Προπονητής ετών 25
Ο ιστορικός Τρίτωνας επιστρέφει στις Εθνικές κατηγορίες πανηγυρίζοντας την 3η άνοδο σε ισάριθμα χρόνια κι ο προπονητής των ανόδων, Μιχάλης Μιχελάκος είναι από τα κεντρικά πρόσωπα. Διαβάστε γιατί αποτελεί ξεχωριστή περίπτωση.
Το σκηνικό συνηθισμένο. Ακόμα μία χρονιά πολύ πριν ολοκληρωθεί η αγωνιστική σεζόν ο Τρίτωνας βρίσκεται να πανηγυρίζει το πρωτάθλημα και την άνοδο στην επόμενη κατηγορία. Η φετινή φιέστα, βέβαια, έχει άλλον αέρα, καθώς φέρνει την ιστορική ομάδα των Σεπολίων έπειτα από πολλά χρόνια και πάλι στις εθνικές κατηγορίες.
Με ρεκόρ 21-1 κι έχοντας κερδίσει την Ηλιούπολη με 74-47 ο Τρίτωνας εξασφάλισε την Δευτέρα (30/3) και μαθηματικά την κατάκτηση του πρωταθλήματος της Α' ΕΣΚΑ, ενώ απομένουν ακόμα 4 αγωνιστικές για το φινάλε.
Για ακόμα μία φορά το τέλος ενός μαραθωνίου βρίσκει τον τεχνικό της ομάδας, Μιχάλη Μιχελάκο, να αφήνεται στα χέρια των παικτών του κι από εκεί να... ίπταται πριν προσγειωθεί και πάλι στα ασφαλή τους χέρια. Κι αν όλα αυτά σας φαίνονται συνηθισμένα τότε να σας πούμε πως ο κόουτς Μιχελάκος, ο οποίος μετρά 3 συνεχόμενες ανόδους, είναι μόλις 25 χρονών! Ναι μάλιστα καλά διαβάσατε, 25 ετών και μάλιστα με πλούσιο βιογραφικό, πλέον. Τι κι αν γεννήθηκε το 1990; Η αγάπη του για το μπάσκετ συνδυάστηκε με προπονητικό ταλέντο και με ένα υγιές σωματείο κι ιδού τα αποτελέσματα.
Ο Μιχάλης Μιχελάκος επί το έργον
" Είναι όλα όμορφα χαμένα μέσα στο μυαλό μου. Είμαι πλημμυρισμένος με συναισθήματα. Ο χρόνος περνάει πολύ γρήγορα και ορισμένες φορές δεν μπορώ να τον προλάβω. Την μία στιγμή ήμασταν στην Γ' ΕΣΚΑ παλεύοντας να σωθούμε και τώρα είμαστε στην Γ' εθνική" είναι τα πρώτα ενθουσιώδη λόγια του στο Sport24.gr πριν προσθέσει " Ευτύχισα να βρίσκομαι σε μία πολύ καλή ομάδα που φροντίζει όλα να κυλούν ομαλά και να εξασφαλίζει μία οικονομική σταθερότητα. Η διοίκηση έχει ένα πλάνο κι εμείς προσπαθούμε να το υλοποιήσουμε. Ελπίζω σε ακόμα καλύτερη συνέχεια".
Η προπονητική του καριέρα ξεκίνησε σε ηλικία μόλις 20 ετών, καθώς ένας τραυματισμός στον αριστερό χιαστό τού έκοψε γρήγορα τις αθλητικές πόρτες. Αρχικά και για 2 χρόνια ήταν οι ακαδημίες του Σπόρτιγκ πριν έρθει στη ζωή του, ο έτοιμος για υποβιβασμό, Τρίτωνας. Από εκείνη την ημέρα πέρασαν 3,5 χρόνια στην αντρική ομάδα και πλέον μπορεί να περηφανεύεται πως έχει πετύχει πράγματα που δεν έχουν καταφέρει συνάδελφοι του με πολλά... χιλιόμετρα στο κοντέρ. "Μ υστικά επιτυχίας δεν υπάρχουν" εξηγεί ο ίδιος και προσθέτει "Μόνο η δουλειά μπορεί να φέρει αποτελέσματα. Να έχουν υγεία τα παιδιά για να δουλεύουμε όλοι μαζί κι αν βοηθήσει και η τύχη τότε όλα γίνονται. Εμάς όλα μας πήγαν όπως θέλαμε μέχρι τώρα".
Ο σεβασμός που κερδίζεται και δεν επιβάλλεται
Μετά τον δικαιολογημένο ενθουσιασμό, απόρροια των όσων είχαν προηγηθεί (νίκη επί της Ηλιούπολης και φιέστα ανόδου), η συζήτηση δεν γινόταν να μην πάει και στο ξεκίνημα της προπονητικής του πορείας. " Δεν μπορούσα σε καμία περίπτωση να φανταστώ ότι έπειτα από 5 χρόνια και στην πρώτη μου δουλειά σε αντρικό θα έχω πανηγυρίσει 3 ανόδους" λέει και συνεχίζει " Μου συμβαίνουν πολύ ωραία πράγματα. Είμαι χαρούμενος και τυχερός. Ελπίζω σε ακόμα καλύτερες ημέρες γι αυτό σκύβω το κεφάλι και παλεύω για το ακόμα καλύτερο".
Ο σεβασμός δεν επιβάλλεται με την ηλικία, αλλά κερδίζεται μέσα από την καθημερινή δουλειά και τις τεχνικές γνώσεις. Αυτό τουλάχιστον φαίνεται από το γεγονός ότι στον Τρίτωνα υπάρχουν 7 παίκτες που ηλικιακά είναι μεγαλύτεροι από τον προπονητή τους (Γιάννης Χριστοφάκης, Κώστας Ανδρεόπουλος, Χρήστος Γκαβανόπουλος, Μπάμπης Σαμοθράκης, Γιώργος Καϋμενάκης, Άρης Φράγκος, Γιώργος Κοζομπόλης). " Μπορώ να πω ότι πλέον είμαι έμπειρος και συνηθισμένος να δουλεύω με παίκτες που είναι μεγαλύτεροι από εμένα. Δεν αντιμετώπισα ποτέ πρόβλημα με αθλητή που να μην με σέβεται. Βέβαια αυτό μπορεί να προέρχεται κι από την καλή πορεία της ομάδας που δεν άφηνε περιθώρια για μουρμούρες" τονίζει πριν κάνει μία σύγκριση με το παρελθόν "Τα προηγούμενα χρόνια είχαμε μεγαλύτερα παιδιά σε ηλικία, ακόμα και 35ρηδες. Φέτος δεν είχα κάτι τέτοιο, όμως μπορώ να πω ότι αν στις επιλογές το καλοκαίρι διαλέξεις καλούς χαρακτήρες τότε γίνεται πολύ εύκολο το έργο. Τα παιδιά με βοήθησαν πολύ κι αυτά είναι που αξίζουν όλα τα συγχαρητήρια γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι μπάσκετ δεν παίζουν οι προπονητές αλλά οι παίκτες".
