Έζησε όλη του τη ζωή στην πλατεία Εξαρχείων. Τα πενήντα από τα εβδομήντα του χρόνια υπηρέτησε τον Αστέρα Εξαρχείων, σε όλα τα πόστα. Παίκτης, προπονητής, έφορος, φροντιστής, γιατρός και οπουδήποτε αλλού μπορούσε να προσφέρει.

Δεν ήταν λίγες οι φορές που έβαλε χρήματα από την τσέπη του για την αγαπημένη του ομάδα. Δεν έφυγε από τα Εξάρχεια, παρά μόνο όταν έπαιζε η Εθνική Ελλάδος. Δέχονταν προπονητικές εντολές από τον Νίκο Αλέφαντο για τρία χρόνια, ενώ η τύχη τα έφερε να κοουτσάρει μέχρι και τον Βαγγέλη Μεϊμαράκη. Πρόκειται για την εμβληματική φιγούρα του Αστέρα, ο Γίγαντας Μάικ ή αλλιώς Μιχάλης Λώλος.

Η αγάπη του για τον Αστέρα ήταν απερίγραπτη. Αγωνίστηκε ως ποδοσφαιριστής το διάστημα 1960-1977. Στη συνέχεια προπονητής. Και πάντα η ψυχή της ομάδας. Από όποιο πόστο και αν υπηρετούσε την ομάδα των Εξαρχείων. Ήταν ο άνθρωπος που έκανε πολλά παιδιά να ασχοληθούν με το ποδόσφαιρο. Στο πρόσωπό του έβλεπαν κάποιον να αφιερώνεται στο στόχο του, να ζει όμορφες στιγμές με το ποδόσφαιρο και αυτό ήταν το καλύτερο παράδειγμα. Δεν άφηνε τα παιδιά να πέσουν στα ναρκωτικά ή το αλκοόλ. Αντιθέτως, τα μάζευε από τους δρόμους και τις πλατείες και τα έβαζε στον αθλητισμό. Μαζί στα καλά μαζί και στα δύσκολα με τους παίχτες του. Το 2008, μετά την πτώση της ομάδας στην Γ’ τοπική κατηγορία, οι φίλαθλοι έκαναν το περίφημο πάρτι του υποβιβασμού. Φυσικά, ήταν εκεί.

Κάθε φορά που πέρναγε από το κέντρο της πλατείας πάντα ακούγονταν μια φωνή: «Σταματήστε, περνάει ο Μάικ». Οι σχέση του με τους οπαδούς Ο κόσμος της πλατείας τον αγαπούσε. Ήταν από τους ελάχιστους που μπορούσε να ηρεμήσει τα πνεύματα στο γήπεδο και σε επεισόδια. Το πλήθος έβλεπε τις προσπάθειες ενός ανθρώπου που πάσχιζε για την ομάδα με αγνή πρόθεση και τρομερή οργάνωση. Αγαπούσε το ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο και τον Αστέρα. Πολλές φορές όταν η κατάσταση ξέφευγε ο Μ. Λώλος έβαζε τα πράγματα στη θέση τους και έδιωχνε αυτούς που προκαλούσαν φασαρίες. Φυσικά μετά ακολουθούσε αποθέωση από τον κόσμο.

16 Νοεμβρίου 2010. Λίγο πριν την επέτειο του Πολυτεχνείου ο Μιχάλης Λώλος άφησε την τελευταία του πνοή στο δωμάτιο του, δίπλα από τα γραφεία της ομάδας. Η επέτειος της επόμενης μέρας για τους κατοίκους της πλατείας ήταν περισσότερο βουβή από κάθε άλλη φορά. Ήξεραν πως δεν θα πέρναγε από εκεί ο Γίγαντας, να τους αποτρέψει από φασαρίες. Μια φορά έφυγε από τη γειτονιά, που δεν είχε εγκαταλείψει ποτέ. Ούτε Χριστούγεννα, ούτε Πάσχα, ούτε καλοκαίρι. Τη γειτονιά που τον ηρεμούσε και όλοι τον αγαπούσαν..

Διαβάστε ακόμα στη Μηχανή του Χρόνου:

Ο λόφος του Στρέφη στα Εξάρχεια. Ήταν λατομείο και τον πρασίνισε η κρεβατομουρμούρα της κυρίας Στρέφη, στον αξιωματικό σύζυγό της!...