Το πλήρωμα του χρόνου ήρθε για τους 97άρηδες, οι οποίοι το βράδυ της Κυριακής (23/7) ολοκλήρωσαν τη διαδρομή τους στις μικρές εθνικές ομάδες. Μία διαδρομή που ξεκίνησε το 2012, έφτασε στο τέλος της στα "Δύο Αοράκια" με τον ιδανικό τρόπο: την κατάκτηση του χρυσού μεταλλίου . Η κατάκτηση της δεύτερης ευρωπαϊκής κορυφής (μετά από αυτή του 2015) μάλιστα κατέταξε τη συγκεκριμένη φουρνιά παικτών στη λίστα αυτών που έχουν δύο χρυσά στη συλλογή τους, εκεί όπου κάνουν παρέα στους '76-'77 και στους '90 .

Πέραν όλων των άλλων μάλιστα, οι Βασίλης Χαραλαμπόπουλος, Διονύσης Σκουλίδας, Δημήτρης Φλιώνης και Βασίλης Μουράτος "έπιασαν" τους Νίκο Ζήση και Φάνη Κουμπούρα , στην κατηγορία των παικτών που έχουν πάρει από ένα μετάλλιο σε Παίδες, Εφήβους και Νέους Άνδρες. Ο πρώτος μάλιστα είναι ο παίκτης με τις περισσότερες συμμετοχές σε διεθνείς διοργανώσεις με το εθνόσημο, αφού μετρά δέκα (10) παρουσίες τα τελευταία εφτά χρόνια, από την στιγμή δηλαδή που έκανε την πρώτη του παρουσία σε Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα.

Πιο συγκεκριμένα, ο 20χρονος φόργουορντ έχει δώσει το "παρών" σε μεγάλη διοργάνωση ως Παίδας (4), ως Έφηβος (3), ως Νέος Άνδρας (2) και ως Άνδρας (1). Μία διαδρομή εφτά ετών, από το 2011 έως το 2017, που ολοκληρώθηκε με τον καλύτερο τρόπο, το χρυσό μετάλλιο. Αλλά και την ανάδειξή του σε MVP της διοργάνωσης που φιλοξενήθηκε στην Κρήτη. Την τρίτη διαδοχική αφού το ίδιο είχε συμβεί σε Βόλο (Πανευρωπαϊκό Εφήβων, 2015) και Χαλκίδα (Πανευρωπαϊκό Β' Νέων Ανδρών, 2016).

Δεν είναι μόνο αυτό βέβαια που αποτελεί ρεκόρ, αλλά επίσης το γεγονός πως έχει περάσει σχεδόν ένα ολόκληρο ημερολογιακό έτος στα αντιπροσωπευτικά μας συγκροτήματα. Λογικό, αν σκεφτεί κανείς τον αριθμό των διοργανώσεων στις οποίες έχει συμμετάσχει, όπως επίσης το γεγονός πως σε πολλές περιπτώσεις έκανε... διπλοβάρδιες.

Για την ακρίβεια, συμμετείχε σε δύο διοργανώσεις κάθε καλοκαίρι για μία τριετία, το 2014 (Πανευρωπαϊκό Εφήβων και Παγκόσμιο Παίδων), το 2015 (Παγκόσμιο Εφήβων και Πανευρωπαϊκό Εφήβων) και το 2016 (Πανευρωπαϊκό Νέων Ανδρών και Προολυμπιακό Ανδρών). Σε όλη αυτή τη διαδρομή, έχει δώσει πολλά στα αντιπροσωπευτικά μας συγκροτήματα, αψηφώντας τραυματισμούς (βλ. Παγκόσμιο Εφήβων), κούραση και οτιδήποτε άλλο θα μπορούσε να τον κρατήσει εκτός μάχης, έστω για μία φορά.

Τι σημαίνουν όλα αυτά; Αν ανατρέξει κάποιος σε όσα συνέβησαν την τελευταία εφταετία, θα διαπιστώσει πως ο Βασίλης Χαραλαμπόπουλος πέρασε σχεδόν ένα ολόκληρο ημερολογιακό έτος στα αντιπροσωπευτικά συγκροτήματα! Κι όμως, όσο απίστευτο κι αν ακούγεται, πέρασε 330 (!) ημέρες με τις εθνικές ομάδες, από το 2011 μέχρι χθες (23/7). Μία διαδρομή που ξεκίνησε στις 27 Ιουνίου 2011, όταν ξεκίνησε η προετοιμασία της Εθνικής Παίδων για το Πανευρωπαϊκό της Τσεχίας. Παρεμπιπτόντως, εκείνο το καλοκαίρι αποτέλεσε μέλος μιας ομάδας που αποτελούνταν ως επί το πλείστον από παιδιά που είναι δύο χρόνια μεγαλύτερα από εκείνον.

Ήταν ο μοναδικός 97άρης που βρέθηκε εκείνο το καλοκαίρι στα τσεχικά παρκέ, έχοντας 3 πόντους, 4.3 ριμπάουντ και 1.6 ασίστ ανά 16.6 λεπτά συμμετοχής, υπό τις οδηγίες του Μάνου Μανουσέλη. Αυτή ήταν η αρχή του δικού του (μεγάλου) ταξιδιού, το οποίο τον έφερε μέχρι την Εθνική Ανδρών το καλοκαίρι του 2016, για να αποτελέσει μέρος της δωδεκάδας που πάλεψε στο Προολυμπιακό Τουρνουά του Τορίνο.

Κάπως έτσι, πέρασε σχεδόν ένα ημερολογιακό έτος με το εθνόσημο στο στήθος, δηλώνοντας "παρών" κάθε καλοκαίρι, σε κάθε κάλεσμα που του γινόταν.

Πέραν αυτού, σημαντικό είναι να επισημάνουμε πως σε όλες τις διοργανώσεις με τις μικρές εθνικές είχε μείζονα ρόλο στην ομάδα. Ακόμη κι όταν κλήθηκε να αντιμετωπίσει παιδιά που ήταν δύο χρόνια μεγαλύτερα από εκείνον, στο Πανευρωπαϊκό Παίδων του 2011. Τότε που είχε 3 πόντους, 4.3 ριμπάουντ και 1.6 ανά αγώνα, στα 16.6 λεπτά που βρισκόταν στο παρκέ. Όπως είναι λογικό, σταδιακά οι αριθμοί του γίνονταν καλύτεροι, με αποκορύφωμα το Πανευρωπαϊκό Εφήβων του 2014, στο οποίο είχε νταμπλ νταμπλ μέσους όρους. Πιο συγκεκριμένα, στο Ικόνιο είχε 18.3 πόντους, 10 ριμπάουντ και 3.2 ασίστ κατά μέσο όρο, όντας ο πολυτιμότερος παίκτης της Ελλάδας.

Ένα χρόνο αργότερα, σημείωσε αντίστοιχες επιδόσεις (16.6 πόντοι, 8.1 ριμπάουντ, 5.2 ασίστ) για να οδηγήσει την Εθνική Εφήβων στο χρυσό μετάλλιο και να κερδίσει τον τίτλο του MVP της διοργάνωσης. Απόλυτα δικαιολογημένα παρομοιάστηκε λοιπόν (από την ίδια τη FIBA, σε κάποιες περιπτώσεις) με μεγάλα ονόματα του παρελθόντος, στο παγκόσμιο μπάσκετ. Όσο για τον ίδιο; " Από τους παλιούς προτιμώ τον Larry Bird, από τους νεότερους μου αρέσει περισσότερο ο LeBron James", όπως έχει σχολιάσει ο ίδιος σε αφιέρωμα που είχε κάνει για εκείνον πριν από δύο χρόνια η παγκόσμια ομοσπονδία.

Η ιστορία θα τον καταγράψει λοιπόν ως έναν εκ των πλέον σημαντικών παικτών της χώρας στις μικρές ηλικίες. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει τίποτα για το μέλλον. Για την ακρίβεια, είναι ένα βαρίδι που θα κουβαλάει μέχρι να καθιερωθεί στην Εθνική Ανδρών και να κατακτήσει μετάλλια, με τους μεγάλους. Οι βάσεις υπάρχουν, πλέον είναι στο χέρι του να δείξει ότι αξίζει να βρίσκεται στα υψηλότερα κλιμάκια, κυνηγώντας παράλληλα τον Μιχάλη Κακιούζη, ο οποίος είναι ο μοναδικός στην ιστορία του ελληνικού μπάσκετ με τρία χρυσά μετάλλια με τις εθνικές ομάδες.