Στα δύο πρώτα ματς των προημιτελικών του Μουντιάλ τα κύρια στοιχεία ήταν τα γρήγορα γκολ, οι στημένες φάσεις, το σκληρό παιχνίδι, οι κεντρικοί αμυντικοί, οι δύο σημαντικές απώλειες παικτών (Silva, Neymar) για τη Βραζιλία και ο αποκλεισμός από τη διοργάνωση του James Rodriguez, του ανερχόμενου ποδοσφαιριστή που έλαμψε περισσότερο από κάθε άλλον.

Την Παρασκευή είχαμε επίσης ένα γρήγορο γκολ, πρωταγωνίστησαν οι άμυνες, ακόμα μία από τις 4 ομάδες που συνεχίζουν -η Αργεντινή αυτή τη φορά- έχασε έναν από τους καλύτερους παίκτες της (Di Maria) και αποκλείστηκε η ομάδα που αποτέλεσε τη μεγάλη έκπληξη του τουρνουά (η Κόστα Ρίκα).

Τελικά οι εκπλήξεις έγιναν στην πρώτη φάση της διοργάνωσης. Στα νοκ άουτ ματς τα αουτσάιντερ στις περισσότερες περιπτώσεις έκαναν καλές εμφανίσεις, κέρδισαν την εκτίμηση του κόσμου, αλλά τα φαβορί, ακόμα κι αν δυσκολεύτηκαν, πήραν την πρόκριση. Και κάπως έτσι στην 4άδα έχουμε τις Βραζιλία, Αργεντινή, Γερμανία και Ολλανδία. Παραδοσιακές δυνάμεις. Τρία από τα μεγάλα φαβορί πριν ξεκινήσει η διοργάνωση. Για αυτά όμως θα τα πούμε τις επόμενες μέρες. Προς το παρόν ας δούμε όσα μας απασχόλησαν παρακολουθώντας τους τελευταίους προημιτελικούς.

ΟΛΛΑΝΔΙΑ – ΚΟΣΤΑ ΡΙΚΑ

Αν καταφέρεις να μη φας γκολ, ενώ ο αντίπαλος έχει αρκετές σημαντικές ευκαιρίες, είσαι τυχερός. Οι Ολλανδοί χάνουν στα πέναλτι. Η αλλαγή τερματοφύλακα για τα πέναλτι είναι τρελή επιλογή. Κλισέ, προκαταλήψεις και απλοϊκές εξηγήσεις-δικαιολογίες. Οι Ολλανδοί δεν έχασαν στα πέναλτι και νίκησαν χάρη και στον Krul, τον τερματοφύλακα που έβαλε ο Van Gaal μόνο για αυτή τη διαδικασία.

Και η Κόστα Ρίκα δεν ήταν τυχερή. Πρώτα από όλα η Ολλανδία δε δημιούργησε τόσες πολλές μεγάλες ευκαιρίες. Δεν ήταν πάνω από 4-5. Αλλά και 15 να ήταν δεν έχει σημασία και δεν έμεινε το μηδέν λόγω τύχης των αντιπάλων. Είναι τόσο απλό: η μπάλα πρέπει να μπει μέσα στο τέρμα. Οι αμυνόμενοι προσπαθούν να μπλοκάρουν την μπάλα, οι επιτιθέμενοι να σημαδέψουν σωστά. Αν οι πρώτοι μπλοκάρουν το σουτ, δεν είναι τυχεροί, αλλά ικανοί. Αν αυτός που σουτάρει τη στείλει στο δοκάρι, δε μιλάμε για ατυχία, αλλά για μη επιτυχημένη προσπάθεια. Αλλιώς όταν η μπάλα πάει ελάχιστα κάτω από το δοκάρι, ας μιλάμε για τύχη και όχι για ικανότητα.

Εξάλλου οι περισσότερες προσπάθειες των Ολλανδών έγιναν με πίεση και για να φτάσουν να τις δημιουργήσουν προσπάθησαν πολύ. Κι επιτέλους, ας σταματήσουμε να ξεχνάμε πως ο τερματοφύλακας (*) είναι εκεί για να τα πιάνει, όχι για να κάνει πιο όμορφα τα γκολ των αντιπάλων. Ας έχεις κάνει 30 φάσεις, αν δε νικήσεις και τον τελευταίο αντίπαλο, γκολ δε βάζεις. Είναι θέμα ικανότητας, όχι τύχης. Όπως και τα πέναλτι δεν είναι απλά τύχη.

(* Ο Navas είναι δεδομένα καλός τερματοφύλακας, το ξέρουν όσοι βλέπουν ισπανικό πρωτάθλημα. Το θέμα είναι πως θα λειτουργήσει αν πάει σε ομάδα άλλου τύπου. Σε ομάδα που θα έχει περισσότερη ώρα την μπάλα στα πόδια της, θα δέχεται λιγότερες φάσεις. Τότε θα πρέπει να είναι σε ετοιμότητα σε 2-3 περιπτώσεις, δε θα βρίσκεται σε ένταση διαρκώς. Συν ότι είναι πιθανό ότι θα πρέπει να βοηθάει περισσότερο στην ανάπτυξη)

Πάμε τώρα παρακάτω. Η Ολλανδία δεν έκανε καλό παιχνίδι. Ούτε και σωστό κατά τη γνώμη μου. Κι αυτό οφείλεται και στον Van Gaal. Η ομάδα του για πάνω από μια ώρα είχε απειλήσει ελάχιστα την Κόστα Ρίκα και δημιουργικά είχε πολλά προβλήματα, λίγες συνεργασίες, περιορισμένη ταχύτητα κι ελάχιστες εμπνεύσεις. Πιθανότατα ο Van Gaal επέλεξε το 3-4-3 ώστε να έχει ακόμα έναν δημιουργικό παίκτη ψηλά, αλλά κι επειδή η Κόστα Ρίκα παίζει με 2 χαφ. Μάλλον ήθελε και τον Sneijder πιο χαμηλά για να χτίζει η ομάδα του καλύτερες επιθέσεις. Το πρόβλημα ήταν πως πάρα πολλές φορές 4, ακόμα και 5 παίκτες και σχεδόν σταθερά 3 έμεναν πολύ χαμηλά, πίσω από ο κέντρο. Τη στιγμή που η Κόστα Ρίκα είχε ψηλά 1-2 ποδοσφαιριστές.

Οι στόπερ καθυστερούσαν πολύ να μεταφέρουν την μπάλα μπροστά, το παιχνίδι δεν απλωνόταν σωστά και γρήγορα στα πλάγια, όπου υπήρχαν περισσότεροι χώροι, ενώ σπάνια έβγαιναν παίκτες από τις πίσω γραμμές. Ειδικά από ένα σημείο και μετά η Ολλανδία τα περίμενε (για ακόμα μια φορά) σχεδόν όλα από τις ατομικές ενέργειες του Robben. O Van Gaal άργησε να κάνει αλλαγές, είτε προσώπων, είτε συστήματος. Ουσιαστικά μόνο στο δεύτερο ημίχρονο της παράτασης διαφοροποίησε την προσέγγισή του: έβαλε τον Huntelaar αντί του Indi και έπαιξε 4-4-2.

Με την αλλαγή τερματοφύλακα ο Van Gaal έκανε κάτι ασυνήθιστο, πήρε μια δύσκολη απόφαση και δικαιώθηκε (και θα έπρεπε να ακούσει μπράβο, ακόμα κι αν η Ολλανδία έμενε εκτός, καθώς η επιλογή που έκανε στηρίχτηκε στη μελέτη του προπονητή τερματοφυλάκων της ομάδας). Η διαχείριση όμως που έκανε στα 120 λεπτά ήταν λανθασμένη. Πήγε πολύ επιφυλακτικά, δε βοήθησε την ομάδα του που δυσκολευόταν να βρει νέες ιδέες. Η Κόστα Ρίκα έχοντας στην παράταση παραπάνω παίκτες που είχαν έρθει από τον πάγκο, παραλίγο να τελειώσει το ματς.

Ο Van Gaal προφανώς είναι μεγάλος προπονητής, από τους καλύτερους εδώ και χρόνια. Σε αυτό το τουρνουά έχει καταφέρει να βρει λύσεις από διάφορους παίκτες. Έχει πάρει πολλά πράγματα από τον Blind (ως στόπερ, παίζοντας man-to-man τον Alexis Sanchez και στην πρεμιέρα βγάζοντας δύο εξαιρετικές ασίστ, τη μια στο 1-1). Δύο αλλαγές, οι Fer και Depay, σκόραραν απέναντι στη Χιλή –ο δεύτερος και κόντρα στην Αυστραλία. Ο Huntelaar ήταν καθοριστικός στο ματς με το Μεξικό και ο Krul σε αυτό με την Κόστα Ρίκα. Επιπλέον η Ολλανδία τα έχει καταφέρει με διαφορετικά συστήματα, απέναντι σε διαφορετικές ομάδες, ακόμα και όταν βρέθηκε πίσω στο σκορ.

Γενικά είναι καλό σύνολο (σίγουρα καλύτερο από τα περισσότερα που είδαμε στη διοργάνωση), που παίζει έξυπνα, συνήθως διαχειρίζεται σωστά στους αγώνες, αλλά έχει πρόβλημα στη δημιουργία και αστάθειες στην άμυνα. Έχει βέβαια και τον Robben. Ο παίκτης που για τόσα χρόνια έμοιαζε –και ήταν- τόσο εύθραυστος, πλέον φαίνεται ασταμάτητος και με τεράστια θέληση να φτάσει στην κατάκτηση του Μουντιάλ.

Είπαμε για σύνολο όμως. Και με βάση αυτό το κομμάτι η Κόστα Ρίκα σίγουρα είχε θέση στην 4άδα. Το γεγονός πως έπαιξε 510 λεπτά απέναντι σε Ουρουγουάη, Ιταλία, Αγγλία, Ελλάδα, Ολλανδία (όλες ομάδες της πρώτης 15άδας της κατάταξης της FIFA) και δέχτηκε μόνο 2 γκολ λέει πολλά. Μάλιστα σε κανονική ροή αγώνα η εστία της παραβιάστηκε 1 φορά. Στο ματς με την Ελλάδα, όταν έπαιζε με παίκτη λιγότερο. (Τελικά τυχερή μπορούμε να την πούμε την Κόστα Ρίκα μόνο επειδή αντιμετώπισε ομάδες με προβλήματα στη δημιουργία)

Η ομάδα του Jorge Luis Pinto αν μιλάμε για ατομική ποιότητα παικτών ήταν από τις χειρότερες του τουρνουά. Έχουμε να κάνουμε όμως με ομαδικό σπορ και το ζητούμενο είναι πώς λειτουργεί το σύνολο. Εκεί η Κόστα Ρίκα παίρνει πολύ υψηλό βαθμό. Παρουσίασε μια ομάδα ανώτερη από τη συνολική ποιότητα των ποδοσφαιριστών της. Με το βάρος σίγουρα να πέφτει στο κομμάτι της αναχαίτισης, αλλά δεν έπαιζε απλά άμυνα.

Έπαιζε με 3άδα/5άδα στόπερ και κατάφερε να βγάλει τους αντιπάλους της 43 φορές οφσάιντ! Με άλλα λόγια παρέδωσαν μαθήματα σχετικά με τις παγίδες οφσάιντ και με τον δύσκολο τρόπο μάλιστα, αφού οι παίκτες που έπρεπε κάθε φορά να συγχρονίζονται ήταν περισσότεροι από το συνηθισμένο. Η τελευταία τους γραμμή άμυνας, όπως καταλαβαίνετε ήταν συχνά αρκετά μέτρα μακριά από την περιοχή τους. Και σε αρκετές περιπτώσεις (όπως στο δεύτερο ημίχρονο απέναντι στην Ολλανδία) ασκούσαν πίεση στους αντιπάλους ψηλά.

Την όχι μεγάλη επιθετική ποιότητα που διαθέτουν προσπάθησαν να την εκμεταλλευτούν παίζοντας σωστά και με πλάνο. Δεν απομάκρυναν απλά την μπάλα όπου να ‘ναι. Το έκαναν κι αυτό φυσικά, αλλά δεν έκαναν μόνο αυτό. Είχαν ηρεμία και ψυχραιμία, προσπαθούσαν να επιτεθούν παίζοντας με την μπάλα κάτω, με συνεργασίες. Έβγαζαν και προσπάθειες από τα άκρα με προωθήσεις των πλάγιων μπακ. Και φυσικά σημάδευαν τον Campbell, που έπαιζε με σπόντες. Συνήθως δεν έκαναν επιθέσεις με πολλούς παίκτες. Και συνολικά οι επιθετικές τους προσπάθειες ήταν λίγες. Όσες όμως έκαναν, επιχειρούσαν να τις βγάλουν σωστά και βάση σχεδίου.

Είχαν πάθος (περίεργο που δεν τους συμπαθούν τόσοι πολλοί Έλληνες –ως λαός γουστάρουμε ηρωισμούς και τα σχετικά) πειθαρχία, οργάνωση και όποτε έβρισκαν την ευκαιρία προσπάθησαν να παίξουν σωστό ποδόσφαιρο. Υπηρέτησαν το πλάνο τους μάλλον καλύτερα από κάθε άλλη ομάδα στη διοργάνωση, είχαν σταθερότητα, παίκτες σε καλή φυσική κατάσταση, παρουσίασαν ένα καλοδουλεμένο σύνολο και πέτυχαν τη μεγαλύτερη υπέρβαση στο Μουντιάλ της Βραζιλίας. Ένα Μουντιάλ που χρειαζόταν ομάδες που δίνουν μεγαλύτερο βάρος στο αμυντικό κομμάτι. Μόνο σεβασμός κι ευχαριστώ για την Κόστα Ρίκα, που αποχώρησε από το Μουντιάλ χωρίς να ηττηθεί σε κανονική διάρκεια αγώνα ή σε παράταση και ουσιαστικά μαζί με την Ολλανδία έσωσε τα προημιτελικά.

ΑΡΓΕΝΤΙΝΗ – ΒΕΛΓΙΟ

Πιο πάνω γράφω για λειτουργία συνόλου. Έννοια που από ό,τι καταλαβαίνω δε λέει και πολλά σε Αργεντινούς και Βέλγους. Κι άντε πες στην πρώτη έχουν πάει στη λογική «το αφήνουμε πάνω στον Messi» (λάθος το κάνουν αλλά τέλος πάντων έχουν επιλέξει κάτι), η άλλη ούτε αυτό δεν έκανε με τον Hazard. Όπως το λέει ο φίλος μας ο Γερμανός: τόσοι ταλαντούχοι παίκτες, τόσο κακές ομάδες, τόσο κακό ποδοσφαιρικό παιχνίδι.

Όπως και η Γερμανία (και η Βραζιλία σε κάπως μικρότερο βαθμό), έτσι και η Αργεντινή πέτυχε γκολ γρήγορα και μετά έκανε απλά διαχείριση του σκορ. Η ομάδα του Sabella νομίζω πως συνολικά μάς έχει προσφέρει τα χειρότερα ματς στη διοργάνωση. Υποθέτω είναι κι αυτό κάτι. Μην είμαι όμως άδικος. Στην αναμέτρηση με το Βέλγιο έκανε έξυπνο παιχνίδι. Ήταν φανερό από τα πρώτα λεπτά, πριν ακόμα γίνει το 1-0, πως είχε μπει στον αγωνιστικό χώρο με σκοπό να κλείσει τους χώρους για τους αντιπάλους και να ψάξει το γκολ στην κόντρα, πιστεύοντας πως θα βρει 2-3 καλές φάσεις.

Τόσες βρήκε ουσιαστικά. Αν και δεν ανέβαζε παίκτες κι επιθετικά ήταν λες κι έβλεπες σχολική ομάδα, που κάνει επίθεση με ατομικές προσπάθειες 2-3 παικτών. Όταν έκανε. Υπήρχαν και στιγμές που είχε την μπάλα ο Messi ή ο Higuain και δεν έβλεπες παίκτες δίπλα τους ή μπροστά τους. Δεν υπήρχε καν παίκτης που να έδειχνε πως έχει διάθεση να βγάλει μια συνεργασία μαζί τους. Πραγματικά σπάνιο θέαμα που πρόσφερε και γέλιο. Και μετά ελάτε να μου πείτε για τις επιθέσεις της Κόστα Ρίκα…

Τέλος πάντων. Η Αργεντινή παρουσιάστηκε καλύτερα οργανωμένη αμυντικά και είχε συνοχή. Προφανώς και πάλι υπήρχαν σταθερά 2-3 που ήταν σαν μη βρίσκονταν στο γήπεδο όταν η ομάδα δεν είχε την μπάλα. Αλλά είπαμε, και όταν η ομάδα είχε την μπάλα υπήρχαν ακόμα περισσότεροι που εξαφανίζονταν. Παραμένει σταθερά ένα σύνολο από κάποια άλλη, μακρινή εποχή. Κάποιες στιγμές κι από άλλο άθλημα.

Θέλω να πω δυο θετικά και όλο ξεφεύγω όμως. Οι παίκτες του Sabella λοιπόν πάλεψαν κι έτρεξαν περισσότερο σε αυτό το ματς. Αμύνθηκαν και ως σύνολο (σχεδόν, είπαμε…). Πήραν επιτέλους κι ένα καλό ματς από κάποιον επιθετικό τους. Ο λόγος για τον Higuain, που εκτός από το ωραίο γκολ που πέτυχε (το οποίο προφανώς βοήθησε για τη συνέχεια), είχε περισσότερη ενέργεια, έδωσε μάχες, κινήθηκε περισσότερο, έπαιξε με αυτοπεποίθηση, τον ένιωσε η άμυνα του Βελγίου.

Η απουσία του Di Maria από τα επόμενα ματς είναι σημαντική. Ο Perez είναι παίκτης που μπορεί να δώσει λύσεις αμυντικά κι έχει τη δυνατότητα να βγάζει την ομάδα μπροστά, αλλά είναι σαφώς λιγότερο δημιουργικός από τον Di Maria.

Σαφώς λιγότερο δημιουργικοί από τον Vertonghen ήταν οι επιθετικοί του Βελγίου στον προημιτελικό. Πραγματικά εντυπωσιακό ότι η ομάδα του Wilmots στο τελευταίο της ματς, έφτασε σε σημείο να στηρίζεται σε ένα στόπερ που παίζει πλάγιο μπακ για να βγάλει μια επίθεση της προκοπής. Και λέει αρκετά για την κατάσταση που βρισκόταν και τα ματς που έκανε, ότι ο Hazard έγινε αλλαγή, ενώ η ομάδα του κυνηγούσε την ισοφάριση (επιλογή που ίσως ήταν λανθασμένη, αλλά και μόνο που έφτασε ο προπονητής του να το κάνει, δείχνει κάτι).

Ο Hazard πήγε στο Μουντιάλ πολύ φορτωμένος, καθώς όλη τη σεζόν είχε στις πλάτες του υπερβολικά μεγάλο βάρος του επιθετικού κομματιού της ομάδας του. Όσο περνούσαν τα ματς φαινόταν όλο και λιγότερο φρέσκος και τελικά αποχωρεί χωρίς γκολ και με συνολικά μέτριες εμφανίσεις, κατώτερες της κλάσης του. Το καλό είναι πως θα έχει κι άλλες ευκαιρίες στο μέλλον.

Και το Βέλγιο θα έχει κι άλλες ευκαιρίες και σίγουρα η παρουσία στην 8άδα δεν είναι αποτυχία, αλλά η εικόνα που παρουσίασε ήταν κατώτερη της αξίας των ποδοσφαιριστών του. Το αντίθετο της Κόστα Ρίκα δηλαδή. Απέναντι στην Αργεντινή έκανε ένα από τα πιο χαζά ματς που είδαμε από ομάδα σε αυτό το Μουντιάλ. Κάποια στιγμή νόμιζα πως πίστευαν ότι ακόμα έπαιζαν με τις ΗΠΑ. Η Αργεντινή επιδίωξε να αφήσει την μπάλα και το Βέλγιο με χαρά κι αφέλεια δέχτηκε την επιλογή του αντιπάλου.

Αμύνθηκε χωρίς ένταση και με αναρχία. Δεν πρέσαρε όποτε είχε ευκαιρία για να βγει γρήγορα στην επίθεση (παρόμοιο λάθος έκανε και η Γαλλία στα νοκ άουτ ματς). Και για αποκορύφωμα οι παίκτες του είχαν μεγάλες αποστάσεις και σημαντικά κενά ανάμεσά τους. Ο Fellaini προφανώς είχε οδηγία να ανεβαίνει ψηλά και να παίζει ως δεύτερος επιθετικός. Ο De Bruyne δεν μπορούσε να καλύψει το κενό του και υπήρχαν πολλές στιγμές που ο Witsel ήταν μόνος του στο κέντρο.

Οι χώροι που έβρισκε η Αργεντινή ήταν πολλοί, άσχετα αν δεν τους εκμεταλλεύτηκε. Η αντιμετώπιση του Messi ήταν η χειρότερη που έχουμε δει σε αυτό το τουρνουά. Ο μόνος λόγος που το Βέλγιο δεν τα πλήρωσε αυτά με περισσότερα γκολ είναι η διστακτικότητα των Αργεντινών, κάποια άσχημα τελειώματά τους και λάθος αποφάσεις τους. Δεν ξέρω, ίσως το Βέλγιο ήθελε να επιστρέψει το δώρο που του έκαναν οι ΗΠΑ, ακολουθώντας την τακτική τους. Δεν εξηγείται αλλιώς τέτοια προσέγγιση του αγώνα. Μένει να δούμε αν η Αργεντινή θα κολλήσει την αφέλεια που κόλλησαν οι Βέλγιο από τους Αμερικανούς. Αν συμβεί αυτό, απέναντι στους Ολλανδούς, λογικά δεν τους σώζει ούτε ο Messi.

Για σχόλια και παρατηρήσεις μπορείτε να με βρείτε και στο twitter ως @sokinside