Ο δεύτερος γύρος του ΤΟΡ16 έχει μια σημαντική ιδιαιτερότητα. Ανάλογα με τα αποτελέσματα του πρώτου γύρου και φυσικά τους στόχους της, κάθε ομάδα δεν παίζει μόνο για ένα αποτέλεσμα, αλλά για δυο.

Ειδικά στον όμιλο των «αιωνίων» , στον οποίο πέντε ομάδες (Αρμάνι, Παναθηναϊκός, Ολυμπιακός, Φενέρ, Μάλαγα) συνωστίζονται με διαφορά μίας νίκης και συνεπώς διεκδικούν στην χειρότερη περίπτωση τις δυο θέσεις (3η και 4η) της απλής πρόκρισης και στην καλύτερη την μία (2η) που δίνει πλεονέκτημα έδρας στα πλει οφ, οι διαφορές, πιθανότατα θα παίξουν καθοριστικό ρόλο. Έχει να πέσει κομπιουτεράκι….

Υπό αυτή την έννοια, για τον Παναθηναϊκό, στο Μιλάνο, το ιδανικό θα είναι να νικήσει, αλλά αν δεν τα καταφέρει μπορεί να αναζητήσει έναν άλλο μικρότερο στόχο, αλλά εξίσου σημαντικό: να μη χάσει με μεγάλη διαφορά, γιατί δεν αποκλείεται (μαζί) με την Αρμάνι να μπλέξει σε σενάρια ακόμη και τριπλής ή τετραπλής ισοβαθμίας. Εννοείται βέβαια ότι η minimum υποχρέωσή του είναι να διαφυλάξει το +16 του ΟΑΚΑ, για να έχει μισό βαθμό πάνω από τους Ιταλούς, για την περίπτωση στον τερματισμό βρεθεί ισόβαθμος , μόνο με αυτούς.

Μπορεί να μην το ακούσετε φωναχτά, αλλά δεν θα μου κάνει εντύπωση, αν κατά βάθος, νίκη του Παναθηναϊκού στο Μιλάνο, ή έστω ήττα με την μικρότερη δυνατή διαφορά, εύχεται και ο Ολυμπιακός. Εκείνο το αχώνευτο -30 που είχε φορτωθεί, όταν εκείνος έπαιξε στο «Φόρουμ», τον κάνει να μη επιθυμεί την περαιτέρω αναρρίχηση, ή βελτίωση του αβερέϊτζ, της ομάδας του Μπάνκι.

Στη ζυγαριά

Για τον Παναθηναϊκό πάντως, αυτό είναι ένα ιδιαίτερο ματς. Αφενός γιατί θα είναι το πρώτο που θα εμφανίσει τον Ζακ Ράϊτ στο ευρωπαϊκό ρόστερ του. Για την ακρίβεια με αυτόν θα προσπαθήσει να καλύψει το σημαντικό κενό του, τραυματία, Ραμέλ Κάρι, παρά θα τον νιώσει ως προσθήκη. Αφετέρου γιατί παίζει με μια ομάδα, η οποία έχει πολλές ομοιότητες στο παιχνίδι της με την Μάλαγα, από την οποία έφυγε με τις χειρότερες αναμνήσεις.

Η Αρμάνι, είναι αήττητη στην έδρα της κι αυτό εν μέρει δείχνει ότι είναι ομάδα ρυθμού, που δεν πρέπει να την αφήσεις να ζεσταθεί προσφέροντας της εύκολα σουτ στην αρχή. Με περιφερειακούς όπως ο Λάνγκφορτ, ο Τζεντίλε, ο Τζέρελ, ο Χάκετ, έχει πετύχει τις 3 από τις 4 νίκες της σουτάροντας πάνω από 40% στα τρίποντα (με τον Ολυμπιακό είχε 57.1) και έχει υποστεί τις 2 από τις 3 ήττες της (με Παναθηναϊκό και Εφες εκτός) σε ματς που σκόραρε από 60 πόντους και κάτω.

Από τη μία λοιπόν ο Ζακ, με την αμυντική του ικανότητα και την φρεσκάδα του, μπορεί να συμβάλει στην περιφερειακή άμυνα του «τριφυλλιού» περισσότερο από τον Ραμέλ. Από την άλλη μένει να δούμε πόσους πόντους μπορεί να συνεισφέρει για να ξεκουράσει την πράσινη επίθεση, σε σημεία που το έχει πολύ μεγάλη ανάγκη.

Ο ρυθμιστής

Μιας και επικεντρωθήκαμε στον συγκεκριμένο αγώνα, το «ματς της εβδομάδας» κατά την Euroleague, αφού μονομαχούν δυο ισόβαθμοι, έχουμε την ευκαιρία να συζητήσουμε μια ακόμη παράμετρο. Από τις 3 ήττες που έχει ως τώρα η Αρμάνι, η μοναδική που μπορεί να αποδειχθεί βαρίδι, είναι αυτή από την Εφες στην Πόλη. Εκτός αν η ομάδα του Αγγέλου, που θεωρητικά δεν έχει παρά μαθηματικές ελπίδες πρόκρισης, κόψει βαθμούς κι από άλλους μνηστήρες της πρόκρισης στον δεύτερο γύρο. Ο Παναθηναϊκός, δεν έχει τέτοια κακή ήττα αν συνυπολογίσουμε ότι η Μάλαγα είναι στο χορό και ότι η αήττητη Μπαρτσελόνα πέρασε από το ΟΑΚΑ όπως πέρασε από την «Ούλκερ Αρένα» και το ΣΕΦ.

Κατά τη γνώμη μου λοιπόν, η Μπαρτσελόνα θα είναι ο μεγάλος ρυθμιστής των θέσεων πίσω της. Από τις ομάδες που την ακολουθούν με ρεκόρ 4-3, η Αρμάνι είναι η μόνη που την έχει στην έδρα της και μάλιστα την τελευταία αγωνιστική.

Συν τοις άλλοις, εξακολουθώ να επιμένω ότι όλο και κάποιος θα έχει την ευκαιρία να χτυπήσει ένα «διπλό» στο «Παλάου Μπλάουγκράνα» και να κάνει κάτι παραπάνω από τους ανταγωνιστές του. Όχι λόγω της πιθανής αδιαφορίας των Καταλανών, αλλά γιατί είναι φυσιολογικό κάποια στιγμή να την πετύχει σε ακεφιές. Ε λοιπόν όποιος το καταφέρει, θα αποκτήσει ένα μπόνους, που μπορεί να κάνει τη διαφορά.