Δεν θα επαναλάβω αυτά που γράφτηκαν με θαυμαστή ομοφωνία, σχετικά με την απόλυση του Αργύρη Πεδουλάκη από τον Παναθηναϊκό.

Άλλωστε, παρότι η παρουσία του 50χρονου Έλληνα τεχνικού στο τιμόνι του “τριφυλλιού” , κρίνεται κάτι παραπάνω επιτυχημένη, μετά την κατάκτηση και των τριών εγχώριων τίτλων που διεκδίκησε, κανείς δεν ξαφνιάστηκε. Στο διάστημα της θητείας του, βρέθηκε κοντά στην απόλυση τουλάχιστον άλλες δυο φορές. Την γλίτωσε χάρη στις καθοριστικές νίκες επί της Ρεάλ Μ (πέρυσι) και με τον Ολυμπιακό στον φετινό ημιτελικό κυπέλλου στο ΟΑΚΑ. Η στραβή κόντρα στην Λαμποράλ, ήταν μόνο η αφορμή.

Είναι προφανές ότι στην Ελλάδα, ο εκάστοτε προπονητής των μεγάλων ομάδων, τελικά δεν κρίνεται μόνο από τα αποτελέσματα. Ούτε πληρώνεται (μόνο) για τις τεχνικές του γνώσεις. Το βασικό του καθήκον είναι να μπορεί να εργάζεται, να εκτίθεται και να αντέχει την πίεση που του ασκείται μέσα σε ένα νοσηρό περιβάλλον.

Ένα περιβάλλον το οποίο διαμορφώνεται από τον χαρακτήρα και την κουλτούρα του ιδιοκτήτη. Από την άποψη των χιλιάδων πολυμαθών, αμαθών και ημιμαθών προπονητών της εξέδρας ή του πληκτρολογίου.

Ο καθένας από όλους αυτούς - από εμάς αν θέλετε, για να μη νομίζετε ότι βγάζω τον εαυτό μου απέξω- σπεύδουν να ασκήσουν κριτική με βάση τις γνώσεις τους ,τα απωθημένα τους και τα γούστα τους.

Κρίνουν όμως χωρίς να έχουν στα χέρια τους επαρκή στοιχεία. Βλέπουν την ομάδα μάξιμουμ δυο φορές της εβδομάδα. Δεν έχουν την πλήρη εικόνα της καθημερινότητάς της , των προπονήσεων , των χαρακτήρων , των ισορροπιών. Κρίνουν εκ των υστέρων και κυρίως χωρίς κόστος. Δεν διαφέρουν και πολύ από εκείνους που με την ίδια ευκολία, μετατρέπονται σε γιατρούς, σεισμολόγους, οικονομολόγους, όταν το απαιτήσει η ελληνική επικαιρότητα.

Σε αυτές τις περιπτώσεις, ο προπονητής είναι χαμένος από χέρι. Στην καλύτερη, γι αυτόν, περίπτωση, να υπάρχουν μερικοί που τον συμπαθούν και ελάχιστοι που προσπαθούν να τον καταλάβουν και να τον κρίνουν αποστασιοποιημένα, χωρίς προκατάληψη.

Επιπλέον , ο προπονητής είναι υποχρεωμένος να γίνει ...γαϊδούρι. Να μη ιδρώνει το αυτί του όταν ακούει ή διαβάζει πράγματα που ξεφεύγουν ακόμη και τα όρια της κοινής λογικής. Κι αν ποτέ προσπαθήσει να εξηγήσει, με ανθρώπινα λόγια και όχι με ύφος χιλίων καρδιναλίων, βρίσκει και τον μπελά του από πάνω.

Υπό αυτές τις συνθήκες, δεν αποκλείω, τις μέρες που ακολούθησαν την λύση αυτής της συνεργασίας, ο Αργύρης Πεδουλάκης να αρχίζει να νιώθει ως και λυτρωμένος από την απόφαση του Δημήτρη Γιαννακόπουλου. Δεν έπαιρνε δα και τα τρελά λεφτά για να κάνει το κορόιδο για να λύσει το πρόβλημα της ζωής του, ούτε είναι ξένος να μην ακούει και να μην καταλαβαίνει. Ύψιστη τιμή να σε εμπιστεύεται ένα τόσο μεγάλο κλαμπ, αλλά μέχρι ενός ορίου.

Από τη στιγμή που κάποιος φτάνει στο σημείο να δουλεύει χωρίς να το ευχαριστιέται , έχω την αίσθηση ότι δεν μπορεί να είναι δημιουργικός. Είναι αυτός ο κανιβαλισμός που κάνει την συγκεκριμένο επάγγελμα στην Ελλάδα κατάλληλο να συμπεριληφθεί στα ...βαρέα και ανθυγιεινά.

Και δεν υποστηρίζω ότι ο Αργύρης, και ο κάθε Αργύρης, δεν έχει κάνει κανένα λάθος, στις επιλογές, ή στις εκτιμήσεις του. Το ξέρει και ο ίδιος. Απλά, έχω την υποψία ότι αν τον ρωτήσουμε και μας τα εξομολογηθεί, θα διαπιστώσουμε ότι δεν θα έχουν σχέση με εκείνα που του καταμαρτυρούν οι επικριτές του.

Στο φινάλε, όμως τα αποτελέσματα και τον δικαίωσαν και ήδη γράφτηκαν στο βιογραφικό του και κανένας δεν μπορεί να του τα αφαιρέσει. Εκτός αν ειλικρινά πιστεύει ότι με αυτό το μπάτζετ και το υλικό που είχε πέρυσι και φέτος -είτε το διάλεξε όλο αυτός είτε όχι- θα έπρεπε να είχε ήδη κατακτήσει την περσινή Euroleague, να ήταν το μεγάλο φαβορί για την φετινή και ταυτόχρονα να παρουσιάζει θέαμα εφάμιλλο του showtime των Λέϊκερς. Ή ότι ο Παναθηναϊκός δεν χρειάζεται προπονητή για να κατακτήσει το πρωτάθλημα και το κύπελλο στην Ελλλάδα.

Η μόνη “ατυχία” του ήταν ότι στο διάστημα αυτό, ο Ολυμπιακός του Μπαρτζώκα, με μειωμένο μπάτζετ , πέρα από κάθε λογική, κατέκτησε με εμφατικό τρόπο τον τίτλο στο Λονδίνο πετυχαίνοντας το repeat, , παίζοντας θεαματικό μπάσκετ και κερδίζοντας (θεωρητικά) ανώτερους αντιπάλους με τρόπο που άφησε άφωνη όλη την Ευρώπη.

ΥΓ1: Θυμίζω ότι σούπερ θεαματικό μπάσκετ τα τελευταία 25χρόνια, ο Παναθηναϊκός έπαιξε επί Παβλίσεβιτς (Γκάλης, Κόμαζετς, Βράνκοβιτς, Σοκ, Κούσμα, Οικονόμου, Μυριούνης, Αλβέρτης και σία) και επί Κιουμουρτζόγλου. Ο πρώτος πέρασε και έφυγε χλευαζόμενος, με απολογισμό ένα κύπελλο κι αυτό με το ζόρι. Ο δεύτερος δεν κατέκτησε ούτε έναν τίτλο.

ΥΓ2: Εννοείται ότι οι ιδιοκτήτες κάθε ομάδας , ειδικά αυτοί που πληρώνουν, έχουν το αναφαίρετο δικαίωμα να παίρνουν αποφάσεις με βάση τα δικά τους κριτήρια. Ενδεχομένως μάλιστα οι λόγοι που τους οδηγούν σε αυτές να ξεφεύγουν από την επιφανειακή προσέγγιση που κάνουμε εμείς, προσπαθώντας να βάλουμε τα πράγματα στη δική μας ζυγαριά. Ωστόσο, επειδή ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος δεν θέλησε να τεκμηριώσει την συγκεκριμένη απόφασή του , τα μόνα δεδομένα που έχουμε για να συζητήσουμε είναι όλα αυτά που συζητήσαμε παραπάνω.

ΥΓ3: Η πρόσληψη του Φραγκίσκου Αλβέρτη και το σκεπτικό της, είναι ένα άλλο κεφάλαιο, που αποτελεί ένα άλλο θέμα συζήτησης.