Ένα θαμμένο στρες είχε κρυφτεί στις σπηλιές του υποσυνειδήτου της και είχε αρχίσει την ύπουλη δουλειά του. Η πρώτη της αντίδραση ήταν να σταματήσει να τρώει.

Έφτασε στα 44 κιλά. Την ταρακούνησαν και ταρακουνήθηκε. Έψαχνε τη γυναικεία φύση της. Είχε αδυνατίσει τόσο πολύ που δεν της άρεσε το σώμα της.

Ευτυχώς, δεν παγιδεύτηκε στα αδιέξοδα στενά της νευρικής ανορεξίας. Οι συναγερμοί της λειτούργησαν, όταν έπρεπε.

Τη διέξοδο την ήξερε. Την είχε έτοιμη στη μνήμη της, δουλεμένη στα πόδια της και την επανάφερε την κρίσιμη ώρα. Η επάνοδός της στον αθλητισμό ήταν αρχικά το εφαλτήριο για να νιώσει γυναίκα και πάλι, για να της αρέσει η Αντιγόνη.

Άρχισε να κερδίζει το ένα στοίχημα μετά το άλλο. Πολύ γρήγορα, μπήκε σε αγωνιστικούς ρυθμούς επειδή όπως της έλεγε ο πατέρας της ήταν γεννημένη νικήτρια.

Η αξιοθαύμαστη πρωταθλήτρια Ευρώπης στο βάδην και χάλκινη παγκόσμια πρωταθλήτρια, Αντιγόνη Ντρισμπιώτη, είναι μια γυναίκα έμπνευση, όχι απαραίτητα για να σε στείλει στον αθλητισμό. Αυτό είναι το λιγότερο.

Το κυριότερο είναι ότι σε μαθαίνει να μην εγκαταλείπεις τα όνειρά σου στην πρώτη, στη δεύτερη και στην τρίτη δυσκολία. Σε καμία δυσκολία.

Ξεδιπλώνει την ιστορία της για να σου θυμίσει ότι μπορείς να βγάλεις ρόδο και από το αγκάθι.

"Δεν είμαι καθόλου εξωστρεφής. Μπορεί να σου μιλάω με τις ώρες και να μην έχω πει κάτι για 'μένα. Όμως, σήμερα, θα πούμε κάποια πράγματα.

Θέλω να σου πω ότι κοντεύω τα 40 και αισθάνομαι 25

Πάντα είμαι ένα παιδί. Συνεχώς, θέλω να έχω μια δραστηριότητα. Θέλω η μέρα μου να είναι γεμάτη. Οι άνθρωποί μου παραπονιούνται, αλλά εγώ θέλω να κάνω το δικό μου. Eίμαι λίγο τραβάτε με κι ας κλαίω, όταν δεν προλαβαίνω.

Όταν δεν θες να γεμίσεις τη μέρα σου, δε γεμίζει. Μου αρέσει να είμαι δραστήρια. Έχω μια μαμά η οποία αρχίζει τη μέρα της στις 6 το πρωί και την τελειώνει 12 το βράδυ. Είμαι η κλωνοποίησή της.

Δεν μπορώ να είμαι τίποτα λιγότερο έχοντας ένα τέτοιο πρότυπο μέσα στο σπίτι μου. Δε λέω ότι είναι το απόλυτα σωστό, επειδή η μαμά μου δεν έχει χαρεί άλλα πράγματα στη ζωή της. Δεν έχει μια καθημερινότητα ενός κανονικού ανθρώπου.

Το δικό μου τρέξιμο μπορεί να είναι και λίγο μπροστά στο δικό της, αλλά έχοντας μια τέτοια μάνα, ντρέπομαι να κάνω κάτι λιγότερο.

Δεν θέλω να νιώσω λίγη μπροστά της. Δεν είναι θέμα εγωισμού, είναι θέμα σεβασμού. Βλέπω την προσπάθεια που έχει κάνει για εμάς. Έχει τέσσερις κόρες, συν τέσσερις γαμπρούς, συν επτά εγγόνια. Μας φροντίζει όλους. Μας προλαβαίνει όλους.

Είναι 58 ετών και διατηρεί 34 χρόνια επιχείρηση εστίασης μόνη της. Είμαστε μαζί στο μαγαζί. Οι αδερφές μου όταν μπορούν βοηθάνε.

Το χειμώνα ξυπνάω στις 8 το πρωί και το καλοκαίρι στις 6.30, για να αποφύγω τη ζέστη στην πρωινή προπόνηση, η οποία διαρκεί από μία ώρα έως και τρεις.

Το μαγαζί ανοίγει στις 11 το πρωί κι εγώ πηγαίνω στις 12. Εκεί κάνω ό, τι χρειάζεται.

Είμαι στην κουζίνα, στα τηγάνια, στη λάντζα, θα σερβίρω έξω, θα είμαι στο τσεκ

Ξέρω να σας κάνω το τραπέζι! Κάποια περίοδο είχα πρόβλημα στην πλάτη μου, επειδή κουβαλούσα τον δίσκο. Έσφιξε η πλάτη μου.

Το ίδιο μου συνέβαινε και στη λάντζα και στο τηγάνισμα. Όταν πλένεις πολλές ώρες η πλάτη πιάνεται. Οι άνθρωποι στη δουλειά δεν αστειεύονται. Είναι σκληρή δουλειά.

Όταν είμαι στην Ελλάδα είμαι μόνιμα στο μαγαζί και θέλω να ζω στην πόλη μου. Μ' αρέσει η ησυχία της Καρδίτσας. Είναι μια πόλη που σου προσφέρει μια κανονική σε ρυθμούς ζωή.

Αν και η δική μου καθημερινότητα -μετά την επιστροφή μου στον αθλητισμό- είναι κάπως διαφορετική. Όταν σταμάτησα δεν έκανα τίποτα, εκτός απ' όσα απαιτούσε η Γυμναστική Ακαδημία. Ούτε γυμναστήριο πήγαινα. Αυτό κράτησε 8 χρόνια.

Απ' ό,τι αντιλαμβάνομαι πέρασα μια δύσκολη περίοδο σε ψυχολογικό επίπεδο.

Έχασα πάρα πολλά κιλά, έφτασα τα 44 κιλά από τα 50 που ήμουν

Τα αγωνιστικά κιλά μου είναι 50, ενώ τα κανονικά μου είναι 52. Δεν είναι μικρή η απώλεια των 6 κιλών σε αυτό το βάρος. Αυτό συνέβη το 2011. Όλα τα υπόλοιπα χρόνια ήμουνα καλά.

Όταν σταμάτησα τον αθλητισμό ήμουν 50 κιλά κι έφτασα τα 44, στον τελευταίο χρόνο της αποχής μου. Κάποιο στρες πρέπει να πέρασα υποσυνείδητα. Δεν το κατάλαβα ποτέ. Μια πίεση μού τα έσκασε όλα εκεί και σταμάτησα να τρώω.

Δεν έτρωγα τίποτα κι ευτυχώς δεν έφτασα στο αδιέξοδο της νευρικής ανορεξίας

Δεν πεινούσα, δεν είχα διάθεση να φάω το παραμικρό.

Σε ψυχολόγο, δεν έχω πάει ποτέ και θα ήθελα κάποια στιγμή να το κάνω. Κουβαλάμε σε όλη μας τη ζωή πράγματα από την παιδική ηλικία μας, τραύματα που δεν ξέρουμε από πού πηγάζουν και καλό είναι να τα ανακαλύψουμε και να τα θεραπεύσουμε. Κάνω τον απολογισμό μου και μιλάω πάρα πολλές φορές μόνη μου στην προπόνηση, ενώ τρέχω.

Μπορεί να με δεις να μιλάω μόνη μου και να πεις τρελή είναι αυτή, αλλά ψάχνω να βρω τι μου φταίει. Αφήνω στην επιφάνεια όσα θέλω. Τα υπόλοιπα τα βάζω σε κουτάκια.

Έχω μάθει από μικρή να ξεχνάω αυτά που δεν μου αρέσουν. Τα διαγράφω από το μυαλό μου και τα βάζω κάτω από το χαλί. Υπάρχουν στιγμές που τα βρίσκω μπροστά μου. Και τα ξαναθάβω.

Κάποια στιγμή θα τα ξεθάψω. Δεν είμαι έτοιμη, ακόμη. Κάποιοι δεν μπορούν να τα καταχωνιάσουν κάπου. Δεν τους αδικώ. Είναι πολύ δύσκολο, αλλά δεν θα μπορούσα να προχωρήσω αν δεν τα έθαβα κάθε φορά και λίγο παρακάτω.

Η επάνοδος μου στον αθλητισμό ήταν ξεκάθαρα η διέξοδος μου. Έπειτα από χρόνια, επανεξετάζουμε το κάθε τι που μας συνέβη και μπορούμε να το ερμηνεύσουμε καλύτερα.

Έχω καταλάβει ότι εκείνη την περίοδο πέρασα ένα ψυχολογικό στρες που είχε να κάνει με ένα πολύ σημαντικό κομμάτι της ζωής μου

Με τάραξε. Αν και ήμουν σίγουρη για κάποιες αποφάσεις που είχα πάρει, δεν μπόρεσα να διαχειριστώ την κατάσταση στο σύνολό της και σταμάτησα να τρώω. Αυτή ήταν η διέξοδος μου. Σταμάτησα να τρώω.

Μετά κατάλαβα ότι ήταν η λάθος διέξοδος, ότι αυτός ο μηχανισμός δουλεύει χωρίς λόγο μέσα μου. Ο μόνος τρόπος για να ξεφύγω από αυτόν τον κυκεώνα ήταν να πιαστώ από κάτι άλλο. Και το βρήκα.

Ήθελα να ξαναφτιάξω το σώμα μου ως γυναίκα, επειδή είχα γίνει σκελετός.

Το κίνητρο ήταν η γυναικεία πλευρά μου

Άρχισα να γυμνάζομαι και ξεκίνησα να μπαίνω σιγά σιγά σε ένα αγωνιστικό τρυπάκι, χωρίς να το καταλάβω.

Μέχρι σήμερα, δεν έχω πει αυτή την ιστορία τόσο ανοιχτά. Είχα έναν φίλο που έβλεπε ότι οδεύω προς την καταστροφή. Μου έλεγε: "Αντιγόνη, ξύπνα!”. Χρειαζόμουν ένα φίλο να με ξυπνήσει.

Και μου έβαλε ένα στοίχημα: "Μπορείς να πετύχεις! Μπορείς ν' αγωνιστείς σε υψηλό επίπεδο".

Εγώ του έλεγα: "Όχι, δεν μπορώ" στην αρχή και στη συνέχεια του απάντησα "ΟΚ, εδώ είμαστε, θα το προσπαθήσω". Κι έτσι σιγά σιγά, προσπαθώντας να ξαναφτιάξω το σώμα μου ως γυναίκα, μπήκα σε διαδικασία να πετύχω και κάτι άλλο.

Εν τέλει, άρχισα και πάλι να βαδίζω και μου άρεσε που έφτιαχνε το κορμί μου και το μυαλό μου, ήμουν πιο συγκροτημένη.

Είναι δώρο η αυτοπεποίθηση που δίνει ο αθλητισμός. Έβλεπα ότι μπορώ να είμαι σε υψηλό επίπεδο μέσα σε τρεις μήνες. Σε πάρα πολύ μικρό διάστημα.

Μέχρι εδώ έφτασα επειδή έβαζα στοιχήματα με τον εαυτό μου

Και πίστεψέ με, πολλοί εξωτερικοί παράγοντες που μου τσίγκλησαν τον ανταγωνισμό με οδήγησαν στο σημείο που βρίσκομαι σήμερα.

Ο πατέρας μου μού έλεγε ότι θα μπορούσα να έχω πετύχει πολλά πράγματα ως αθλήτρια. Με πίστευε πάρα πολύ. Δεν ζει ο μπαμπάς μου.

Αλλά με πίστευε πολύ και συνέχεια έλεγε "είσαι βλάκας, μη σταματήσεις, μπορείς να είσαι Ολυμπιονίκης, να είσαι παγκόσμια πρωταθλήτρια".

Ίσως έβλεπε ένα παιδί γεμάτο ζωή. Έβλεπε τη λάμψη στα μάτια μου όταν μιλούσα για το βάδην. Μια λάμψη που εγώ δεν έβλεπα στον καθρέφτη.

Η μαμά μου ήθελε να κάνουμε αθλητισμό. Η μεγάλη αδερφή μου κι εγώ αρχίσαμε από τριών ετών να ασχολούμαστε με τη ρυθμική κι αργότερα με την ενόργανη γυμναστική και με το μπαλέτο.

Αυτά τα κάναμε στην Αταλάντη, όπου δούλευαν οι γονείς μου. Εκεί, ζούσαμε κι έμεινα μέχρι που έγινα 7 ετών. Όταν επιστρέψαμε στην Καρδίτσα άρχισα το κολυμβητήριο. Η μαμά ήθελε να έχουμε μια δραστηριότητα. Να μην είμαστε μούχλες!

Στα μαθήματα δεν ήμουν καθόλου καλή, δεν μου άρεσε το σχολείο

Με στρέσαρε. Θυμάμαι, στα πολύ μικρά μου, έτρωγα το πρωινό μου πριν πάω στο σχολείο και το έκανα εμετό από το άγχος. Δεν μου άρεσε το σχολείο.

Δεν μου άρεσε να με εξετάζει ο δάσκαλος. Ντρεπόμουν στην τάξη. Έπεφταν τα μαλλιά μου από το στρες και η μαμά μου έψαχνε να βρει γιατί πέφτουν τα μαλλιά μου.

Δεν ήθελα με τίποτα να πηγαίνω. Αισθανόμουν φόβο. Δεν ήμουν ποτέ καλή στα μαθήματα, επειδή δεν ήθελα να διαβάζω, δεν ήθελα να πηγαίνω στο σχολείο. Έκανα αντιγραφή από το λυσάρι.

Όμως όλο αυτό άλλαξε στο πανεπιστήμιο. Μου άρεσε πάρα πολύ. Βρήκα κάτι που μου άρεσε. Έτσι άρχισα να θέλω να είμαι μια καλή φοιτήτρια, να περνάω τα μαθήματά μου. Δεν με ενδιέφερε να παίρνω άριστα.

Με έπιασε κι ο εγωισμός μου, επειδή έλεγαν "δεν θα τελειώσει ποτέ το πανεπιστήμιο" και ότι παλαιότερα ότι ήμουν κακή μαθήτρια. Τέλειωσα το πανεπιστήμιο στα τεσσεράμισι χρόνια.

Συλλογίζομαι και συμπεραίνω ένα πράγμα: Όλη μου η ζωή είναι ένα πείσμα!

Η επιμονή μου κυριάρχησε

Η κριτική που δεχόμουν θα μπορούσε να λειτουργήσει αποτρεπτικά. Όμως, με έκανε να πάω στην αντίπερα όχθη και να πω “όχι, εγώ θα σου αποδείξω ότι μπορώ να το πετύχω!”.

Παράλληλα, άλλαξα και σε άλλους τομείς. Για παράδειγμα, δεν ήθελα τους δικούς μου στους αγώνες μου, μέχρι που μπαμπάς μου ήρθε κρυφά στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα στην Πάτρα. Δεν τον είδα, επειδή ήξερε ότι δεν ήθελα να είναι εκεί. Κι έφυγε κρυφά.

Ο λόγος που δεν επιθυμούσα να είναι στους αγώνες μου ήταν ότι δεν ήθελα να τον απογοητεύσω αν δεν πάω καλά. Αυτό έχει αλλάξει.

Δεν διανοούμαι να πάω σε αγώνα και να μην έχω έναν δικό μου άνθρωπο. Δεν μπορώ να αφαιρέσω από την οικογένειά μου τη χαρά να με δει να τερματίσω έστω και τελευταία έναν αγώνα. Αυτοί ξέρουν την προσπάθεια που κατέβαλα όλη τη χρονιά.

Χθες, τελείωσα την προπόνηση μου δώδεκα παρά δέκα το βράδυ μέσα στη βροχή. Έπρεπε να κάνω μια δεύτερη προπόνηση και η μέρα μου τελείωνε πολύ γρήγορα, αλλά η προπόνηση έπρεπε να γίνει.

Έχω αλλάξει άξονες της νοοτροπίας μου μέσα από την προπόνηση. Με έχει κάνει ένα συγκροτημένο άτομο. Το μυαλό μου είναι στη θέση του.

Προσπαθώ το κακό να το μετατρέψω σε καλό. Γυρίζω σε κάτι θετικό τα άσχημα που μου συμβαίνουν. Υπήρχε κάποιος λόγος για να συμβούν κάποια πράγματα και λέω στον εαυτό μου "Προχωράμε για να το κάνουμε θετικό όλο αυτό".

Δεν μου αρέσει να χαλάω τη μέρα μου για το τίποτα. Η ζωή είναι πολύ μικρή. Πρέπει να την χαρούμε και καθημερινά να λέμε "ευχαριστώ που ξύπνησα και σήμερα. Τι μπορώ να ζήσω; Θα το ζήσω". Θα το πάμε μέχρι το τέρμα.

Δεν μπορώ να διανοηθώ ότι θα ξυπνήσω μίζερη και θα κάθομαι στον καναπέ

Ναι, υπάρχουν φορές που δεν μπορώ να μαζέψω το κορμί μου από το κρεβάτι, για να βγω για προπόνηση. Θα βρω το κουράγιο, θα ξυπνήσω, θα πω δόξα τω Θεώ σηκώθηκα και σήμερα, πάμε να προσπαθήσουμε. Πάμε να φτιάξουμε τη μέρα μας. Είναι πολύ απλό. Είμαι δραστήρια, άρα ζω.

Θέλω να αισθάνομαι ζωντανή κι ότι προσφέρω, ότι θα βοηθήσω κάποιον συνάνθρωπό μου που μπορεί να μη με ξέρει και να μη με μάθει ποτέ. Μπορεί να ζητήσει τη βοήθεια μου μπορεί και όχι.

Κάτι τέτοιο θα μου φτιάξει τη μέρα, αλλά ακόμα κι αν δεν έχω την ευκαιρία να βοηθήσω κάποιον υπάρχει πάντα η προπόνηση για να μου δώσει τη λύση. Δεν υπάρχει ρεπό και δυσκολεύομαι πάρα πολύ όταν ετοιμάζομαι να φύγω για το εξωτερικό.

Έχω πολλές ζωές κουμπωμένες σε μία και προβληματίζομαι περισσότερο όταν χρειάζεται να φύγω για κάπου τόσο μακριά, όσο είναι η Αυστραλία, όπου κάνω την προετοιμασία μου. Δεν είναι δύο ώρες απόσταση.

Λέω, δόξα τω Θεώ που πλέον μπορώ να κάνω αυτό το ταξίδι. Αν με ρωτήσεις για παλαιότερα δεν μπορούσα, ήταν ακριβό για μένα. Και πήγα εκεί χωρίς να έχω άλλη επιλογή.

Πήγα στην Αυστραλία μόνη μου, επειδή έπρεπε να βρω λύση στο πρόβλημά μου

Έφυγα για την Αυστραλία, επειδή έμεινα χωρίς προπονητή. Χωρίς να είναι δική μου επιλογή.

Ο νέος προπονητής μου, Μπρεντ Βάλανς είναι ένας διαφορετικός άνθρωπος, πολύ αισιόδοξος, πολύ χαρούμενος. Είναι ένας επιτυχημένος προπονητής.

Έχει πέντε Ολυμπιακά μετάλλια και πλέον δύο παγκόσμια στην καριέρα του. Ελπίζω να αυξηθούν τα Ολυμπιακά μετάλλιά του, στο Παρίσι.

Όταν είμαι στην Ελλάδα με ελέγχει καθημερινά από την εφαρμογή του κινητού ρολογιού μου. Είναι αλήθεια, μειώνεται η απόσταση με την τεχνολογία. Με συμβουλεύει τι πρέπει να κάνω, μιλάμε με βιντεοκλήση. Θέλει να είμαι καλά ψυχολογικά.

Πήγα στην Αυστραλία χωρίς να έχει προηγηθεί κάποια συμφωνία. Ήθελα να μπω σε ένα ερευνητικό καμπ που έκανε για το διδακτορικό του.

Τότε, έκανα μόνη μου προπόνηση. Όταν ταίριαζε το πρόγραμμά μας σε κάποια χιλιομετρική και μπορούσα να κάνω με το γκρουπ του 25 - 30 χιλιόμετρα, πήγαινα είτε με τα αγόρια, είτε με τα κορίτσια.

Αυτός ήταν ο πρώτος λόγος που πήγα, για να μην είμαι μόνη μου στην προπόνηση. Δεν δεχόμουν έπειτα από δύο μετάλλια να μείνω μόνη μου, να γίνω το "τίποτα", να γυρίσω στο μηδέν.

Δεν θα μπορούσα να κάνω χειρότερο πράγμα για τον εαυτό μου. Το θέμα μου είναι τι έχω γράψει εγώ για τον εαυτό μου.

Το πού θα βάλω το τέλος μου είναι δική μου απόφαση, δεν θα μου το βάλει κάποιος άλλος

Δεν αποδέχομαι να γράψει ένα τρίτος το τέλος μου. Το τέλος μου στον αθλητισμό θα μπει, όταν εγώ το αποφασίσω. Κανείς δεν μπορεί να μου το στερήσει και εννοείται δεν έχω λάβει τέτοια απόφαση.

Μετά τη συμφωνία μας δικαιώθηκα, αλλά αξίζει να πω πώς τελικά συμφώνησα με τον Μπρεντ. Τού ζήτησα να με αναλάβει την τελευταία εβδομάδα που ήμουν στην Αυστραλία, πριν από το Εθνικό Πρωτάθλημά τους.

Του είπα: "Είμαι χωρίς προπονητή. Όσα έχω δει αυτούς τους δύο μήνες μού αρέσουν και μπορώ να επενδύσω σε αυτό" και μου απάντησε: "Μέχρι πριν από δύο χρόνια δεν σε ήξερα. Από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο και μετά σε υπολογίζω ως αντίπαλο των δικών μου αθλητριών και σε παρακολουθώ".

Κάναμε ένα μίτινγκ και είδα το όνομά μου γραμμένο σε όλες τις λίστες του. Είχε ένα κατεβατό με όλους τους αγώνες μου. Με είχε ξεψανχίσει.

Ήξερε ποιοι είναι οι επιτυχημένοι αγώνες μου, με πόση ζέστη πέτυχα τον εκάστοτε χρόνο και είναι πολύ πιθανό να ήξερε και τι μπορώ να πετύχω.

Έπρεπε να περιμένω λίγο για να οριστικοποιηθεί η συμφωνία και μου εξήγησε το λόγο: “Για να σου πω αν μπορώ να σε αναλάβω θα πρέπει πρώτα να ρωτήσω τα κορίτσια που έχω στο γκρουπ. Εκείνα θα μου πουν αν χωράει άλλη υψηλού επιπέδου αθλήτρια στην ομάδα μας. Έτσι, θα δω αν μπορείς να έρθεις μαζί μας.

Εγώ θέλω πάρα πολύ να σε γυμνάσω. Σε πιστεύω και βλέπω ότι έχεις θέληση γι' αυτό που κάνεις και το αγαπάς. Θέλω να συνεργαστούμε, όμως αν τα κορίτσια μου δεν το δεχθούν, λυπάμαι δεν θα μπορέσουμε να συνεργαστούμε”.

Θέλει να διατηρεί καλή την ψυχολογία του γκρουπ του. Δεν θα ήθελε ένα νέο άτομο που θα προκαλέσει ταραχή σε μια συγκροτημένη ομάδα, όπως ήταν η δική του. Το εκτίμησα.

Επειδή, μου αρέσει να δουλεύω αθόρυβα και ταπεινά, δεν μπήκα ως κυρίαρχος σε αυτό το γκρουπ, δεν με ενδιέφερε να πλασάρω τις επιτυχίες μου. Έτσι κι αλλιώς, δεν ήμουν κάτι παραπάνω από αυτές τις κοπέλες.

Η μία ήταν 6η Ολυμπιονίκης και η άλλη δεύτερη. Όμως, μπορούσα να σταθώ στα ίσια μαζί τους. Αυτές εκτίμησαν τη συμπεριφορά μου και ότι δεν πήγα για να τους αποδείξω κάτι. Έμπαινα πάντα πίσω τους, όταν τρέχαμε.

Μου έλεγαν "έλα μπροστά" και τούς απαντούσα "Όχι, δεν πειράζει. Δεν έχω βρει τον ρυθμό μου, θα τον βρω. Μείνετε μπροστά".

Πάντα σεβόμουν αυτά που είχαν πετύχει. Έτσι τα κορίτσια με αγάπησαν και με μεγάλη χαρά με δέχτηκαν στο γκρουπ. Ο συναγωνισμός μάς βοηθάει όλες, γι' αυτό ήθελα να είμαι σε ένα καλό γκρουπ. Ήθελα να μείνω σε υψηλό επίπεδο.

Δεν είναι ένα απλό τρέξιμο το βάδην. Πρέπει να είσαι διαρκώς σε εγρήγορση και απαιτεί πολλή και σοβαρή δουλειά. Η διαφορά του με το τρέξιμο όπως το ξέρουμε είναι ότι δεν πρέπει να είναι και τα δύο πόδια στον αέρα. Στο βάδην, τα πόδια σου πρέπει να είναι στο έδαφος. Γι' αυτό έχουμε και πολλές ακυρώσεις. Δεν είναι εύκολο να το κάνεις.

Είναι και πάρα πολύ δύσκολο τεχνικά, γι' αυτό δεν μπορούν να το κάνουν όλοι. Έχει πνευματική δυσκολία.

Απαιτεί διπλή δουλειά σε επίπεδο σκέψεων απ' ό,τι το το τρέξιμο, επειδή πρέπει συνεχώς να προσέχεις την τεχνική σου, να μην ξεφύγεις από αυτή και παράλληλα να πείσεις τον εαυτό σου ότι έχεις τη δύναμη να τερματίσεις 20 και 35 χιλιόμετρα.

Θέλει πολλή υπομονή για να τερματίσεις έναν αγώνα. Οι εντάσεις είναι πάρα πολύ υψηλές και οι ταχύτητες που πιάνουμε όταν βαδίζουμε και οι άντρες και οι γυναίκες είναι πάρα πολύ μεγάλες.

Η καρδιά είναι κοντά στο τέρμα! Δεν μπορώ να το συγκρίνω με άλλο αγώνισμα του στίβου που απαιτεί συγκέντρωση, όπως για παράδειγμα τα άλματα που έχουν και παύσεις.

Υπάρχουν οι καλές και οι κακές μέρες στο βάδην. Και μπορείς να καταλάβεις αν είμαι καλά ή όχι σε έναν αγώνα. Συνήθως, είμαι καλά όταν χαμογελάω. Το έχω τσεκάρει στα βίντεο και η αδερφή μου λέει: "Σήμερα χαμογελάει. Είναι πολύ καλά!". Ένας θεατής, που δεν γνωρίζει αυτές τις λεπτομέρειες δεν το ξέρει.

Όμως, η μεγάλη αδερφή μου μπορεί να με καταλάβει, επειδή είναι μαζί μου στην προπόνηση και βλέπει ποια μέρα είμαι πιο σφιχτή και το σώμα μου δεν τραβάει και πότε το σώμα μου ρολάρει και πάει μόνο του. Έχει γνώσεις, που τις απέκτησε δίπλα μου στην προπόνηση.

Στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Βουδαπέστης για κάποιους δεν πήγα καλά στον πρώτο αγώνα στα 20 χιλιόμετρα. Αυτή ήταν η 4η επίδοση της καριέρας μου. Όντως και για μένα δεν πήγα καλά, αλλά είχα άλλα πράγματα στο μυαλό μου.

Εκείνη τη μέρα το σώμα μου δεν ακολουθούσε, δεν τράβαγε, δεν λειτουργούσε

Η αδερφή μου μού λέει: "Όταν είσαι καλά, το σώμα σου είναι σαν να χορεύει. Είναι τόσο πλαστικές οι κινήσεις σου και βαδίζεις τόσο γλυκά". Εκείνη τη μέρα προβληματίστηκε.

"Δεν είναι αυτό το βάδισμα της Αντιγόνης", έλεγε στους υπόλοιπους. Όμως, στα 35 χιλιόμετρα είπε: "Σήμερα θα περάσουμε ωραία".

Έβλεπε από την αρχή ότι ήμουν πολύ καλά και το σώμα μου ήταν ελαστικό. Με έβλεπε χαμογελαστή, οπότε ήξερε ότι νιώθω καλά. Επίσης, η αδερφή μου έχει παρατηρήσει ότι όταν νιώθω άσχημα, το ένα μάτι μου κλείνει. Το αριστερό για την ακρίβεια, είναι πιο κλειστό.

Σ' έναν αγώνα μου στην Τσεχία, όπου κέρδισα το Ευρωπαϊκό Κύπελλο φορούσα γυαλιά ηλίου και μου είπε "Δεν έβλεπα τα μάτια σου και δεν μπορούσα να καταλάβω τι γίνεται".

Παρατηρεί τις λεπτομέρειες στην προπόνηση. Βγαίνει μπροστά με το ποδήλατο όταν τρέχω. Όλοι έρχονται στην προπόνηση. Οι αδερφές μου κι η μητέρα μου κι ο σύζυγος μου όταν βρίσκεται στην Καρδίτσα. Σπουδάζει μουσική στην Άρτα.

Κι εγώ ολοκλήρωσα το μεταπτυχιακό μου σε μεγαλύτερη ηλικία. Έχει να κάνει με την Οργάνωση και Διαχείριση Αθλητικών Δραστηριοτήτων για Άτομα με Αναπηρία.

Είναι μια πολύ ευαίσθητη πτυχή μου και δεν μπορώ να την εξηγήσω ούτε στον ίδιο τον εαυτό μου. Δεν μπορώ να ερμηνεύσω τα συναισθήματα που μου προκαλεί. Θα ήθελα να βοηθήσω σε όποιο τομέα μπορώ.

Κάτι τέτοιο θα μπορούσε να είχε συμβεί σε οποιονδήποτε και είναι αδύνατον να μπούμε στη θέση αυτών των ανθρώπων. Θαυμάζω τους ανθρώπους που ό,τι και να έχει συμβεί στη ζωή τους, προσπαθούν να πετύχουν έχοντας ένα όραμα, έναν στόχο και γεμίζουν με χαρά τη ψυχή τους. Μου προκαλούν δέος.

Αυτοί οι άνθρωποι είναι πρότυπο για μένα. Ξεπερνούν τον εαυτό τους. Δεν μπορούμε να καταλάβουμε τη δύναμη που έχουμε, εάν δεν την ψάξουμε. Ούτε οι ίδιοι δεν ξέρουμε τι κρύβουμε μέσα μας.

Όλοι έχουμε περάσει μια δοκιμασία. Δεν υπάρχει ένας άνθρωπος που να του ήρθαν όλα ρόδινα, αλλά όσοι έχουν δοκιμαστεί σε θέματα υγείας ξέρουν καλύτερα.

Είναι αλλιώς όταν φτάνεις σε οριακό σημείο και κινδυνεύεις να χάσεις τη ζωή σου, αλλά τελικά την κερδίζεις. Είναι ένα μεγάλο δώρο. Ο Θεός μάς κάνει μια φορά τη χάρη. Όταν μας την κάνει νιώθουμε ευγνώμονες και τότε αρχίζουμε να ζούμε.

Πιστεύω στον Θεό, προσεύχομαι την ώρα του αγώνα σε κάθε βήμα μου, σε κάθε βήμα

Σίγουρα πιστεύω πολύ και στη δουλειά που έχω κάνει και νιώθω εμπιστοσύνη στο σώμα μου κάθε φορά που αγωνίζομαι. Αλλά σε κάθε βήμα μου προσεύχομαι και νιώθω καλά που έχω μαζί τα φυλαχτά μου.

Μάλιστα το ένα μού το έχει κάνει δώρο ένας πολύ καλός άνθρωπος και του ζήτησα να μου το αντικαταστήσει, επειδή μού έσπασαν το αυτοκίνητο και τα πήραν όλα.

Το έχω συνδυάσει κάπως παράξενα στο μυαλό μου, ίσως επειδή έχω βρεθεί πολλές φορές σε αδιέξοδο και θέλω να λιποθυμήσω την ώρα του αγώνα κάπου κρυφά, για να μη με δει κανείς.

Αναρωτιέμαι: "Τώρα θα αντέξω να το βγάλω όλο αυτό; Πως θα γίνει; Θα τα καταφέρω;".

Είναι πολλές οι στιγμές που δεν αισθάνεσαι καλά σ' έναν αγώνα στα 20 και στα 35 χιλιόμετρα. Το σώμα σου χάνει υγρά και γλυκογόνο. Ο εγκέφαλος δεν λειτουργεί το ίδιο καλά, λόγω της αφυδάτωσης.

Από εκεί αρχίζουν όλες οι δυσκολίες και αυτό σου προκαλεί μια ζαλάδα. Έχουμε δει αθλητές να λιποθυμούν πριν από τον τερματισμό από την αφυδάτωση, από την υπερπροσπάθεια κι ενώ ήταν σε πολύ υψηλές θέσεις.

Κάποιος που δεν ξέρει λέει "σιγά μωρέ, βαδίζουν 35 χιλιόμετρα".

Έλα κάντο μια φορά με το αμάξι δίπλα μου, για να δεις πώς είναι να κάνεις 35 χιλιόμετρα

Και το κάνεις κάθε μέρα, κάθε μέρα, κάθε μέρα για έναν αγώνα! Στο τέλος θα κριθείς αν δεν πας καλά. Δεν υπολογίζουν τι μπορεί να έχει συμβεί.

Εμείς οι γυναίκες έχουμε και την περίοδό μας. Μπορεί να έχουμε μια κακή μέρα από την περίοδό, μπορεί να μην έχουμε ξυπνήσει καλά.

Δεν είμαστε ρομπότ, είμαστε άνθρωποι. Για φτάσε σ' ένα Παγκόσμιο Πρωτάθλημα. Μπορείς να φτάσεις; Ξέρεις πόσες μάχες πρέπει να δώσεις για να φτάσεις; Αυτό από μόνο του είναι μια νίκη.

Στον αθλητισμό υπάρχει κι η επιτυχία κι η αποτυχία. Στη ζωή μας, αν δεν αποτύχουμε δεν μπορούμε να πετύχουμε. Η αποτυχία είναι σε συνάρτηση με τους προσωπικούς στόχους που έχει θέσει ο καθένας.

Κάποιοι θεώρησαν ότι απέτυχα στα 20 χιλιόμετρα στο Παγκόσμιο

Κι εγώ δεν είμαι ευχαριστημένη. Όμως, δεν θεωρώ ότι απέτυχα. Στη συμφωνία που είχα κάνει με τον εαυτό μου είμαι μέσα.

Προσπάθησα να καταλάβω αν βάσει της προπόνησης που έκανα όλη τη χρονιά απέτυχα. Δεν πέτυχα, αλλά δεν ξέρω αν μπορώ να πω ότι απέτυχα. Απλά δεν πέτυχα. Όμως, πέτυχα κάτι.

Ήμουν 15η και έκανα την 4η επίδοση της καριέρας μου. Κάτι πέτυχα. Δεν ήμουν ικανοποιημένη με το αποτέλεσμα, ναι. Αλλά διάβασα ότι "απέτυχα" και ότι ήμουν "μια φωτοβολίδα", "μια φωτοβολίδα ήταν κι αυτή".

Τα διάβασα πριν από τον αγώνα στα 35 χιλιόμετρα από τους ανθρώπους του χώρου. Τους ευχαριστώ που τα έγραψαν. Το χαμόγελό στα 35 χιλιόμετρα προέκυψε, επειδή εκείνη την ημέρα πέτυχα κι έδωσα και μια καλή απάντηση.

Διάβασα κι άλλα, ότι δεν είχα στόχο τα 35 χλμ. και ότι αγωνίστηκα λόγω εγωισμού στο 35άρι. Από την αρχή της χρονιάς είχα στοχεύσει και στις δύο αποστάσεις.

Το γεγονός ότι όλη τη χρονιά έκανα 20αρια και το μοναδικό μου 35άρι ήταν αυτό του Παγκοσμίου έχει απλή εξήγηση.

Το αγώνισμα δεν θα υπάρχει σε όλες τις διοργανώσεις στο μέλλον και ήταν ιστορικά μετάλλια αυτά. Παράλληλα, ήθελα να βελτιωθώ στα 20 χιλιόμετρα, επειδή αυτό απαιτεί η Ολυμπιακή χρονιά.

Μπήκα πολύ καλά προετοιμασμένη για το 35άρι. Ο προπονητής μου το είχε στο καλεντάρι μου, από την αρχή της χρονιάς.

Μου είχε πει: "Αντιγόνη, είσαι τόσο σκληρή και τόσο δυνατή που μπορείς να τα κάνεις και τα δύο στη Βουδαπέστη. Κι αν με ρωτάς, θέλω να τα κάνεις και τα δύο".

Ήταν συνολικά 55 χιλιόμετρα. Ήταν πολλά, όμως αισθανόμουν θηρίο. Ξέρεις τι είναι να κερδίζεις παγκόσμιες πρωταθλήτριες και Ολυμπιονίκες και να στέκεσαι στα ίσια δίπλα τους και να χαμογελάς; Να κοιτάζεστε και να χαμογελάτε; Το έζησα αυτό με σπουδαίες αθλήτριες.

Νίκησα κοπέλες που θαυμάζω, δεν έχω πάρει μεγαλύτερη ικανοποίηση στη ζωή μου

Ας μην έπαιρνα κανένα μετάλλιο. Δεν με ενδιέφερε, έπειτα από αυτό. Αν βγει κάποιος τέταρτος έχει νικήσει τον πέμπτο και τον έκτο και τον έβδομο κ.ο.κ.

Μέσα σε έναν αγώνα κερδίζουμε βήμα - βήμα μια μάχη που δίνουμε χρόνια. Παλεύουμε με τον ίδιο τον εαυτό μας και με αθλητές που δίνουν την αντίστοιχη μάχη με 'σένα.

Χρειάζεται πολλή δύναμη για να ξεκολλήσεις από το γκρουπ που τρέχεις και να φύγεις μπροστά για τα μετάλλια. Είναι πνευματική δύναμη αυτή, θέλει άντερα.

Θέλει να έχεις εμπιστοσύνη στο σώμα σου και στο μυαλό σου, για να πεις σήμερα μπορώ να μπω μπροστά και να σταθώ επάξια. Το έχω κάνει, επειδή έχω γυμναστεί πολύ.

Όταν έφυγα την πρώτη φορά για την Αυστραλία κι άρχισα τις προπονήσεις εκεί, ο προπονητής μου μού έλεγε να είμαι πιο χαλαρή. Κι εγώ απαντούσα "ήρθα εδώ επειδή θέλω να πετύχω".

Η χρονιά που έχασα τα πολλά κιλά και προσπάθησα να τα ξαναπάρω, άλλαξε όλη τη φιλοσοφία μου.

Έτσι έφτιαξα τον άνθρωπο που είμαι σήμερα, με αυτή την επιμονή και λέω: "Αντιγόνη δεν γυρίζεις πίσω, με τίποτα"

Κλείνω τα παραθυράκια πίσω μου και πάω μπροστά. Δεν κοιτάζω πίσω εύκολα. Κάθε τι που έχει τύχει στη ζωή μου είτε καλό, είτε θετικό, είτε αρνητικό είναι δώρο.

Υπήρξαν καταστάσεις και περιστατικά που με δυνάμωσαν. Είμαι πάρα πολύ ευαίσθητη, κλαίω και παλαιότερα έκλαιγα πιο εύκολα.

Αφού επανήλθα στον αθλητισμό άρχισα να γίνομαι πιο σκληρή και να μην καταλαβαίνω πολλά. Όμως, στεναχωριέμαι βαθιά όταν κάτι δεν περνάει από το χέρι μου και δεν μπορώ να διορθώσω μια κατάσταση.

Μπορεί να μη με αφορά, αλλά πικραίνομαι, όταν δεν μπορώ να βοηθήσω κάποιον που θέλω. Τότε, είναι σαν να με σκοτώνεις. Θέλω να βοηθάω.

Κάποτε έστελνα βιογραφικά και δεν μου απαντούσε κανείς, δεν μου έλεγαν καν δεν έχουμε το μπάτζετ για να σε στηρίξουμε

Τους απάντησα εγώ με τους αγώνες μου. Έτσι, βρέθηκαν αρκετοί άνθρωποι που θέλησαν να με στηρίξουν και χωρίς αυτούς δεν θα μπορούσα να κάνω κάποια πράγματα.

Ένιωσα μεγάλη ικανοποίηση κι ήταν μια νίκη, δεν μπορώ να περιγράψω με λόγια αυτή τη δικαίωση που αισθάνθηκα.

Έφτασα 40 χρονών και βρήκα στήριξη στα 38 μου. Είχα την υπομονή και το θάρρος να παλέψω για το όνειρό μου. Είχα όμως και την τύχη να εργάζομαι σε οικογενειακή επιχείρηση.

Έτσι, μπορούσα να φεύγω από τη δουλειά μου όποτε ήθελα. Δεν ήμουν σε έναν ξένο εργοδότη, ο οποίος δεν θα μπορούσε να με αφήσει να λείπω πέντε μήνες τον χρόνο. Σε αυτή την περίπτωση δεν θα γινόταν.

Ένας πρωταθλητής δεν μπορεί να δουλέψει. Άρα, όλα τα παιδιά χρειάζονται στήριξη είτε από χορηγούς, είτε από το κράτος. Πρέπει να έχουν ένα κίνητρο για να συνεχίσουν.

Δώστε μας το κίνητρο να κάνουμε αθλητισμό, να ξέρουμε ότι θα τελειώσουμε τον πρωταθλητισμό και αύριο θα έχουμε μια δουλειά

Καλό θα είναι τα παιδιά να στηρίζονται νέα. Να μη χάνονται τα ταλέντα στον δρόμο.