Aυτή δεν ήταν απλώς μία νίκη ζωής για τους Ισπανούς κόντρα στους Λιθουανούς, ούτε μονάχα ένας περιφανής θρίαμβος. Έγινε κιόλας η χαρά της ατάκας και του viral!

Σπολλάτη των Ισπανών, σπολλάτη τους και λίγα λέω!

Ναι, ξέρω, αυτό που γράφω ενδεχομένως δεν θα είναι και πολύ αρεστό, για τον λόγο ότι συλλήβδην το ελληνικό μπασκετικό έθνος όχι μονάχα δεν τους γουστάρει, αλλά τους μισεί, επειδή πολλάκις και κατ’ επανάληψιν οι λεγάμενοι μας έφραξαν τον δρόμο και γι’ αυτό κιόλας μας στοιχειώνουν...

Μετέρχονταν κιόλας κάθε μέσο (βλέπε flopping και τα συναφή), ενώ στον ημιτελικό του EuroBasket του 2007, στο σπίτι τους, τούτο συνέβη με αθέμιτο, εξοργιστικό και αχώνευτο τρόπο και αυτό το ματς είναι ο βασικότερος λόγος για τον οποίο πολλοί από εμάς τους σιχαίνονται!

Έλα όμως που οι τύποι είναι από ατσάλι!

Τα κόκαλα του Κορμπαλάν και ο αφρός του Μπράουν

Η χειρότερη (ή-για να το γράψω πιο κομψά- η λιγότερο ισχυρή) Furia Roja της τελευταίας εικοσαετίας, στάθηκε όρθια χθες (10/9) το βράδυ στο Βερολίνο και άφησε τους Λιθουανούς να κουρεύονται!

Στην κυριολεξία κιόλας καθόσον οι περισσότεροι παίκτες της «Λιέτουβα» δεν έχουν παρτίδες με τους μπαρμπέρηδες!

Δεν έχουν, αλλά έφτιαξε αφρό και τους ξούρισε κανονικά ο Λορέντσο Μπράουν!

Βεβαίως, για να πω και του στραβού το ίδιο, η συγκεκριμένη εικόνα προκαλεί θλίψη και πάντως απογοήτευση και απελπισία: η χώρα που ανέδειξε μερικούς από τους μεγαλύτερους πλέι μέικερ στην ιστορία του μπάσκετ έπεσε στην ανάγκη ενός Αμερικανού νατουραλιζέ κουμανταδόρου του παιχνιδιού της.

Διάβολε, θα τρίζουν τα κόκκαλα του Μπουσκατό, του Κορμπαλάν, του Σολοθάμπαλ, του Κόστα, του Γιορέντε, του Κρέους, του Μοντέρο, του Τζοφρέσα, του Καμπέθας, του Νάτσο Ροντρίγκεθ, του Kαλδερόν, του Καμπέθας, του Τσάτσο Ροντρίγκεθ, του Γιουλ, του Ρούμπιο και πλείστων όσων άσων.

Ο Μπιριούκοφ, ο Χόλντεν και το... δόγμα Τρούμαν

Τώρα που το σκέπτομαι καλύτερα πάντως, ο γκαρντ της Μακάμπι Τελ Αβίβ, δεν είναι ο πρώτος απ’ αυτή τη συνομοταξία που κινεί τα νήματα στην Εθνική Ισπανίας, καθόσον προηγήθηκε ο Ρώσος Τσέτσου Μπιριούκοφ...

«O tempora, o mores», κατά πως έλεγε και ο Κικέρων στην αρχαία Ρώμη..

Ω καιροί, ω ήθη!

Εν πάση περιπτώσει, αυτό είναι ένα ζήτημα που δεν αφορά μονάχα την Ισπανία, αλλά το παγκόσμιο μπάσκετ...

Το 2007 η Ρωσία ανέβηκε στο θρόνο με πλέι μέικερ τον Τζέι Αρ Xόλντεν και στη σύγχρονη εποχή όλες οι χώρες της παλιάς Γιουγκοσλαβίας και της πρώην Σοβιετικής Ένωσης αποδέχθηκαν, έστω κι αν κάποτε αυτό ήταν αδιανόητο, το παλιό δόγμα Τρούμαν!

Μόνο οι Σέρβοι ανθίσταται σθεναρώς προς το παρόν, αλλά δεν ξέρω για πόσο ακόμα, καθόσον τις προάλλες βγήκε ο Ζάρκο Πάσπαλι και επισήμανε την ανάγκη της... αμαρτίας!

Βρε χρυσέ μου, κόουτς Μακσβίτις...

Γράφτηκαν πολλά και διάφορα για τον θρίαμβο των Ισπανών που έχει βεβαίως και μια δεύτερη ανάγνωση: όσο παλικαράδες ήταν αυτοί, τόσο αφελείς αποδείχθηκαν οι Λιθουανοί που έβαλαν την ουρά στα σκέλια και γύρισαν στα σπίτια τους, όπως είχε συμβεί και πριν από πέντε χρόνια...

Η αφέλεια των Λιθουανών ενδεχομένως διαβάζεται και ως αμέλεια και δη εγκληματική...

Γιατί το γράφω αυτό;

Επειδή ναι μεν ο Γιόνας Βαλανσιούνας χρεώθηκε από νωρίς με (δυο και στη συνέχεια τρία) φάουλ, αλλά δεν γίνεται βρε χρυσέ μου κόουτς Μακσβίτις να τον ξεχνάς και να τον αφήνεις να παριστάνει τον θεατή στο πάρτι που στήνουν στις δυο ρακέτες οι αδελφοί Ερνανγκόμεθ και ο Γκαρούμπα!

Το λένε και τα χαρτιά μου...

Την ώρα που ο σέντερ των Πέλικανς ξεροστάλιαζε στον πάγκο, οι τρείς συνάδελφοι του στο ΝΒΑ, έκαναν σούμα 42 πόντους, 20 ριμπάουντ, πέντε ασίστ και τέσσερα κλεψίματα!

Για τους δοκησίσοφους και ξερόλες που ευδοκιμούν στην Ελλάδα, ο Σκαριόλο είναι ένας κομψευόμενος, ένας δανδής που προσμοιάζει στον «American Gigolo» Ρίτσαρντ Γκιρ, ο πήξας, ο δείξας και δεν συμμαζεύεται...

Αυτό που είδα εγώ είναι ότι ο Σκαριόλο έδεσε κόμπο τους Λιθουανούς με την άμυνα ζώνης, με την ψυχραιμία του και γενικώς με τον τρόπο με τον οποίο αντέδρασε όταν η ομάδα του βρισκόταν με την πλάτη στον τοίχο, χώρια η... ανακαίνιση του Ρούντι Φερνάντεθ!

Ο Τομγιάνοβιτς, ο Λίνεκερ και τα cojones του Ρούμπιο

Με το που ακούστηκε η κόρνα της λήξης στη Mercedes Benz Arena και οι Ισπανοί πανηγύριζαν, έγινε χαμός στο ίσωμα των Μέσων Κοινωνικής Δικτύωσης, όπου ξεθάφτηκαν όλες οι κλασικές και αρμόζουσες στην περίπτωση, ατάκες...

Και αυτή του Ρούντι Τομγιάνοβιτς για την καρδιά των πρωταθλητών και εκείνη του Γκάρι Λίνεκερ με την απαραίτητη παραποίηση («και στο τέλος νικούν οι Ισπανοί»), χώρια τα cojones για τα οποία έγραψε ο απών, λόγω τραυματισμού, ΜVP του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 2019, Ρίκι Ρούμπιο.

Ασφαλώς οι Ισπανοί δεν βρίσκονται στην καλύτερη δυνατή φάση τους και υφίστανται (αλλά δεν είμαι κιόλας σίγουρος) τον αδήριτο νόμο της ακμής και της παρακμής...

Αλλά, διάβολε, το διέπραξαν κι αυτό χθες και κατόρθωσαν κάτι που είχε να συμβεί από τις εποχές της καθεστωτικής επικράτησης των Σοβιετικών!

Ο «Κόκκινος Στρατός» και τα 9/10 μετάλλια!

Από το 1951 έως το 1971 ο «Κόκκινος Στρατός» προέλαυνε στα Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα, κατακτώντας σε έντεκα διοργανώσεις δέκα χρυσά μετάλλια και ένα χάλκινο, ώστε να επιβεβαιωθεί και η στατιστική απόκλιση του λάθους!

Τώρα οι Ισπανοί τους ξεπέρασαν σε προκρίσεις στην οκτάδα με 21 έναντι 20, αλλά πέρα από αυτό το black jack μοστράρουν και άλλο ένα επίτευγμα που δεν συνάδει με το ανανεωτικό και... αναθεωρητικό πνεύμα της σύγχρονης εποχής.

Οικοδομώντας το ανεκτίμητο legacy τους, οι Ιβηρες έχουν ανέβει στο βάθρο των προηγούμενων έξι Ευρωπαϊκών Πρωταθλημάτων και κατέκτησαν μετάλλιο στα εννέα από τα τελευταία δέκα, με εξαίρεση το 2005 (4^η θέση).

Por dios, που λένε και στη γλώσσα τους!

Για όνομα!

Μιας και το ‘φερε η κουβέντα, η Ισπανία ανέβηκε στο θρόνο του EuroBasket τρεις φορές (2009, 2011, 2015), ενώ έχει κατακτήσει έξι ασημένια (1935, 1973, 1983, 1999, 2003, 2007) και τέσσερα χάλκινα μετάλλια (1991, 2001, 2013, 2017).

Τη συλλογή της κοσμούν επίσης τρία ασημένια μετάλλια (1984, 2008, 2012) και ένα χάλκινο (2016) στους Ολυμπιακούς Αγώνες και δυο τίτλοι στο Παγκόσμιο Κύπελλο (2006, 2019).

Το επάγγελμα «πρωταθλητής» και ο άνεργος... νεκροθάφτης

Και να’ ταν μόνο αυτά, πάει κι έρχεται...

Δεδομένου του σαρώματος των τίτλων και των μεταλλίων σε όλες τις διοργανώσεις, σε όλα τα σπορ και σε όλες τις ηλικίες, δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι εδώ και χρόνια αυτή η μεγάλη σχολή των σπορ αποτελεί την κορυφαία αθλητική υπερδύναμη του πλανήτη!

Πάσα ένστασις δεκτή...

Στο τέλος της (χθεσινής) ημέρας οι Ισπανοί βροντοφώναξαν «δεν θα πεθάνουμε ποτέ, κουφάλα νεκροθάφτη» και συνάμα απάντησαν μονολεκτικά, αλλά εμφατικά στην ερώτηση «τι δουλειά κάνετε;»..

Τι δουλειά κάνουν; Πρωταθλητές!