Στην ερώτηση "Ποια είναι η στιγμή που θυμάμαι από ένα μπασκετικό ντέρμπι μεταξύ Παναθηναϊκού και Ολυμπιακού" κλήθηκαν να απαντήσουν αυτήν την εβδομάδα οι συντάκτες του Sport24.gr, ένεκα της αποψινής αναμέτρησης των "αιωνίων" για το Top-16 της Euroleague.

Το μενού περιλαμβάνει ιπτάμενες καρέκλες, Τελ Αβίβ, σουτ από το... Βελιγράδι, χέρι του θεού, Οικονόμου, Διαμαντίδη (τρις) και αρκετές ακόμα στιγμές που έχουν σημαδέψει αυτά τα ντέρμπι.

Εσείς ποια θυμάστε; Στείλτε το σχόλιό σας...

Ποτέ δεν θα ξεχαστεί το Τελ Αβίβ, λέει ο Γιάννης Φιλέρης

Η πρώτη φορά που είδα ένα Παναθηναϊκός - Ολυμπιακός ήταν το 1979 στον τελικό του Κυπέλλου Ελλάδος, στο Παναθηναϊκό Στάδιο. Σχεδόν 40.000 κόσμος, με τους ήρωες της εποχής να παίζουν πάνω στο τσιμεντένιο δάπεδο. Γιατζόγλου, Καστρινάκης, Διάκουλας, Κορωναίος, Κόντος, Κοκολάκης, ωραία εποχή, ξέγνοιαστη, μπαίναμε και ...δωρεάν, από την πάνω είσοδο την περίφημη τρύπα στον Αρδηττό.

Ακολούθησαν αμέτρητα ντέρμπι, είτε είχαν, είτε δεν είχαν σημασία. Θα ξεχωρίσω ένα, γιατί ήταν η πρώτη φορά που οι δυο αιώνιοι βρέθηκαν αντιμέτωποι σε ευρωπαϊκό αγώνα.

Η παράνοια, το άγχος, η ένταση και η ατμόσφαιρα του ημιτελικού στο φάιναλ-φορ του 1994 δεν συγκρίνονται με τίποτε περισσότερο και τίποτε λιγότερο, απ' όσα μεγάλα ματς μεταξύ των δυο ακολούθησαν, όπου υπήρξαν θρίαμβοι, τρόπαια, αλλά και ταπεινωτικές ήττες και για τους δυο.

Παρότι μιλάμε για ημιτελικό, άρα ... κάποιος τίτλος δεν απονεμήθηκε, αυτός ο αγώνας ήταν ο μεγαλύτερος σε ένταση και πάθος, ανάμεσα στους αιώνιους, απλά γιατί ήταν ο πρώτος στο υψηλότερο δυνατό επίπεδο, που θα μπορούσαν να παίξουν. Η άμυνα στον Γκάλη κι ο γενικότερος οίστρος του Σιγάλα, στο ματς που επί της ουσίας τον έκανε "σταρ", το αρχοντικό παιχνίδι του Τάρπλεϊ, η μεγάλη εμφάνιση από Πάσπαλι-Φασούλα, ήταν πολλά περισσότερα από το ... μοναχικό σόου του Σάσα Βολκόφ, που αντιπαρέταξε εκείνο το βράδυ ο Παναθηναϊκός. Τα όσα έγιναν πριν, τα μετά και τα ... ενδιάμεσα, έχουν μείνει στην ιστορία. Κι όσοι τα έζησαν από κοντά, δεν υπάρχει περίπτωση να τα ξεχάσουν...

Την βραδιά που υποδεχθήκαμε τον Έκτορα, ο Δημήτρης Κωνσταντινίδης

Δεν έχω μετρήσει ποτέ πόσα ντέρμπι Ολυμπιακού, Παναθηναϊκού έχω δει. Θυμάμαι σίγουρα ότι πολλά από αυτά δεν τα έχω δει στα σαλόνια του ΣΕΦ και του ΟΑΚΑ, αλλά στα αλώνια του Τάφου του Ινδού και (ναι κι όμως!) του Παπαστράτειου με το πλαστικό δάπεδο... πλακάκι να έχει φύγει σε πολλά σημεία από τη θέση του. Και βέβαια στη Γλυφάδα που μετά από αυτά έδειχνε χλιδή! Όλα αυτά είχαν ένταση, φασαρία, μπινελίκι αλλά και μια άλλη ιδιαίτερη μυρωδιά. Άλλων, πλέον, εποχών. Τότε που ήσουν (αναγκαστικά) πολύ κοντά στους πρωταγωνιστές. Στιγμιότυπα πολλά, κάποια έρχονται σαν φλας στο μυαλό. Απίθανο να ξεχωρίσεις μια στιγμή...

Αν θυμάμαι κάτι σίγουρα, λοιπόν, αφού τα περισσότερα (με ελάχιστες "απουσίες") ντέρμπι, εδώ και 30 χρόνια, τα έχω δει σχεδόν όλα, είναι ένα που... δεν είδα. Τον ημιτελικό Κυπέλλου στις 28 Απριλίου του 2001, όταν ο Παναθηναϊκός νίκησε με 79-69 και βρέθηκε στον τελικό όπου, μια μέρα αργότερα, ηττήθηκε από την ΑΕΚ. Ήταν εκείνη η βραδιά της γέννησης του γιού μας, (λίγο μετά την αλλαγή της μέρας προς την 29η) σε έναν τοκετό που ξεκίνησε όμορφα, πήγε να γίνει εφιάλτης και τελείωσε υπέροχα. Και κάπου εκεί ενδιάμεσα κάποια στιγμή αργά το βράδυ κάποιος, κάπου μου είχε πει και το σκορ. Συγγνώμη αλλά μόνο αυτόν τον αγώνα των αιωνίων δεν θα τον ξεχάσω ποτέ...

Το... μήνυμα του "ξανθού", ο Παντελής Διαμαντόπουλος

Και τι δεν έχει γίνει στα ματς "αιωνίων". Έχουμε δει τα πάντα! Έχουμε ζήσει τα πάντα. Ανατροπές, νίκες της ομάδας που δεν ήταν φαβορί. Παίκτες να εμφανίζονται ξαφνικά (Μαρκί Πέρι) και να κερδίζουν, άλλοι να σουτάρουν από το κέντρο και να ευστοχούν (Αλβέρτης στο ΣΕΦ), ο Σούμποτιτς να ανάβει πούρα και μετά από 5 χρόνια να νικάει δυο φορές στο ΟΑΚΑ ως κόουτς του Ολυμπιακού. Ματσάρες ευρωπαϊκές, τον Ιωαννίδη να κλαίει στην Σαραγόσα, τον Σπανούλη να ουρλιάζει στο Βερολίνο και δυο χρόνια μετά να... βγάζει γλώσσα στο ΣΕΦ, επεισόδια με μπουνιές παικτών (Σιγάλας-Αλβέρτης, Τόμιτς και Φορντ-Μποντιρόγκα). Τα πάντα. Όπως και τον φοβερό Θανάση Γιαννακόπουλο να μετονομάζει σε... Διόγαυρο τον τότε Πατριάρχη Ιεροσολύμων Διόδωρο, που εμφανίστηκε στο φάιναλ-φορ του Τελ Αβίβ με σημαίες Ολυμπιακού!!! Ξεχωριστή στιγμή, που δεν έχει να κάνει με το σκορ, δεν έχει να κάνει με τις ομάδες, αλλά έχει να κάνει με τη στιγμή, ήταν το τελευταίο τάιμ άουτ του Ιωαννίδη στον τελευταίο τελικό της σεζόν '95-'96. Ο "ξανθός" ήξερε ότι έχει τελειώσει από το λιμάνι, η ομάδα του κέρδιζε με τεράστια διαφορά. Στο τελευταίο τάιμ άουτ, τους είπε: " Έχουν γίνει πολλά, περάσαμε πολλά, μην τολμήσετε όμως να χαλαρώσετε, θα σας...". Τελικό σκορ 73-38...

Την τάπα του Διαμαντίδη στον Άκερ, ο Βασίλης Δελής

Υπάρχουν σίγουρα πολλές όμορφες φάσεις σε αναμετρήσεις Παναθηναϊκού - Ολυμπιακού ή Ολυμπιακού - Παναθηναϊκού, αλλά η πρώτη που μου έρχεται στο μυαλό δεν είναι άλλη από την τάπα του Δημήτρη Διαμαντίδη στον Άλεξ Άκερ στους τελικούς πρωταθλήματος τη σεζόν 2006-07. Οι "πράσινοι" ήταν μπροστά στο σκορ με 77-76, 24 δευτερόλεπτα πριν το τέλος του ματς, έχοντας την μπάλα στην κατοχή τους.

Ο Άλεξ Άκερ έκλεψε την μπάλα από τον Ραμούνας Σισκάουσκας και βρίσκεται πολύ κοντά στο να οδηγήσει τον Ολυμπιακό στη νίκη μέσα στο ΟΑΚΑ. Ο Δημήτρης Διαμαντίδης, όμως πήρε τα βήματα από τον παίκτη των "ερυθρολεύκων", τον σταμάτησε και διατήρησε το προβάδισμα για το "τριφύλλι", το οποίο πήρε τελικά τη νίκη στην παράταση με 86-85 (έκανε τη σειρά 2-1), έπειτα από καλάθι του Διαμαντίδη κι ενώ είχε πάρει επιθετικό ριμπάουντ, ύστερα από άστοχο σουτ του Τσαρτσαρή.

"Με το αριστερό κρατούσα τ' αρχ... μου", θυμάται ο Νίκος Παπαϊωάννου

Ο Ζάρκο Πάσπαλι, το καλοκαίρι του 1994, ταρακούνησε τα μεταγραφικά νερά, όταν στα ντουζένια του με τον Ολυμπιακό, τον οποίο είχε προλάβει ν’ αναγεννήσει, αποφάσισε ν’ αλλάξει στρατόπεδο και να πάει στον αιώνιο αντίπαλο Παναθηναϊκό.

Η επιστροφή του στο ΣΕΦ, όπου λατρεύτηκε (και στη συνέχεια μισήθηκε) όσο κανένας άλλος ξένος στην ιστορία του Ολυμπιακού, ήταν μία συγκλονιστική στιγμή, που δεν θα ξεχάσω ποτέ. Οχι για τα όσα αηδιαστικά ακούστηκαν από τις εξέδρες, αλλά για τα όσα διαδραματίστηκαν στο παρκέ, ίσως στην πιο αμφίρροπη σεζόν του Ελληνικού πρωταθλήματος μπάσκετ.

Την ώρα που το σύνθημα «Δεν θα πάρεις κύπελλο ποτέ, Πασπαλιέ», δονούσε το ΣΕΦ στο ντέρμπι της 18ης αγωνιστικής με το σκορ ισόπαλο 72-72, ο Μαυροβούνιος πήρε την τελευταία επίθεση. Στο ματς του α’ γύρου ο Ολυμπιακός είχε νικήσει τον Παναθηναϊκό με 67-65. Οι «πράσινοι» με νίκη 3 πόντων έπαιρναν το πολυπόθητο πλεονέκτημα έδρας.

Ο κατά τ' άλλα κακός σ' εκείνο το ντέρμπι, Ζάρκο, απέναντι στον Φράνκο Νάκιτς, σημείωσε το καλάθι, έγραψε το 74-72 και πήρε το φάουλ. Κι εκεί ο Πάσπαλι, με τα φαντάσματα των βολών του Τελ Αβίβ να τον στοιχειώνουν ακόμα, σόκαρε το μπασκετικό σύμπαν. Αν και αριστερόχειρας, σούταρε τη βολή με το δεξί, όπως έγινε με το νικητήριο καλάθι! Την έχασε! Οταν ρωτήθηκε γιατί σούταρε με το δεξί, απάντησε: " Σούταρα με το δεξί, γιατί με το αριστερό κρατούσα τ' αρχ... μου".

Ο Παναθηναϊκός έσπασε μεν το αήττητο του Ολυμπιακού στο ΣΕΦ, αφού είχε να ηττηθεί εκεί από τις 13/2/1993, απώλεσε δε το πλεονέκτημα της έδρας. Αυτό πήγε στον Ολυμπιακό, που στέφθηκε πρωταθλητής, επικρατώντας στους τελικούς της Α1 με 3-2 και 45-44 στο 5ο και τελευταίο ματς!

Εκείνο το flashback το 2012 στο ΣΕΦ, ο Νότης Ψιλόπουλος

Κάνοντας το ρεπορτάζ του Ολυμπιακού από το καλοκαίρι του 2008, έχω ζήσει τις "χρυσές" ομάδες των ερυθρολεύκων από θέμα μπάτζετ. Πλούσια και ισχυρά ρόστερ, παίκτες εγνωσμένης αξίας, σπουδαίοι προπονητές, ιδιόρρυθμοι σούπερ-σταρς, NΒΑers, αλλά καμία από αυτές τις ομάδες εκείνης της περιόδου (2008-2011) δεν κατάφερε να φέρει Πρωτάθλημα στο μεγάλο λιμάνι. Και όμως, αυτό το κατάφερε η ομάδα που "χτίστηκε" την σεζόν 2011/2012 με κόουτς τον Ντούσαν Ίβκοβιτς, εκεί που δεν το περίμενε κανείς, η ομάδα που ελάχιστοι της έδιναν σημασία, εκείνη η παρέα με τους καταπληκτικούς χαρακτήρες, με το μικρό μπάτζετ, αλλά και με την τεράστια καρδιά, που έπαιζαν όλοι για έναν και ένας για όλους, βάζοντας το "εμείς" πάνω από το "εγώ".

Στον πέμπτο τελικό του 2012 στο ΣΕΦ κόντρα στον Παναθηναϊκό, όταν τελείωσε το ματς και έβλεπες χιλιάδες κομφετί να πέφτουν στην απονομή στο παρκέ, με τον Βασίλη Σπανούλη να σηκώνει ψηλά στον ουρανό του φαληρικού σταδίου το Πρωτάθλημα ύστερα από 15 χρόνια ήταν ιδιαίτερη στιγμή. Όχι τόσο από θέμα συμπάθειας σε κάποιον σύλλογο, όσο κυρίως δημοσιογραφικά. Η πορεία εκείνης της τίμιας ομάδας ήταν σαν παραμύθι. Το απόλυτο αουτσάιντερ, όντας against all odds, που κατέκτησε σε μία σεζόν Πρωτάθλημα σε Ευρώπη και Ελλάδα.

Παρακολουθούσα την απονομή και σκεφτόμουν πόσο άσχημα ήταν τα πράγματα το καλοκαίρι του 2011 για αυτήν την ομάδα (Πρωτάθλημα που χάθηκε με πλεονέκτημα έδρας, αποκλεισμός-σοκ από την Σιένα στην Euroleague, ξαφνική αποχώρηση Αγγελόπουλων, με βασικούς παίκτες να φεύγουν και το μπάτζετ να μειώνεται δραματικά) και πόσο ονειρικά είναι το 2012. Εκείνο το συγκινητικό flashback την ώρα της στέψης, εκείνο το συναίσθημα, είναι κάτι που δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Ο Ολυμπιακός κέρδισε με 82-76, με τον Γιώργο Πρίντεζη να διαμορφώνει το τελικό σκορ ένα λεπτό πριν το τέλος με κάρφωμα, σηκώνοντας το ΣΕΦ στο πόδι. Ο κόσμος ξέσπασε. Δεκαπέντε χρόνια αναμονής ήταν (πάρα) πολλά.

Τις ιπτάμενες καρέκλες του ΣΕΦ, ο Μάνος Μίχαλος

Εγώ τον Γιάννη (Φιλέρη) θυμάμαι να φωνάζει "ΗΡΕΜΑ ΡΕ ΠΑΙΔΙΑ, ΗΡΕΜΑ" στους εξαγριωμένους οπαδούς του Ολυμπιακού το 2006 στο ΣΕΦ, την ώρα που καρέκλες περνούσαν δίπλα από το κεφάλι μας. Δίπλα από το δικό μας, γιατί στον συνάδελφο Σωτήρη Βετάκη ένας λοστός έπεσε πάνω στο κεφάλι του, αφού ο Αργύρης Καμπούρης όσο τίμιος γίγαντας και αν είναι, δεν κατάφερε να προστατεύσει τους πάντες (ήταν επί της ουσίας ο μόνος που προσπάθησε να κατευνάσει τον κόσμο). Θα μου πεις, γιατί θυμάσαι αυτό το βράδυ και όχι αυτό με το αεροβόλο όπλο στο ΟΑΚΑ. Και αυτό το θυμάμαι, απλά τότε δεν κλήθηκα να κάνω αποκρούσεις σε καρέκλες, ούτε γέμισα με αίματα στο πουκάμισο (όχι δικά μου), οπότε λογικά να μου έχει μείνει περισσότερο η βραδιά του ΣΕΦ. Ήταν από τα πρώτα ντέρμπι που έζησα την άλλη πλευρά του φεγγαριού, αυτή που δυστυχώς δεν έχει ποτέ φως, ούτε φαίνεται κάπου στο βάθος μια αχτίδα. Τα μπασκετικά παιχνίδια Παναθηναϊκός-Ολυμπιακός έπρεπε και πρέπει να είναι η μεγαλύτερη διαφήμιση στην Ευρώπη του ελληνικού συλλογικού αθλητισμού, αλλά σπανίως συμβαίνει αυτό. Ας ελπίσουμε ότι την Πέμπτη (και στο 2ο γύρο του Top16) όλα θα είναι όπως πρέπει, γιατί ο Καμπούρης δεν θα είναι εκεί. Ούτε ο Φιλέρης νομίζω.

Τον Τόμιτς που σούταρε από το Βελιγράδι, ο Θοδωρής Κουνάδης

Έχω ζήσει άπειρες σκηνές ντροπής σε αιώνια ντέρμπι. Πλέον έχω πάθει ανοσία. Και προτιμώ να κρατάω στο μυαλό μου όμορφες αναμνήσεις. Μπασκετικές. Όπως εκείνο το βράδυ στο ΣΕΦ την Πρωταπριλιά του '97. Ο Ολυμπιακός έχει σοκάρει στο ΟΑΚΑ τον Παναθηναϊκό και θέλει άλλη μια νίκη για να βρεθεί στη Ρώμη. Μαζί και 'γω, μου το' χει υποσχεθεί ο κυρ Κώστας. Το τριφύλλι όμως είναι σκληρό καρύδι. Δεν λέει να παραδοθεί. Έχει πλησιάσει στους τρεις. Η επίθεση του Ολυμπιακού τελειώνει, η μπάλα φτάνει στον Τόμιτς. Δεν έχει άλλη επιλογή. Σουτάρει από το... Βελιγράδι όπως περιγράφει ο Παπαδογιάννης. Η μπάλα παίρνει ύψος, φτάνει μέχρι τα εορταστικά... μπαλόνια που έχουν τοποθετηθεί στο ΣΕΦ και καταλήγει στο καλάθι. Ο κόσμος τρελαίνεται. Μαζί και 'γω. Το παιχνίδι έχει 13 λεπτά για να τελειώσει. Αλλά το μομέντουμ (όπως λέγεται τώρα) είναι ερυθρόλευκο. Έτσι στο τέλος, τα μπαλόνια ελευθερώνονται από την οροφή του κλειστού. Και ένας πιτσιρικάς αρχίζει να κάνει όνειρα για τη Ρώμη...

Ένα κλέψιμο, όλη η ιστορία, θυμάται η Νίκη Μπάκουλη

Θα προσπεράσω την τάπα του Δημήτρη Διαμαντίδη στον Άλεξ Άκερ, το 2007 (ναι, το βράδυ που ο Αμερικανός πήγαινε για... το πόστερ -για τη φωτογραφία που θα έμπαινε σε κάθε παιδικό δωμάτιο- και δεν είδε πως κάποιος τον ακολουθεί, πολλώ δε ότι αυτός ο κάποιος είχε πάρει τα βήματα και επρόκειτο να τον κόψει) και πάω στο θέμα μας: στις 29 Οκτωβρίου του 2006, σε ένα... ταπεινό ματς πρωταθλήματος στο ΣΕΦ (φευ), ο Ολυμπιακός προηγείται με έξι πόντους, στα 44'' για το τέλος. Ο Διαμαντίδης τοποθετείται επί του θέματος (με τρίποντο), πριν πάει ο Άκερ (ναι, πάλι αυτός) στις βολές. Βάζει την πρώτη, αστοχεί όμως, στη δεύτερη, οι "πράσινοι" παίρνουν το ριμπάουντ και ο Μπετσίροβιτς διαμορφώνει το 73-72. Μένουν 13'' και η επαναφορά είναι του Ολυμπιακού. Γίνεται, η μπάλα φτάνει στα χέρια του Μουλαομέροβιτς, ο οποίος επιχειρεί ένα κάτι σαν πάσα, για να μπει στη μέση ο Διαμαντίδης (ναι, πάλι αυτός), να πάρει την κατοχή, να πασάρει στον Μπατίστ και αυτός να ολοκληρώσει με γκολ φάουλ (73-74, με τον Στακ να στέλνει τον Αμερικανό για τη συμπληρωματική βολή). Δευτερόλεπτα υπάρχουν (ήταν σαν τα λεφτά, τότε), ο ΠΑΟ κατά την προσφιλή του συνήθεια δεν κάνει φάουλ, ο Πεν μπαίνει... στη μικρή περιοχή, κάνει μια "ποικιλία", τρακάρει πάνω στον Μπατίστ και... αυτά.

Το χειρότερο, ο Στέφανος Τριαντάφυλλος

Ήταν μια άλλη εποχή. Εμείς μικροί και το μπάσκετ ένα τελείως διαφορετικό άθλημα από αυτό που βλέπουμε τώρα. Δεν ξέρω τι ρόλο βαράει το υποσυνείδητο, αλλά το "αιώνιο" ντέρμπι που μου έρχεται πρώτο στο μυαλό είναι αυτό το φθινόπωρο του 1994 στο κλειστό των Πατησίων για το κύπελλο. Γνωστό και ως το "χειρότερο ντέρμπι όλων των εποχών". Σκορ: 42-40 με νικητή τον Παναθηναϊκό. Στη συνέχεια μου ήρθαν κι άλλα: το πιο συγκλονιστικό (και πολυσυζητημένο) αυτό με την τάπα του Διαμαντίδη στον Άκερ ή του non-call (όπως το βλέπουν οι μεν και οι δε), το Τελ Αβίβ, το διπλό του Ολυμπιακού στο ΟΑΚΑ με το κάρφωμα του Μπλου Έντουαρντς, το deja vu του Οικονόμου (το άστοχο τρίποντο του '95 και το εύστοχο από το ίδιο σημείο λίγα χρόνια μετά).

Πρώτο από όλα, όμως, μου ήρθε αυτό στο Σπόρτιγκ. Το πρώτο ματς του Έντι Τζόνσον, που έφαγε ένα αντικείμενο πριν βγει στα αποδυτήρια. Κι όμως ένας παίκτη με κοντά στους 20.000 πόντους στο ΝΒΑ μπήκε ξανά στα αποδυτήρια, για να επιστρέψει. Την επόμενη φορά που άγνωστο ιπτάμενο αντικείμενο προσγειώθηκε στο κεφάλι του (λίγες ημέρες μετά στο Αλεξάνδρειο) απάντησε με 35 πόντους. Άλλο μπάσκετ. Επιθέσεις στα 30'', hand-checking, άλλος ρυθμός, δεινόσαυροι μες στη ρακέτα. Και ο Στόγιαν Βράνκοβιτς, που φαινόταν απαθής για 40 λεπτά αγώνα, ξαφνικά σκαρφαλώνει στην εξέδρα και πανηγυρίζει σαν τρελός. Παρότι το έβλεπα με τελείως αντικειμενική ματιά, αφού δεν υποστήριζα καμιά από τις δύο ομάδες, μου είχε κάνει μεγάλη εντύπωση ο τρόπος που είχε αντιδράσει.

Τα τρία τρίποντα του Διαμαντίδη, ο Στέλιος Χαρτζουλάκης

Τι να πρωτοθυμηθείς από ένα ντέρμπι αιωνίων στο μπάσκετ; Δυστυχώς υπάρχουν τα δυσάρεστα (κροτίδες, ιπτάμενα αντικείμενα, κλωτσοπατινάδες, διακοπές αγώνων). Υπάρχουν όμως και αλησμόνητες στιγμές στο καθαρά αγωνιστικό κομμάτι. Οι μάχες σε Τελ Αβίβ, Σαραγόσα και Βερολίνο, το τρίποντο του Τόμιτς από το... Βελιγράδι, η απάντηση του Οικονόμου στο ΣΕΦ, το ματς της τάπας του Διαμαντίδη στον Άκερ ή του "non call", οι συνεχόμενοι τελικοί Κυπέλλου και πολλές ακόμα. Μία από τις πιο συναρπαστικές αναμετρήσεις τους ήταν ο τελικός Κυπέλλου του 2009 στο Ελληνικό. Αμφίρροπο το ματς, καθώς πέντε λεπτά πριν το φινάλε ο Ολυμπιακός είχε το προβάδισμα με 64-63, με τον Θοδωρή Παπαλουκά να κάνει μεγάλο ματς. Ωστόσο, άλλος έμελλε να είναι ο πρωταγωνιστής της βραδιάς και την κρίσιμη στιγμή αποφάσισε να αναλάβει δράση. Με τρία διαδοχικά τρίποντα (το τρίτο από τα 8 μέτρα), ο Δημήτρης Διαμαντίδης έφερε τον Παναθηναϊκό στο +8 (64-72) και ουσιαστικά του χάρισε το τρόπαιο (80-70 νίκησαν οι "πράσινοι").

Το "χέρι του θεού", ο Κώστας Βαϊμάκης

Παναθηναϊκός - Ολυμπιακός εν έτει 2009, το σκορ στο 77-76, κάπου 20'' πριν τη λήξη. Ο Άκερ κλέβει τη μπάλα από τον Σισκάουσκας και φεύγει στον αιφνιδιασμό, έχοντας σφηνωμένη στο κεφάλι του την αρχαία μπασκετική ρήση, που λέει ότι «το πιο σίγουρο καλάθι, είναι το κάρφωμα», πηγαίνοντας για ένα χαλαρό κάρφωμα με το αριστερό χέρι. Αμ δε! Ο Δημήτρης Διαμαντίδης είχε άλλη άποψη, «πήρε» τα βήματα του Άκερ, συγχρονίστηκε απόλυτα με τον Αμερικανό και μας χάρισε μια από τις πιο εντυπωσιακές τάπες που έχουμε δει στα ελληνικά γήπεδα, όχι μόνο λόγω θεάματος, αλλά κυρίως λόγω της κρισιμότητας που είχε η φάση αυτή, στο χρονικό σημείο που έγινε και με όλο το ρίσκο που έχει μια προσπάθεια να κόψεις έναν αντίπαλο που πάει να πάρει το ματς. Το καλάθι δεν μπαίνει ποτέ, ο Παναθηναϊκός ροκανίζει τον χρόνο, σαστισμένοι οι παίκτες του Ολυμπιακού καθυστερούν ακόμα και για να κάνουν φάουλ και να στείλουν τον Παναθηναϊκό στις βολές. Το πραγματικό «χέρι του θεού» δεν ήταν του Ντιέγκο, το οποίο στο κάτω - κάτω ήταν και παράνομο. Ήταν του Δημήτρη Διαμαντίδη.

Τo αλησμόνητο τρίποντο του Οικονόμου το 1999, η Αντωνία Μαραγούσια

Δεν μου πήρε και πολλή ώρα να σκεφτώ ποιο περιστατικό από "αιώνιο" ντέρμπι έχει καρφωθεί στο μυαλό μου... Ήμουν ακόμα μαθήτρια και δεν είχα παρακολουθήσει από κοντά κανένα ντέρμπι. Κι όμως επειδή ήμουν ακόμα απλή φίλαθλος, είναι αγώνες που θυμάμαι καλύτερα από εκείνους που κάλυψα στα χρόνια που ακολούθησαν ως δημοσιογράφος.

Ο 5ος τελικός της σεζόν 1998-99 με το σκορ ανάμεσα στους αιώνιους 2-2, θα έκρινε τον πρωταθλητή εκείνης της σεζόν, με τον Ολυμπιακό να είναι το φαβορί αλλά και τον Παναθηναϊκό να αποδεικνύεται εφτάψυχος. Ο Νίκος Οικονόμου ευστόχησε στο τρίποντο που λίγα χρόνια πριν είχε αστοχήσει (1995), έγραψε το 58-51, έγειρε οριστικά την πλάστιγγα υπέρ του Παναθηναϊκού και έκανε νόημα στον κόσμο πως δεν είχε ξεχάσει. Ήταν σαν να λυτρωνόταν μετά από χρόνια. Θυμάμαι το πρόσωπο του, την αντίδρασή του, την ικανοποίησή του, όλα... Από εκεί και πέρα τα πάντα άλλαξαν και ο Παναθηναϊκός στέφθηκε πρωταθλητής Ελλάδας, κάνοντας το μπρέικ. Έκτοτε κυριάρχησε στο ελληνικό μπάσκετ, έδειξε να ξορκίζει την... ξηρασία των προηγούμενων ετών και εν συνεχεία πολλές φορές άλωσε το ΣΕΦ.