φορ (Τελ Αβίβ, Σαραγόσα, Μόναχο, Παρίσι) αμέτρητα ματς, μεγάλες νίκες, μεγάλες ήττες και ένα κοινό παρονομαστή. Ένα όνομα, αν προτιμάτε: τον Μίλαν Τόμιτς.

Τότε ο Μίλαν, ήταν μόλις 19 ετών. Διόσκουρος με τον Ντράγκαν Τάρλατς, το άλλο σερβόπουλο που είχε ελληνοποιήσει ο Ολυμπιακός, με την μέθοδο της υιοθεσίας. Τόμιτς-Γιαννακόπουλος ο ένας. Τάρλατς-Κωνσταντινίδης, ο άλλος.

Και οι δυο είχαν έρθει ένα χρόνο νωρίτερα στην Ελλάδα (μαζί με τον Ντέγιαν Μποντιρόγκα, που προτίμησε να παραμείνει Σέρβος και να μετακομίσει στην Ιταλία) ψάχνοντας ένα μέλλον στο μπάσκετ, καλύτερο απ' αυτό που προδιαγραφόταν στην υπό διάλυση πρώην Γιουγκοσλαβία.

Ο αγώνας στο ιστορικό Χάλα Τίβολι της Λιουμπλιάνας, ήταν μια αποκάλυψη για όλους. Ο Ολυμπιακός με ηγέτη τον απαράμιλλο Ζάρκο Πάσπαλι (37π) και τις βοήθειες του ΝΒΑερ Ροντ Χίγκινς (20π) περνούσε με 88-85 από τη Σλοβενία, βάζοντας το θεμέλιο λίθο της πρόκρισης στους ομίλους. Ο 19χρονος Τόμιτς είχε σκοράρει 20 πόντους με 6/14δ, 2/4τρ, 2/4β, 3ρ, 3ασ, 1κλ και 2λ, παίζοντας 38 λεπτά!

Γράφει ο Φιλ.Συρίγος

Ο Φίλιππος Συρίγος, ήταν παρών στην Λιουμπλιάνα και στο “Τρίποντο” νο 204 (6/10/1992) περιέγραφε με τον δικό του τρόπο τα αποκαλυπτήρια του Τόμιτς.

Τίτλος “Μου θυμίζει... τον εαυτό μου”. Ο πρόλογος: Μίλαν Τόμιτς (ή Γιαννακόπουλος). Κοντός, αδύνατος, με μια περίεργη φάτσα. Αν τον δεις στον δρόμο μόνο για μπασκετμπολίστα δεν μπορείς να τον περάσεις. Αν πάλι, τον δεις μέσα στο γήπεδο, το πιθανότερο είναι να πεις “τι γυρεύει αυτό το καχεκτικό εδώ πέρα;”

Έχει ιδιαίτερη αξία το προ 22ετίας κείμενο του αείμνηστου Φίλιππου. Ουσιαστικά περιγράφει με σαφήνεια τον Τόμιτς και έχει μια αποκάλυψη. Ας συνεχίσουμε την ανάγνωση: “Σαν αρχίσει όμως το παιχνίδι, αρχίζει και η μουσική. Τέλειος χειρισμός της μπάλας και με τα δυο χέρια, πάσα που μόνο μαθητής του Μάτζικ Τζόνσον θα μπορούσε να έχει, δολοφονικό σουτ είτε εν στάση είτε εν πορεία, τέλεια αντίληψη του παιχνιδιού και ηγετικές ικανότητες αξιοθαύμαστες για ένα 30άρη, (πόσο μάλλον για ένα 19χρονο).

Αλλά δεν είναι μόνο αυτό: το θράσος του είναι διπλάσιο από το μπόι του, ειρωνεύεται τον αντίπαλο, τον προκαλεί, τον εκνευρίζει. Ένας τέλειος προβοκάτορας μέσα στον κόσμο των γιγάντων. Και όλα αυτά από μια σταλιά παιδί, που νομίζεις ότι υποφέρει από αναιμία.

Όταν τελείωσε το παιχνίδι στη Λιουμπλιάνα και είχε οδηγήσει τον Ολυμπιακό στη μεγάλη νίκη επί της Ολύμπια, ο Γιάννης Ιωαννίδης με ιδιαίτερη ικανοποίηση του απέδωσε τα εύσημα: “Ο Τόμιτς -είπε- ήταν το κλειδί της νίκης”. Λίγο αργότερα σε μια ιδιαίτερα συζήτηση, λέω στον προπονητή του Ολυμπιακού:

-Γιάννη πού τον βρήκες αυτόν το διάολο;

-“....”

-Βρέ ξέρεις ποιον μου θυμίζει;

-“Ποιον;”

-“Τον Σλάβνιτς. Κοντός, αδύνατος, πανούργος. Μόνο πρόσεξε μη βρεθεί κανένας Γκαρώνης και τον καταστρέψει” (σ.σ ο Ζόραν Σλάβνιτς ήταν ένας έξοχος πλέι-μέικερ στην δεκαετία του 70, που το 1979 φορούσε τη φανέλα της Μπανταλόνα και στον αγώνα με τον Ολυμπιακό στο Παπαστράτειο, για τους “6” του Κυπ. Πρωταθλητριών είχε σπάσει το πόδι του, σε σύγκρουση με τον Γιάννη Γκαρώνη. Σε αυτό το ματς αναφέρεται ο Φίλ. Συρίγος στο συγκεκριμένο κείμενο)

Ο Ιωαννίδης γελάει με νόημα και αποφασίζει να ξανοιχτεί: “Άκου τώρα, πως τον πήρα στον Ολυμπιακό. Αυτός έπαιζε στο Βελιγράδι (σ.σ Ραντνίσκι) και τον έφερα για να τον δοκιμάσω. Χρειάστηκα μόνο πέντε λεπτά και αμέσως λέω στον Γιώργο τον Σαλονίκη: “Γιώργο, τον θέλω. Πάρτον τώρα αμέσως”. Εκείνος με κοίταξε απορημένος και μου είπε: “Μα είσαι σίγουρος βρε Γιάννη;” Και του απάντησα: “Ναι, είμαι σίγουρος γιατί αυτός είναι ένας τσόγλανος που μου θυμίζει τον εαυτό μου όταν έπαιζα μπάσκετ”!

Μίλαν Τόμιτς, λοιπόν. Τώρα ξέρετε περί τίνος πρόκειται. Εκείνο, που αγνοείτε είναι ότι με βάση τους κανόνες της ΦΙΜΠΑ έχει δικαίωμα συμμετοχής, χωρίς κανένα περιορισμό, στην Εθνική Ομάδα. Και το καλοκαίρι δεν είναι μακριά”.

Στην ομάδα του...

Μπορεί ο Τόμιτς να μην έπαιξε ποτέ στην Εθνική Ελλάδος, δεν διέψευσε, ωστόσο, τις προσδοκίες που δημιούργησε με την πρώτη του εμφάνιση στην Ευρωλίγκα. Πρωταγωνιστής της μεγάλης ομάδας της δεκαετίας του 90, έμεινε ... ως το 2004, όταν -μετά την αποχώρηση του Σάκοτα- ανέλαβε για πέντε αγώνες πρώτος προπονητής. Δεν είχε όμως ακόμη “αποβάλλει” τον παίκτη από μέσα του.

Ξαναφόρεσε την φόρμα του, έπαιξε για λίγο και την επόμενη χρονιά (2004-05) προλαβαίνοντας τρεις ευρωπαϊκούς αγώνες. Τον τελευταίο (9/12/2004) σίγουρα δεν θέλει να τον θυμάται, καθώς ήταν παρών στη μεγαλύτερη εντός έδρας ήττα του Ολυμπιακού στην Ευρώπη: 59-110 από την Εφές Πίλσεν...

Δεν τα βρήκε με τον Καζλάουσκας, πήγε στην Ιταλία, όπου έπαιξε στην Τζέζι, επέστρεψε στην Ελλάδα και μετακόμισε στη Ρόδο και τον Κολοσσό, χωρίς όμως στεριώσει. Προτίμησε να επιστρέψει στον Πειραιά, στην ομάδα που αγάπησε και υπηρέτησε με πάθος. Με αυτήν κατέκτησε πέντε πρωταθλήματα, τρία Κύπελλα Ελλάδας και την Ευρωλίγκα του 1997.

Με αυτήν που γνώρισε τις μεγαλύτερες νίκες της ζωής του, έγινε είδωλο του κόσμου της, έπαιξε ξύλο με τον συμπατριώτη του από το άλλο στρατόπεδο (Μποντιρόγκα), έπαιξε μέχρι και αντίπαλος με τον Μάικλ Τζόρνταν!

Με αυτήν, που την Πέμπτη το βράδυ, θα κάνει μια άλλου είδους πρεμιέρα. Θα κάτσει στον πάγκο της, στο πρώτο ευρωπαϊκό ματς της σεζόν 2014-15 εναντίον της Βαλένθια...