Ο Χουάν Μαρτίν ντελ Πότρο αποσύρθηκε από τη δράση όχι λόγω ηλικίας, αλλά λόγω των σοβαρών τραυματισμών που είχε τα τελευταία χρόνια.

Ο Αργεντινός άλλοτε νο3 της ATP υπέστη κάταγμα επιγονατίδας στο Κουίνς το 2019 και την ώρα που επέστρεψε, υπέστη ίδιο τραυματισμό. Αν και έκανε αγώνα για να αναρρώσει, δεν τα κατάφερε και αγωνίστηκε μόνο μία φορά ξανά, στο "αντίο" του στο Μπουένος Άιρες φέτος.

Ο 34χρονος βετεράνος μίλησε στα ΜΜΕ της πατρίδας του και αποκάλυψε ότι οι αφόρητοι πόνοι τον εμποδίζουν ακόμα και από το να παίζει τένις.

"Σήμερα μπορώ μόνο να περπατήσω. Δεν μπορώ να κάνω διάδρομο, δεν μπορώ να ανέβω σκάλες χωρίς να πονέσω. Δεν μπορώ ούτε να οδηγήσω μεγάλες διαδρομές χωρίς να κάνω διάλειμμα και να τεντώσω τα πόδια μου. Αυτή είναι η πραγματικότητά μου. Είναι δύσκολη και λυπηρή, όμως πάντα προσπαθώ να βελτιώσω την κατάστασή μου. Η νέα πρόκλησή μου είναι να ζήσω με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, ακόμα και ψυχολογικά, παρά τα προβλήματά μου".

Αν και συνεχίζει τις θεραπείες, μέχρι στιγμής καμία δεν τον έχει βοηθήσει στην ανάρρωση, με συνέπεια πολλές φορές να επηρεάζεται ψυχολογικά: "Πρόσφατα βρέθηκα στην Ελβετία και είδα άλλον γιατρό. Η θεραπεία προτάθηκε σε μένα από πολλούς παίκτες του τένις, όμως δεν είχα ακόμα θετικά αποτελέσματα. Φανταστείτε πώς είναι έπειτα από κάθε απόπειρα θεραπείας ή χειρουργείο, την αναστάτωση που αισθάνομαι όταν τα πράγματα δεν πηγαίνουν καλά. Ως συνήθως αυταπατώμαι, ελπίζω, έχω πίστη σε κάθε νέα θεραπεία που δοκιμάζω και όταν αυτή αποτύχει, το πλήγμα είναι ισχυρό. Για 3,5 χρόνια, παρά τις πολλές επεμβάσεις και τις θεραπείες, πάντα συνέβαινε το ίδιο".

Το τέλος μιας καριέρας με 22 κατακτήσεις τουρνουά, δύο ολυμπιακά μετάλλια και νίκη επί του Ρότζερ Φέντερερ στον τελικό του US Open το 2009 μόνο εύκολη δεν ήταν για τον Ντελ Πότρο: "Το μυαλό μου δεν μπορεί να αποδεχθεί τη ζωή χωρίς το τένις. Δεν είχα ήπια μετάβαση. Δεν μπορούσα να προετοιμάσω τον εαυτό μου και δεν είχα ιδέα τι κάνουν άλλοι τενίστες που περνούν αυτήν τη διαδικασία. Ήμουν το νο3 του κόσμου. Μετά, ξαφνικά, έσπασα και τα δύο πόδια μου. Και είμαι εδώ, χωρίς τίποτα".

"Όλον αυτόν τον καιρό επιχειρούσα να αναρρώσω, όπως έκανα με κάθε άλλον τραυματισμό, μέχρι που στο Μπουένος Άιρες είπα 'αρκετά'. Και από το Μπουένος Άιρες βρήκαν τον εαυτό μου και είμαι ακόμα εδώ, στη διαδικασία της επεξερασίας, να αναρωτιέμαι πώς θα μπορούσαν να έρθουν τα πράγματα".