«Απλά είναι ότι καλύτερο έχω δει ποτέ στην Ελλάδα και ένας από τους κορυφαίους παίκτες της Ευρώπης. Δεν μου αρέσει η λέξη «Γκαλόσημο» αλλά θα πρέπει, ιδιαίτερα οι νεώτεροι παίκτες να γνωρίζουν ότι χάρις στον Νίκο Γκάλη το άθλημα έγινε πολύ γρηγορότερα επαγγελματικό.Επίσης το γεγονός ότι κάποια στιγμή σε κάθε γειτονιά της Ελλάδας, έβλεπες σχεδόν όλα τα παιδιά με μια πορτοκαλί μπάλα είναι και αυτό ουσιαστικά έργο του Νίκου».

Ο άνθρωπος μαζί με τον οποίο μεγαλούργησαν τη χρυσή εποχή του μπάσκετ αλλά και του Άρη, ο υφυπουργός αθλητισμού Γιάννης Ιωαννίδης ξετυλίγει στο Sport24.gr το κουβάρι των αναμνήσεών του από την συνύπαρξή του με τον «ιπτάμενο» Νίκο, τον άνθρωπο που άλλαξε την ιστορία του ελληνικού μπάσκετ.

«Σίγουρα την άλλαξε και ήταν ευτύχημα ότι βρέθηκε δίπλα με μια γενιά ευλογημένων παικτών και καλών συμπαικτών, τόσο στον Άρη όσο και στην εθνική ομάδα, την οποία και οδήγησαν στην κορυφή της Ευρώπης.

Θεωρώ ανεπανάληπτο τον άθλο του 1987, στο ΣΕΦ, διότι η μικρή Ελλάδα που δεν ήταν τότε υπερδύναμη κατάφερε να νικήσει δύο φορές την ενωμένη Γιουγκοσλαβία και σχεδόν άλλες δύο την κορυφαία ομάδα για χρόνια, την ενωμένη Σοβιετική Ένωση !

Φανταστείτε απλά ότι τώρα αυτές οι χώρες έχουν «γεννήσει» πόσες ακόμα μπασκετικές δυνάμεις οι οποίες είναι δύσκολο να τις νικήσεις και η Ελλάδα τότε τα κατάφερε εις διπλούν» λέει ο κορυφαίος Έλληνας τεχνικός που άλλαξε την ιστορία του μπασκετικού Αρη, αρχικά χωρίς και στη συνέχεια με τον Νίκο Γκάλη.

Άνθρωπος... κομπιούτερ

«Μιλάμε για έναν άνθρωπο κομπιούτερ, απίστευτα συνεπής στις υποχρεώσεις του και ένας 100% επαγγελματίας, που χαιρόσουν να τον βλέπεις. Την εποχή που ήρθε στην Ελλάδα, το ελληνικό μπάσκετ ήταν ερασιτεχνικό και έτσι αυτά που έκανε τότε ο Νίκος στις προπονήσεις ήταν απίστευτα.

Μην ξεχνάτε, ακόμα και όταν σταμάτησε το μπάσκετ από τον Παναθηναϊκό, συνέχισε να κάνει προπονήσεις στο Καυτατζόγλειο. Έτσι είχε μάθει πάντα και δεν μπορούσε να σκεφτεί τον εαυτό του χωρίς προπόνηση» συνεχίζει ο «Ξανθός» που θύμισε ότι χάρις στον Νίκο, ο επαγγελματισμός ήρθε πιο γρήγορα στο μπάσκετ.

«Το 1992 είναι η χρονιά που έγινε επαγγελματικό το άθλημα, αλλά ήδη χάρις στον Γκάλη είχαν ουσιαστικά μεγαλώσει οι αποδοχές των αθλητών με τα λεγόμενα αυξημένα οδοιπορικά τους και αυτό να λέμε την αλήθεια το χρωστούν στο Νίκο» λέει ο επί μια δεκαετία σχεδόν προπονητής του, που φυσικά θυμάται και τις προπονήσεις.

Ο κορυφαίος... πασέρ

«Θα σας πω κάτι, που ο πολύς κόσμος δεν γνώρισε. Ο Γκάλης ήταν ο κορυφαίος πασέρ που έχω δει ποτέ. Μπορούσε να δώσει πάσα με κλειστά μάτια όπου και αν ήθελε και τα πράγματα που έκανε στις προπονήσεις σε αυτόν τον τομέα ήταν εκπληκτικά.

Όμως στους αγώνες αναλωνόταν κυρίως στο σκοράρισμα, που είχε καταλάβει ότι άρεσε στον κόσμο αλλά και στον ίδιο. Γενικά ήταν ένας άνθρωπος που ήξερε το συμφέρον του και το αξιοποιούσε, εκμεταλλευόμενος κυρίως το ταλέντο του στο να πετυχαίνει καλάθια. Σας διαβεβαιώνω ότι ήταν το ίδιο εξαιρετικός ως πασέρ, με εμπνεύσεις γεμάτες μπασκετική φαντασία. Αυτό το βλέπαμε όμως κυρίως εμείς στις προπονήσεις αφού δεν το χρησιμοποιούσε τόσο στους αγώνες. Όταν το έκανε πάντως ήταν χάρμα ιδέσθαι».

Το πρωτάθλημα του '79

O Γιάννης Ιωαννίδης, νοιώθει διπλά χαρούμενος για τον Νίκο Γκάλη, καθώς χάρις στη δική του συμβολή με το πρωτάθλημα του 1979, ο μεγάλος άσος διάλεξε να παίξει στον Αρη.

Ο «Ξανθός» ακόμα και σήμερα θεωρεί ως το κορυφαίο επίτευγμά του το πρωτάθλημα που πήρε ως προπονητής της ομάδας της καρδιάς του, το 1979 κόντρα στα μεγαθήρια της εποχής, τον Παναθηναϊκό και τον Ολυμπιακό και είχε χαρακτηριστεί – όχι άδικα – ως μπασκετικό θαύμα.

«Αυτός ο τίτλος αποδείχθηκε τελικά καθοριστικός για το μέλλον του συλλόγου, διότι το καλοκαίρι του 1979 βγήκε στην επιφάνεια το θέμα του Νίκου Γκάλη. Τότε τον διεκδικούσαν τόσο ο Παναθηναϊκός όσο και ο Ολυμπιακός και ο Άρης ήταν τρίτος στη σειρά. Όμως η πρώτη ερώτηση που έκανε ο Γκάλης όταν τον είδαν οι άνθρωποι της ομάδας ήταν το ποιος είναι ο πρωταθλητής. Του είπαν εμείς και έτσι συμφώνησε με τον Άρη» θυμάται ο Γιάννης Ιωαννίδης.

"Ο άνθρωπος είναι από άλλο ανέκδοτο"

Ήταν τότε που πήγαν στις ΗΠΑ ο Αλέκος Μιχαηλίδης (συνωνυμία με τον μετέπειτα πρόεδρο των επιτυχιών Χρήστο) και ο έφορος της ομάδας Γιώργος Τσιλιγκαρίδης με μια επιταγή 35.000 δολαρίων και με μια ασημένια εικόνα της Παναγίας την οποία δώρισαν στη μητέρα του Στέλλα. Αλλά η κομβική στιγμή που έκανε τις δύο πλευρές να δώσουν τα χέρια ήταν το ότι ο Άρης ήταν ο πρωταθλητής.

Ο Γιάννης Ιωαννίδης είχε φύγει τότε από τον Άρη (τον είχε αντικαταστήσει ο Ντούσαν Ιβκοβιτς) και «έπιασε» στα χέρια του τον Νίκο Γκάλη από την περίοδο 1982-83, αλλά θυμάται και κατ’ ιδίαν αλλά και από τις διηγήσεις του Ανέστη Πεταλίδη τις πρώτες μέρες του Νίκου Γκάλη στον Άρη. Τότε που του συστήθηκε ως πρόεδρος του συλλόγου ο παράγοντας του Άρη Γιώργος Μπουντοβίνος, αφού ο πρόεδρος της ομάδας Μενέλαος Χατζηγεωργίου (με δική του εισήγησή στο ΔΣ, και με ψήφους οριακά 6-5 αποφασίστηκε η απόκτησή του) βρισκόταν στην Περούτζια για τον ιστορικό αγώνα της ποδοσφαιρικής ομάδας του Αρη (νίκη με 3-0).

Τα χαρτιά που αποδεικνύαν την υπηκοότητα του παίκτη είχαν καεί και τη λύση έδωσε τότε ο Αρχιεπίσκοπος Αμερικής Σπυρίδωνας υπογράφοντας σχετικό έγγραφο πιστοποίησης από τα μητρώα της εκκλησίας !

Ο Ανέστης Πεταλίδης που τον βρήκε λίγο πιο…κοντό στο αεροδρόμιο όπου τον υποδέχτηκε αρχικά τον έστειλε σε οδοντίατρο (!) για να του ισιώσει λίγο τα δόντια και στη συνέχεια τον πέρασε από το «τεστ-Αλεξανδρή».

Ρίχνοντάς πάνω του στην προπόνηση τον «εξολοθρευτή» αμυντικό Βαγγέλη Αλεξανδρή. «Φάτον ρε μαύρε, να δούμε τι ψάρια πιάνει» είπε στον «Τίγρη» ο Πεταλίδης αλλά μετά από λίγη ώρα ο Αλεξανδρής είχε παραδώσει…το πνεύμα: «Κόουτς ξέχασέ το. Ο άνθρωπος είναι από άλλο ανέκδοτο δεν παίζεται» είπε στον μέντορά του, και η πορεία του Νίκου Γκάλη στον Αρη είχε μόλις αρχίζει για να γράψει μαζί του χρυσές σελίδες.