Όπως συνηθίζεται, στα ημιτελικά του Europa League είχαμε περισσότερα γκολ και πιο ανοιχτά ματς σε σχέση με το Champions League. Προβάδισμα πήραν οι γηπεδούχοι. Μικρό η Benfica, σημαντικό η Sevilla. Στον ισπανικό εμφύλιο μάλιστα φάνηκε να υπάρχει και μεγαλύτερη διαφορά δυναμικότητας ανάμεσα στις δύο ομάδες.

Ενδιαφέρον παρουσιάζει το γεγονός πως, μετά την κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση, όπου είδαμε δύο ομάδες (οι ισπανικές) να χρησιμοποιούν (τουλάχιστον κάτι πολύ κοντινό σε) 4-4-2, την Πέμπτη οι 3 από τις 4 (όλες εκτός της Juventus) έκαναν το ίδιο. Και μαντέψτε, έχασε μόνο αυτή που το έκανε με τον πιο κλασικό/παραδοσιακό τρόπο, είχε το λιγότερο δυναμικό παιχνίδι, τη λιγότερη πειθαρχία και τη λιγότερη κίνηση.

Η Valencia δηλαδή. Άλλο ένα σημάδι λοιπόν ότι το συγκεκριμένο σύστημα (έστω και σε παραλλαγές κάποιες φορές), έχει επιστρέψει στο προσκήνιο και δεν είσαι καταδικασμένος –κάθε άλλο- αρκεί να το εφαρμόζεις σωστά . Πάμε όμως να δούμε μερικά πραγματάκια για τις δύο αναμετρήσεις.

BENFICA – JUVENTUS

Στην Πορτογαλία είχαμε ένα παράδειγμα αγώνα, που δεν είχε πολλές φάσεις (τουλάχιστον μέχρι να γίνει ένας σχετικός χαμός προς το τέλος), αλλά είχε 3 γκολ και θα ήταν ωραίος και χωρίς αυτά. Επίσης ήταν ένα καλό δείγμα αγώνα ανάμεσα σε ομάδες με αρκετά διαφορετικές ποδοσφαιρικές λογικές. Κυρίως στην ταχύτητα που βολεύονται να παίζουν.

Ο ρυθμός έπαιξε είχε σημαντικό ρόλο σε όσα είδαμε. Οι γηπεδούχοι μπήκαν δυναμικά και με ένταση. Επέβαλαν το τέμπο τους και στο πρώτο μέρος ήταν ανώτεροι. Έπαιζαν άμεσα, περιόρισαν τους φιλοξενούμενους, πίεσαν, κινήθηκαν γρήγορα και σωστά, έβγαλαν καλές συνεργασίες, αλλά δεν κατάφεραν να δημιουργήσουν πολλούς κινδύνους για τον Buffon.

Η ομάδα του Antonio Conte δεν μπορούσε να ακολουθήσει, αλλά κατάφερε να σταματάει έστω και στο τέλος τις επιθέσεις των αντιπάλων. Οι οποίοι είναι η αλήθεια κάποιες φορές κατέστρεφαν μόνοι τους μερικές επιθέσεις, αφού έκαναν αρκετές λάθος πάσες/επιλογές κοντά στην αντίπαλη περιοχή.

https://twitter.com/ReneMaric/status/459414288751656961

Η ομάδα του Jorge Jesus που μετά τους πρώτους μήνες παρουσιάζεται πολύ βελτιωμένη, είχε ενέργεια, κίνηση και ρευστότητα, ξεκάθαρους ρόλους, αλληλοκαλύψεις, χτυπούσε ανάμεσα στις γραμμές, αλλά δεν μπορούσε να βάλει τους επιθετικούς της σε καλές θέσεις για γκολ. Τα προβλήματά της ήταν κυρίως στο τελευταίο τρίτο. Γενικά πιστεύω πως το δίδυμο των Lima-Rodrigo λειτουργεί καλύτερα από το Cardozo-Rodrigo. Με τους δύο πρώτους υπάρχουν καλύτερες συνεργασίες, ακόμα περισσότερη κίνηση.

Είπαμε πως ο ρυθμός ήταν βασικός πρωταγωνιστής και ότι η κάθε ομάδα είναι πιο άνετη σε διαφορετικό. Στο δεύτερο ημίχρονο λοιπόν, λίγο το 1-0, λίγο ότι η Benfica δεν είχε τις ίδιες δυνάμεις και λίγο ότι η Juventus κατάφερε να βρει ηρεμία και να κυκλοφορήσει πιο άνετα την μπάλα, έφεραν αλλαγές στην εικόνα του αγώνα με τους Ιταλούς να παίρνουν τα ηνία.

Έχουμε ξαναπεί πως το βασικό πρόβλημα των Ιταλών παραμένει η έλλειψη ταχύτητας (όταν τρέχουν, όταν σκέφτονται, όταν συνεργάζονται). Ναι, τους λείπουν οι ποιοτικοί παίκτες και δεν είναι πολύ δυνατοί οικονομικά. Βασικά όμως είναι αργοί. Ο ρυθμός στα ματς τους συνεχίζει συχνά να σε ταξιδεύει 10, 15, 20 χρόνια πίσω.

Έχουν προβλήματα όταν ανοίγουν τα παιχνίδια, όταν ανεβαίνει η ένταση. Στην Πορτογαλία, όταν η Juventus κατάφερε να θέσει το τέμπο που ήθελε, πήγε σε πιο μεγάλες επιθέσεις, ο Pirlo λειτούργησε καλύτερα, η μπάλα πήγε στον Tevez περισσότερο, η ομάδα έγινε πιο απειλητική και κατάφερε να βρει το γκολ –ίσως τυχαία- λίγα λεπτά αφού είχε περάσει στο ματς ένας πιο κινητικός και δημιουργικός παίκτης (Giovinco) δίπλα στον Tevez.

Την ίδια ώρα η άμυνα της Benfica δεν έβγαζε ασφάλεια και συνολικά η ομάδα δυσκολευόταν να βγει μπροστά. Οι αλλαγές όμως του Jesus της είχαν δώσει φρεσκάδα και μετά την ισοφάριση, όταν ήταν πιο επιτακτική η ανάγκη να επιτεθεί, κατάφερε πάλι να τρέξει τη Juventus και τελικά να βρει το γκολ με τρόπο που τη χαρακτηρίζει.

Κίνηση, ρευστότητα, ταχύτητα, εναλλαγές. Κι αφού τη γλίτωσε από 2-3 επικίνδυνες φάσεις που κατάφεραν να φτιάξουν οι Ιταλοί, αλλά δεν αξιοποίησε και η ίδια 1-2 καλές καταστάσεις, πήρε ένα μικρό προβάδισμα για τον επαναληπτικό.

Εκεί όπου η Juventus λογικά θα έχει τον Vidal και η Benfica θα παίξει χωρίς έναν πολύτιμο παίκτη, τον Andre Gomes. Ο οποίος για ακόμα ένα ματς έκανε πολλή δουλειά στη μεσαία γραμμή μαζί με τον Perez και γενικά έχει στοιχεία για να γίνει μεγάλος χαφ.

Ζητούμενο στον επαναληπτικό για την ομάδα του Jesus, να έχει καλύτερη συμπεριφορά όταν περιμένει χαμηλά, να κάνει πιο συνετή διαχείριση δυνάμεων, λιγότερα λάθη και να έχει πιο καθαρό μυαλό κοντά στην αντίπαλη περιοχή. Για τη Juventus να ανταπεξέλθει πιο άνετα όταν ο ρυθμός θα ανεβαίνει, να παίξει καλύτερα άμυνα ανάμεσα στις γραμμές, να κινηθεί πιο γρήγορα και να έχει περισσότερες συνεργασίες.

SEVILLA – VALENCIA

Στην Ισπανία τα πράγματα ήταν πιο απλά. Οι γηπεδούχοι ήταν ξεκάθαρα ανώτεροι. Σε αρκετά διαστήματα μάλιστα φαινόταν σαν να έπαιζαν με παίκτη παραπάνω. Ουσιαστικά το μόνο σημαντικό πρόβλημα ήταν πως επέτρεψαν στη Valencia όσο περνούσαν τα λεπτά, να βάζει πίεση.

Το 2-0 τους έκανε να γυρίσουν πιο χαμηλά από ό,τι ίσως θα έπρεπε, για περισσότερη ώρα και κυρίως παίζοντας παθητικά. Κατάφεραν όμως ακόμα και στα χειρότερά τους διαστήματα να βγάλουν φάσεις για τρίτο γκολ, ενώ οι αντίπαλοί τους δεν απείλησαν σοβαρά παρά μόνο στα τελευταία λεπτά.

Ας τα πάρουμε από την αρχή όμως. Η Sevilla μπήκε πιο δυνατά. Ήταν πιο έτοιμη. Σε όλα τα επίπεδα. Τακτικά, πνευματικά, ψυχολογικά. Κι επιπλέον διέθετε (και διαθέτει γενικά) περισσότερη ποιότητα. Fazio (κανονικά μέχρι και βασικός στο Mundial θα μπορούσε να είναι), Mbia, Carrico, Rakitic (παιδιά, τι θα γίνει; Πότε θα πάρει επιτέλους μεταγραφή σε καλύτερη ομάδα;), Bacca (μαζί με τον Gameiro έχουν κάνει τους πάντες να ξεχάσουν εύκολα τον Negredo), που έτσι κι αλλιώς είναι από τα δυνατά της χαρτιά, βρέθηκαν σε πολύ καλή βραδιά.

Όσα προβλήματα έβαλε η Valencia στο πρώτο μέρος αντιμετωπίστηκαν πριν φτάσουν στον Beto και οι γηπεδούχοι συνολικά είχαν την ενέργεια του αγώνα. Έκαναν πάρτι ανάμεσα στις γραμμές (Rakitic λέμε), ήταν πιο γρήγοροι, πιο αποφασιστικοί, πιο δυναμικοί, πιο έξυπνοι, είχαν καλύτερες συνεργασίες, περισσότερες τελικές, έβαζαν προβλήματα στους φιλοξενούμενους με αρκετούς τρόπους –στην κόντρα, σε set παιχνίδι, στα στημένα, από πλάι κι από τον άξονα, χαμηλά και ψηλά- και σκόραραν δύο φορές. Μια αδυναμία που είχαν ήταν οι αρκετές λάθος πάσες, που τους χάλασαν καλές επιθέσεις.

Από την άλλη, η ομάδα του Pizzi ψαχνόταν. Γενικά. Ήταν αργή, μαγκωμένη, στατική, χωρίς έμπνευση, δεν έβγαζε συνεργασίες, οι επιθετικοί ήταν αποκομμένοι, μπροστά από την άμυνα υπήρχαν κενά, η 4άδα πίσω έκανε λάθη. Ουσιαστικά ποτέ στη διάρκεια του αγώνα δεν κατάφερε να πάρει το πάνω χέρι.

Με εξαίρεση ίσως ελάχιστα λεπτά. Κι αυτό επειδή της το επέτρεψε η Sevilla. Η οποία αν είχε ένα σημαντικό πρόβλημα, ήταν μερικές τρύπες στα αριστερά. Όχι εξαιτίας του Figueiras που έκανε καλό ματς, αλλά επειδή δεν υπήρχε καλή κάλυψη μπροστά του, ειδικά μετά την είσοδο του Marin.

Στην πραγματικότητα, όπως και στο ματς του Sanchez Pizjuan (στο οποίο παρεμπιπτόντως επικρατούσε ωραία ατμόσφαιρα) τα πάντα εξαρτώνται από την ομάδα του Emery και στον επαναληπτικό. Όχι μόνο λόγω του 2-0, αλλά επειδή υπάρχει φανερή διαφορά ανάμεσα στους δύο αντιπάλους.

Το μόνο θέμα είναι πως οι ομάδες του Ισπανού προπονητή, συχνά είναι αυτοκαταστροφικές και δυσκολεύουν τη ζωή τους. Επίσης υπάρχει ενδιάμεσα και σημαντικό ματς με την Athletic Bilbao στο San Mames. Δε βλέπω τη Valencia ικανή να κάνει άλλη μια ανατροπή, αλλά κι επειδή μου αρέσουν γενικά οι εμφύλιοι περιμένω κι αυτό το ματς με αγωνία.

Για σχόλια, παρατηρήσεις και περισσότερη κουβέντα μπορείτε να με βρείτε και στο twitter ως @sokinside