Τα τελευταία χρόνια η Chelsea έχει ξεκάθαρα το πάνω χέρι στις αναμετρήσεις της με την Arsenal. Βασικά, τα τελευταία χρόνια οι Κανονιέρηδες έχουν πρόβλημα απέναντι σε όλους τους μεγάλους της Αγγλίας. Αν συνυπολογίσουμε και τη φετινή δυναμική των δύο ομάδων, τότε το πρώτο μεταξύ τους παιχνίδι για την τρέχουσα σεζόν μοιάζει να έχει ένα ξεκάθαρο φαβορί.

Ίσως εξετάζοντας την παράδοση των τελευταίων ετών αποδυναμώνεται η σπουδαιότητα της αναμέτρησης. Στην πραγματικότητα όμως με τα υπάρχοντα δεδομένα δεν μπορεί να ισχύσει κάτι τέτοιο. Η Chelsea έχει καταφέρει από νωρίς να πάρει προβάδισμα από κάθε ομάδα που μπαίνει στις συζητήσεις για την κατάκτηση του τίτλου. Σε σχέση με την Arsenal βρίσκεται 6 βαθμούς μπροστά, μετά από την ολοκλήρωση της 6ης αγωνιστικής. Επομένως νίκη των Μπλε θα τους κρατήσει στην κορυφή με σημαντική διαφορά από τους υπόλοιπους και με δεδομένο πως έχουν περάσει από τις έδρες των Everton και Manchester City χωρίς να χάσουν. Και οι κατακτήσεις πρωταθλημάτων για τις ομάδες του Mourinho σχεδόν πάντα βασίζονταν στο χτίσιμο διαφορών από τα πρώτα ματς.

Διαφορετικοί κόσμοι

Πέρα όμως από το βαθμολογικό κομμάτι, αλλά κι αυτό του πρεστίζ που έχει κάθε ντέρμπι, κάθε αναμέτρηση μεταξύ δύο ομάδων της ίδιας πόλης, είναι ένας παραδοσιακός αγώνας δύο διαφορετικών κόσμων. Η Chelsea από τη στιγμή που την ανέλαβε ο Roman Abramovich ανήκει στο κλαμπ των ομάδων που έχουν και ξοδεύουν πολλά λεφτά. Είναι ανάμεσα σε αυτούς που άλλαξαν το τοπίο τα τελευταία χρόνια, εντός αλλά κυρίως εκτός γηπέδων. Περίπου την εποχή που στη ζωή των Μπλε έμπαινε ο Ρώσος, στην Arsenal έφτιαχναν νέο γήπεδο. Επένδυσαν σε αυτό κι αποφάσισαν να ακολουθήσουν σφιχτή πολιτική στα μεταγραφικά.

Αυτά ίσχυαν μέχρι πρόσφατα, καθώς τα δύο τελευταία χρόνια έχει ισορροπήσει η κατάσταση. Η μία και λόγω Financial Fair Play είναι πιο μαζεμένη, προσπαθώντας να μην ξοδεύει πολλά παραπάνω από όσα κερδίζει από τις πωλήσεις, η άλλη έχοντας αρχίσει από το 2010 να βγάζει κέρδος από το γήπεδο, προχωράει σε μεγαλύτερες μεταγραφικές επενδύσεις. Πάντως η αίσθηση που υπάρχει στον κόσμο θα χρειαστεί κάποιο χρόνο για να αλλάξει: η Chelsea παραμένει η πλούσια. Εξάλλου ο Abramovich είναι πάντα εκεί έτοιμος για την υπέρβαση αν χρειαστεί. Και όπως έχουμε δει καμία UEFA δεν μπορεί να σταματήσει τους ισχυρούς, τα παράθυρα είναι πάντα ανοιχτά.

Λιγότερα από όσα μπορούσαν

Η οικονομική και ιδιοκτησιακή κατάσταση των δύο ομάδων οδήγησε και σε μια σημαντική διαφορά αγωνιστικά. Στην Chelsea, μετά και τις πρώτες επιτυχίες δεν είχαν υπομονή. Τα ήθελαν όλα τώρα. Όχι μόνο όλους τους τίτλους, αλλά και θεαματικό ποδόσφαιρο και ό,τι άλλο έβαζε στο μυαλό του ο ιδιοκτήτης (βλέπε επιμονή στον Fernando Torres για παράδειγμα). Στην Arsenal ήξεραν πως θα υποχωρούσαν. Το είχαν αποδεχτεί σε τόσο μεγάλο βαθμό, που από ένα σημείο και μετά, υπήρχαν φάσεις που φαινόταν σαν να μην τους ένοιαζε αν θα επιστρέψουν ξανά στην κορυφή.

Το αποτέλεσμα ήταν και οι δύο να πετύχουν λιγότερα από όσα ήθελαν ή/και μπορούσαν. Για την Arsenal είναι ξεκάθαρο αυτό, αρκεί να δούμε τους τίτλους που έχει κατακτήσει την τελευταία δεκαετία. Αλλά και το καθαρό ποδοσφαιρικό κομμάτι. Η ομάδα του Wenger τα τελευταία χρόνια ήταν στάσιμη. Από τη (μη) ανάδειξη πολλών ταλέντων, μέχρι τη (μη) εξέλιξη της αγωνιστικής της ταυτότητας. Η Chelsea, έχει ξοδέψει εκατοντάδες εκατομμύρια και μετά το πρώτο πρωτάθλημα πήρε μόλις δύο από τα επόμενα εννιά, ενώ το 2012 τερμάτισε έκτη. Την ίδια σεζόν πάντως κατάφερε να κατακτήσει το πρώτο της Champions League. Σίγουρα ο Abramovich θα ήθελε περισσότερα και με πιο επιβλητικό τρόπο. Λειτουργώντας με διαφορετικά δεδομένα, παίζοντας διαφορετικό παιχνίδι –εντός κι εκτός γηπέδων- και οι δύο μεγάλοι του Λονδίνου έκαναν αρκετά λάθη, εκτός από σωστές κινήσεις. Αυτή την περίοδο αμφότεροι μοιάζουν κάπως πιο σίγουροι, πιο σταθεροί και ώριμοι.

Σύγκρουση χαρακτήρων

Η μία συνεχίζοντας με αγωνιστικό ηγέτη τον άνθρωπο που ήταν εκεί πριν το Emirates Stadium. Ο Wenger έχει αντέξει στα δύσκολα, έχει αντέξει την αμφισβήτηση, έχει αντέξει στο πέρασμα των χρόνων. Διατηρεί το βασικό του στοιχείο, τον ρομαντισμό που τον διακρίνει, αλλά μοιάζει να έχει απολέσει αυτόν τον αέρα του πρωτοπόρου που κουβαλούσε για χρόνια. Είναι ένας άνθρωπος που όχι μόνο άλλαξε την Arsenal, αλλά έμαθε πολλά και στους Άγγλους. Δε θα ήταν υπερβολή να πούμε πως τους βοήθησε να γιγαντωθούν, να εκμοντερνιστούν. Από τα οικονομικά, μέχρι τη διατροφή και την προπόνηση των ποδοσφαιριστών και τον τρόπο παιχνιδιού. Παράλληλα, άνοιξε και τον δρόμο για ξένους συναδέλφους του, αλλά και για παίκτες.

Στην πορεία όμως φάνηκε να μένει πίσω. Ο δημιουργός της μεγάλης Arsenal του αήττητου πρωταθλήματος, της Arsenal που κέρδιζε τους ουδέτερους, ο οραματιστής με τις επαναστατικές ιδέες, έφτασε σε ένα σημείο, που ανάγκασε ανθρώπους του χώρου να χαρακτηρίζουν τις μεθόδους του προϊστορικές. Το έκανε ο Raymond Verheijen με αφορμή τα πολλά προβλήματα τραυματισμών των Κανονιέρηδων. Έχω εκφράσει πολλές φορές την εκτίμηση και τη συμπάθειά μου για τον Γάλλο προπονητή. Δεν μπορώ όμως να παραβλέψω κάτι που θεωρώ πως βλέπουν όλοι: είναι πολύς ο καιρός που η ομάδα μοιάζει να έχει βαλτώσει. Δεν εξετάζω καν τα αποτελέσματά της, μόνο το παιχνίδι της. Ναι, παραμένει όμορφο (τουλάχιστον στα δικά μου μάτια), αλλά παράλληλα, εδώ και μερικά χρόνια είναι εμφανή τα σημάδια σκουριάς. Οι όχι πολλές κινήσεις ανανέωσης και προσπάθειας εξέλιξης, είναι κυρίως άστοχες.

Παραμένει όμως πάντα σε διαφορετική λογική από αυτή της Chelsea. Η οποία όσο ο Wenger ήταν σταθερός στην Arsenal, άλλαζε προπονητές (το «τα θέλω όλα τώρα» που λέγαμε πιο πάνω). Για να επιστρέψει τελικά πέρυσι στον άνθρωπό της, τον Mourinho. Και ο Πορτογάλος ανήκει στην κατηγορία των ανθρώπων που πήγαν το αγγλικό ποδόσφαιρο μερικά βήματα μπροστά. Μια διαφορετική προσωπικότητα, πιο έντονη. Ένας άνθρωπος με συμπεριφορές κι αντιδράσεις πιο κοντά σε αυτές που αρέσουν στου Άγγλους. Σε κάθε περίπτωση κι αυτός χάραξε νέους δρόμους στην Premier League.

Όπως και ο Wenger και ο Πορτογάλος δεν έχει την ίδια φρεσκάδα που είχε στην πρώτη του θητεία. Σίγουρα τα κομμάτια λάμψης που έχει χάσει είναι πολύ λιγότερα, αλλά ξέρετε τι λένε, σαν την πρώτη φορά δεν έχει. Και προφανώς ο Mourinho δεν έχει φθαρεί όσο ο Γάλλος κι αυτά που εφαρμόζει είναι πολύ λιγότερο κορεσμένα (σε κάποια κομμάτια μάλιστα δεν είναι καθόλου) -καθώς υπάρχει και διαφορά ηλικίας και χρόνων στο επάγγελμα- αλλά σίγουρα μέρος της μαγείας του έχει χαθεί. Και όπως φάνηκε και τις δύο προηγούμενες σεζόν ο Mourinho δεν είναι προπονητής-μάγος-εγγυητής της επιτυχίας, αφού εξάλλου δεν υπάρχουν τέτοιοι. Κι αυτός, αν και φέτος πατάει πολύ καλύτερα στα πόδια του, προέρχεται από την πιο στείρα περίοδο της καριέρας του.

Ο χρόνος επηρεάζει τους πάντες. Αυτό που δύσκολα αλλάζει είναι ο πυρήνας του καθένα. Ο Wenger θα συνεχίσει να είναι πιο ρομαντικός, ο Mourinho θα παραμείνει φανατικός πραγματιστής και οι ομάδες τους διαφορετικές. Θα συνεχίσουν να τσακώνονται γιατί οι χαρακτήρες τους έρχονται σε σύγκρουση. Όσο όμως παραμένουν στις Arsenal και Chelsea αντίστοιχα, τα ντέρμπι των δύο ομάδων θα έχουν πάντα ένα παραπάνω ενδιαφέρον.

Για σχόλια και παρατηρήσεις μπορείτε να με βρείτε και στο twitter ως @sokinside