Έκανε καλά; Ήταν λάθος αντίδραση; Η ομάδα του Sport24.gr σχολιάζει την κίνηση του "Σόφο" να πάρει το νόμο στα χέρια του και να ανέβει στην κερκίδα. Εσείς; Τι άποψη έχετε επί του θέματος;

Το σάλτο του Σόφο είναι νίκη της δημοκρατίας, Δημήτρης Κωνσταντινίδης

Δεκαπέντε φορές στις...δέκα θα έκανα το ίδιο. Μάλιστα δεν έχει νόημα να λέμε ότι ο κάθε Σχορτσιανίτης βγαίνει εκτός λογικής. Η πραγματική λογική είναι ακριβώς αυτή. Μπορείς; Ορμάς στην εξέδρα τον βουτάς και αλλάζουν, στην πράξη, αυτά που έχει στο μυαλό του. Πιθανολογώ ότι πρέπει να είσαι πολύ προσηλωμένος στους νόμους για να υποστηρίξεις κάτι διαφορετικό και θαυμάζω (ειλικρινά) αυτούς που το καταφέρνουν χωρίς να υποκρίνονται. Δεν έχει να κάνει μόνο με το αν βρίζουν τα παιδιά σου. Είναι καλύτερο να ακούς χυδαία συνθήματα για την μάνα σου και την οικογένειά σου; Το να "διδάξεις" με αυτό τον τρόπο την εξέδρα ότι δεν είναι αυτονόητη η "ασφάλεια" του όχλου είναι επί τους ουσίας νίκη της δημοκρατίας. Γιατί αυτό που κάνουν οι κάφροι στην εξέδρα είναι δικτατορία, φασισμός του χειρίστου είδους. Αλλά η... υπενθύμιση αυτή δεν αφορά μόνο τους οργανωμένους. Παραδεχτείτε ότι πολλοί από εμάς το έχουμε μέσα μας, αν δεν το έχουμε κάνει κι΄όλας. Μας έχει φύγει η κακιά κουβέντα από το στόμα. Ας το σκεφτούμε την επόμενη φορά, γιατί αυτός ο φασισμός ξεκινάει από πολύ κοντά μας.

Υπάρχουν άνθρωποι που πεθαίνουν μονάχοι, ο Μάνος Μίχαλος
Δεν με ενδιαφέρει ο Σχορτσανίτης, δεν με ενδιαφέρει αν ήταν ο Σπανούλης, ο Διαμαντιδης, ο Πάρκερ, ο Νοβίτσκι, ο Λεμπρόν Τζέιμς, ο Θεός ο ίδιος και να ήταν που είπε αγαπάτε αλλήλους, πάλι δεν θα με ένοιαζε. Υπάρχουν γραμμές που δεν πατάς, υπάρχουν όρια που δεν ξεπερνάς, υπάρχουν πράγματα που δεν κάνεις, δεν λες. Υπάρχουν βέβαια και άνθρωποι που δεν ξέρω αν ζουν μονάχοι,αλλά είναι μαλάκες και πεθαίνουν μονάχοι. Ένας τέτοιος, είναι αυτός ο τύπος που ξεστόμισε όλη την αηδία της ψυχής του, για έναν αγώνα μπάσκετ, για έναν αθλητή. Για το τίποτα δηλαδή. Έτσι όμως είναι. Οι χειρότεροι άνθρωποι αποκαλύπτονται στα πιο μικρά πράγματα, γιατί τα μεγάλα δεν μπορούν καν να τα αντιληφθούν. Τι εννοείτε, αν είμαι με τον Σόφο στο συγκεκριμένο ζήτημα; Νομίζω στην καριέρα του, ήμουν ελάχιστα υπέρ του ίσως και καθόλου. Σε αυτήν την περίπτωση, θα ανέβω στην κερκίδα μαζί του. Και όσες φάμε, αλλά (μαζί του ειδικά) κυρίως όσες ρίξουμε.

Είμαι με "Σόφο" 1000%, λέει ο Γιώργος Περπερίδης

O Σοφοκλής Σχορτσανίτης έχει ακούσει πολλά, όποια φανέλα ελληνικής ομάδας και αν φόρεσε. Ποτέ δεν αντέδρασε έτσι. Κοίταζε την δουλειά του και πολύ σωστά έκανε. Όχι, το ότι πληρώνεται πολύ καλά για αυτό που κάνει δεν είναι λόγος για να δέχεται την προσβολή του κάθε αρρωστημένου τύπου που κάθεται στις κερκίδες. Δηλαδή επειδή αμείβεται αδρά παύει να είναι άνθρωπος; Τα χρήματα πρέπει να τον κάνουν ρομπότ; Νομίζω οποιοσδήποτε πατέρας άκουγε "θα σου βιάσω το παιδί", θα αντιδρούσε με τον ίδιο ή και χειρότερο τρόπο. Όλα έχουν ένα όριο. Και αυτή η αρρωστημένη απειλή, το ξεπέρασε πανηγυρικά. Στην τελική τον αθλητή ποιος τον προστατεύει από τέτοια αποβράσματα; Ή μήπως θα πρέπει να μην έχει αξιοπρέπεια ή να μην υπερασπίζεται την οικογένεια του επειδή παίρνει πολλές χιλιάδες ευρώ κάθε χρόνο; Είναι σεβαστή κάθε άποψη επί του θέματος, αλλά προσωπικά είμαι με "Σόφο" 1000%.

Ψάχνοντας τον Γκάντι στα παρκέ, ο Μάνος Χωριανόπουλος

"Θα βιάσω τη γυναίκα και τα παιδιά σου". Ποιος θα το άκουγε αυτό και η σκέψη του θα ήταν "παίρνω εκατομμύρια να μην ορμήσω" ή "ένας χαζός είναι να μην ορμήσω" ή "είναι αμαρτία η χειροδικία";

Στο περιστατικό με τον Σχορτσανίτη, έχουμε δύο δεδομένα. Πρώτον ότι κινήθηκε απειλητικά εναντίον ενός ανεγκέφαλου, που για την απειλή που εκστόμισε πρέπει να πάει φυλακή και δεύτερον ότι δεν τον έπιασε. Αν τον είχε πιάσει, θα ήταν διαφορετικά τα πράγματα, διότι θα ακολουθούσε μια σκηνή αντίστοιχη με του Οβελίξ όταν σφαλιαρίζει ρωμαίους.

Άρα δεν κρίνουμε έναν ξυλοδαρμό, αλλά ένα ξέσπασμα, κάποιου που μόλις άκουσε την απειλή που προαναφέραμε. Να τιμωρηθεί ο Σχορτσανίτης, αλλά ο τελευταίος άνθρωπος, που θα άκουγε κάτι τέτοιο και θα παρέμενε ατάραχος, δολοφονήθηκε το 1948. Τον έλεγαν Μαχάτμα Γκάντι.

Ποιος δεν θα αντιδρούσε;, αναρωτιέται ο Στέλιος Χαρτζουλάκης

Θεωρώ τον Σοφοκλή Σχορτσανίτη έναν από τους πιο συμπαθείς μπασκετμπολίστες που έχω δει στα παρκέ. Δεν προκαλεί, σπανίως διαμαρτύρεται, δεν απαντούσε ποτέ στα ρατσιστικά συνθήματα "πρασίνων" και "ερυθρολεύκων", ενώ η μοναδική φορά που τον θυμάμαι να παρεκτρέπεται είναι στο περίφημο... ξυλίκι της Εθνικής με τη Σερβία, όπου τον βαράγαν τέσσερις και γενικότερα είχαν γίνει τα μύρια όσα. Μέχρι την περασμένη Δευτέρα, όταν παρεκτράπη για δεύτερη φορά.

Ειλικρινά, υπάρχει κάποιος που δεν θα αντιδρούσε στα όσα χυδαία άκουσε ο Έλληνας σέντερ; Μιλάμε ίσως για το χειρότερο πράγμα που μπορεί να ακούσει ένας πατέρας. Και μην ακούω αυτά τα περί "επαγγελματία που βγάζει εκατομμύρια". Δηλαδή αν έπαιζε στη Δ' ΕΣΚΑ θα μπορούσε να πλακώσει στο ξύλο όποιον ήθελε; Άνθρωποι είμαστε όλοι και (ευτυχώς) έχουμε συναισθήματα. Κάποιες φορές μας πλημμυρίζουν πιο βίαια συναισθήματα, τα οποία μας οδηγούν σε πράξεις σαν αυτή του "Σόφο". Ναι, η αυτοδικία τιμωρείται και ίσως να έπρεπε να συγκρατηθεί, αλλά ποιος θα το έκανε; Εγώ πάντως δεν θα μπορούσα...

ΥΓ: Δικαίως τιμωρείται ο Σοφοκλής γι' αυτό που έκανε, αφού δεν επιτρέπεται να πάρει το νόμο στα χέρια του, αλλά ποια θα πρέπει να είναι η τιμωρία του κάφρου για τις απειλές που εκτόξευσε;

Ο Σοφοκλής έκανε τη δική του επανάσταση, τονίζει ο Γιάννης Σερέτης

Aυτοδικίαη [aftoδikía]:η αυθαίρετη ανταπόδοση αδικήματος, η τιμωρία κάποιου που μας αδίκησε, από εμάς τους ίδιους και όχι από το νόμo. Αντιγράφω: «Σύμφωνα με το άρθρο 22 του Ποινικού Κώδικα, δεν είναι άδικη η πράξη που τελείται σε περίπτωση άμυνας. Απαραίτητη προϋπόθεση είναι να υπάρχει η αναγκαία προσβολή του επιτιθέμενου στην οποία προβαίνει το άτομο για να υπερασπισθεί τον εαυτό του ή άλλον (π.χ., τα παιδιά του ή τη σύζυγό του) από άδικη και παρούσα επίθεση που στρέφεται εναντίον του. Το αναγκαίο μέτρο της άμυνας κρίνεται από τον βαθμό επικινδυνότητας της επίθεσης, από το είδος της βλάβης που απειλούσε, από τον τρόπο και την ένταση της επίθεσης».

Το προφανές είναι ότι ο «Σόφο» ενήργησε λανθασμένα. Και ότι επίσης δικαιολογείται λόγω της αιτίας που προκάλεσε το λάθος του. Αν πάρουμε ως αφορμή το «ειδικό» για να πάμε στο «γενικό», μας παρέχει αυτό το περιστατικό τη δυνατότητα να μπούμε όλοι στη θέση αθλητών που είναι πλέον… εθισμένοι να ακούν τα χίλια μύρια για τη μητέρα τους: λέω κάτι πιο «κοινό», πιο συνηθισμένο. Το «προσπερνάμε» κι’ αυτό, όπως πολλά άλλα, μα λέμε την ίδια στιγμή «και γω το ίδιο με τον Σοφοκλή θα έκανα»!

Επιτρέψτε μου, όμως, να προσανατολιστώ πάλι προς το «μεγαλύτερο» μέσω του περιστατικού. Όταν στο κοινωνικό σύνολο υπάρχει η πεποίθηση πως οι θεσμοί δεν λειτουργούν σωστά (είτε γιατί δεν θέλουν, είτε επειδή δεν μπορούν), όλο και περισσότεροι άνθρωποι ενεργούν σύμφωνα με τη δική τους περί δικαίου αντίληψη για να «τιμωρήσουν» οι ίδιοι. Αν ο «σεκιουριτάς» που προσπαθεί να αποτρέψει το «ντου» του Σοφοκλή, είχε αποβάλει τον υβριστή, δεν θα είχε συμβεί τίποτα. Το δίκαιο, αδιάβλητο και αμερόληπτο σύστημα δικαιοσύνης είναι θεμέλιο λειτουργίας (και κριτήριο αξιολόγησης) κάθε δημοκρατικής κοινωνίας.

Ο Σοφοκλής έκανε τη δική του μικρή «επανάσταση». Θα τιμωρηθεί, όπως οι περισσότεροι «επαναστάτες». Εχω την εντύπωση, όμως, πως όσο κακό έκανε στο…prestigeτου, τόσο καλό έκανε για τις επόμενες γενιές φιλάθλων στο Ισραήλ.

Ανθρωπόμορφοι αυστραλοπίθηκοι, ο Θανάσης Κρεκούκιας

Σιγά μη δώσω άδικο στον Σοφοκλή. Και σιγά μην είναι επιχείρημα τα λεφτά που παίρνει. Θα μας τρελάνουν έτσι που πάνε. Καταρχήν δεν έχει κανέναν λόγο ύπαρξης το συγκεκριμένο δίλημμα. Αν είχε δίκιο δηλαδή ο Σόφο που όρμησε πάνω στο σίχαμα για να το σβερκώσει. Κανονικά το ερώτημα θα έπρεπε να είναι πόσο λυπόμαστε που τελικά δεν το σβέρκωσε. Υπάρχει μια πολύ γελοία άποψη – κατά τη γνώμη μου – σχετικά με την αυτοδικία και τους αθλητές. Μας φαίνεται μέχρι και φυσιολογικό ο κάθε τελειωμένος να κάθεται στην κερκίδα και να ρίχνει τα πουστριλίκια του ελεύθερα και χωρίς καμία επίπτωση σε όποιον γουστάρει. Και καπάκι έχουμε την απαίτηση ο άλλος που βρίσκεται στον αγωνιστικό χώρο να κλείνει τα αυτιά του και να προσποιείται ότι δεν τρέχει μία.

Λες και αυτός δεν είναι άνθρωπος, δεν έχει αντοχές, δεν έχει όρια, δεν έχει ευαισθησίες απέναντι σε αγαπημένα του πρόσωπα, δεν έχει το δικαίωμα στην έκρηξη και μάλιστα την απόλυτα δικαιολογημένη έκρηξη. Αυτό που άκουσε ο Σόφο δεν ήταν μπινελίκι της πλάκας. Ήταν κάτι που κανείς ούτε μπορεί, ούτε πρέπει να ανεχτεί. Όταν σε φέρνουν στο σημείο να γυρίσουν τα μάτια σου ανάποδα, δεν μπορούν να σου ζητάνε να διατηρήσεις την ψυχραιμία σου. Και σε τελική ανάλυση, δεν νομίζω να έχουμε δει πολλές φορές τον Σοφοκλή να κάνει χρήση της ηράκλειας δύναμής του. Όπως γράφει και ο Πέρπε, είμαι 1000% μαζί του. Πολύ περισσότερο δε, που απέναντί του δεν είχε κάποιον άνθρωπο, αλλά έναν ανθρωπόμορφο αυστραλοπίθηκο. Θρασύδειλο και σιχαμένο. Βρωμερό και τρισάθλιο.

Το ίδιο θα έκανε η Αντωνία Μαραγούσια

Για να φτάσει ένας άνθρωπος και δη αθλητής να αρχίσει να τρέχει σαν τρελός στις εξέδρες για να πιάσει κάποιον, φανταστείτε τι έχουν ακούσει τα αυτιά του από αυτόν. Δεν θα πω πολλά, αλλά κι εγώ το ίδιο θα έκανα... Η αίσθηση του ότι ένας θρασύδειλος κρυμμένος μέσα στους πολλούς μπορεί να λέει ό,τι θέλει, μπορεί να με τρελάνει. Είσαι ρε φίλε τόσο μάγκας; Πήγαινε και πες τα του μπροστά του. Αλλά όχι, δεν πας, ξέχασα ότι φοβάσαι. Προφανώς κι έχεις κάποια θέματα, ίσως και να τρως παντόφλα σπίτι και βρίσκεις διέξοδο στο γήπεδο. Δεν πάει έτσι όμως...Όπως καταλάβατε, κι εγώ με το μέρος του Σοφοκλή είμαι. Μπορεί όπως αντέδρασε να έχασε το δίκιο του (κινδυνεύοντας πλέον με βαριά τιμωρία), αλλά πιστέψτε μας ότι έτσι θα αντιδρούσαν οι περισσότεροι. Γιατί εκείνη τη στιγμή δεν σκέφτεσαι με το μυαλό, αλλά ενεργείς με την καρδιά. Και κακά τα ψέματα είμαστε άνθρωποι, είτε παίρνουμε 200 ευρώ, είτε 1000 είτε 1 εκατομμύριο...

Το έχει μετανιώσει, λέει ο Στέφανος Τριαντάφυλλος

Ο Σοφοκλής Σχορτσανίτης άκουσε κάτι "που δεν λέγεται" και αντέδρασε. Και τιμωρήθηκε. Δεν είμαι κατά των ακραίων αντιδράσεων. Γίνονται. Όλοι δικαιούνται να έχουν κακές στιγμές, όπως και όλοι θα πρέπει μετά να υποστούν τις συνέπειες της πράξης τους. Οπότε αφορισμοί, καταδίκες και αποθεώσεις είναι χειρότεροι και από την κίνηση του "Σόφο" να ανέβει στην κερκίδα. Το ιδανικό θα ήταν ο κάφρος να μην είχε αυτή τη συμπεριφορά. Να είχε την παιδεία (αθλητική/κοινωνική) να μην προκαλέσει έναν αθλητή (τυγχάνει να είναι αντίπαλος), για τον οποίο πληρώνει εισιτήριο να παρακολουθήσει.

Κι αν δεν είχε την παιδεία; Να λειτουργούσε το σύστημα ώστε να τον τιμωρήσει ή να τον απομονώσει, έτσι ώστε να μην περάσει καν από το μυαλό του παίκτη ότι είναι απροστάτευτος και θα χρειαστεί να πάρει ο ίδιος το νόμο στα χέρια του. Όχι μόνο γιατί έτσι γίνεται στη ζούγκλα, αλλά κυρίως γιατί α) δεν πρέπει κανείς να νιώθει απροστάτευτος, β) δεν είναι όλοι σαν τον Σόφο, να μπορούν να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους. Ο Σχορτσανίτης όμως μπορεί. Και την πήρε στα χέρια του. Λάθος κατά τη γνώμη μου.

Όχι επειδή αμείβεται πλουσιοπάροχα. Θα ήταν λάθος ακόμη κι αν ήταν ο 16χρονος της ομάδας χωρίς επαγγελματικό συμβόλαιο.

Όχι επειδή είναι αθλητής και οι αθλητές δεν πρέπει να αντιδρούν έτσι.Θα ήταν αντίστοιχα λάθος ένας οδηγός να πλακώσει στο ξύλο έναν άλλον οδηγό επειδή τον βρίζει.

Είναι λάθος επειδή είμαι σίγουρος ότι αυτή τη στιγμή ο Σχορτσανίτης το έχει μετανιώσει. Δεν θα θέλει για παράδειγμα να δει το παιδί του, τον πατέρα του να σκαρφαλώνει κερκίδες και να κυνηγάει έναν άλλον άνθρωπο. Είμαι σίγουρος ότι θα ήθελε να δει μια κερκίδα χωρίς ανθρώπους που βρίζουν, χωρίς ανθρώπους να απειλούν, χωρίς ανθρώπους να κυνηγάνε άλλους ανθρώπους. Η λέξη κλειδί είναι "σεβασμός", όχι "φόβος".

Ψυχραιμία και σύνεση, ο Χάρης Σταύρου

Γενικά είμαι οξύθυμος άνθρωπος και λειτουργώ με το συναίσθημα. Αν βρισκόμουν στην ίδια θέση, το πιο πιθανό είναι πως θα αντιδρούσα με τον ίδιο, αν όχι με ακόμη πιο έντονο τρόπο. Παρόλα αυτά, βλέποντας το ζήτημα με ψυχραιμία, θεωρώ ότι η αντίδρασή του "Μπιγκ Σόφο" δεν ήταν σωστή. Ναι, ο θρασύδειλος τύπος που έβριζε χυδαία την οικογένειά του, άξιζε και ένα και δύο χέρια ξύλο για παραδειγματισμό. Ναι, άνθρωπος είναι o Σχορτσανίτης, "λύγισε" μετά από όσα έχει ακούσει εδώ και μια δεκαετία σε κάθε γήπεδο της Ευρώπης.

Τι θα γινόταν, όμως, αν ποδοπατούσε τα δυο πιτσιρίκια που βρίσκονταν μπροστά του ή ένα οποιοδήποτε παιδάκι που δεν μπορούσε να δει επειδή είχε "θολώσει" από θυμό; Σκεφτείτε τις προεκτάσεις του ζητήματος, αν κάτι "στράβωνε". Σκεφτείτε πόσο εύκολο είναι να γίνει το κακό όταν ο "τρελαμένος" είναι ένας τύπος των κυβικών του Σχορτσανίτη και όχι ένας μέσος άνθρωπος. Οπως κι αν έχει, σε αυτές τις περιπτώσεις χρειάζεται ψυχραιμία και σύνεση. Οσο εύκολο ή κλισέ κι αν ακούγεται, όσο κι αν μιλάμε εκ του ασφαλούς...

Όλα έχουν ένα όριο... indeed, τονίζει η Νίκη Μπάκουλη

Όπως πολύ σωστά είπε ο ίδιος, την επομένη του χαμού στον οποίον πρωταγωνίστησε "όλα έχουν ένα όριο"! Αυτό που έκανε ο οπαδός ήταν το χείριστο. Και αν το Ισραήλ ήταν όσο... αμερικανιζέ ήθελε, θα εμφανιζόταν ένας άνθρωπος από την εταιρία σεκιούριτι, να απομακρύνει τον αυθάδη οπαδό και να πάρει τα στοιχεία του, ώστε να μην επιστρέψει σύντομα στις εξέδρες. Δεν είναι. Όπως ο "Σόφο" δεν είναι ο μόνος αθλητής που έγινε στόχος αρρωστημένου μυαλού. Ωραία (θα μου πείτε) τα γράφω, από το γραφειάκι μου, με την ηρεμία μου.

Το ίδιο ωραία θα σας ρωτήσω αν είστε υπέρ της βίας ή όχι. Χωρίς δικαιολογίες. Χωρίς "ναι, αλλά προκλήθηκα". Γιατί ή είσαι κατά ή δεν είσαι. Και αν είσαι, οφείλεις να μην παίρνεις το νόμο (εντός και εκτός εισαγωγικών) στα χέρια σου. Αν το κάναμε όλοι αυτό, θα δερνόμασταν καθημερινώς και αδιαλείπτως. Θα ζούσαμε σε ζούγκλα. Άρα πού καταλήγεις; Εφόσον δεδομένα θα υπάρχουν στις εξέδρες καταπιεσμένοι -στη ζωή τους- τύποι, των οποίων ο ανδρισμός "ξυπνά" μόνο όταν είναι μέλη όχλου, ένα πράγμα μπορείς να κάνεις: να μην ασχολείσαι! Πόσο απλό είναι αυτό όταν οι παλμοί είναι στο 300; Καθόλου. Αλλά από την άλλη, αξίζει ο οποιοσδήποτε την προσοχή σας; Το χρόνο σας; Τα νεύρα σας; Όχι. Τα αξίζουν μόνο αυτοί που σας ενδιαφέρουν. Ε, δεν είναι κρίμα να κάνετε τους ασήμαντους, σημαντικούς;

Το δίκιο το έχει ο "Σόφο", λέει ο Γρηγόρης Μπάτης

Κρατούμενος δολοφονεί εν ψυχρώ σωφρονιστικό υπάλληλο. Σωφρονιστικοί υπάλληλοι σκοτώνουν στο ξύλο τον βαρυποινίτη. "Άντρας" βουλευτής χτυπάει γυναίκα βουλευτίνα on camera. Το 2013 είχαμε 320 θύματα από ρατσιστικές επιθέσεις. Σ' αυτή την Ελλάδα λοιπόν, που η βία ξεχειλίζει από τα μπατζάκια μας, έγινε θέμα συζήτησης η απόπειρα επίθεσης του Σοφοκλή Σχορτσιανίτη σ' έναν θρασύδειλο οπαδό. Προφανώς δεν είμαι υπέρ της βίας, αλλά είμαι υπέρ του δίκιου και το δίκιο στην προκειμένη περίπτωση το έχει ο "Σόφο". Δεν πληρώνεται για να αντέχει και να υπομένει τις αθυροστομίες του κάθε κάφρου, αλλά για να παίζει μπάσκετ.

Παρόλα αυτά, κάνει εξίσου καλά και τα δύο. Δεν είναι τυχαίο πως παρά τις ρατσιστικές επιθέσεις που δεχόταν ένθεν κι ένθεν για τα κιλά του και για το χρώμα του, εκείνος έμενε προσηλωμένος στο μπάσκετ. Το προχθεσινό επεισόδιο ήταν ένα ξέσπασμα με αφορμή. Ας σκεφτούμε πρώτα τα ξεσπάσματα χωρίς αφορμή που αντικρύζουμε καθημερινά στο δρόμο, τα κορναρίσματα και τα μπινελίκια κι έπειτα να κρίνουμε ανάλογα τον Έλληνα σέντερ. Μέχρι να γεμίσει η Ελλάδα με Γκάντι, μια που τον μνημόνευσε και ο φίλος μου ο Χωριανόπουλος, το μόνο που θα μάθουμε για την αντιμετώπιση της βίας είναι "να την καταδικάζουμε απ' όπου κι αν προέρχεται". Έτσι, γενικά και αυθαίρετα...