Ο Εμμανουήλ Καραλής ήταν σκέτη απόλαυση στον τελικό του επί κοντώ στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Γλασκώβης! Όλα τα μετάλλια καταμετρώνται το ίδιο, αλλά κάποια σαν αυτό του Καραλή είναι από υψηλής πυκνότητας μέταλλο. Το κατέκτησε σε ένα πολύ δύσκολο τελικό με σκληρό ανταγωνισμό.

Η παρουσία του ρέκορντμαν Αρμάντ Ντουπλάντις αυτομάτως αύξησε το βαθμό δυσκολίας του αγώνα κατακόρυφα, ασχέτως της αγωνιστικής κατάστασης στην οποία βρίσκεται την εκάστοτε φορά.

Ανήκει στην περίπτωση των αθλητών που μπορούν να νικήσουν σε έναν τελικό ακόμα και όταν βρίσκονται μακριά από τα δεδομένα, στα οποία μας έχουν συνηθίσει. Το ίδιο ακριβώς γράψαμε και μετά τον τελικό του μήκους για τον Μίλτο Τεντόγλου.

Τέτοιοι αθλητές κερδίζουν με το εκτόπισμά τους και με την πίστη στον εαυτό τους -όταν χρειάζεται να την επιστρατεύσουν- και αυτό συνέβη και στην περίπτωση του Σουηδού στη Γκλασκώβη. Τα προηγούμενα αποτελέσματα και τα δείγματα της προπόνησης είναι μέρος των εφοδίων που ανασύρουν από τη φαρέτρα τους οι μεγάλοι αθλητές την κρίσιμη ώρα. Έχουν πείσει τους πάντες και κυρίως τους εαυτούς τους ότι μπορούν να νικήσουν.

Ο Σουηδός δεν βρέθηκε στη δαιμονιώδη κατάσταση που προμηνύει ρεκόρ ή μη ανταγωνίσιμα ύψη για τους αντιπάλους του και όλα έμοιαζαν ανοιχτά ακόμα και για το χρυσό μετάλλιο, γεγονός που ήταν από μόνο του αρκετό να ζωηρέψει την αγωνιστική διάθεση όλων όσοι συμμετείχαν στον τελικό. Ο Αμερικανός Σαμ Κέντρικς ήταν "φωτιά" και έκανε μεγάλο αγώνα, επίσης.

Βέβαια, ο Μανόλο έδειξε ότι αγωνιζόταν για την προσωπική βελτίωσή του και έμεινε ανεπηρέαστος από την εξέλιξη των επιδόσεων των δυνατών αντιπάλων του. Πριν από το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα ήξερε ότι είναι δυνατός ότι βελτιώνεται μέρα με τη μέρα και πήγε στη διοργάνωση χωρίς μεγαλοστομίες, δεδομένης της σεμνότητάς του, αλλά και επειδή δεν είχε συναντηθεί ακόμα με τη στιγμή που θα τον πείσει για όσα είναι ικανός να κάνει και φέτος. Η στιγμή ήρθε στο σωστό αγώνα. Στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, εκεί δηλαδή που ανανεώνουν την ταυτότητά τους οι κορυφαίοι του είδους. Ο Καραλής ανήκει στην ελίτ του επί κοντώ και αυτό δεν είναι φρέσκο νέο, πάλιωσε.

"Χέστηκα πάνω μου!", είπε στην κάμερα της ΕΡΤ με ατόφια ειλικρίνεια και γελώντας, όταν του ζητήθηκε να σχολιάσει τα πρώτα αποτυχημένα άλματά του στον τελικό. Διαπίστωσε ότι είναι αρκετά δυνατός στον αγώνα για να συνεχίσει με τα μαλακά κοντάρια, πήρε τα πιο σκληρά και άρχισαν πια να βγαίνουν οι επιδόσεις όπως ήθελε. Έκανε έναν μεγάλο αγώνα, όπως του αξίζει.

Καμία διαδρομή προς τα μετάλλια και τις διακρίσεις δεν είναι στρωμένη με ροδοπέταλα, αλλά αυτό το παλικαράκι νίκησε ποικίλα εμπόδια, πολύ πιο ζόρικα από τους ζόρικους αντιπάλους του για να ανέβει στο βάθρο.

Νίκησε τη ρατσιστική αστειότητα που μας περιβάλλει και τις πληγές που ανοίγει. Νίκησε και την κατάθλιψη και παρέα με τις συγκινήσεις που του προκαλούν οι μνήμες της φτωχικής παιδικής ηλικίας του συνέχισε να μάχεται. Αυτό το αξιολάτρευτο πλάσμα δεν άφησε τη φλόγα να σβήσει μέσα του, δεν έχασε το χαμόγελό του. Αγαπιέται πολύ και ειλικρινά από τους κανονικούς ανθρώπους, από αυτούς που αξίζει να σε αγαπούν, που μαζί με τον αθλητή Καραλή αντικρίζουν και τον ωραίο άνθρωπο Εμμανουήλ.

Και είναι πολύ περισσότεροι απ' όσοι νομίζει, όταν τον πιάνει το παράπονο. Θέλω για μια στιγμή να πετάξω από πάνω μου τη δημοσιογραφική ταυτότητα, να κολυμπήσω στα νερά των συναισθημάτων -όπως κάνει κι ο ίδιος- και με υποκειμενική εντιμότητα να πω αυτό που νιώθω: Αγαπάμε Μανόλο! Τον αγαπάμε κυρίως γι' αυτό που είναι, για τις φορές που μας έκανε να δακρύσουμε και για όσες θέλαμε να τον υπερασπιστούμε, για το μεταδοτικό χαμόγελό του.

Ο 24χρονος Καραλής είναι πολύ συναισθηματικός. Δεν είναι ρομπότ. Είναι ένα παιδί που επηρεάζεται από τα ερεθίσματα γύρω του και ίσως γι' αυτό να πανηγυρίζουμε με μεγάλη χαρά εμείς οι κοινοί θνητοί τις επιτυχίες του. Είναι μια παρηγοριά για όσους προσπαθούν περιμένοντας τη στιγμή της δικαίωσης. Αυτή η τυπάρα είναι μεγάλο παράδειγμα προς μίμηση.