Το 1995 η Χαρούλα Αλεξίου ερμήνευσε ένα από τα πιο μελωδικά και αισθαντικά τραγούδια της καριέρας της. Την Πανσέληνο. Κάπου μέσα στους υπέροχους στίχους, υπάρχει και αυτός: "Τα ζήτησα όλα από τη ζωή μου, τα πλήρωσα με την ψυχή μου". Ο σημερινός πρωταγωνιστής μας τότε ήταν μόλις 24 ετών, μα οι λέξεις αυτές, έμελλε να σημαδέψουν τη ζωή του για πάντα. Τουλάχιστον την ποδοσφαιρική.

Ο Τάκης Γκώνιας δεν είναι μία απλή περίπτωση πρώην παίκτη, νυν προπονητή. Όποιον και να ρωτήσεις από εκείνους που τον συναναστρέφονται από παιδάκι όταν ξεχώριζε στις αλάνες ενός χωριού έξω από τη Λιβαδειά, το Κυριάκι, θα στο πιστοποιήσουν. Έντονη προσωπικότητα, ενίοτε παρεξηγημένη, χαρισματικός, άνθρωπος που δεν φοβήθηκε ποτέ να πάρει την ευθύνη. Για ένα πέναλτι, ένα κρίσιμο σουτ, μία τελική πάσα. Και ας ήξερε πως αν έκανε λάθος, ένα ολόκληρο γήπεδο και όλα τα ΜΜΕ θα έπεφταν να τον φάνε. Δεν τον ένοιαζε, όχι από ανευθυνότητα, αλλά επειδή είναι από εκείνους τους τύπους που έχουν φτιαχτεί με συγκεκριμένα υλικά. Άλλης πάστας.

Ο Γκώνιας με όποια επαγγελματική επιλογή βρέθηκε αντιμέτωπος, έβαλε το συναίσθημα πάνω από τη λογική. Εξ ου και η αναφορά του στους συγκεκριμένους στίχους. Μπορούσε να κάθεται πάνω στο συμβόλαιο του με τον Ολυμπιακό και ας μην παίζει. Έφυγε για τον Ηρακλή όπου χάρηκε το ποδόσφαιρο, έκανε τον κύκλο του με σταθμούς και στο εξωτερικό, γύρισε για δεύτερη ευκαιρία στον Ολυμπιακό και… έστειλε αδιάβαστο τον Λούβαρη, όταν του είπε πως δεν τον νοιάζει πόσα χρήματα θα έπαιρνε. "Βάλε ό,τι θες κύριε Γιώργο. Εγώ τον στόχο μου τον πέτυχα", του είπε. Αυτός είναι ο Γκώνιας.

Ο άνθρωπος που βάζει στόχους και δεν σταματάει μέχρι να τους πετύχει. Κρέμασε τα παπούτσια του το 2005 και για 5 χρόνια δεν ασχολήθηκε με τη μπάλα. Βρήκε ηρεμία και κίνητρο στο γκολφ. Και (φυσικά) δεν χτυπούσε απλώς τις μπάλες. Έγινε επαγγελματίας παίκτης του γκολφ, με διακρίσεις και τρόπαια.

Μέχρι που του μπήκε ξανά το μικρόβιο του ποδοσφαίρου. Για την ακρίβεια δεν του είχε βγει ποτέ. Για λίγο είχε πέσει σε χειμερία νάρκη. Με αυτό γεννήθηκε και με αυτό θα φύγει. Σήμερα στα 44 του, σαφώς πιο ώριμος και πολύ πιο καταρτισμένος στο άθλημα που λατρεύει, έχει βάλει έναν στόχο. Να πετύχει ως προπονητής, να αφήσει το αποτύπωμα του στο χώρο. Δε θέλει απλώς να τον πηγαίνουν από ομάδα σε ομάδα. Θα μπορούσε να το κάνει. Εκείνος επιλέγει (όπως πάντα) το δύσκολο δρόμο. Θέλει να δουλεύει επειδή το αξίζει.

Αξίες, ποδόσφαιρο, κατάρτιση. Και κυρίως τεχνογνωσία. Λέξεις που δεν παντρεύονται στη χώρα μας. Σίγουρα μιλάμε για άνθρωπο που πιστεύει πως θα πετύχει έτσι στην Ελλάδα; Ναι. Και πιστέψτε μας, αξίζει να διαβάσετε την ιστορία του, όπως τη διηγήθηκε στο Sport24.gr. Χωρίς περιστροφές, πάντα με συναίσθημα, μετανιωμένος για τα λάθη του, αλλά σίγουρος ότι θα τα έκανε ξανά αν γύριζε το χρόνο πίσω. Δεν ξέρω αν του αρέσει το θρυλικό τραγούδι "My Way" του Σινάτρα. Δε μπορώ να σκεφτώ καλύτερο τίτλο για την ζωή του. Κι αν ο μεγάλος Φράνκι το τραγούδησε με τον ήρωα του να κάνει απολογισμό της ζωής του λίγο πριν το τέλος του, ο Τάκης σίγουρα βρίσκεται στο ξεκίνημα. Στο ξεκίνημα της δεύτερης (ποδοσφαιρικής) ζωής του. Αυτής του προπονητή.

-Γεννήθηκες στο Κυριάκι, έπαιξες μπάλα εκεί και μικρός γύρω στα 21, πήγες στον Ολυμπιακό. Σου έκανε καλό αυτό; Ήσουν έτοιμος;

"Ήμουν έτοιμος για τη μεταγραφή. Ήταν επιλογή μου να πάω Ολυμπιακό".

-Τι εννοείς;

"Τότε ο πρόεδρος Σκλαπάνης μου είχε πει πως σε θέλουν και οι τρεις μεγάλες ομάδες. Παναθηναϊκός, ΑΕΚ, Ολυμπιακός. Έξι μήνες πριν πάω στον Ολυμπιακό, τον Δεκέμβριο του 1991, έκανα ραντεβού με τον κύριο Βαρδινογιάννη στα γραφεία του στη Λεωφόρο, όπου μου είπε «Τάκη σε θέλω στην ομάδα, σκέψου το και πες μου".

-Αυτά είχαν γραφτεί τότε να υποθέσω στις εφημερίδες.

"Όχι, το ραντεβού δεν είχε γραφτεί, γιατί εγώ δεν το είχα πει ποτέ και φυσικά ο Βαρδινογιάννης δεν το διέρρευσε".

-Και τελικά τι έγινε; Τι του απάντησες.

"Δεν του απάντησα ποτέ".

-Γιατί;

"Για το λόγο που πήγα στον Ολυμπιακό. Ήμουν Ολυμπιακός από μικρό παιδί και ήθελα να πάω στην ομάδα που αγαπούσα. Αυτός ήταν ο λόγος και κανένας άλλος. Ο Σκλαπάνης μου είπε πως «και οι τρεις μεγάλες σε θέλουν, τα περισσότερα λεφτά στον Λεβαδειακό τα δίνει ο Ολυμπιακός. Εσύ αποφάσισε για σένα".

"Πρόεδρε, του είπα, δεν τίθεται θέμα, κλείνουμε στον Ολυμπιακό». Μάλιστα τελευταίο μου ματς με τη φανέλα του Λεβαδειακού ήταν στις Σέρρες. Νικήσαμε με γκολ δικό μου, δεν γύρισα με την αποστολή, μπήκα στο αμάξι του Σκλαπάνη, όπου ήταν μέσα και ο γιος του και κατεβήκαμε μαζί για Λιβαδειά. Μου εξήγησε όλη την υπόθεση και την επόμενη ημέρα το πρωί, πήγαμε στα γραφεία του Ολυμπιακού, στον κύριο Σαλονίκη για να υπογράψω".

-Ικανοποιήθηκες και εσύ οικονομικά δηλαδή από την πρόταση του Ολυμπιακού.

"Κάθε άλλο. Η πρόταση ήταν πολύ υποδεέστερη των άλλων δύο για εμένα".

-Δεν σε πιάνω. Και είπες ναι;

"Αυτό είναι το λιγότερο. Εδώ ο Σκλαπάνης διέκοψε την συζήτηση που είχα με τον Σαλονίκη και ζήτησε να μου μιλήσει ιδιαιτέρως. "Τάκη είναι πολύ λίγα τα λεφτά που σου δίνουν. Τι θες να κάνω;" με ρώτησε και εγώ του είπα: "Πρόεδρε, πάρ'τα τώρα εσύ που τα έχεις ανάγκη και εγώ θα τα βγάλω στην πορεία. Υπογράφουμε".

-Ο Παναθηναϊκός προσέφερε και αποκατάσταση σε όλα τα μέλη της οικογένειας τότε. Έτσι έκανε με παίκτες. Σου πρότεινε τα ίδια ο Βαρδινογιάννης;

"Ναι, καλύτερα λεφτά σε εμένα και δουλειές στα αδέρφια μου, αν το ήθελαν. Αλλά όπως σου είπα, στα 21 μου, ήθελα να πάω στην ομάδα που υποστήριζα μικρός και δεν κοιτούσα το οικονομικό".

-Λάθος δεν είναι αυτό;

"Κοίταξε, στα χρήματα δεν έκανα λάθος, δεν τα κοίταξα ποτέ ως πρώτο λόγο για να πάω κάπου. Αν έκανα ένα λάθος τότε, ήταν καθαρά ποδοσφαιρικό. Έπρεπε να αποδεχθώ την πρόταση της ΑΕΚ. Είχε τις καλύτερες ποδοσφαιρικές συνθήκες για να παίξω αυτό που μπορούσα. Ο Ολυμπιακός ήταν σε μεταβατικό στάδιο, τα περίφημα πέτρινα χρόνια, προπονητές άλλαζαν συνέχεια. Η ΑΕΚ είχε Μπάγεβιτς, σταθερότητα και εξαιρετική ομάδα. Από αυτή την άποψη έκανα μέγιστο λάθος".

-Το έχεις μετανιώσει;

"100%. Τότε δεν το σκεφτόμουν έτσι και θεωρούσα ότι είχα πάρει τη σωστή απόφαση. Αν γύριζα το χρόνο πίσω, με το σκεπτικό που είχα τότε, πάλι την ίδια απόφαση θα είχα πάρει. Τώρα εννοείται πως το έχω μετανιώσει και πολύ μάλιστα, καθώς από ποδοσφαιρικής πλευράς έπρεπε να είχα πάει στην ΑΕΚ".

-Οι γονείς σου σε επηρέαζαν στις αποφάσεις σου;

"Καθόλου. Μάλιστα θυμάμαι ότι στο πρώτο συμβόλαιο που υπέγραψα με τον Λεβαδειακό, ο πατέρας μου με ρώτησε αν ήθελα να έρθει μαζί στη συνάντηση με τον Σκλαπάνη. Και του είπα, "μπαμπά εσύ τη δουλειά σου, εγώ τη δουλειά μου, μην μπερδευόμαστε". Ήξερα από μικρός τι ήθελα να κάνω. Πάντα λειτουργούσε το συναίσθημα όμως, έναντι της λογικής. Γι’ αυτό λέω συχνά ότι "τα ζήτησα όλα από τη ζωή μου, τα πλήρωσα με την ψυχή μου".

Ξυπνούσα και έλεγα μακάρι να ήταν εφιάλτης όλο αυτό

-Έμεινες 4 χρόνια στον Ολυμπιακό, στα πιο δύσκολα. Πως ήταν για εσένα εκείνη η περίοδος; Πως ήταν να περνάει κάθε χρονιά, να μην παίρνετε το πρωτάθλημα και να ζείτε σε κλίμα αμφισβήτησης και απαξίωσης;

"Τώρα μετά από τόσο χρόνια μπορώ να πω και πράγματα που δεν είχα πει τότε. Θυμάμαι τον εαυτό μου, να έχει τελειώσει ματς όπου δεν νικήσαμε στο «Γ. Καραϊσκάκης», να γυρίζω σπίτι όπου ήταν τα αδέρφια μου, η τότε κοπέλα μου, οι φίλοι μου. Εγώ πήγαινα στο υπνοδωμάτιο μου αμίλητος, καθόμουν εκεί με τις ώρες μόνος μου, δεν έβγαινα ούτε για να φάω. Με έπαιρνε ο ύπνος στις 6 το πρωί και ξυπνούσα στις 7".

-Αυτό συνέβαινε συχνά;

"Πολύ συχνά. Σχεδόν μετά από κάθε άσχημο παιχνίδι, κάθε αρνητικό αποτέλεσμα. Τότε ήταν περισσότερα τα άσχημα ματς από τα καλά. Άρα αυτή ήταν μία ρουτίνα δικιά μου. Μία ώρα ύπνος με το ζόρι και όταν ξυπνούσα έλεγα στον εαυτό μου "Παναγία μου, μακάρι να ήταν εφιάλτης όλο αυτό, να μην το έζησα". Ντρεπόμουν που ενώ ήμουν παίκτης αυτής της τόσο μεγάλης ομάδας, δεν την βοηθούσα να νικήσει. Και πολλές φορές ντρεπόμουν να βγω και από το σπίτι".

-Γιατί αυτό; Σε επηρέαζε τόσο μία ήττα;

"Ναι, γιατί θεωρούσα όλα τα χρόνια που έπαιζα ποδόσφαιρο, πως αν δεν πήγαινε κάτι καλά στην ομάδα, ο μόνος υπεύθυνος ήμουν εγώ".

-Αυτό συνήθως το λένε οι προπονητές…

"Εμένα μου συνέβη σε όλες τις ομάδες. Αν έπαιζα και δεν κέρδιζε η ομάδα, θεωρούσα πως είχα όλη την ευθύνη".

-Μάλιστα… Με Παναθηναϊκό τόσο δυνατό τότε, την ΑΕΚ να παίρνει πρωταθλήματα... (με διακόπτει)

"Η ΑΕΚ μιας και το λες, έπαιξε τότε το καλύτερο ποδόσφαιρο που έχω δει εγώ ποτέ στην Ελλάδα".

-Το ζήλευες αυτό το ποδόσφαιρο;

"Ναι, γι’ αυτό έπρεπε να είχα παίξει στην ΑΕΚ τότε. Θεωρώ πως θα ήταν τελείως διαφορετική η πορεία της καριέρας μου".

-Οι συμπαίκτες σου στον Ολυμπιακό τότε, είχαν την ίδια συμπεριφορά με σένα μετά από ήττες;

"Δεν το ξέρω. Νομίζω πως όχι όλοι. Μα, δεν υποστηρίζω πως αυτό που έκανα εγώ ήταν το σωστό και θα έπρεπε να το κάνουν και άλλοι. Το νούμερο 1 στον αθλητισμό είναι ο έλεγχος των συναισθημάτων μας. Βασικό στοιχείο για να προχωρήσεις και να φτάσεις κάπου ψηλά. Και εγώ τότε ήμουν έρμαιο των συναισθημάτων μου".

-Σε επηρέαζε και στο παιχνίδι σου;

"Πολύ. Αλλά πιο πολύ με επηρέαζε κάτι άλλο. Με ενοχλούσε που στα ματς δεν ξέραμε τι να κάνουμε, όταν ζόριζαν τα πράγματα".

-Γιατί αυτό;

"Έλα ντε. Μάλλον δεν υπήρχε γνώση από εκείνους που έπρεπε να την διαθέτουν για να μας τη μεταφέρουν. Ας το αφήσουμε εδώ αυτό".

Ήταν επιλογή μου να φύγω από τον Ολυμπιακό το 1996

-Προχωράμε. Γιατί έφυγες από τον Ολυμπιακό το 1996;

"Επιλογή μου"

-Δεν σε έδιωξαν;

" Όχι. Τότε είχα το ατύχημα με το αυτοκίνητο, κάτι μήνες πριν ξεκινήσει η προετοιμασία, η πρώτη του Μπάγεβιτς. Θυμάμαι μετά το καλοκαίρι, είχα πάει πρώτη προπόνηση στου Ρέντη, είχε κρατήσει 11 παίκτες για να μας μιλήσει, τους 11 βασικούς και ανάμεσα τους ήμουν και εγώ. Άρα προφανώς με υπολόγιζε ο Μπάγεβιτς. Μετά όμως δεν έπαιζα. Και αυτό με πείραζε γιατί πάλι σκεφτόμουν λανθασμένα. Με ένοιαζε μόνο να παίζω βασικός, ενώ θα έπρεπε να με ενδιαφέρει όταν έπαιζα, όσο έπαιζα, να προσέφερα τα πάντα".

-Για συνέχισε για το πώς έφυγες...

"Μετά το ατύχημα και την επέμβαση στο πόδι, δεν ήμουν ακόμη έτοιμος να παίξω στο 100%. Ξεκάθαρα. Ο Μπάγεβιτς μου έλεγε «Τάκη θα παίξεις, αλλά ακόμη δεν είσαι όπως πρέπει». Εγώ όμως είχα και έχω πάθος με το ποδόσφαιρο. Θέλω να παίζω. Τα προηγούμενα χρόνια μία έπαιζα, μία ήμουν στον πάγκο. Και σκέφτηκα, ήρθε ο μεγαλύτερος προπονητής στην Ελλάδα και πάλι δεν παίζω βασικός, κάτι πρέπει να κάνω. Δεν μπορούσα να συμβιβαστώ ότι θα είχα δεύτερο ρόλο. Ήθελα να είμαι πρωταγωνιστής. Πήγα τρεις φορές στο γραφείο του και του είπα "τι θα γίνει μίστερ, θα παίξω"; Και εκείνος πολύ σωστά μου έλεγε ότι θα παίξω όταν γίνω εντελώς καλά. Απλώς τότε δε μπορούσα να δω καθαρά την κατάσταση. Και την τρίτη φορά που πήγα στο γραφείο του, συμφωνήσαμε να φύγω".

-Χωρίσατε φιλικά με τον Μπάγεβιτς;

"Όχι, παρεξηγηθήκαμε τότε και φταίω εγώ. Από εκείνες τις ανόητες παρεξηγήσεις, των εγωισμών άνευ ουσίας. Κάναμε χρόνια να μιλήσουμε ξανά, αν και με τον άνθρωπο δεν είχα να χωρίσω τίποτα. Τώρα μάλιστα είμαστε φίλοι, όπου τον δω θα τον χαιρετήσω, θα μιλήσουμε εγκάρδια".

-Και πήγες στον Ηρακλή, όπου ομολογουμένως έπαιξες την καλύτερη μπάλα της καριέρας σου. Γιατί;

"Γιατί στον Ηρακλή ένιωσα ηγέτης, σημαντικός. Μου έδειξαν απόλυτη εμπιστοσύνη όλοι και αυτό με βοήθησε. Το ίδιο συνέβη μετά και στον Πανιώνιο. Το κέρδισα πιστεύω. Όταν ο ο Γιοβάνοβιτς, η τεράστια αυτή προσωπικότητα του Ηρακλή, δέχθηκε τότε να παίξει άλλο ρόλο μέσα στο παιχνίδι, για να γίνω εγώ το δεκάρι, αυτό κάτι λέει. Στον Ολυμπιακό δεν το κέρδισα, στον Ηρακλή και στον Πανιώνιο το κατάφερα. Και νομίζω ότι έπαιξα καλά".

-Πήγες όμως σε ομάδα που δεν διεκδικούσε τίτλους. Αυτό δεν σε προβλημάτισε;

"Μα εγώ δεν σκεφτόμουν τίποτα άλλο από το να παίξω, στο είπα και πριν. Τότε στον Ηρακλή ήταν προπονητής ο Αλκέτας Παναγούλιας. Που με ήξερε από τον Λεβαδειακό. Για εκείνον πήγα στον Γηραιό κυρίως. Και βέβαια για την ιστορία της ομάδας".

Κύριε Λούβαρη, βάλτε ό,τι λεφτά θέλετε

-Και πέρασαν τα χρόνια, έφυγες από τον Ηρακλή, γύρισες ξανά εκεί, ενώ γύρισες και στον Ολυμπιακό. Γιατί;

"Μα γιατί από τον πρώτο μήνα που είχα φύγει από τον Ολυμπιακό το Γενάρη του ‘97, ο στόχος μου ήταν να γυρίσω ξανά εκεί. Θυμάμαι ότι ενώ έπαιζα στη Χιχόν, πήρα τηλέφωνο τον Μπάγεβιτς, χειμώνας ‘98-’99".

-Μα αφού δε μιλούσατε από τη μέρα που έφυγες…

"Και όμως, τον πήρα. Τρελάθηκε εκείνος. Του είπα ότι θέλω πάρα πολύ να γυρίσω στον Ολυμπιακό και είμαι σε πολύ καλή κατάσταση. Μου είπε "άσε με να το δω και θα μιλήσουμε σε 3-4 μέρες". Με πήρε και μου είπε ότι "τώρα δε γίνεται, έχω τον Ζάχοβιτς στη θέση σου, θα παίζει εκείνος και επειδή ξέρω πως σκέφτεσαι όταν δεν παίζεις, άστο καλύτερα". Και τελικά τα κατάφερα μετά από 7 χρόνια να γυρίσω στον Ολυμπιακό".

-Πες μας λίγο πώς έγινε;

"Εδώ δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Είχα μιλήσει με τον Λούβαρη και μου είχε πει "Τάκη, έλα αύριο να υπογράψουμε". Στις 6 το απόγευμα όμως με πήρε η γραμματέας του Λούβαρη να μου πει επί λέξει "Τάκη χάλασε η μεταγραφή, γιατί βγήκε στις εφημερίδες ότι γυρνάς στον Ολυμπιακό και δεν του άρεσε καθόλου του κυρίου Γιώργου αυτό και τέλος". Έπαθα σοκ".

-Εσύ το διέρρευσες;

"Μόνο τρελός θα ήμουν να το διέρρεα εγώ. Τι είχα να κερδίσω; Τρελάθηκα. Μέχρι τις 9.30 το βράδυ που τελικά κατάφερα να μιλήσω εγώ με τον κύριο Λούβαρη, δεν μπορώ να σου περιγράψω πως ένιωθα και τι είχε γίνει. Προσπαθούσα με κάθε τρόπο να έρθω σε επαφή μαζί του και δεν μπορούσα. Δεν ήθελε να μιλήσουμε. Εν τέλει, τον βρήκα, του εξήγησα πως δεν είχα ούτε μισό λόγο να βγάλω προς τα έξω τη μεταγραφή –την αλήθεια δηλαδή-και προφανώς πείστηκε".

-Και πήγες το άλλο πρωί για υπογραφές.

"Πράγματι. Πάω, λέμε κάποια πράγματα, μου δείχνει πού να υπογράψω και σηκώνομαι να τον χαιρετήσω και να φύγω. Με κρατάει και μου λέει «Πού πας; Πόσα λεφτά να βάλω στο συμβόλαιο»; Εγώ είχα ήδη πάει στην πόρτα και γυρίζω και του λέω «Κύριε Γιώργο βάλε όσα λεφτά θέλεις» και έφυγα. Δε με ένοιαζε. Μάλιστα ο ίδιος ο Λούβαρης δήλωσε κάποια στιγμή πως ο μοναδικός ποδοσφαιριστής που ήρθε στον Ολυμπιακό και δεν μιλήσαμε για χρήματα ήταν ο Γκώνιας".

-Αυτή η χρονιά πως πήγε;

"Καθόλου καλά. Μετά από 7 χρόνια τίτλων, ήταν η πρώτη σεζόν που δεν πήραμε τίποτα. Ξέρεις πώς το πήρα όλο αυτό; Έσπασε κάτι μέσα μου, σχεδόν σταμάτησα το ποδόσφαιρο. Αφού στη Μεσίνα που πήγα μετά, δεν έκατσα ούτε 6 μήνες. Είχε τελειώσει μέσα μου το ποδόσφαιρο εκείνη την περίοδο".

-Το εξωτερικό τι γεύση σου άφησε;

"Στη Χιχόν πήγα από σπόντα. Κανονικά ήταν να πάω στη Ράσινγκ Σανταντέρ, Πριμέρα Ντιβιζιόν. Στείλανε συμβόλαια εδώ να υπογράψω και μη ρωτήσεις τα οικονομικά δεδομένα. Τεράστια νούμερα για εμένα εκείνη την εποχή. Μπήκαμε στο αεροπλάνο, μόλις φτάσαμε με τον μάνατζερ τον Φωτίου, είδαμε τον Ισπανό ατζέντη να μας κοιτάζει περίεργα. «Χάλασε η μεταγραφή», είπα στον Φωτίου. Κάτι δεν πήγαινε καλά. Όντως μετάνιωσαν, για λόγους που δεν κατάλαβα ποτέ, δεν έγινε η δουλειά και είχα στο 90’ επιλογή Χιχόν ή Λας Πάλμας. Σεγούντα Ντιβιζιόν και οι δύο. Επέλεξα Χιχόν και αλλάξαμε τέσσερις προπονητές και τρεις προέδρους, ενώ η Λας Πάλμας ανέβηκε κατηγορία. Άστα σου λέω..."

-Κεφάλαιο Εθνική Αντρών. Δεν έπαιξες παρά μόνο δύο φορές.

"Ήμουν στην προεπιλογή για το Μουντιάλ του 1994, αλλά δεν με πήρε ο Παναγούλιας, αν και με πίστευε πολύ. Έπρεπε να πάνε άλλοι παίκτες και το κατανοώ".

-Είχε να κάνει με τον χαρακτήρα σου;

"Δε νομίζω να είχε κάτι ο χαρακτήρας μου. Αν ρωτήσεις παλιούς μου συμπαίκτες, οι περισσότεροι με συμπαθούσαν και κάποιοι με αγαπούσαν πολύ. Παντού. Δεν τους πρόδωσα ποτέ, μέσα στο ματς δεν κρυβόμουν στα δύσκολα, ήμουν καθαρός απέναντι τους. Είχα και κόντρες, αλλά της στιγμής, δεν έμεναν στο χρόνο".

-Θες να μιλήσεις για το ατύχημα σου;

"Δεν έχω κάτι να πω σήμερα. Το έχω ξεχάσει τελείως. Αυτά που λένε ότι έγινε ένα ατύχημα και αλλάζει η ζωή μου…Καμία σχέση με μένα. Όπως ήμουν, παρέμεινα".

Είμαι εξαρτημένος από το ποδόσφαιρο

-Σταμάτησες τη μπάλα το 2005. Και μετά σε χάσαμε για χρόνια από το χώρο.

"Είχα απηυδήσει. Είχα στεναχωρηθεί πολύ. Μάλιστα αρνήθηκα και κάποιες θέσεις που μου πρότειναν τότε παράγοντες που με εκτιμούσαν. Ακόμη και στην πόλη μου, τη Λιβαδειά. Γύρισα Αθήνα και κάπου εκεί, επειδή μένω και κοντά στο γήπεδο του γκολφ, είπα να δοκιμάσω το άθλημα. Πήγα τον Ιούλιο του 2005 στο γήπεδο γκολφ της Γλυφάδας και κόλλησα. Μέσα σε τρία χρόνια έγινα επαγγελματίας. Το έβαλα στόχο να φτάσω σε υψηλό επίπεδο. Όμως είμαι εξαρτημένος από το ποδόσφαιρο. Μου ζητήθηκε να κάνω αναλύσεις στην ΕΡΤ, στα ματς του Τσάμπιονς Λιγκ. Και πράγματι, το έκανα, ήταν ωραία εμπειρία.

Μπήκα στη διαδικασία να παρακολουθώ ενδελεχώς το ξένο ποδόσφαιρο, να αναλύω αγώνες, έψαχνα τα πάντα για τακτική, κινήσεις προπονητών καταξιωμένων κτλ. Το 2010 λοιπόν κατάλαβα πως καλό το γκολφ, καλές οι αναλύσεις και ευχαρίστως να τα κάνω και σήμερα, ωστόσο μετά από 5 χρόνια μακριά από το ποδόσφαιρο, αποδέχθηκα πως στη ζωή ήρθα για να κάνω πράγματα γύρω από το ποδόσφαιρο. Και αποφάσισα να ασχοληθώ σοβαρά με το να γίνω προπονητής. Να το σπουδάσω όμως, όχι απλά να συμβεί επειδή κάποτε έπαιζα μπάλα".

-Γιατί προπονητής;

"Γιατί θέλω να έχω την περισσότερη ευθύνη στην ομάδα. Γι’ αυτό επενδύω στη γνώση. Διαβάζω, πάω σε σεμινάρια, παρακολουθώ αναλύσεις αγώνων, δουλεύω όλη μέρα πάνω στο κομμάτι της τακτικής, μαθαίνω πράγματα, είμαι έτοιμος να αναλάβω μία ομάδα και θα δεις τι αποτελέσματα θα έχουμε. Αλλάζουν τα πράγματα. Προπονητής είναι ο άνθρωπος που διαθέτει την τεχνογνωσία πάνω από όλα και μετά εκείνος που μπορεί να εμπνεύσει ποδοσφαιριστές να κάνουν πράγματα που ούτε καν οι ίδιοι φαντάζονταν. Και πίστεψε με, στην Ελλάδα για χρόνια είχαμε λάθος αντίληψη για το τι είναι ένας προπονητής. Ελπίζω να αλλάξει αυτό. Εγώ είμαι στο ξεκίνημα μου και θέλω να συμβάλλω και σε αυτόν τον τομέα".

Δεν υπάρχει ασανσέρ για την επιτυχία

-Πρόσφατα ήσουν στην Επισκοπή. Τα αποτελέσματα δεν δικαίωσαν τη δουλειά σου.

"Κοίταξε, δεν υπάρχει ασανσέρ για την επιτυχία. Πρέπει να πας από τα σκαλιά. Σκαλί – σκαλί, βήμα-βήμα. Η ομάδα βελτιώθηκε και στο πιστοποιούν και οι παίκτες αν ρωτήσεις. Αν είχα λίγο χρόνο παραπάνω, θα έρχονταν και τα αποτελέσματα".

-Αυτό το λένε όλοι οι προπονητές…

"Εγώ σου μιλάω με βάση όσα έβλεπα στην προπόνηση και ότι αυτά έβγαιναν στο γήπεδο. Κάναμε περισσότερες τελικές προσπάθειες, παίζαμε ποδόσφαιρο κατοχής και σταδιακά θα έρχονταν τα θετικά σκορ".

-Πάντως παρά τα αρνητικά αποτελέσματα, οι παίκτες έκαναν δηλώσεις υπέρ σου. Κάτι είχα διαβάσει…

"Εδώ υπήρχε παίκτης που είπε στον πρόεδρο πως θα σταματήσει από την ομάδα, επειδή έφυγε ο Γκώνιας. Και το έκανε. Αυτό κάτι λέει. Οι παίκτες δεν είναι χαζοί. Είδαν τη βελτίωση που είχαν σε όλους τους τομείς και φυσικά δεν ήθελαν να τη σταματήσουν".

-Σε έναν πρόεδρο σήμερα τι θα του έλεγες για να σε πάρει στην ομάδα του;

"Δεν θα του έλεγα, εκείνος θα μου έλεγε. Θα τον ρωτούσα τι ποδόσφαιρο θέλει να παίξει η ομάδα του. Άμυνα και αντεπιθέσεις; Εγώ δεν είμαι ο ενδεδειγμένος προπονητής. Αν όμως θα ήθελε η ομάδα του, να είναι κυρίαρχη μέσα στο γήπεδο, οι παίκτες να βελτιώνονται, συνεπώς και η ομάδα, τότε έχουμε κοινό τόπο. Στόχος μου θα είναι να βελτιώνω την επικοινωνία μέσα στην ομάδα, να βελτιώνω την απόφαση του ποδοσφαιριστή, να βελτιώνω την εκτέλεση της απόφασης και μέσα από το ποδόσφαιρο να ανέβει το επίπεδο της φυσικής τους κατάστασης. Για παράδειγμα στην Επισκοπή πρόσφατα, εκτός από το ματς με τον ΟΦΗ, όπου η κατοχή ήταν 60-40% υπέρ μας, σε όλα τα άλλα ήταν κοντά στο 70-30%. Και όλο αυτό μετουσιωνόταν σε κάθε αγωνιστική, με περισσότερες τελικές προσπάθειες".

-Γιατί είναι τόσο σημαντικό για εσένα η κατοχή της μπάλας; Δεν γίνεται αλλιώς δηλαδή να παιχτεί ποδόσφαιρο;

"Όταν έχεις τη μπάλα στην κατοχή σου, δε μπορείς να δεχθείς γκολ. Πέραν αυτού, είναι και ένας τρόπος χειραγώγησης του αντιπάλου».

-Δηλαδή;

"Μπορώ να τρέξω τον αντίπαλο, να επιβάλλω εγώ το ρυθμό και επίσης να κάνω οργανωμένες επιθετικές προσπάθειες και με αυτόν τον τρόπο, βελτιώνεις τον κάθε έναν παίκτη ξεχωριστά, ευχαριστιέται το ποδόσφαιρο και το σημαντικότερο πως βελτιώνεται η ομάδα".

-Ο στόχος σου ως προπονητής ποιος είναι; Οι τίτλοι;

"Οι τίτλοι είναι το φυσιολογικό αποτέλεσμα. Η επιτυχία είναι επιλογή. Αν αναλάβω μία ομάδα από την καλοκαιρινή προετοιμασία πιστεύω πως θα πετύχει τους στόχους της. Ανάλογα την ομάδα, δεν πάνε όλες για τίτλο. Άλλες θέλουν να μείνουν στην κατηγορία, άλλες να βγουν Ευρώπη. Επιτυχία θα είναι να εξελιχθούν οι παίκτες και ο σύλλογος και να φτάσουμε έτσι στο αποτέλεσμα".

-Τι στυλ ποδοσφαίρου σου αρέσει;

"Μου αρέσει να έχουν οι ομάδες μου στην κατοχή τους τη μπάλα. Μου αρέσουν οι ομάδες του Γκουαρδιόλα, όχι του Μουρίνιο. Μεγάλοι προπονητές και οι δύο, αλλά ο Ισπανός θέλει η ομάδα του να έχει τη μπάλα. Και τα δύο φέρνουν επιτυχίες, όμως εγώ επιλέγω το πρώτο. Ο Μουρίνιο δεν σκέφτεται την εξέλιξη του αθλήματος, δεν το βελτίωσε ποτέ. Πήρε τίτλους, αλλά δεν βελτίωσε το ποδόσφαιρο με τις μεθόδους του. Πολλοί προπονητές το ασπάστηκαν γιατί το εύκολο είναι να παίζεις αμυντικά. Το δύσκολο είναι να δημιουργήσεις".

-Στην Ελλάδα μπορούν να εφαρμοστούν αυτές οι ιδέες;

"100%. Σε οποιαδήποτε κατηγορία, όχι μόνο στη Σούπερλιγκ. Βέβαια τα γήπεδα βοηθάνε πολύ για να κάνεις τη δουλειά σου και δυστυχώς στην Τρίτη Εθνική και στη Football League, οι περισσότερες ομάδες δεν διαθέτουν καλά γήπεδα και εγκαταστάσεις. Αν βοηθήσουν και οι διαιτητές, όλα γίνονται. Να σφυρίζουν λιγότερο και να συμβάλουν στην σωστή διεξαγωγή του ματς, με περισσότερο καθαρό χρόνο συμμετοχής".

Καλά ρε Τάκη, στην Γ' Εθνική θες να παίξεις καλό ποδόσφαιρο;

Την ώρα που μιλάμε μου δείχνει αναλύσεις από αγώνες της δικής του ομάδας, από ξένα παιχνίδια. Μιλάει παθιασμένα, έχει στατιστικά στοιχεία για να αποδείξει αυτά που λέει. Δεν του αρέσει η θεωρία και θέλει το κάθε τι να το αποδεικνύει στην πράξη.

"Ξέρω ότι ακούγονται παράξενα όσα λέω. Μετά από τρεις αγώνες εφέτος με έπιασαν τρεις διαφορετικοί προπονητές και να μου πουν «καλά ρε Τάκη, σε αυτό το πρωτάθλημα που γίνεται ο χαμός, εσύ θες να παίξεις καλό ποδόσφαιρο"; Και ρωτάω εγώ. Τότε ποιος ο ρόλος του προπονητή σε μία ομάδα; Να εμψυχώνει μόνο τους παίκτες; Μα έτσι η διάρκεια του θα είναι βραχύβια. Χωρίς γνώση δεν προχωράς.

Μπορώ να δουλέψω παντού, σε οποιαδήποτε κατηγορία, αρκεί οι συνθήκες και οι εγκαταστάσεις να είναι εκείνες που θα μου επιτρέψουν να δουλέψω όπως θέλω".

-Μιλάς με παιδιά από την Επισκοπή τώρα; Ουσιαστικά η πρώτη σου ομάδα ήταν, μετά την περιπέτεια της Γλυφάδας.

Όπου δουλέψω ο κόσμος θα με αποδεχθεί, γιατί θα βλέπει αποτέλεσμα

-Να σε πάω αλλού. Μας έλεγες πριν για τον Ολυμπιακό και την επιθυμία σου να παίξεις εκεί. Τώρα που είσαι επαγγελματίας προπονητής, θα αναλάμβανες κάποια στιγμή στο μέλλον τον Παναθηναϊκό, την ΑΕΚ, τον ΠΑΟΚ, τον Άρη;

"Ναι φυσικά".

-Τι εννοείς με χαρά; Εσύ ήσουν Ολυμπιακός από παιδί και απέρριψες Παναθηναϊκό και ΑΕΚ ως παίκτης. Θα σε δεχθεί ο οπαδός τους;

"Τα έχουμε μπερδέψει λίγο τα πράγματα εδώ. Ολυμπιακός ήμουν, είμαι και θα είμαι μια ζωή. Όμως άλλο αυτό και άλλο ότι θέλω να κάνω καριέρα ως επαγγελματίας προπονητής. Σου θυμίζω πως με δικό μου γκολ και δική μου ασίστ τον αποκλείσαμε σε ματς κυπέλλου στο ΟΑΚΑ, όταν έπαιζα στον Ηρακλή. Δύο χρονιές με τον Πανιώνιο νικήσαμε τον Ολυμπιακό και είχα πολύ καλή απόδοση. Μάλιστα υπάρχει σχετική φωτογραφία με τον τότε τεχνικό Μάρτιν Κουούζελα, να με σηκώνει στους ώμους μετά τη λήξη του ματς. Εμένα με ενδιαφέρει να κάνω καριέρα σαν προπονητής. Που σημαίνει πως θα δουλέψω οπουδήποτε. Τον αγάπησα τον Ολυμπιακό, προσέφερα όσα προσέφερα, θα είναι πάντα κάτι σημαντικό στη ζωή μου. Πιστεύω λοιπόν πως ο κόσμος της ομάδας που θα δουλεύω θα με αποδεχθεί, γιατί θα βλέπει να παίζει η ομάδα του καλό ποδόσφαιρο και να παίρνει νίκες. Τι άλλο θέλει;".

-Ως παίκτης την ήθελες την επιδοκιμασία από τον κόσμο;

"Δεν τη ζητούσα, αλλά ερχόταν σε αρκετές ομάδες. Και φυσικά με έκανε να νιώθω πολύ ωραία. Και με αγαπούσαν γιατί ήμουν αληθινός και αυθεντικός μέσα στο γήπεδο".

-Η αποδοκιμασία από τους αντιπάλους οπαδούς;

"Μου άρεσε (γελάει). Σχεδόν σε κάθε γήπεδο που έπαιξα στην Ελλάδα με έβριζαν ρυθμικά οι οπαδοί. Εγώ το θεωρούσα θετικό αυτό".

-Γιατί;

"Μάλλον γιατί κάτι θα τους ενοχλούσε στην απόδοση μου. Θα έπαιζα καλά και θα τους έμπαινα στο μάτι. Αν δεν με αποδοκίμαζαν ανησυχούσα, ότι δεν έχω παίξει καλά (γελάει)".

-Flash-back κάνεις;

"Όχι ιδιαίτερα. Δε ζω με το παρελθόν".

-Αν σου έλεγα να θυμηθείς τις καλύτερες στιγμές της καριέρας σου, τι θα έλεγες;

"Δύσκολη ερώτηση. (Σκέφτεται)…Θα σου πω κάτι που θα σου φανεί μεταφυσικό και δε μπορώ να το αποδώσω με λόγια. Σε ματς με τον Ηρακλή και σε ένα άλλο με τον Πανιώνιο έχει σταματήσει ο χρόνος. Όπως στο λέω. Πάνω σε μία φάση, γίνονται πολύ γρήγορα όλα και έρχεται η μπάλα σε εμένα. Την ώρα εκείνη έχω τρεις επιλογές πάσας και τις βλέπω τόσο καθαρά, λες και έχω μισή ώρα να το σκεφτώ. Παγώνει ο χρόνος και βλέπω σε δική μου διάσταση τις επιλογές που έχω. Όμως το σκηνικό μοιάζει με ταινία. Ανατριχιαστικό ακόμη και τώρα που στο λέω. Αυτό μου συνέβη δύο φορές στην καριέρα μου. Δε θα σου πω ματς που μου έμεινε, αλλά μόνο αυτό".

Ως επίλογο αυτής της κουβέντας θα βάλω μία από τις αγαπημένες του φράσεις, που αποτελούν οδηγό στη ζωή του. "Οι αποτυχίες είναι σαν τις λακούβες πάνω στην άσφαλτο. Κάτι που πρέπει να προσπερνάς στα γρήγορα, να αποφεύγεις την επόμενη φορά και να συνεχίζεις το δρόμο σου".