Το τέλος του δεύτερου ημιτελικού του ιστορικού FA Cup είχε έρθει, είχε περάσει στην ιστορία, η Τσέλσι ήταν η μεγάλη νικήτρια , η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ η μεγάλη χαμένη, αλλά αν έβλεπες τα σχόλια και τις φωτογραφίες που κυκλοφορούσαν στο ευλογημένο ίντρενε, θα πίστευες πως όλο αυτό το πανηγύρι ήταν για ένα άτομο: τον Νταβίντ Ντε Χέα.

Θα πίστευες ότι στο ματς έπαιξε μόνος του ο Ντε Χεα, με κάποιους ακόμα ποδοσφαιριστές από γύρω, περίπου σε ρόλο κομπάρσου, ίσα-ίσα για να υπάρχουν μερικά κορμιά ακόμα στις άκρες κάθε λήψης.

Προκαλεί τόσο μεγάλη εντύπωση; Όχι. Ο Ντε Χέα ήταν ένα από τα κομβικά (και ελαττωματικά) γρανάζια στην δυσλειτουργική μηχανή της Γιουνάιτεντ στο Γουέμπλεη. Ήταν ο μόνος που υστέρησε; Δεύτερο όχι. Ο Σόλσκιερ κατέβασε μια αρκετά «παράξενη» ενδεκάδα, οι αμυντικοί μπροστά από τον Ισπανό δεν βοήθησαν καθόλου και σε ένα ευρύτερο επίπεδο, η εμφάνιση των κόκκινων διαβόλων δεν ήταν αυτή που αρμόζει σε μια ομάδα που θέλει να περηφανεύεται ότι κυνηγάει τρόπαια και παίζει όμορφο ποδόσφαιρο.

Ο Ντε Χέα όμως είναι βιτρίνα. Πρώτη γραμμή. Έχει εξασφαλίσει ένα τεράστιο συμβόλαιο που αγγίζει το μισό εκατομμύριο λίρες την εβδομάδα, θεωρείται ένας εκ των καλύτερων τερματοφυλάκων του πλανήτη και δικαίως οι απαιτήσεις από αυτόν είναι τεράστιες.

Πόσο μάλλον όταν επί σειρά ετών φαινόταν να κρατάει την Γιουνάιτεντ όρθια μόνος του, με εμφανίσεις που τον αφαίρεσαν προς στιγμήν από την λίστα των ενεργών τερματοφυλάκων και τον έβαλαν με μια σχετική άνεση στην λίστα των ποδοσφαιρικών υπερηρώων.

Εδώ και καιρό όμως ο Ντε Χέα δείχνει να ακολουθεί έναν δρόμο που δεν οδηγεί πουθενά. Υποκύπτει σε high profile γκάφες, δεν εμπνέει σιγουριά και καταλήγει να δημιουργεί περισσότερο άγχος στους συμπαίκτες του, καθώς δείχνει να μην μπορεί να αποφύγει τουλάχιστον μια φορά ανά ματς μια καταστροφική έλλειψη αυτοσυγκέντρωσης.

Αυτό που μόλις περιέγραψα βέβαια, δεν μας είναι και τόσο εξωγήινο. Δεν είναι τόσο άγνωστο για εμάς, τους «απλούς» εργαζόμενους. Μας θυμίζει έντονα τα χαρακτηριστικά ενός εργαζομένου που βλέπει την άδειά του να πλησιάζει, αλλά πλέον δεν έχει την ενέργεια να κάνει ούτε τα βασικά.

Βαριέται να πάει στην δουλειά, βαριέται να δουλέψει, κοιτάει την οθόνη του υπολογιστή του επί ώρες, ξεφυσώντας ηχηρά και αναρωτιέται που πήγε λάθος η ζωή του, ενώ περνάει ανησυχητικά πολλές ώρες κοιτώντας όλες τις λεπτομέρειες του ταβανιού. Πολλές φορές μουρμουρίζει μόνος του κιόλας, χωρίς να θέλει να μιλήσει σε κάποιον. Απλά ξεχνάει να κρατήσει όλες τις εγκεφαλικές σημειώσεις μέσα στο κεφάλι του και ολοένα και περισσότερα ακούγεται σαν κάποιος που έχει κάψει τσιμούχα αν με εννοάτε.

Για να μην τον αδικώ και για να μην μπερδεύουμε την πλάκα με την πραγματικότητα, δεν είναι ότι είναι αδιάφορος. Τον πονάει το κάθε λάθος, το πρόσωπό του δεν γράφει «ε και τι έγινε;». Ο πόνος και η στενοχώρια, το στράβωμα και η απογοήτευση δεν κρύβονται. Ίσως το να ήταν αδιάφορος να ήταν πιο εύκολο να αντιμετωπιστεί.

Θα του έτριζε τα δόντια ο προπονητής ή η διοίκηση, θα τόνε έφερναν στα καλά του και όλα θα συνέχιζαν. Αλλά ο Ντε Χεα που βλέπουμε εδώ και κάμποσο καιρό είναι ένας τερματοφύλακας που δεν έχει άλλο ζουμί στο ντεπόζιτο.

Αν ήταν ένας απλός εργαζόμενος σε μια υπηρεσία θα λέγαμε πως οι μέρες της καλοκαιρινής άδειας είναι τόσο κοντά αλλά και τόσο μακριά, το μυαλό πλέον δεν είναι στην δουλειά, γιατί ο σε γενικές γραμμές συμπαθέστατος Νταβίντ πορεύεται με το μονίμως κενό βλέμμα ενός ανθρώπου που έχει αποσυνδεθεί με την ουσία του επαγγέλματός του.

Ασφαλώς δεν είναι ο πρώτος και σίγουρα δεν θα είναι ο τελευταίος αθλητής που σημειώνει μια τόσο εντυπωσιακή πτώση στην απόδοσή του. Στην περίπτωση του Ντε Χεα όμως, η τωρινή του κατάσταση φαντάζει σε κάτι πιο μόνιμο, σαν κάτι που ήρθε για να μείνει, χωρίς να είναι ξεκάθαρο το ποια είναι η λύση στο θέμα του.

Είναι και εξαιρετικά δύσκολος στην «ανάγνωση» ο μπαγάσας. Δεν «διαβάζεται» εύκολα ρε παιδί μου, έχει μια φάτσα σχεδόν για όλες τις περιστάσεις. Οι σπάνιες εκφράσεις έντασης τονίζονται ιδιαίτερα επειδή σπανίζουν, όχι επειδή είναι τόσο εντυπωσιακά δυνατές εν τέλει.

Πολύς κόσμος στην Αγγλία κάνει λόγο για «βόλεμα», για το ότι ο Ισπανός πέτυχε να «τσεπώσει» ένα κτηνώδες σε οικονομικό μέγεθος συμβόλαιο και πλέον δεν έχει και πολλούς μνηστήρες να ενοχλούν την Γιουνάιτεντ για μια πιθανή μεταγραφή. Δεν νιώθει ότι έχει να αποδείξει κάτι. Ο μισθός πέφτει στο τέλος κάθε εβδομάδας ( τι να γίνει, αφού έτσι το παίζουν το παιχνίδι στην Αγγλία), έχει την φανέλα του βασικού κλειδωμένη στο σπιτικό του και άρα πώς να πάρουν τα μπατζάκι του φωτιά.

Βέβαια η φλόγα που μπορεί να τον κάψει υπάρχει και λέγεται Ντην Χέντερσον. Ο νεαρός γκολκίπερ ανήκει στην ομάδα του Σόλσκιερ, έστω και αν εδώ και αρκετές σεζόν συλλέγει πολύτιμες εμπειρίες ως δανεικός και δικαίως λογίζεται ως το επόμενο μεγάλο όνομα στην θέση του, όχι μόνο εντός αγγλικών συνόρων. Οι συνεχιζόμενες γκάφες του Ντε Χεα δυναμώνουν τις φωνές τις αμφισβήτησης και η περίπτωση του να δοθεί επιτέλους μια ευκαιρία στον Χέντερσον φαντάζει ολοένα και πιο πιθανή.

Αλλά για την ώρα ο Ντε Χεα δεν χαμπαριάζει. Για ό,τι έχει μείνει από αυτήν την σεζόν θα συνεχίσει να είναι ο νάμπερ γουάν του Σόλσκιερ (όσο και αν φωνάζουν κάποιοι για τον Ρομέρο) και τόσο ο ίδιος όσο και η ομάδα του θα ελπίζουν πως ένα έστω και σύντομο (λόγω Covid 19) μπρέηκ από την ποδοσφαιρική πραγματικότητα θα είναι αρκετό για να επαναφέρει τον παλιό καλό Ντε Χέα κάτω από τα δοκάρια της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ.

Το μόνο σίγουρο είναι πως για την ώρα ο Νταβίντ αποτελεί το poster boy για την ανεπίσημη καμπάνια «ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΣΤΕ ΔΙΑΚΟΠΕΣ».

It’s not a good look.